Η αγάπη της μάνας και ο γιος που ντρεπόταν γι’ αυτήν...

Η μητέρα του Γιάννη είχε μόνο ένα μάτι, ήταν μια γυναίκα ηλικιωμένη και καταπονημένη από την ζωή. Ο Γιάννης ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους.
Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας καθαρίστριας με ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια.
Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένος. «Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου είναι σαν κύκλωπας έχει μόνο ένα μάτι!».
Ήθελε να πεθάνει , ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!».
Αυτή δεν του απάντησε.
«Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβαζα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;» έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του.

Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.

Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε μαζί της , επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει.
Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!».

Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε. Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια. Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:

“Αγαπημένε μου γιέ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. 

Βλέπεις όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι...

Ακόμη ένα πράγμα, είχα κάνει και μια μικρή ασφάλεια ζωής σε περίπτωση που μου συνέβαινε κάτι να μπορέσεις να μεγαλώσεις με αξιοπρέπεια, και ευτυχώς δεν μου συνέβηκε κάτι. Στην ασφάλιση αυτή έχουν μαζευτεί κάποια λεφτά και σε παρακαλώ πάρε τα για να σπουδάσουν τα εγγονάκια μου που αγαπώ όσο και εσένα..

Θα σε αγαπώ για πάντα

Η μάνα σου ”

πηγή 

Ο Κύριος ήρθε στη γη, για να μας οδηγήσει εκεί που μένει Αυτός, η Πανάχραντη Μητέρα Του, η Οποία Τον υπηρέτησε στη γη για τη δική μας σωτηρία, και οι μαθητὲς και ακόλουθοί Του.

 
 Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης

Συγκλονίζει η ιστορία μίας Αρμένισας που γλίτωσε από τη σφαγή των Τούρκων

 

Συγκλονίζει η ιστορία της Αουρόρα Μαρντιγκανιάν, ενός μικρού κοριτσιού, μόλις 14 χρονών κατά την αρμενική γενοκτονία του 1915. Πρώτα υπήρξε μάρτυρας της σφαγής της οικογένειας της μπροστά στα μάτια της. Ακολούθως σε ένα σκλαβοπάζαρο πουλήθηκε σε έναν αγά. Από εκεί διέφυγε και της πήρε περίπου ένα χρόνο για να φτάσει στις θεωρούμενες ως ασφαλείς για τους Αρμένιους ρωσικές γραμμές. 
Στις ΗΠΑ όπου κατάφερε να φτάσει, γύρισε αργότερα μια ταινία για την ιστορία διαφυγής της, ενώ σε όλη της την ζωή έλεγε πως παρέμεινε στην ζωή χάρη στους Κούρδους του Ντέρσιμ.
Η Μαρντιγκανιάν που γεννήθηκε στο χωριό Τσεμισγκεζέκ της επαρχίας Μαμερέτ-Ουλ Αζίζ ήταν κορίτσι μιας πλούσιας οικογένειας. Πρώτα έχασε την οικογένεια της κατά τις πορείες του θανάτου. Ακολούθως πουλήθηκε ως σκλάβα σε έναν αγά. Δεν φαινόταν καμμιά ελπίδα για την μικρή Μαρντιγκανιάν. Μέχρι που ένα βράδυ της φώναξε ένας Αρμένιος γέρος τσομπάνης.



Ήταν η άνοιξη του 1916. Κλειδωμένη στο υπόγειο του σπιτιού η Μαρντιγκανιάν άκουσε από έξω έναν γνώριμο ήχο.
Ήταν ένα σφύριγμα που χρησιμοποιούσαν οι Αρμένιοι τσομπάνηδες. Την άλλη νύχτα άκουσε πάλι τον ίδιο ήχο. Αυτή την φορά ακουγόταν πιο κοντά και ανταπέδωσε. Ξανά δεν άκουσε εκείνο τον ήχο. Την Τρίτη νύχτα ο γέρος Βαρταπέδ στο παράθυρο την πλησίασε και λέγοντας της ¨Μικρή μου περίμενε και θα σε πάρω από εδώ¨ άρχισε έτσι μια απίστευτη ιστορία διαφυγής.
Τα κάγκελα στο παράθυρο ήταν παλιά. Ο γέρος τσομπάνης έβαλε ανάμεσα μια σιδερόβεργα και έβγαλε έτσι από μέσα την Μαργκαντανιάν. Έδειξε στο νέο κορίτσι ένα μονοπάτι. Πάνω στο μονοπάτι αυτό ο πρώτος οικισμός ανήκε σε μια οικογένεια Κούρδων που ο Βαρταπέδ τους γνώριζε καλά. Με βάση αυτά που ανέφερε αργότερα η Μαργκαντανιάν οι Κούρδοι αυτοί ήταν νομάδες και στενοί φίλοι του Βαρταπέδ. Η Μαργκαντανιάν για κάποιο διάστημα κρύφτηκε δίπλα τους.


Τα άσχημα νέα γρήγορα έφτασαν στην Μαργκαντανιάν. Ο Αχμέτ Αγάς είχε σκότωσε στο ξύλο τον Βαρταπέδ. Οι αστυνομικοί την έψαχναν παντού. Η Μαρντιγκανιάν πήρε ένα δοχείο με νερό και ένα σκέπασμα και άρχισε να περπατά προς την μόνη περιοχή που θεωρούνταν οδός σωτηρίας για τους Αρμένιους.
Η Μαρντιγκανιάν στο βιβλίο της περιέγραψε το Ντέρσιμ ως εξής : Πίσω από εκείνα τα βουνά υπάρχει το υπέροχο Ντέρσιμ. Κάθε πλευρά του με πράσινα λιβάδια, απόκρημνα βουνά και λόφους. Όποιος πήγαινε εκεί δεν μπορούσε να ζήσει στο δρόμο. Οι Ντερσιμιώτες Κούρδοι όμως ζούσαν είτε σε μικρά χωριά είτε ως νομάδες.Το Ντέρσιμ κι από τις δύο μεριές είχε γείτονες Τούρκους. Κάποτε ζούσαν εκεί και Αρμένιοι δίπλα στους Τούρκους. 
Τώρα όμως οι Αρμένιοι έφυγαν και έμειναν μόνο οι Τούρκοι¨.
Η Μαρντιγκανιάν ανέφερε ότι αυτό που την κράτησε στην ζωή ήταν ότι η επιθυμία για σκοτωμούς των Κούρδων του Ντέρσιμ ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με τις φυλές στον νότο.
Η 16χρονη Μαρντιγκανιάν πέρασε ακριβώς ένα χρόνο κρυβόμενη, μένοντας μερικές φορές δίπλα σε χωριά και πάντα ή δούλευε ή προχωρούσε. Οι χωρικοί την έβαζαν για δουλειά και την πλήρωναν σε φαγητό.
Η πρώτη συνάντηση με τους Κούρδους του Ντέρσιμ δεν ήταν καθόλου καλή. Η μόνη καλή της ανάμνηση από το όμορφο Ντέρσιμ ήταν ότι δεν την σκότωσαν. Μια ομάδα νομάδων την βρήκε και την έκλεισε σε μια σπηλιά. Την επόμενη μέρα ήρθε ένας που τον αποκαλούσαν αγά, την είδε και την πήρε δίπλα του για να δουλεύει. Εκεί άντεξε μόνο κάποιες εβδομάδες. Η Μαρντιγκανιάν ήξερε πως στο Ερζερούμ ήταν οι Ρώσοι. Ο σκοπός της ήταν να πάει εκεί.
Καθώς κρυβόταν όταν έφτασε στον ποταμό Καρασού είδε κομβόι Τούρκων. Το κομβόι αποτελούνταν από ανθρώπους που ερχόταν από τα ανατολικά και πήγαιναν στα δυτικά, κρατώντας στα χέρια τους ότι μπορούσαν να πάρουν. Η Μαρντιγκανιάν βλέποντας αυτό, αντιλήφθηκε πως οι Ρώσοι δεν ήταν μακριά. Κι άρχισε να περπατά προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόταν οι άνθρωποι.

Όταν έφτασε στο Ερζερούμ διαρκούσαν ακόμη οι συγκρούσεις των Ρώσων με τους Οθωμανούς. Η Μαρντιγκανιάν είδε ανηρτημένη σε ένα κτίριο την αμερικανική σημαία που είχε ξαναδεί και στο Χάρπουτ. Και τρέχοντας κατέφυγε εκεί. Ο πρώτος που την είδε ήταν ο Αμερικανός πρόξενος Τυφλίδας Μακάλουμ. Ο Μακάλουμ πήγαινε στα γύρω χωριά, αγόραζε τα ορφανά κορίτσια των Αρμενίων που είχαν πουληθεί εκεί ως σκλάβες, και μετά τα έστελνε πρώτα στην Τυφλίδα, μετά στο Όσλο και εντέλει τις μετέφερε στις ΗΠΑ.
Στην Νέα Υόρκη την γνώρισε ένας νέος σεναριογράφος ο Χάρβεϊ Γκέιτς, ο οποίος συγκινήθηκε από αυτά που του περιέγραψε η Μαρντιγκανιάν.Στα 1918 έβγαλε βιβλίο με τίτλο ¨Αουρόρα Μαρντιγκανιάν : Μια χριστιανοπούλα εν μέσω των μεγάλων σφαγών¨ και το 1919 πέτυχε την μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη. Η ταινία στο Λονδίνο βγήκε με τίτλο ¨Δημοπρασία ψυχών¨ και στην Νέα Υόρκη ως ¨Ληστεμένη Αρμενία¨. Αυτή η ταινία ήταν η πρώτη δημόσια δραστηριότητα στον κινηματογράφο σχετικά με αυτά που είχαν γίνει. Η Μαρντιγκανιάν έγινε γνωστή ως η Ζαντάρκ της Αρμενίας και υπήρξε ένα από τα ονόματα σύμβολο της Αρμενικής Γενοκτονίας.
Παντρεύτηκε το 1920 και έζησε μια ήρεμη ζωή μέχρι τις 6-2-1994 οπότε άφησε την τελευταία της πνοή. Έμεινε στην μνήμη ως μια από τις σπάνιες ιστορίες θαύματος της Αρμενικής Γενοκτονίας.

πηγή

Η νίκη των μαρτύρων, κόλαση του κόσμου…

H έννοια του ηρωϊσμού έχει ευτελιστεί στις μέρες μας.

Όταν κανείς, ξεφεύγοντας για λίγο από την ραστώνη της καθημερινής μέριμνας και την αγχώδη χαζομάρα της κοινωνικής επιβίωσης, καθίσει και σκεφτεί για πέντε μόλις δευτερόλεπτα την αξία κάθε ιδανικού, ξαφνικά θα ανακαλύψει πώς όλα αυτά κρύβονται μέσα σε παλιά σκονισμένα βιβλία ή σε σκοτεινά συρταράκια της μνήμης, συνδεμένα με άθλα μυθικών ηρώων και πρότυπα λογοτεχνικών προσώπων. Όταν δε καταφέρει να παραμερίσει τα λίπη της καρδιάς για να ανακαλύψει κάτι να χτυπάει από κάτω έντονα ζητώντας κάτι υψηλό και ιδανικά ωραίο, το πιθανότερο είναι να τρομάξει και να ξανασκύψει στον ζυγό της εύκολης αναίμακτης πραγματικότητας.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ο άνθρωπος σήμερα έχει χάσει την προσωπικότητα του, έχει χάσει αυτό που τον προσδιορίζει σαν κάτι ξεχωριστό και διακριτό μέσα στο σύνολο. Γι’αυτό υποδύεται ρόλους ή εξαντλεί τους «μαργαρίτες» και τα «άγια» του σε λάθος επενδύσεις, σε φανταχτερές επενδύσεις που τον αφήνουν τέλος γυμνό ή ανικανοποίητο. Ο σημερινός ισχυρός άνθρωπος που τα κατέχει όλα και μετέχει όλων εκτός της ουσίας, είναι στην πραγματικότητα ένα ανίσχυρο έρμαιο στη διάθεση του τύρρανου εαυτού του. Ένας υπόδουλος σε ξένα πάθη και αλλότριες από την φύση του επιθυμίες. Ο σημερινός άνθρωπος έχει χάσει κατά πολύ την πνευματική όραση και ακοή του και έχει ξεμάθει να συνομιλεί με το θείο. Έχει χάσει την επαφή με το είναι και την ζωή.

Οι αρχαίοι χριστιανοί ήταν ζυμωμένοι με το πνεύμα της βασιλείας και το αίμα του Χριστού. Η δική τους πραγματικότητα ήταν μια καθημερινότητα βασιλική, μια ζωή προσμονής και είχαν ενώπιον των ψυχών τους διαρκώς το όραμα της νέας ζωής και βασιλείας. Γι’αυτό και τα ιδανικά και οι αξίες τους ήταν ενεργά σαν στοιχεία της εν Χριστώ ζωής τους. Όμοια και οι παλαιοί άνθρωποι ήταν υπείκοντες σε κάτι ανώτερα ιδανικό και πνευματικό που εμπότιζε το είναι τους και καθόριζε την ζωή και τις πράξεις τους.

Γι’αυτό ακόμα και τα τρίχρονα νήπια, αυτά που ούτε το μυαλό τους μέστωσε και που η σύγχρονη ψυχολογία έχει δογματικά αποκόψει τις πράξεις τους από την ορθή λογική και την ευθύνη, αυτά λέω τα παιδιά των χριστιανών , όπως ο άγιος Κήρυκος που γιορτάζει σήμερα, είχαν για περιβάλον και για πατέρα αυτό το άγιο πνεύμα που όριζε από τότε την ζωή τους και ουσιοποιούσε τις πράξεις και τις ενέργειες τους. Μπροστά στις κολακείες του τυρράνου και τον πειρασμό της άρνησης του Χριστού-ουσιαστικά της άρνησης της ίδιας της ζωής- το άγιο αυτό νήπιο είχε την σοφία και την ωριμότητα να φανεί θαρραλέο , είχε τον σπάνιο και παρορμητικό ζήλο, ακόμα και για τέλειο άντρα, να φτύσει και να λακτίσει τον αναίσχυντο αυτό βασανιστή του που του ζητούσε να προδώσει αυτόν τον ίδιο τον αέρα που ανέπνεε, την ζωή του Χριστού.

Η ομολογία του αγίου νηπίου, που δεν το δασκάλεψε κανείς, παρά μόνο ο αγαπημένος του ο Χριστός, η παρορμητική αυτή πράξη του, ίσως ξενίζει και σκανδαλίζει την ορθολογική μας βιοτή και διάθεση , την κάθε υπολογιστική μας τάση μπροστά στον κίνδυνο και το ξεβόλεμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ηρωϊσμό και τα πάθη των μαρτύρων. Για κάποιους δεν αποτελούν πρότυπα θάρρους και ζωής, για κάποιους απλά είναι η κόλαση τους. Το μαρτύριο, η ομολογία , τα πάθη και ο ηρωϊσμός του μάρτυρα είναι η κόλαση αυτών που φοβούνται να μαρτυρήσουν, να ομολογήσουν, να πάθουν και να ξεφύγουν από τη βολεμάρα τους. Όπως ακριβώς η έκρηξη της άνοιξης κάνει τις ημέρες του χειμώνα να φρίττουν και να υποχωρούν.

Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που οι εχθροί της Εκκλησίας μισούν την μαρτυρική και ασκητική μας παράδοση:

Ο φόβος και ο ξενισμός μπροστά στις πράξεις μεγαλείου που ελέγχει την δειλία και την μικρότητα, τον συμβιβασμό και το τίποτα. Αυτός ο ίδιος φόβος και η έκπληξη τροφοδοτούσε με μίσος τους δημίους των μαρτύρων. Αυτό το ξύπνημα σε μια μεγαλειώδη πραγματικότητα έκανε τα τέρατα ωμότερα να λυσσούν και να βάλλονται ενάντια στους ομολογητές της πίστης. Όμως «όσοι πιστοί» ας ζηλώσουμε την καλή ομολογία, όσοι «στενάχωροι» ας ζητήσουμε τον αέρα της ελευθερίας του Χριστού. Το δικαίωμα στην ύπαρξη , αλλά και στην ύπαρξη εν Χριστώ αφορά μόνο αυτούς που αγωνίζονται και πάσχουν για να ξεφύγουν από τα αόρατα δεσμά τους και να ζήσουν, να ζήσουν όντως αληθινά…

πηγή

“ΑΓΙΕΣ” ΜΑΙΕΣ «Δεν υπάρχουν σύγχρονες μαίες ν’ αντισταθούν, να μη βουτήξουν τα χέρια τους στο αίμα του βρεφοκτόνου εγκλήματος;»

 

.             Ἔχετε ἀκουσει ποτέ τό ὄνομα Φουά καί τό ὄνομα Σεπφώρα; Εἶναι δυό μαῖες τῶν Ἑ­βραίων, πού ξεγεννοῦσαν τά παιδιά τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ κατά τήν αἰχμαλωσία τῆς Αἰγύπτου. Ὁ Φαραώ, βασιλιάς τῆς Αἰγύπτου, πού ἤθελε νά ἀφανίση δημογραφικά τούς ‘Εβραίους, κάλεσε τίς δυό μαῖες (Ἐξοδ. α´ 15-22) καί τίς διέταξε:

—Ὅταν σᾶς καλοῦν ἑτοιμόγεννες ‘Εβραῖες, ἄν τό παιδί πού γεννιέται εἶναιἀγόρι, θά τό πνίγετε. Ἄν εἶναι κορίτσι, θά τό περιποιῆσθε…

.           Ἄκουσαν οἱ δυό πιστές μαῖες, ἀλλά δέν ὑπάκουσαν στό βασιλικό νόμο. «Ἐφοβήθησαν τόν Θεόν καί οὐκ ἐποίησαν καθώς συνέταξεν αὐταῖς ὁ βασιλεύς Αἰγύπτου». Καί ζωογονοῦσαν καί τά ἄρρενα βρέφη. Τίς ἀπείλησε ὁ Φαραώ:

—Γιατί δέν πειθαρχήσατε; Γιατί δέν σκοτώνετε τά ἄρρενα παιδιά;…

.            Ὁ Θεός εὐλόγησε τίς δυό ὑπέροχες μαῖες. «Εὖ δέ ἐποίει ὁ Θεός τάς μαίας, καί ἐπλήθυνεν ὁ λαός».
.             Ὁ λαός ὁ δικός μας, ὁ ἑλληνικός, ὄχι μόνο δέν πληθύνεται, ἀλλά ὅλο καίλιγοστεύει. Σέ μερικές δεκαετίες οὔτε ἕνα ἑκατομμύριο δέν θά εἶναι οἱ Ἕλληνες, οἱ κατοικοῦντες τόν ἄλλοτε εὐλογημένο αὐτό τόπο.
.            Ποιός φταίει; Πολλοί φταῖνε. Φταίει ὁ σύγχρονος Φαραώ, τό ἑλληνικό κράτος, πού μέ νόμο δίνει τό δικαίωμα σέ μαιευτῆρες καί μαῖες νά σκοτώνουν ὅσα παιδιά θέλουν, ἀγόρια καί κορίτσια, μέ τίς ἐκτρώσεις.
.            Δέν ὑπάρχουν σύγχρονες μαῖες ν’ ἀντισταθοῦν, νά μή βουτήξουν τά χέρια τους στό αἷμα τοῦ βρεφοκτόνου ἐγκλήματος; Ὅλες οἱ μαῖες ἔχουν γίνει φονικά ὄργανα τῶν ἀμβλώσεων;

• Ὄχι ὅλες. Ὑπάρχουν καί γιατροί γυναικολόγοι, πού δέν κάνουν καί δέν συνιστοῦν ἐκτρώσεις. Ὑπάρχουν καί μαῖες σάν τή Φουά καί τή Σεπφώρα.

• Ἀξίζει νά γνωρίση κανείς μιά τέτοια μαῖα. Εἶναι 102 ἐτῶν. Ἀποτελεῖ ζωντανή ἱστορία ἀγώνων καί θυσιῶν, γιά νά ζήσουν τά νεογνά. Ὀνομάζεται Χαρίκλεια (Χαρά) Βογιατζάκη, ἀπό τά Ἀνώγεια τῆς Κρήτης.

• Μέ σπουδές στό ἐξωτερικό, ἀπό τό 1932 μέχρι τό 1982 ἐργάστηκε στό μαιευτήριο «Μαρίκα Ἠλιάδη» (γνωστό καί ὡς «Ἔλενα»). Πρωτοπόρος στόν ἀγῶνα γιά τούς προώρους τοκετούς. Ἡ πρώτη, πού ὠργάνωσε εἰδικό τμῆμα μέ τίς θερμοκοιτίδες, πού σιγά-σιγά ἐξ­ελλίσσονταν καί ἐξελλίσσονται. Γενική Διευθύνουσα στό «Μαρίκα Ἠλιάδη», τό πρῶτο καί μεγαλύτερο μαιευτήριο τῆς ‘Ελλάδος, τά ἔτη 1948-1982. Κατά τά ἴδια ἔτη διηύθυνε καί τή Σχολή Μαιῶν τοῦ Νοσοκο­μείου. Πολλές ἐκατοντάδες μαῖες βγῆκαν ἀπό τά χέρια της, μαθήτριές της. Ἀλλά καί κυριολεκτικά ἀπό τά χέρια της καί μέ τά χέρια της βγῆκαν, γεννήθηκαν 13.000 παιδιά! Ἡ ἴδια παρέμεινε ἐκ πεποιθήσεως ἄγαμη,ἀφιερωμένη, ὅπως χαρακτηριστικά λέει, στό καθῆκον, γιά νά ζήσουν τά νεογνά, ἡ ἐλπίδα τοῦ τόπου μας. Ἤθελε δέ νά ἀφήση τή σφραγῖδα τοῦ ἱεροῦ καθήκοντος καί στίς μητέρες καί στίς μαῖες. Γιά μέν τίς μητέρες ἔγραψε τό φυλλάδιο: «Γιά σένα, πού ἔγινες μητέρα». Γιά δέ τίς μαθήτριές της μαῖες, ὡς διευθύνουσα τῆς Σχολῆς τους, σημειώνει γιά τήν ἀποστολή τους:

 «Ἡ ἀποστολή της μαίας εἶναι μεγάλη, ἱερή καί ἐκτιμήσιμη. Ἀρκεῖ νά ὑπενθυμίσουμε, ὅτι προτοῦ ὁ Δημιουργός ἐμπιστευθῆ τό νέο ἄνθρωπο, τό βρέφος, στούς φυσικούς αὐτοῦ προστάτας, τούς γονεῖς, τό ἐμπιστεύεται στή μαία. Αὐτή πρώτη ἔχει τή μεγάλη αὐτή τιμή νά τό ὑποδεχθῆ. Αὐτή θά δῆ τά πρῶτα του σκιρτήματα, τούς πρώτους παλμούς τῆς νέας καρδιᾶς. Αὐτή θά τοῦ παράσχη τίς πρώτες βοήθειες, τίς τόσο ἀπαραίτητες. Καί αὐτή πρώτη θά ἀναφωνήση “Ἀρρεν” ἤ “Θῆλυ”. Μέ τά χέρια της, σάν πρῶτο λίκνο, σάν ἱερή φάτνη, πρίν παντός ἄλλου, αὐτή πρώτη ἐναγκαλίζεται τή νέα ὕπαρξη καί ὑποδέχεται τή νέα ψυχή».

.            Σήμερα εἶναι 102 ἐτῶν ἡ κ. Χαρά Βογιατζάκη. Μετά ἀπό λίγο θά ἔχη ξεπεράσει τό χρόνο καί θά ζῆ στήν αἰωνιότητα. Μυριάδες μανάδες καί παιδιά θά ὑποδεχθοῦν τήν κ. Χαρά, πού πρώτη ἐκείνη ὑποδέχτηκε στή ζωή χιλιάδες παιδιά. Θά ὑποδεχθοῦν τήν κ. Χαρά στή «χαρά τοῦ Κυρίου».

τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

πηγή

«ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΤΑ ΕΧΩ ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ…»

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη Σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέρων να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε : Για λίγα ψωμιά να κάνω τον αδελφό μου να περπατήσει δέκα μίλια ; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει.

- Γιατί κλαίς, Αββά ; Άκουσε πίσω του μια γλυκιά φωνή να τον ερωτά.

Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίον Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.

- Παύσε να κλαίς γι΄ αυτό το τιποτένιο πράγμα, τον επρόσταξε ο Άγγελος. Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρεις την αμοιβή σου από τον Θεό.

Ο Γέροντας πήρε θάρρος και συνέχισε το δρόμο του. Από τότε προθυμοποιήθηκε να εξυπηρετεί τους αδελφούς.

Μια μέρα πήρε ψωμιά να τα πάει σ΄ άλλον Ερημίτη που έμενε πολύ πιο μακριά. Συνέβη όμως να έρχεται κι εκείνος με τον ίδιο σκοπό και συναντήθηκαν στο δρόμο.

- Αδελφέ μου, είπε πρώτος ο Γέροντας, με κόπο απέκτησα ένα μικρό θησαυρό και πρόλαβες εσύ να μου τον πάρεις.

- Μήπως η στενή πύλη χωράει μόνον εσένα, Αββά ; Κάνε λίγο τόπο να περάσωμε κι εμείς, του αποκρίθηκε ο Αελφός.

Ενώ έλεγαν αυτά, ήλθε πάλι ο Άγγελος και τους είπε :

- Αυτή η φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό.

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 21 κ.ε.

Άνοιξαν γραφείο στο Αγρίνιο για να διαφημίζουν το Α. Σώρρα!

Αποτελεί κοινό τόπο ότι ο Σώρρας βρήκε πολλούς υποστηρικτές και στην Αιτωλοακαρνανία. Παρότι έχει αποκαλυφθεί πως ο '"σωτήρας"' Αρτέμης Σώρρας δεν είχε και δεν έχει δεκάρα τσακιστή, επίσης τα ομόλογα ήταν 'ακάλυπτα', χρεώγραφα που πωλούνται στο ebay προς μερικά ευρώ το καθένα,εντούτοις πολλοί ντόπιοι , ακόμα πιστεύουν στο "παραμύθι"!!

Κι όμως υπάρχουν «συνέλληνες» που πληρώνουν… για τον Αρτέμη Σώρρα στο Αγρίνιο και συγκεκριμένα στην οδο Δεληγιώργη άνοιξαν γραφείο υποστήριξης και διάδοσης των ιδεών του κ. Σώρρα. Εκεί όπως γράφουν διαθέτουν όλα τα πειστήρια εκείνα κι όλα τα έγγραφα που αποδεικνύουν τα πατριωτικά κίνητρα του ομογενή κ. Σώρρα!

Παράλληλα οι υποστηρικτές του έχουν γίνει πολύ καταπιεστικοί σαν τους Ιεχωβάδες και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, συγκεκριμένα πηγή μας ανάφερε πως δεν αντέχουν την κριτική και δεν ανέχονται τα πολλά πολλά "όχι", ωστόσο συνεχίζουν τον αγώνα πόρτα -  πόρτα πουλώντας τα παραμύθια που τους πούλησαν!!
Να σημειώσουμε οτι πέρα απο το Αγρίνιο και στην Κατούνα λειτουργεί  σχετικό γραφείο!

Σχετικά με τα ακάλυπτα χρεώγραφα δες:

ΕΔΩ

και

 ΕΔΩ 

και 

ΕΔΩ 

paronetol.gr

Άνοιξη στο Άγιο Όρος

με τον φακό του Βασίλη Μαρκόπουλου

 

Πηγή 

ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΠΟΥ ΕΚΡΥΨΑΝ ΟΙ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΙ ΡΩΜΙΟΙ «ΤΡΕΛΑΙΝΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Θησαυροί που κρυφτήκαν από την λαίλαπα της μικρασιάτικης καταστροφής, τενεκέδες με χρυσές λίρες, πολύτιμα χρυσαφικά κοσμήματα, εκκλησιαστικά κημείλια και άλλα αντικείμενα με μεγάλη άξια, έχουν γίνει ο στόχος ενός ανελέητου κυνηγητού από Τούρκους που ψάχνουν με χίλια δυο μέσα για να τα ανακαλύψουν σε πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας και κυρίως σε περιοχές του Πόντου.

Είναι γνωστό πως μετά τη γενοκτονία των Ποντίων και τη Μικρασιατική Καταστροφή το αποκορύφωμα του μέτρου της «ανταλλαγής πληθυσμών» αποτέλεσε το Σύμφωνο για την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας που υπογράφθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923 και το οποίο στη συνέχεια κατέστη μέρος της Συνθήκης της Λωζάνης της 24ης Ιουλίου του ίδιου έτους. Βάσει του άρθρου 142 της συνθήκης αυτής, οι Έλληνες της Μικρά Ασίας αποχώρησαν άτακτα από τις πατροπαράδοτες εστίες και πατρίδες τους και πολλοί από αυτούς έθαψαν την τελευταία στιγμή τους θησαυρούς τους πρόχειρα και σε μικρό βάθος, (συνήθως σκάψιμο ως το γόνατο). Πέραν τούτων και άλλα πολύτιμα αντικείμενα όπως χρυσά και ασημένια εκκλησιαστικά σκεύη κρυφτήκαν επίσης σε διάφορα μυστικά μέρη τα οποία μέχρι σήμερα παραμένουν κρυμμένα.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας εδώ και μερικά χρόνια έχει ενταθεί το κυνηγητό του «θησαυρού των Ρωμιών» σε όλη την Τουρκία με έμφαση, και αυτό είναι χαρακτηριστικό, σε περιοχές όπου κατοικούσαν πυκνοί ελληνικοί πληθυσμοί οι όποιοι αναγκαστήκαν να αποχωρήσουν από τις εστίες τους βεβιασμένα με συνέπεια να μην προλάβουν να πάρουν πολλά από τα πολύτιμα αντικείμενα των σπιτικών τους τα οποία τα έκρυψαν με την ελπίδα ότι γρήγορα θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν πίσω και να τα πάρουν.
Όπως αναφέρει η τουρκική εφημερίδα, μόνο τους τελευταίους μήνες δόθηκαν επίσημα εκατοντάδες άδειες σε ιδιώτες για ανασκαφές σε περιοχές που πιστεύεται πως κρύβονται τέτοιοι χαμένοι θησαυροί. Ανεπίσημες οι ανασκαφές και οι έρευνες χωρίς επίσημη άδεια είναι πολύ περισσότερες και δεν καταγράφονται στα επίσημα τουρκικά στοιχεία. Οι περιοχές που δόθηκαν οι περισσότερες επίσημες άδειες είναι η Κερασούντα και η Ορντού, (η ελληνική Κοτύωρα), του Πόντου, αλλά και σε άλλες περιοχές όπου υπήρχε και κατοικούσε ελληνικός πληθυσμός με ανθηρή οικονομική κατάσταση, όπως η Προύσα και η Σεβάστεια.
Οι περισσότεροι Τούρκοι ερευνητές, όπως αναφέρεται, χρησιμοποιούν κλασικούς ανιχνευτές μετάλλων που λειτουργούν με υπέρηχους οι οποίοι αντανακλώνται από τα μέταλλα του υπεδάφους και επιστρέφουν. Οι ανιχνευτές αυτοί διαθέτουν οθόνη με ενδείξεις και χαρακτηριστικά όπως διαχωρισμό μετάλλων, ένδειξη ποσότητας και βάθους. Συνήθως εντοπίζουν τα αντικείμενα τους σε μέγιστο βάθος από 1.40 μέχρι 1.70 μέτρα και τα χαρακτηριστικά και η αξιοπιστία τους είναι ανάλογα με την τιμή απόκτησης τους.
Το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής έχει πολλές διστάσεις όσο και αν κάποιοι γραφικοί τύπου «Ρεπούση και σια» θέλησαν να το… γελοιοποιήσουν. Μια πτυχή αυτού του μεγάλου δράματος είναι και οι χαμένες και κρυμένες περιούσιες των χιλιάδων Ελλήνων που γλύτωσαν την τελευταία στιγμή από την μεγάλη γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολής.
Σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά από εκείνη την μεγάλη εθνική καταστροφή, ψάχνουν στα ίδια χώματα που έζησαν και μεγαλούργησαν πολλές γενιές των Ελλήνων Μικρασιατών και που ποτιστήκαν από το αίμα των θυμάτων της γενοκτονίας να βρουν τα χαμένα ίχνη τους. Πολύ πιθανόν τις νύχτες μαζί με τους θησαυρούς που θα ονειρεύονται ότι θα βρουν, θα τους κυνηγούν και τα… φαντάσματα της γενοκτονίας τους.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Πανέμορφα άλογα στην παγωμένη Ισλανδία

Είναι μια ράτσα αλόγων που αναπτύχθηκε στην Ισλανδία εδώ και πολλούς αιώνες, έχει μέγεθος πόνυ και αναφέρονται σαν ισλανδικά άλογα. Τα ισλανδικά άλογα έχουν μακρά διάρκεια ζωής και είναι ιδαίτερα ανθεκτικά.
Είναι η μοναδική ράτσα αλόγων στην Ισλανδία, και χρησιμοποιείται ακόμα για τις παραδοσιακές γεωργικές εργασίες, για αναψυχή, αλλά και αγωνιστικά.
Τα πρώτα άλογα έφτασαν στην Ισλανδία από Σκανδιναβούς εποίκους τον 9ο και 10ο αιώνα. Τα ισλανδικά άλογα ζυγίζουν περίπου 350 κιλά και έχουν ύψος περίπου 1,40 μέτρα.

 πηγή