Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Τι άλλο θέλεις;


Εγώ είμαι ο πατέρας σου, εγώ ο αδερφός σου,
εγώ ο αγαπημένος, εγώ το σπιτικό, εγώ και η τροφός σου.
Εγώ το ρούχο που σε ντύνει,
εγώ στεριώνω και τη ζωή σου θεμελιώνω.

Ό,τι θέλεις και χρειάζεσαι εγώ είμαι,
τίποτα δεν θα στερηθείς.
Εγώ για σε φροντίζω,
μιας και ήρθα για να υπηρετήσω
όχι για να με υπηρετούν.

Εγώ είμαι ο φίλος και προστάτης σου,
και αδερφός και η μάνα σου.

Τα πάντα είμαι εγώ.
Από σένα μόνο την ανοιχτή καρδιά σου θέλω.

Εγώ φτωχός για σένα,
δεν έχω που το κεφάλι μου να γείρω.

Στο Σταυρό και τον Τάφο για σένα,
Στον Ουρανό για χάρη σου τον Πατέρα ικετεύω,
κάτω στη γη από τον Πατέρα
στάλθηκα για σένα να πρεσβεύω.

Πες μου, παιδί μου, φίλε και αδερφέ,
του Παράδεισου συγκληρονόμε,
κομμάτι από μένα και μέλος μου,
πες μου,
τι άλλο θέλεις;

Γιατί εμένα, την Αγάπη μου, αποστρέφεσαι;
Γιατί τόσο κοπιάζεις για του κόσμου τα μάταια;
Γιατί νερό μαζεύεις με τρύπιο πιθάρι;
Γιατί τη φωτιά με τη λανάρα παλεύεις;
Γιατί σηκώνεις τις γροθιές σου ενάντια στον άνεμο;

Βασιλική Δεδούση
Ελεύθερη απόδοση
βασισμένη στο κείμενο του Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Οι άνθρωποι έχουν συνήθως νομική αντίληψη για την δικαιοσύνη. Απορρίπτουν ως αδικία ασυμβίβαστη με τη νομική συνείδησή τους την απόδοση ευθύνης σε κάποιον για την ενοχή άλλου.




Οι άνθρωποι έχουν συνήθως νομική αντίληψη για την δικαιοσύνη. Απορρίπτουν ως αδικία ασυμβίβαστη με τη νομική συνείδησή τους την απόδοση ευθύνης σε κάποιον για την ενοχή άλλου. Διαφορετικά, όμως, μιλάει το πνεύμα της αγάπης του Χριστού. Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της αγάπης η αποδοχή συνυπευθυνότητας για την ενοχή εκείνου που αγαπάμε, ακόμη και η πλήρης ανάληψη της ευθύνης όχι μόνο δεν είναι κάτι παράξενο, αλλά είναι και τελείως φυσικό. Επιπλέον στην ανάληψη αυτή της ευθύνης του πλησίον πραγματοποιείται η γνησιότητα της αγάπης και επιτυγχάνεται η αυτοσυνειδησία της. Όταν δεν επωφελείται κανείς μόνο από την ευχάριστη πλευρά της αγάπης, αλλά αναλαμβάνει ελεύθερα και συνειδητά την ευθύνη για τα παθήματα του αγαπημένου, τότε η αγάπη φτάνει στην πλήρη τελειότητά της.
            Πολλοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δεχτούν και να σηκώσουν καλοπροαίρετα τα αποτελέσματα του προπατορικού αμαρτήματος του Αδάμ. Λένε «Ο Αδάμ και η Εύα έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό, εγώ τι φταίω; Είμαι έτοιμος να αναλάβω την ευθύνη για τα αμαρτήματά μου, αλλά μόνο για τα δικά μου, όχι όμως για τα ξένα». Και δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος αυτός πως με αυτή την κίνηση της καρδιάς του επαναλαμβάνει μέσα του το αμάρτημα του Προπάτορα και το αφομοιώνει ως προσωπικό του αμάρτημα και πτώση. Ο Αδάμ αρνήθηκε την ευθύνη επιρρίπτοντας την ενοχή στην Εύα και στον Θεό, που του έδωσε αυτή τη γυναίκα. Έτσι, διέσπασε την ενότητα του Ανθρώπου και την ένωσή του με τον Θεό. Το ίδιο κάθε φορά που αρνούμαστε την ανάληψη της ευθύνης για το κοινό κακό, για τα έργα των πλησίον μας, επαναλαμβάνουμε την ίδια αμαρτία και διασπούμε επίσης την ενότητα του Ανθρώπου. Ο Κύριος ρώτησε τον Αδάμ πριν από την Εύα. Και πρέπει να καταλάβουμε πως, αν ο Αδάμ δεν δικαιολογούσε τον εαυτό του, αλλά αναλάμβανε την ευθύνη για την κοινή τους αμαρτία, τότε άλλα θα ήταν τα πεπρωμένα του κόσμου, καθώς και άλλα θα γίνουν, αν εμείς αναλάβουμε το βάρος της ενοχής των πλησίον.
            Κάθε άνθρωπος μπορεί να πει πολλά, για να δικαιολογήσει κάθε του πράξη. Αν όμως βλέπει προσεκτικά μέσα στην καρδιά του, θα καταλάβει πως με τις δικαιολογίες δεν αποφεύγει την πονηρία. Δικαιολογείται ο άνθρωπος πρώτα-πρώτα, γιατί δεν θέλει να παραδεχθεί έστω και λίγο πως είναι ένοχος και ο ίδιος για το κακό που υπάρχει στον κόσμο. Δικαιολογείται, γιατί δεν γνωρίζει ότι είναι προικισμένος με ελευθερία κατ΄ εικόνα του Θεού, αλλά νομίζει πως είναι απλά ένα φαινόμενο αυτού του κόσμου και συνεπώς εξαρτάται από αυτόν. Μια τέτοια συνείδηση είναι μάλλον δουλοπρεπή και γι΄ αυτό οι δικαιολογίες είναι δουλικό έργο και όχι έργο που απεργάζεται υιούς του Θεού. 

Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ  "Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης"

Όταν έρθει ο Νοέμβρης σιγομπαίνει ο χειμώνας

 http://www.antenna.gr/news/imgHandler/690/cfefda6b-36f8-4188-ab3e-5db23691c076.jpg
ελληνική παροιμία

Αν τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν τους γονείς τους




Όλοι ξέρουμε πως τα παιδιά δεν μπορούν να επιλέξουν τους γονείς τους. Τι θα συνέβαινε όμως αν είχαν αυτή τη δυνατότητα; Θα άλλαζε τον τρόπο συμπεριφοράς μας σαν γονείς; Ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα μέσα από μια έξυπνη παρουσίαση.

Οδυσσέας Ελύτης - 103 χρόνια από τη γέννησή του «... μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.»

http://www.ikarosbooks.gr/photos/book/zooms/081.jpg

Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης
στις 2 Νοεμβρίου 1911.

Άξιον Εστί:
Απαρτίζεται από τρία τμήματα. Τη «Γένεση», τα «Πάθη» και το «Δοξαστικό». Η σύνθεση του ποιήματος είναι διαρθρωμένη πάνω στα μέρη της Θείας Λειτουργίας. Αποδίδεται με θαυ­μαστό τρόπο η ατομική και η συλ­λογική μοίρα.
Ο ποιητής κατορθώνει να συγκεράσει και να εκφρά­σει ατομικά και συλλογικά πάθη, μέσα από έναν ποιητικό λόγο στον ο­ποίο ακούγονται καθαρά οι φωνές της αρχαίας, της μεσαιωνικής και της νεότερης παράδοσης. Διακρίνονται, και στην γλώσσα και στην μορφή, επιρροές από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τον Ερωτόκριτο, τους εκκλησιαστικούς ύμνους (και κυρίως αυτούς του Ρωμανού του Μελωδού), τον Σολωμό και τον Κάλβο, το δημοτικό τραγούδι, τον Παπαδιαμάντη και τον Μακρυγιάννη.


Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

 
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να `χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο.

 
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο


Άξιον Εστί:
Υπήρξε μία από τις κορυφαίες ποιητικές δημιουργίες του Ελύτη, το έργο με το οποίο   απέκτησε σημαίνουσα  θέση στην εθνική λογοτεχνία, προσφέροντας ταυτόχρονα μία «συλλογική μυθολογία» και ένα «εθνικό έργο».Εκδόθηκε το 1959 και το 1963 μελοποιήθηκε εμπνευσμένα από το Μίκη Θεοδωράκη.
περισσότερα εδώ
Τα Πάθη (της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν)
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
Το δέκατο άσμα των Παθών απευθύνεται σ’ ένα θήλυ “εσύ” (σύνθεση Παναγίας, Ελλάδας και Μάνας) με έφηβη διαφάνεια Κόρης. Ο ταυτισμός αυτός του δέκτη δικαιολογείται από τον ταυτισμό του πομπού, όπως σ’ όλα τα άσματα. Το περιεχόμενο όμως του άσματος έχει προσωπικότερη προέκταση. Είναι μια εξομολόγηση.  
Αυτός είναι που έζησε την έξαψη της αγάπης, που έζησε τη χαρά της μυστικής πείρας και που κατελύθη ή ύλη του σ’ αυτό το σκοπό, δηλαδή ν’ αναλωθεί η ζωή του στην υπηρεσία του ανθρώπου. Τον πολέμησαν με ότι όπλα είχαν ισχυρά στη διάθεση τους (ο ναυτικός όρος μπομπάρδες τρικάταρτες , που μας μεταφέρει στην επανάσταση του 1821, προσδίδει το ιθαγενές στίγμα), γιατί είχε μια αγάπη, μια κατάφαση της χαράς της ζωής.

Ένα συγκεκριμένο καλοκαίρι ένιωσε βαθιά μέσα στην ψυχή του την πρόσκληση του έρωτος και μέσα του η μέχρι τότε άγνωρη ζωή φωτίστηκε από ένα καινούργιο φως. Κι από τότε όλες οι κατάρες, οι προαιώνιες, Ερινύες του φθόνου, άρχισαν τον κατατρεγμό του: όποιος ακολουθεί το μήνυμα της αγάπης είναι καταδικασμένος να ζει δίπλα στο αίμα και στη σκληρότητα της ζωής. Κι έτσι ο ποιητής, ταυτίστηκε με τη μοίρα του τόπου του. `Ετσι κι αυτός μεγάλωσε μέσα στα βράχια του και τον προαιώνιο φόνο. Το αίμα, που έχυσε ο Κάιν, το πολεμά με το φως της αγάπης.

ΜΟΡΦΗ
Το δέκατο άσμα αποτελείται από πέντε στροφές και κάθε στροφή από τέσσερις στίχους. Ο τελευταίος στίχος είναι κοινός (επωδικός). Έχουμε κι εδώ δηλαδή ένα είδος μπαλάντας. Κάθε στίχος χωρίζεται σε δυο ημιστίχια με το κόσμημα. ο τρίτος όμως στίχος στο δεύτερο ημιστίχιο συνοδεύεται από ένα δρασκέλισμα που δημιουργεί ένα ψευδόστιχο και μάλιστα με κόσμημα προ αυτού. μετρικά όπως και νοηματικά ανήκει στον τρίτο στίχο.
Οι δύο πρώτοι στίχοι κάθε στροφής, όπως και ο τέταρτος επωδικός, είναι τροχαϊκοί, ο τρίτος, με τον ψευδόστιχο μαζί, είναι αναπαιστικός.
Εκφραστικά μέσα:
Ομοιοτέλευτο (αίματα - νοτιά, Μητέρα, πορφύρωσαν - καρτέρεσαν, σκιάσανε - ρίξανε, ανθρώπων - Αμάραντο, κι εγώ - Αμάραντο, Αμαρτία μου - σπλάχνα μου καταπάνω μου, αίμα - πέτρα, ομοιώθηκα - μεγάλωσα - άνθισα, ξεπληρώνω - Αμάραντο)
Παρήχηση (ανείδωτες - οξειδώθηκα, φονιάδων - φως).
Αντίθεση (αίματα πορφύρωσαν - χαρές σκιάσανε, των φονιάδων το αίμα - με φως ξεπληρώνω)
Ομοιοκαταληξία (ρίξανε - μισανοίξανε, στιγμή - να ζει)
Αναφώνηση (Όπου σ’ είδε κτλ.).
Εσωτερική Ομοιοκαταληξία (ζωή - στιγμή).
Προσωποποίηση (των αιώνων όργητες, ξεφωνίζοντας).

Σχόλια
Μακρινή Μητέρα, Ρόδο μου Αμάραντο
Η Παναγία από τον Ακάθιστο `Υμνο: “Ρόδον το αμάραντον, χαίρε η μόνη βλαστήσασα”.
Μαζί με τη φωνή του Ελύτη συνήχουν κι άλλες φωνές: Του Δ. Σολωμού, του Κ. Παλαμά, του Γ. Σεφέρη.

Λέξεις
ανείδωτες = αόρατες, αθέατες, πρωτοεμφανιζόμενες
οξειδώθηκα = σκούριασα, γέρασα, ανάλωσα τη ζωή μου
σκιάζω = καλύπτω
των αιώνων οι όργητες = οι κατάρες, οι προαιώνιες Ερινύες.

Περίληψη
Ο Ελύτης απευθύνεται στη μακρινή Μητέρα (Παναγία, Ελλάδα, Μάνα) που μοιάζει με αιώνια έφηβη. Την αγάπησε, αλλά ξόδεψε τη ζωή του, γέρασε μέσα στην καταλυτική επίδραση της επικοινωνίας των ανθρώπων. Τον πολέμησαν γι’ αυτή του την αμαρτία με όλα τα μέσα. Όταν την γνώρισε κάποιο Ιούλιο η ζωή του φωτίστηκε. Κι όμως του καταράστηκαν σαν αγαπά να ζει στο αίμα και σκληρά. Κι έτσι ακολούθησε τη μοίρα της πατρίδας του την ίδια πορεία, με την ανθρώπινη της, σκληρή ζωή και αίμα, αλλά το αίμα το πολεμά με την αγάπη.
πηγή 

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ, ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΤΡΙΚΑΛΙΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ, ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ
Εκοιμήθη εν ειρήνη σε ηλικία 94 ετών το βράδυ της Πέμπτης ο Ιερομόναχος Γαλακτίων ο Σιμωνοπετρίτης, κατά κόσμονΔημήτριος Αγγελάκης, από το Δενδροχώρι Τρικάλων.
Ο πατέρας Γαλακτίων υπήρξε μια από τις βιβλικές μορφές του Αγίου Όρους και έκανε μια ευλογημένη οικογένεια, η οποία δόθηκε στον Χριστό. Το 1974 ακολούθησε τον γιο του, Ιερομόναχο Αθανάσιο τον Σιμωνοπετρίτη στο Άγιον Όρος, ενώ η μια από τις κόρες του, η Μοναχή Νικοδήμη ακολούθησε και αυτή το δρόμο της θυσίας και σήμερα είναι Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Ορμύλιας Χαλκιδικής. Εκεί μονάζει και η σύζυγος του μακαριστού γέροντος, Μοναχή Βησσαρία, τα τελευταία 40 χρόνια.
Ο πατέρας Γαλακτίων διακρίνονταν για την αγάπη του για τον Χριστό, την αφοσίωσή του στην Εκκλησία και τον Μοναχισμό.
Ο Θεός να τον αναπαύει και ας έχουμε την ευχή του.

«Κι αν μας πουν
Ότι είμαστε ρομαντικοί Ουτοπιστές…
Ότι είμαστε αδιόρθωτοι ιδεαλιστές
Ότι σκεφτόμαστε το αδύνατο
Εμείς πρέπει χίλιες φορές να απαντήσουμε…
«Ναι Είμαστε»

Τσε Γκεβάρα

Δημόσια τηλεόραση και αφελληνισμένη

 http://www.epikaira.gr/var/uploads/tinymce/images/-NEW-/charoula/nanosvalao.jpg

Βασίλης Θωμόπουλος, διευθυντής προγράμματος ΝΕΡΙΤ. Το ψωμί του το πληρώνουν οι Ελληνες, που σε καιρό Μνημονίου χάνουν το δικό τους. Αυτός ο άνθρωπος, ο διορισμός του οποίου οφείλεται σε πολιτική απόφαση, έριξε το γάντι στους Ελληνες φορολογουμένους και προσέβαλε βαθιά τον πατριωτισμό και την αξιοπρέπειά τους. Με την αλαζονεία που χαρακτηρίζει κάθε όμοιό του, δήλωσε στην εφημερίδα μας τα ακόλουθα προκλητικά για τον Εθνικό Υμνο μας, που έκοψε από την έναρξη του προγράμματος της ΝΕΡΙΤ: «Ο Εθνικός Υμνος δεν μεταδίδεται, αλλά η θεία λειτουργία και η παρέλαση μεταδόθηκαν, τι άλλο θέλετε;»

Λες και ο κάθε διορισμένος Θωμόπουλος κάνει παραχώρηση στους Ελληνες που... επιτρέπει τη μετάδοση της θείας λειτουργίας και της παρέλασης! Λες και αποστολή των ΜΜΕ που λειτουργούν επειδή πληρώνουν οι Ελληνες δεν είναι η καλλιέργεια του αισθήματος ευσέβειας και υψηλού εθνικού φρονήματος στους πολίτες.Η αποκάλυψη της «δημοκρατίας» για την ύποπτη πρωτοβουλία της διακοπής της ανάκρουσης του Εθνικού Υμνου της χώρας μας από τη ΝΕΡΙΤ προκάλεσε αίσθηση στο κοινό και αποτελεί εξαιρετική ευκαιρία για έναν ευρύτερο προβληματισμό για τον εθνικό «αποχρωματισμό» που επιχειρείται σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.

Δεν υπάρχει τομέας του κράτους όπου να μην ενθαρρύνονται τα πρόσωπα που κηρύττουν την «αποδόμηση» να συνεχίσουν το εθνοδιαλυτικό έργο τους. Στην επιφάνεια ο πατριωτισμός υφίσταται ως λεκτική καραμέλα, αλλά στην ουσία προωθείται συστηματικά η νεοταξική ατζέντα. Δεν μπορούν να θεωρηθούν τυχαία τα γεγονότα ότι, αφενός, η ανάκρουση του Εθνικού Υμνου στο κρατικό κανάλι τερματίστηκε μαζί με τον βίο της ΕΡΤ και, αφετέρου, ότι διορισμένοι όπως ο κ. Θωμόπουλος νιώθουν τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση για την καρέκλα τους, ώστε να προκαλούν τους πάντες.

Ούτε μπορεί να λησμονήσει κάποιος ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αφαίρεσε τον προσδιορισμό «Εθνικής» από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, οι βουλευτές της Ν.Δ. καυτηρίαζαν την κίνησή του και προεκλογικά υπόσχονταν αποκατάσταση του ονόματος και, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση, η αποκατάσταση... λησμονήθηκε.

πηγή

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ;

 http://www.agioskosmas.gr/images/Gamoi_Omofilofilon_Koukles.jpg
Παναγιώτη Β. Δημακάκου
Ομότιμου Καθηγητή Ιατρικής Παν. Αθηνών

Το 1893 μ.Χ επί αυτοκράτορος Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και διά της 89 Νεαράς εισήχθη και από την πολιτεία η ιερολογία του γάμου. Έκτοτε επί αιώνες η χριστιανική οικογένεια, ως «κατ’ οίκον εκκλησία» μεγαλούργησε, ως αειθαλές καρποφόρο δένδρο αγάπης, ειρήνης και προόδου. Μόλις τον παρελθόντα αιώνα στην Αγγλία στις 12 Φεβρουαρίου 1966 αναγνωρίσθηκε η ομοφυλοφιλία από την Βουλή των Κοινοτήτων. Κατά την δεκαετία του 1970 ενεφανίσθησαν μπαλέτα ανώμαλων ερωτικώς τύπων (Γαλλία), και η δυσώδης ανταλλαγή συζύγων (Αμερική). Ενεφανίσθη η φθορίωση του ύδατος σε πολλές χώρες για περιορισμό της ανδρικής γονιμότητος και ανάπτυξη ομοσεξουαλικής τάσεως. Ακολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθοράς του ιερού Μυστηρίου του γάμου και του οικογενειακού θεσμού, προγαμιαίες σχέσεις και αύξηση ανύπαντρων μητέρων και εξώγαμων τέκνων.
Η σειρά της χώρας μας ήρθε την δεκαετία του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση εισήγαγε τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο (1983). Ακολούθησε αύξηση διαζυγίων και υπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι αναπαραγωγής (τεκνοποιία δι’ αγοράς σπερματοζωαρίων), οικογενειακή χαλάρωση, με το θλιβερό αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά να βρίσκεται στο απόσπασμα. Το 2008 μια άλλη κυβέρνηση ψηφίζει το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια με τον αρμόδιο Υπουργό να παρατηρεί ότι με την «ωρίμανση του λαού στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί και για ομόφυλα ζευγάρια». Το 2009, η σοσιαλιστική κυβέρνηση, με την στήριξη της αριστερής πτέρυγος και συνοδοιπορούσης ακολούθως και της μικτής κυβερνήσεως, έρχεται στην πρόταση ψηφίσεως γάμου ομοφυλοφίλων επιβεβαιώνοντας και την «ανωριμότητα του ελληνικού λαού», επαληθεύοντας τον παραπάνω Υπουργό.
Σχετική ενημέρωση, μάλλον αποκρουστική του φαινομένου, παρέχει η μικρή φυσιολοανατομική περιγραφή: Μέσο μήκος παχέως εντέρου 1,5μ, με λειτουργία του απορρόφηση και έκκριση νερού, ηλεκτρολυτών και κατακράτηση κοπράνων, 30% των οποίων αποτελείται από μικρόβια. Ο ορθοπρωκτικός σωλήνας έχει αφοδευτική λειτουργία, συγκρατεί και αποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων την ημέρα με μηχανισμούς αφόδευσης τις κοπρανώδεις μάζες του εντέρου… Αιτιολογικά για το παραφύση φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις συγγενούς και κληρονομικής προελεύσεως, κυρίως ενοχοποιούνται επίκτητοι ψυχολογικοί (οικογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες και θεσμικοί αφού η διαστροφή των αρχόντων παρουσιάζει οικουμενικές διαστάσεις.
Έλλειψη διαπαιδαγώγησης υπό των αρμοδίων, οι οποίοι περιφρονούν τα λόγια του Γρηγορίου του Θεολόγου «Τέχνη τεχνών άνθρωπον άγειν» και τη συμβουλή του Ιωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανόν αυτόν ποίησον ίνα σώσης υιόν και θυγατέρα» και άγνοια ότι «ψυχή παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ο Απόστολος Παύλος διά λόγων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αναφέρει «ο ομοφυλόφιλος είναι χειρότερος του δολοφόνου αφού ο δεύτερος αποσπά μόνον την ψυχή από το σώμα ενώ ο πρώτος αμφότερα και χειρότερος του αμαρτωλού αφού πάλι ο δεύτερος ενεργεί εκτός σώματος ενώ η πράξη αφορά το ίδιο του το σώμα». Ο ίδιος ο Χριστός μας διδάσκει «Μην δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδή σκυλιά και χοίροι δεν αναγνωρίζουν την αξία των μαργαριταριών, ήτοι ηθικής, πίστεως και σεμνότητος, πλεονάζει η αναισχυντία. Ο δε Αγ. Ιερώνυμος διά γραφίδος Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναφέρει: «Δια την αμαρτίαν της αρσενοκοιτίας αργοπόρησαν εις τόσες χιλιάδες χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού» (Πηδαλ. 1982, σελ. 594). Ομοίως και η σοφία των Αγίων Πατέρων διαχρονικά διδάσκει ότι συμπεριφορά ενάντια στους νόμους της φύσεως όπως το πάθος των ομοφυλοφίλων αποτελεί τεκμήριο συναισθηματικής νοσηρότητος και αλλοιωμένης πνευματικής κρίσεως. Η φωνή του Αγίου Όρους επίκαιρος δια στόματος Γέροντος Γαβριήλ αναφέρεται στο κοινοβούλιο: «ου φονεύσεις, οι Έλληνες απαντούν: κάτω ο νόμος του Θεού, σκοτώστε όλα τα ελληνόπουλα, γι’ αυτό νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Ου μοιχεύσεις, αυτοί νομιμοποιούν την ομοφυλοφιλία, ψηφίζουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πετούν σημαία και Σταυρό αυτοπροσδιοριζόμενοι σε Εθνοκαταστροφείς ώστε να μην είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό στην κόλαση και να ετοιμάζει χειρότερη γι’ αυτούς.»
Η πολιτεία δυστυχώς νομοθετεί ανεξαρτήτως Εκκλησίας.
Όμως η Ποιμαίνουσα μάνα Εκκλησία δια του λόγους της και μέσω της ψήφου του ορθοδόξου ποιμνίου οφείλει να καλύψει επαρκώς τα έδρανα της Βουλής με Έλληνες πιστούς στον Θεό, την Πατρίδα και την Ιστορία.
Ευρισκόμεθα στο χείλος του γκρεμού, αφού μαζί με την οικονομική δοκιμασία ευρίσκεται σ’ εξέλιξη βαθύτατη πνευματική κρίση χειρότερης των Σοδόμων και Γομόρρων. Εξαίρετο παράδειγμα η ακμάζουσα Ρωσία η οποία ψήφισε μετά από μακροχρόνιους διωγμούς του άθεου Μαρξισμού, την απέλαση ατόμων προωθούντων την ομοφυλοφιλία. Ομοίως ακολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία και του Ισημερινού μη εξαιρουμένου. Θετικό παράδειγμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας ο οποίος απέρριψε επίσκεψη Πρέσβη μετά του ομοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ο κ. Καραμανλής έχασε πιθανότατα τις εκλογές από Ελληνορθόδοξους πιστούς διότι επί δημοσιογραφικής ερωτήσεως απάντησε ότι θα αποδέχετο ικανό υπουργό
και ας ήτο ομοφυλόφιλος. Άλλα παραδείγματα αποχριστιανοποιήσεως γενικότερα της Ευρώπης αποτελούν ως γράφεται η αναγνώριση της παιδοφιλίας υπό της Ολλανδίας, του «τρίτου φύλου» της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας υπό της Γερμανίας.
Συνεπώς ο ελληνικός λαός, Ορθόδοξα βαπτισμένος, με πλούσια ανθρωπιστικά χαρίσματα, οφείλει στις επικείμενες εκλογές ν’ αναδείξει προσωπικότητες αξιών, παιδείας και ηθικής, οι οποίοι θα υψώσουν λάβαρο αλήθειας και δικαιοσύνης. Έλληνες, οι οποίοι ν’ αγαπούν θυσιαστικά την πατρίδα. Ο τόπος μας στην ελληνορθόδοξη παράδοσή του δεν θέλει άθεους, ανιστόρητους, επικίνδυνους οπαδούς φατριών εκ του σοβαρώς νοσούντος πολιτικού συστήματος με αποκλειστικό ενδιαφέρον μόνο το ίδιον και το κομματικό συμφέρον. Φθάνει πια.
Δημόσια δήλωση διαγραφής «Ορθοδοξίας» και «Χριστιανικής θρησκείας», εθνικές καταστροφές χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ομοφυλοφίλων – εδώ δεν κρίνονται οι δυστυχείς συνάνθρωποι αλλά η πράξη – και της υπογεννητικότητος σε χώρα με περισσότερους θανάτους έναντι γεννήσεων, τεκμήριο αφανισμού της φυλής μας, διαγραφής της επόμενης των εκλογών Θεού, Πατρίδος και Ιστορίας χιλιετηρίδων, αποτελεί έσχατο εθνικό έγκλημα. Έχουμε μέγιστη ευθύνη και ύψιστη υποχρέωση με την ψήφο μας να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Να διατηρήσουμε τις ηθικές αρχές και αξίες, τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και την εθνική μας ιστορία. Προϋποθέτουν όμως κάθαρση του Κοινοβουλίου και αποδοχή ενάρετων Ελλήνων, θυσιαστικού δικαίου και ασφαλούς ελπίδος για το αύριο της πατρίδος, διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλα καταστρέφονται.
Η ευθύνη είναι του ελληνικού λαού και κάθε Έλληνα πολίτη χωριστά αφού κατά την ποιότητα του λαού και η ποιότητα των αρχόντων, διότι η ψήφος μας θα καλύψει τα βουλευτικά έδρανα και θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας και του Έθνους μας.

πηγή 

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ Όλοι διαφορετικοί και όλοι ίσοι

 http://kisa.org.cy/wp-content/uploads/2014/02/%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9_%CE%9F%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CE%99%CF%83%CE%BF%CE%B9.jpg

Κρητίδου Αλεξίας
Θεολόγου-Οικονομολόγου


Με απόφαση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων στο ευρύτερο πλαίσιο του “Κοινωνικού Σχολείου” θεσμοθετήθηκε η Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού, κάθε πρώτη Δευτέρα του Οκτώβρη. “Ρατσισμός και Διαφορετικότητα, όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι” αυτός είναι ο θεματικός άξονας για το σχολικό έτος 2014-2015.
Πριν από λίγες ημέρες το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέθεσε για προώθηση και ψήφιση στην Βουλή των Ελλήνων, αλλαγές στο σχέδιο νόμου ν. 927/1979, κατά των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, και την καταπολέμηση αυτών μέσω του Ποινικού Κώδικα.
Δύο γεγονότα. Από την μία ένα νομοσχέδιο που θα στείλει στη φυλακή αυτούς που θα τολμήσουν να πουν την γνώμη τους, η οποία θα είναι διαφορετική από την “νέα ηθική” έτσι όπως ορίζεται σήμερα ή θα τολμήσουν να πουν πού πιστεύουν και τι πιστεύουν. Και από την άλλη το υπουργείο Παιδείας που προσπαθεί να επιβάλει στα παιδιά ότι το διαφορετικό είναι κάτι το φυσιολογικό, αλλά και κάτι που πρέπει να το στηρίξουμε και να το προωθήσουμε.
Όλα αυτά έρχονται να μας θυμίσουν τους κύριους στόχους της λεγόμενης και μαχόμενης “Νέας Εποχής”, οι οποίοι είναι σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο η Νέα Τάξη Πραγμάτων με τον παγκόσμιο οδοστρωτήρα της ομοιομορφοποίησης και το “διαίρει και βασίλευε” με την έννοια των διενέξεων και των επεμβάσεων. Σε θρησκευτικό επίπεδο, η προώθηση ενός μοντέλου ενώσεων όλων των θρησκειών με επικεφαλής τον Πάπα ως επίδοξο θρησκευτικό πλανητάρχη.
Εδώ και χρόνια οι Νεοεποχίτες εργάζονται προς αυτές τις κατευθύνσεις και έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν αρκετά εύφορα εδάφη σε αρκετές χώρες του κόσμου. Το βασικό τους όπλο; Η σύγχυση. Δημιουργώντας σύγχυση στον κόσμο και πλάνες, δημιουργώντας μία “νέα ηθική” και ένα νέο είδος αγάπης, έξω από αυτήν που δίδαξε ο Χριστός στο Ευαγγέλιο με την ζωή Του και το Λόγο Του, διεισδύουν στον κοινωνικό ιστό και προκαλούν ρωγμές στα θεμέλιά του που είναι η οικογένεια και η Εκκλησία.
Στην Ορθοδοξία μιλάμε για την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και για την ελευθερία την οποία έδωσε ο Θεός για να μπορεί να κάνει επιλογές ο άνθρωπος στην ζωή του. Στην “Νέα Εποχή” μιλάμε για το διαφορετικό, για το μειονοτικό και για μία ελευθερία που φτάνει μέχρι τους νόμους τους και τους κανόνες τους.
Το “Κοινωνικό Σχολείο” και οι αγώνες “ΑθλοΠΑΙΔΕΙΑ”, αποτελούν άλλον έναν μανδύα της “Νέας Εποχής”, που δηλώνουν πλέον απροκάλυπτα ότι είναι μία πραγματικότητα δυναμική και δυνητική. Ξέχασαν όμως τα λόγια του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: “Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από την Εκκλησία, άνθρωπε. Σταμάτα τον πόλεμο για να μην διαλύσει τη δύναμή σου. Μην ανεβάζεις πόλεμο στον ουρανό. Αν πολεμάς άνθρωπο ή νίκησες ή νικήθηκες. Αν όμως πολεμάς την Εκκλησία, είναι αδύνατο να νικήσεις, γιατί ο Θεός είναι πιο ισχυρός από όλους”.

πηγή 

Το δόγμα ως έκφραση της εμπειρίας και ως οδηγός στην εμπειρία

  http://www.orthphoto.net/photo/200702/14299.jpg
π. Ι. Ρωμανίδης


Το δόγμα δεν διατυπώνεται από φιλοσόφους και ηθικολόγους ούτε από συντηρητικούς για να δεσμεύουν τους ανθρώπους, αλλά από Αγίους Πατέρες που είχαν εμπειρία της Ακτίστου δόξης του Θεού και διατυπώνεται με σκοπό να αντιμετωπίσουν τους αιρετικούς και να οδηγήσουν τους πιστούς στην θέωση. Έτσι, το δόγμα συνδέεται στενά με την εμπειρία της Θεώσεως των θεοπτών Αγίων.

Η υποδομή του δόγματος είναι η εμπειρία των Αγίων. Έτσι, με την αποδοχή των δογμάτων και με την επικοινωνία με θεουμένους Αγίους και τα συγγράμματα τους κληρονομούμε την εμπειρία τους και όχι απλώς τα λόγια τους και τους όρους που εκείνοι θέσπισαν.

«Η ερμηνευτική των Πατέρων δεν βγαίνει μόνο από τα γράμματα που διάβασαν, βγαίνει και από την εμπειρία τους. Γι’ αυτό και όταν μιλάνε για δόγματα, δεν μιλάνε μόνο ερμηνευτικά πάνω σε κείμενα, μιλάνε και από την εμπειρία τους, όπως ένας αστρονόμος, που, όταν διδάσκη, δεν μιλάει μόνο από βιβλία αστρονομικά, αλλά βλέπει και από το τηλεσκόπιο, εξακριβώνει και από το τηλεσκόπιο αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία. Μάλιστα, το τηλεσκόπιο είναι πιο σπουδαίο από τα βιβλία. Έτσι και στην πατερική θεολογία, πιο σπουδαίο και από τα βιβλία είναι ο νους των φωτισμένων. Όταν ο νους βρίσκεται σε κατάσταση φωτισμού, είναι σαν τον αστρονόμο που βλέπει από το τηλεσκόπιο. Είναι δηλαδή η εμπειρία του δόγματος. Δεν είναι μόνο το δόγμα που κληρονομήσαμε εμείς. Έχει εμπειρία το δόγμα. Το ίδιο γίνεται και στους αιρετικούς. Όταν ο Άρειος λέη ανοησίες ή ο Νεστόριος, δεν μιλάνε μόνο από βιβλία, μιλάνε και από την (εσφαλμένη) εμπειρία τους, διότι κάνει βίωμα το δόγμα, όπως κάνει οποιοσδήποτε σημερινός άνθρωπος των θετικών επιστημών».

Οι Άγιοι Πατέρες διατύπωσαν την εμπειρία της Θεώσεως και, επειδή είχαν την ίδια αποκάλυψη, γι’ αυτό και, όταν συναντήθηκαν σε Οικουμενικές Συνόδους, συμφώνησαν και στην διατύπωση.

«Στα χρόνια της διατυπώσεως των δογμάτων υπήρχε ταυτότητα των Πατέρων με την εμπειρία. Οπότε, ομιλούντες οι Πατέρες εκ της ιδίας αυτών εμπειρίας, μπορούσαν εύκολα να συμφωνήσουν και στην διατύπωση. Ήταν εύκολο. Δεν ήταν δύσκολο.

Αλλά η δυσκολία τι ήταν; Η δυσκολία ήταν, όχι η διατύπωση, αλλά η διατύπωση κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ερμηνευθή αιρετικά. Αυτό ήταν το πρόβλημα των Πατέρων».

Το ότι τα δόγματα είναι διατύπωση της εμπειρίας της Θεώσεως των Αγίων είναι η μια πλευρά του θέματος αυτού, η άλλη πλευρά είναι ότι τα δόγματα οδηγούν στην θέωση αυτούς που τα αποδέχονται και γίνονται βίωμα τους.

«Εφ’ όσον ο σκοπός της θεολογίας είναι η κάθαρση και ο φωτισμός του νου και το δόγμα είναι η έκφραση αυτής της εμπειρίας της Θεώσεως, τότε το δόγμα είναι αλάθητο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας.

Αλλά, το δόγμα που είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως, δεν το ξέρουμε μόνο ως δόγμα, το ξέρουμε και ως βίωμα των Αγίων της Εκκλησίας, οποιουδήποτε φθάνει στην ίδια εμπειρία της Θεώσεως. Έχουμε το δόγμα, που είναι έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως και μετά έχουμε το δόγμα που γίνεται βίωμα σε αυτούς που φθάνουν στην θέωση».

Συνεπώς το δόγμα είναι έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως και οδηγός προς την θέωση.

«Τίποτε άλλο δεν μπορεί να ονομασθή θεολογία από Ορθοδόξου απόψεως. Και το μόνο πράγμα που μπορεί να ονομασθή δόγμα στην Ορθόδοξη παράδοση, είναι η έκφραση της εμπειρίας της Θεώσεως, το οποίο δόγμα, που είναι η έκφραση, είναι κι ο οδηγός στην εμπειρία, όπως ακριβώς συμβαίνει στις θετικές επιστήμες, που η προηγουμένη εμπειρία, η περιγραφή και η έκφραση, οδηγεί στην επανάληψη της εμπειρίας στους μαθητές. Και αυτός ο κύκλος που έχουμε στις θετικές επιστήμες, είναι αυτός ο κύκλος που έχουμε στην πατερική παράδοση».

Αυτό σημαίνει ότι η Ορθόδοξη θεολογία διαγράφει έναν κύκλο, από την άποψη ότι αρχίζει από την αποκάλυψη που έχουν οι θεόπτες, στην συνέχεια αυτή η θεοπτική εμπειρία διατυπώνεται όσο είναι δυνατόν στα ανθρώπινα δεδομένα, με σκοπό να οδηγήση αυτούς που την δέχονται στην βίωση της αποκαλύψεως. Με αυτήν την έννοια λέμε ότι τα δόγματα συνδέονται με την θεραπεία των ανθρώπων.

«Αυτή είναι η ουσία της Ορθοδόξου δογματικής διδασκαλίας. Όλα τα Ορθόδοξα δόγματα εκπηγάζουν από αυτήν την εμπειρία, διότι αυτή είναι η αποκάλυψη, εκπηγάζουν από αυτήν την εμπειρία και ως σκοπό έχουν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αυτήν την εμπειρία. Αρχίζουμε με την εμπειρία αυτή και τελειώνουμε σε αυτήν την εμπειρία.

Οπότε, η Ορθόδοξη θεολογία έχει μορφή κυκλική. Από όπου πιάσεις τον κύκλο, είσαι πάντοτε πάνω στον κύκλο. Αρχίζουμε και τελειώνουμε με αυτή την διάγνωση και την θεραπεία. Οπότε, το κριτήριο της Ορθοδοξίας τι είναι; Δεν είναι το δόγμα ως τυπικό φαινόμενο, δηλαδή το να λέμε: Πιστεύω εις έναν Θεόν, Πατέρα παντοκράτορα ποιητήν ουρανού και γης… Και ξέρω γω τι άλλο, να τα λέμε χύμα όλα τα δόγματα, να λέμε περί Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, Δευτέρας, Τρίτης, κλπ., κλπ.

Το κριτήριο της Ορθοδοξίας τι είναι; Είναι η διδασκαλία η οποία κάμει την σωστή διάγνωση της καταστάσεως του ανθρώπου, εφαρμόζει την σωστή θεραπεία και οδηγεί τον άνθρωπο από την κάθαρση στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην θέωση. Αυτό είναι το κριτήριο του Ορθοδόξου δόγματος. Οπότε, το Ορθόδοξο δόγμα έχει ως σκοπό την θεραπεία του ανθρώπου και την διαφύλαξη των πλαισίων μέσα στα οποία γίνεται αυτή η θεραπεία».

Έτσι, τα δόγματα δεν έχουν σκοπό να γραφούν απλώς σε βιβλία και να κλεισθούν σε βιβλιοθήκες, αλλά να γίνουν προσωπική εμπειρία, βίωμα. Άλλωστε, αυτό γίνεται σε όλες τις επιστήμες, όπως π. χ. στην ιατρική. Σπουδάζουμε την ιατρική επιστήμη για να μπορούμε να θεραπεύσουμε τους αρρώστους. Οπότε, δεχόμαστε εγκεφαλικά τα δόγματα, προκειμένου στην συνέχεια να γίνουν βίωμα.

«Ο θεούμενος, που έχει το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων, είναι σε κατάσταση θεωρίας και εργάζεται η προσευχή μονολογίστως μέσα στην καρδιά του, έχει γίνει αυτός κάτοχος της αληθείας. Αυτή η αλήθεια θα τον ελευθέρωση· όχι η δογματική αλήθεια που στήνουμε μέσα στο ντουλάπι μας και προσκυνάμε τα Ορθόδοξα δόγματα, δηλαδή, δεν είναι αυτή η αλήθεια που σώζει.

Εμείς τώρα πιστεύουμε ότι έχουμε τα δόγματα -η Α' Οικουμενική Σύνοδος διδάσκει η Β΄, η Γ', η τάδε- κι αυτές είναι δογματικές διδασκαλίες της Εκκλησίας και έχουμε την αντίληψη ότι η αλήθεια θα μας σώση· σημαίνει ότι πρέπει να δεχθούμε όλα τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων ως κάτι το εξωτερικό από τον εαυτό μας, για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και να έχουμε την σωτηρία. Αυτή είναι μια φράγκικη αντίληψη περί αποδοχής των δογμάτων.

Στην Ορθόδοξη πίστη -γι’ αυτό άμα θέλετε, θα βρήτε πολλά στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο- το δόγμα πρέπει να γίνη βίωμα. Το δόγμα πρέπει να είναι εμπειρία. Και πρέπει κανείς εμπειρικά να μάθη το δόγμα. Πρώτα δέχεται το δόγμα έτσι εγκεφαλικά, ως μάθημα, κι αφού το αποδεχθή, πρέπει να μετατραπή το μάθημα αυτό σε εμπειρία. Πρέπει το δόγμα να γίνη βίωμα.

Ακριβώς όπως γίνεται στις θετικές επιστήμες. Σπουδάζω ιατρική επιστήμη, παίρνω τα πρώτα μαθήματα στο πρώτο έτος, πρωτοετής που είμαι, σπουδάζω το ένα και το άλλο, τα προκαταρκτικά, μετά φθάνω στο σημείο που πάω για κάποια ειδικότητα, πάω να γίνω παθολόγος κλπ, εννοείται θα γίνη προεργαστήριο.

Για να γίνω γιατρός πρέπει να πάω στο νοσοκομείο να δουλέψω, να εξασκηθώ και τα δόγματα της ιατρικής επιστήμης πρέπει να γίνουν βιώματα και όταν γίνουν βιώματα είμαι γιατρός πλέον. Γι’ αυτό δεν είναι απλώς να δεχθούμε τα δόγματα, αλλά τα δόγματα να γίνουν βιώματα, και όταν τα δόγματα γίνουν βιώματα, γίνεται κανείς θεολόγος, θεραπευτής κ.o.κ., και τοποθετείται σωστά μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας και της θεολογικής θεραπευτικής».

«Το λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος σαφώς. Επί λέξει το λέει: Βίωμα-δόγμα-βίωμα. Χρησιμοποιεί αυτά τα ονόματα».

Κανονικά οι Κληρικοί, ιδίως οι Επίσκοποι, πρέπει να γνωρίζουν εμπειρικά τις αλήθειες της Εκκλησίας. Η αρχαία Εκκλησία πρόσεχε πολύ το θέμα αυτό. Όμως, αν δεν εύρισκε Κληρικούς που να έχουν προσωπική εμπειρία της Πεντηκοστής, για να γίνουν Επίσκοποι, τότε αναζητούσε τουλάχιστον Κληρικούς που να γνωρίζουν τα δόγματα της Εκκλησίας και με αυτά να καθοδηγούν το ποίμνιο.

«Πάμε στην εποχή του Συμεών του Νέου Θεολόγου και μας λέει τώρα, ότι, επειδή δεν ήταν εύκολο να βρούμε ανθρώπους υποψηφίους επισκόπους, οι οποίοι να έχουν κάνει τα δόγματα βιώματα, γι’ αυτό εισήχθη ο λίβελλος, δηλαδή αυτές οι τρεις ομολογίες πίστεως, που κάνει σήμερα ο δεσπότης, όταν χειροτονήται. Κάνει την ερμηνεία του Συμβόλου της Πίστεως και μετά χειροτονείται.

Μάς λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος ότι, επειδή δεν ημπορούσαν να βρουν οι Μητροπολίται και Πατριάρχαι ανθρώπους που είχαν κάνει τα δόγματα βιώματα, γι’ αυτόν τον λόγο εύρισκαν ανθρώπους οι οποίοι υπόσχοντο να διατηρήσουν ακέραια τα δόγματα, την δογματική διατύπωση, δηλαδή την δογματική διδασκαλία ακέραιη και τους κανόνας, για να μπορή ο κάθε Χριστιανός να ξέρη ότι έχει έναν πιστό ποιμενάρχη, ο οποίος τους πιο προχωρημένους θα τους οδηγήση σε υψηλότερα πράγματα, που είναι η θεωρία.

Λοιπόν, αυτή είναι η κατάσταση. Αλλ' ο Επίσκοπος, όμως, ήξερε τι είναι ο σκοπός του δόγματος κι ας μην είχε φθάσει στην θεωρία, στην θέωση. Και η κατάσταση αυτή δημιουργήθηκε, διότι σε κάθε χωριό υπήρχε Επίσκοπος. Μετά έχουμε την παράδοση, που σε κάθε χωριό υπήρχε κι ένα Μοναστήρι. Οπότε, το βιωμένο δόγμα υπήρχε δίπλα στην ενορία».

Επειδή αυτή η παράδοση για διαφόρους λόγους είχε χαθή στην εποχή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, γι’ αυτό και με τον λόγο και τα κείμενα του έκανε μια «επανάσταση» στην εκκλησιαστική ζωή, γιατί έδειξε πως το δόγμα γίνεται βίωμα και πως το δόγμα προέρχεται από την αποκαλυπτική εμπειρία.

«Και το εξηγεί ο ίδιος, ότι εξ αιτίας διωγμών, διωγμών αλλεπαλλήλων, εξ αιτίας αιρέσεων, η Εκκλησία είχε φθάσει σ' ένα σημείο που οι εκάστοτε Επίσκοποι, Πατριάρχαι και Μητροπολίται έψαχναν να βρουν ανθρώπους στους οποίους το δόγμα να είναι βίωμα, δηλαδή το δόγμα που είναι οδηγός στους ανθρώπους να περάσουν από την κάθαρση, να φθάσουν στον φωτισμό, στην αέναη μνήμη Θεού, οπότε τα αξιώματα που καθοδηγούν τον άνθρωπο μεταβάλλονται σε βίωμα, και δεν βρίσκανε.

Και γι’ αυτόν τον λόγο επέλεγαν ανθρώπους και τους χειροτονούσαν Επισκόπους, οι οποίοι από το ένα μέρος δεν είχαν μεγάλο ζήλο προς τα επάνω, προς τα άνω, δηλαδή, να κάνουν φοβερή ασκητική για να φθάσουν στην νοερά προσευχή, αλλ’ ούτε όμως είχαν ροπή και έλξη προς τα κάτω, δηλαδή ήσαν καλοί άνθρωποι. Και επειδή ήσαν καλοί άνθρωποι τους εξέλεγαν και τους χειροτονούσαν Επισκόπους. Και τότε εισήχθη και η παράδοση στην χειροτονία να δίνουν και ομολογία που έχουμε μέχρι σήμερα.

Ο Επίσκοπος, όταν χειροτονήται, λέει το Σύμβολο της Πίστεως, κάνει μια ερμηνεία του Συμβόλου και υπόσχεται ότι θα κράτηση τα δόγματα και τους κανόνας κ.ο.κ. Και με αυτήν την υπόσχεση ότι θα κράτηση αυτούς τους τύπους, τον χειροτονούσαν Επίσκοπο. Κατ' αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζε η Εκκλησία δασκάλους, οι οποίοι υπόσχονται μέχρι θανάτου ότι θα διατηρήσουν και θα φυλάξουν ανόθευτα τα δόγματα αυτά, ώστε κατηχηθέντες οι διάφοροι από έναν τέτοιο Επίσκοπο, να μπορούν να πάνε σε κανένα Μοναστήρι, αν έχουν τον ζήλο, να μεταβάλουν αυτά τα δόγματα σε ζωή».

Είναι επόμενο ότι τα δόγματα δεν είναι στοχασμός, αλλά έκφραση του μυστηρίου της Εκκλησίας. Η άποψη ότι η θεολογία είναι στοχασμός, τον οποίο οι Άγιοι Πατέρες μετέτρεψαν σε δόγμα, είναι ξένη προς την Ορθόδοξη παράδοση.

«Πρόσφατα διάβασα μια μελέτη, η οποία έγραφε ότι η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, μέχρι την εποχή του Αγίου Φωτίου, ήταν καθαρός στοχασμός. Δηλαδή, φαντάζεται αυτός, ότι οι Πατέρες εστοχάζοντο περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και ότι δεν είχε γίνει δόγμα, και επί Αγίου Φωτίου γίνεται πλέον δόγμα από στοχασμός, οπότε πλέον σταματάει ο στοχασμός, διότι τώρα έχουμε δόγμα. Πριν από οκτώ αιώνες κάναμε στοχασμούς και τώρα φτιάξαμε ένα δόγμα.

Γι’ αυτό μας κατηγορούν οι Προτεστάντες και οι Αγγλικανοί ότι πήραμε μια στοχαστική υπόθεση και την αναγάγαμε σε δόγμα και έτσι εμείς προκαλέσαμε σχίσμα. Διότι, αφού πριν ήταν στοχασμός, σημαίνει ότι ημπορούσε κανείς να πη ότι το Πνεύμα το άγιον εκπορεύεται εκ του Πατρός και εκ του Υιού, οπότε δεν ήταν αιρετικός. Ή, εκ μόνου του Πατρός, και πάλιν αιρετικός δεν ήταν. Και είναι πλέον αιρετικός, διότι έτσι απεφάσισεν η Η' Οικουμενική Σύνοδος».
Όμως τέτοιες απόψεις δεν είναι Ορθόδοξες και πατερικές.

 
Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'

Έλα, νινί, νάνι.

Αλφαβητάριο 1978
-Λόλα, έλα, Λόλα.
Να ένα νινί.
-Έλα, νινί, έλα.
Έλα, νινί, νάνι.
Ι ι ι... Ο ο ο...

Το μυστικό της καλής συζυγίας Γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ


Η αγάπη δεν ζητιέται μα γεννιέται ...
Ο Γέροντας είπε μια μέρα σε μία πνευματική του κόρη:
Έλα κοντά μου να σου πω ένα μυστικό.
Αυτό αν εφαρμόσεις, θα δεις τον άντρα σου να έρχεται και να σε αναζητά, όπου είσαι, χωρίς να ξέρει γιατί, και θ’ απορεί κι ο ίδιος.
Το μυστικό είναι τούτο:
Να προσεύχεσαι γι αυτόν μυστικά.
Έτσι, μυστικά θα πηγαίνει η αγάπη σου και θα τον καλεί.
Μη του λες τη λέξη σ’ αγαπώ, αλλά προπάντων μην απαιτείς να σου τη λέει.
Η αγάπη δεν ζητιέται μα γεννιέται.
Η αγάπη δεν λέγεται, εμπνέεται.
Να τυλίγεις τον αγαπημένο σου με θαλπωρή μυστικά δια της προσευχής.
Τότε, κι ο πιο εύθικτος χαρακτήρας δεν αντιδρά.
Η μυστική μετάδοση της αγάπης διώχνει τις φοβίες της δέσμευσης και καταπίεσης, και οι ευθύνες του γίνονται ελαφρές και κάποτε αγαπητές.
Ένας κόκκος ανιδιοτελούς αγάπης να υπάρχει μέσα μας, έρχεται σιγά-σιγά η χάρη και τον κάνει να πετάξει δυο φυλλαράκια.
Γρήγορα μετά μεγαλώνει».
πηγή 

Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην την δείχνεις στον κενόδοξο.

Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην την δείχνεις στον κενόδοξο.

Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι στους ανωτέρους τόσο θρασύς και απάνθρωπος γίνεται προς τους κατωτέρους.

Υπάρχει προσκύνηση αγία που γίνεται από ταπείνωση, από σεβασμό προς τον πλησίον, από σεβασμό προς την εικόνα του Θεού, από σεβασμό προς τον αδελφό του Χριστού.

Και υπάρχει προσκύνηση ψυχοκτόνα, προσκύνηση υστερόβουλη, προσκύνηση ανθρωπάρεσκη και συνάμα μισάνθρωπη, προσκύνηση θεομίσητη.


Είναι η προσκύνηση που ζήτησε ο σατανάς από τον Θεάνθρωπο με αντάλλαγμα όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους.
Προσεκτικά παρατήρησε όσους σε προσκυνούν. Το κάνουν άραγε από σεβασμό προς τον άνθρωπο; Το κάνουν από αγάπη και ταπείνωση;
Ή μήπως η προσκύνησή τους αφενός ικανοποιεί τη δική μας υπερηφάνεια και αφετέρου αποβλέπει στο δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον;
Μεγάλε της γης! Προσεκτικά παρατήρησε και συνετά συλλογίσου. Μπροστά σου σέρνονται η υποκρισία, το ψέμα, η κενοδοξία.
Αυτοί που σε προσκυνούν, όταν πετύχουν τον σκοπό τους θα σε χλευάσουν και με την πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσουν.
Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην την δείχνεις στον κενόδοξο!Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι προς τους ανωτέρους του τόσο θρασύς και απάνθρωπος είναι προς τους κατωτέρους του
Πώς θα καταλάβεις τον κενόδοξο;
Από την ιδιαίτερη ικανότητα και επίδοσή του στην κολακεία, την ιδιοτελή προθυμία του για εξυπηρετικότητα, το ψέμα και γενικά τη φαυλότητα και τη χαμέρπεια.
Οι επιπόλαιοι κριτές συχνά θεωρούν ταπεινό έναν υποκριτή και τιποτένιο πουεπιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους. Αυτός όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια άβυσσος κενοδοξίας.
Απεναντίας υπερήφανο θεωρούν εκείνον που δεν αποζητά επαίνους ή αναγνώριση από τους ανθρώπους και γι΄ αυτό δεν σέρνεται δουλικά μπροστά τους. Αυτός είναι αληθινός υπηρέτης του Θεού.
Έχοντας γνωρίσει τη θεϊκή δόξα που αποκαλύπτεται μόνο στους ταπεινούς, οσφράνθηκε τη δυσοσμία της ανθρώπινης δόξας κι έφυγε μακριά της.
Την ψυχή που πετά ψηλά, την ψυχή που ελπίζει στα ουράνια, την ψυχή που περιφρονεί τα φθαρτά αγαθά του κόσμου, την ψυχή που δεν γνωρίζει τη φτηνή δουλοπρέπεια και τη χαμέρπεια των ανθρώπων εσφαλμένα την αποκαλούμε υπερήφανη επειδή δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των παθών μας…
Αυτό που θεωρείς υπερηφάνεια δεν είναι παρά η αγία ταπείνωση.
Η ταπείνωση είναι ευαγγελική διαδασκαλία και αρετή, είναι το μυστικό ένδυμα και η μυστική δύναμη του Χριστού.
Ντυμένος την ταπείνωση ήρθε ανάμεσά μας ο Θεός.
Όποιος από τους ανθρώπους ντυθεί την ταπείνωση γίνεται όμοιος με τον Θεό».
Αποσπάσματα από το βιβλίο: ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄, σελ. 382-4
Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο
μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό.
Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα.
Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση.
Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου.

Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου!
Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή.
Aντε στην υγειά σου!


Αλκυόνη Παπαδάκη