«ΟΙ “ΚΑΚΟΙ” ΕΝΑ ΠΟΝΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ: ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΕΩΣ ΤΗΣ “ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑΣ” ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥΣ»

 

Φτάνουμε ἔτσι σὲ κάτι παράδοξο. Ἔχω ἀναφέρει ὅτι οἱ κακοὶ ἄνθρωποι θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους τέλειους. Ταυτόχρονα ὅμως, νομίζω ὅτι ἔχουν μιὰ ἀνομολόγητη αἴσθηση τῆς κακῆς φύσης τους. Εἶναι, πράγματι, ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἐπίγνωση ἀπὸ τὴν ὁποία προσπαθοῦν μανιωδῶς νὰ ἀπομακρυνθοῦν. Τὸ βασικὸ συστατικὸ τοῦ Κακοῦ δὲν εἶναι ἡ ἀπουσία ἐπίγνωσης τῆς ἁμαρτίας ἢ τῆς ἀτέλειάς μας, ἀλλὰ ἡ ἀπροθυμία νὰ ἀνεχτοῦμε αὐτὴ τὴν αἴσθηση. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔχουν ἐπίγνωση τοῦ Κακοῦ μέσα τους καὶ προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νὰ τὴν ἀποφύγουν. Ἀφοῦ δὲν ἔχουν τὴν εὐτυχία νὰ τοὺς λείπει ἡ αἴσθηση ἠθικῆς, ὅπως στοὺς ψυχοπαθεῖς, προσπαθοῦν συνεχῶς νὰ ἐξαφανίσουν τὰ στοιχεῖα τῆς κακῆς φύσης τους σκουπίζοντάς τα κάτω ἀπὸ τὸ χαλὶ τῆς συνείδησής τους. Οἱ γονεῖς τοῦ Μπόμπι εἶχαν μιὰ λογικὴ αἰτιολόγηση γιὰ ὅ,τι ἔκαναν – ἕνα ἀθωωτικὸ στρῶμα βερνικιοῦ ποὺ ἀκόμη καὶ ἂν ἐμένα δὲν μοῦ ἀρκοῦσε, ἦταν ἀρκετὰ καλό, γιὰ τοὺς ἴδιους. Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μιὰ ἔλλειψη συνείδησης, ἀλλὰ ἡ προσπάθεια ἀποφυγῆς της. Γινόμαστε κακοί, ὅταν προσπαθοῦμε νὰ κρυφτοῦμε ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Τὸ Κακὸ δὲν διαπράττεται εὐθέως ἀλλὰ πλαγίως, ὡς μέρος αὐτῆς τῆς διαδικασίας ἀπόκρυψης. Τὸ Κακὸ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία ἐνοχῆς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν προσπάθεια νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν ἐνοχή.
.         Συμβαίνει, λοιπόν, συχνὰ οἱ κακοὶ ἄνθρωποι νὰ προδίδονται ἀπὸ τὸ ἴδιο τους τὸ προσωπεῖο. Μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ ψέμα ποὺ στέκεται μπροστὰ ἀπὸ τὴν κακὴ πράξη καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν κρύψει –τὸ στρατήγημα τῆς παραπλάνησης μπροστὰ ἀπὸ τὸ γεγονός. Βλέπουμε τὸ χαμόγελο ποὺ κρύβει τὸ μίσος, τοὺς μειλίχιους καὶ γλυκανάλατους τρόπους ποὺ εἶναι τὸ προσωπεῖο τῆς ὀργῆς, τὸ βελούδινο γάντι ποὺ καλύπτει τὴ γροθιά. Ἐπειδὴ εἶναι τόσο εἰδικοὶ στὶς μεταμφιέσεις, σπάνια μποροῦμε νὰ ἐντοπίσουμε μὲ ἀκρίβεια τὴ μοχθηρία τῶν κακῶν ἀνθρώπων. Τὸ προσωπεῖο εἶναι, συνήθως, ἀδιαπέραστο. Αὐτό, ὅμως, ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ ρίχνουμε κλεφτὲς ματιὲς στὸ «ἀπόκοσμο κρυφτούλι τῶν σκοτεινῶν περιοχῶν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, μέσα στὶς ὁποῖες ἡ ψυχὴ τοῦ ἀτόμου κρύβεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, τὸν ἀποφεύγει μὲ ἐπιδεξιότητα, ἀποδρᾶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό της».
.           Στὸ βιβλίο μου Ὁ Δρόμος ὁ λιγότερο ταξιδεμένος ἐξέφρασα τὴν ἰδέα ὅτι ἡ νωχέλεια καὶ ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀποφύγει κανεὶς τὴν ἀνθρώπινη δυστυχία βρίσκεται στὴ ρίζα κάθε ψυχασθένειας. Ἐδῶ μιλᾶμε, ἐπίσης, γιὰ ἀποφυγὴ καὶ ὑπεκφυγὴ τοῦ πόνου. Αὐτό, ὅμως, ποὺ ξεχωρίζει τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ μᾶς τοὺς ὑπόλοιπους ψυχοπαθεῖς καὶ ἁμαρτωλούς, εἶναι τὸ συγκεκριμένο εἶδος πόνου ποὺ ἀποφεύγουν. Γενικά, δὲν ἀποφεύγουν τὸν πόνο καὶ δὲν εἶναι νωχελικοὶ ἄνθρωποι. Ἀντίθετα, μποροῦν νὰ καταβάλλουν μεγαλύτερες προσπάθειες ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους στὴ συνεχῆ προσπάθειά τους νὰ ἀποκτήσουν μιὰ εἰκόνα ὑψηλοῦ καθωσπρεπισμοῦ[…]. Μόνο ἕνα εἶδος πόνου δὲν μποροῦν νὰ ἀντέξουν: τὸν πόνο τῆς ἴδιας τους τῆς συνείδησης, τὸν πόνο τῆς αἴσθησης τῆς «ἁμαρτωλότητας» καὶ τῆς ἀτέλειάς τους.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Scott Peck,  «People of the Lie. The Hope for Ηealing Human Evil»,                             ἑλλην. ἔκδ:  «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ», σὲ μετάφρ. Νικ. Παπαδάκη, «Κέδρος», 1999

πηγή