Είδες άνθρωπο είδες τον Θεό σου.

 

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

"Σ΄ αυτόν τον κόσμο εγώ είμαι μόνο κι ο Θεός"

Άγιος Αλώνιος

Κάποτε, μοναχικός ορειβάτης, περπατώντας επάνω στην κορυφή της Βουνάσας, στα Καμβούνια όρη, βρέθηκα ξαφνικά στη μέση μιας δυνατής ανεμοθύελλας. Έβλεπα από ψηλά τα σύννεφα να ορμάνε το ένα εναντίον του άλλου και να δημιουργούν την εικόνα μιας πελώριας γιγαντομαχίας που διεξαγόταν μπροστά στα μάτια μου. Αισθανόμουν δέος μπροστά στο άγριο αυτό ξέσπασμα της φύσης! Ήταν ένα θαύμα που δεν με παρέσυρε ο αέρας. Αλλά οι αέρηδες ξεσπούσαν όλη τη μανία τους στα σύννεφα!

Όταν όλα ησύχασαν ξαφνικά, όπως είχαν αρχίσει, διέκρινα δίπλα μου ένα βοσκό να στέκεται ευθυτενής, στηριζόμενος στο ραβδί του, που ήταν ψηλότερο από το μπόϊ του. Η αίσθηση της παρουσίας του γέμισε την ψυχή μου με μια απερίγραπτη γλυκύτητα και γαλήνη! Δάκρια ευγνωμοσύνης κύλησαν στα μάγουλά μου. Ήμουν ευτυχισμένος με την αίσθηση πως είμαι ένας άνθρωπος κοντά σε έναν άνθρωπο.

Έτσι γινόταν παλιά στον τόπο μας: Οι άνθρωποι ένιωθαν ευτυχισμένοι όταν συναντιούνταν έξω στη φύση. Το αίσθημα της αμοιβαίας καχυποψίας που υπάρχει τώρα στις πόλεις, με τον ξενόφερτο τρόπο ζωής ο οποίος επιβάλλεται με τη βία στους Έλληνες, ήταν άγνωστο στην ελληνική φύση. Τώρα πουθενά δεν νιώθεις ότι είσαι άνθρωπος κοντά σε ανθρώπους! "Δεν υπάρχει πουθενά ένας τόπος να ακουμπήσει η καρδιά μου" (Καμύ).

Τί είναι ο άνθρωπος, αναρωτιέται συνήθως κανείς μετά από μια κηδεία. Στη νεκρώσιμη ακολουθία ο ίδιος ο αποθανών, μέσω της Εκκλησίας, εκφράζει στους δικούς του, στους συγγενείς και φίλους, την αλήθεια που έμαθε από τη ζωή του σ΄ αυτόν τον κόσμο. Τους λέει, πως αναθεωρεί ολόκληρη τη ζωή του, πως εξαπατήθηκε, πως υπήρξε το χαμένο πρόβατο και ικετεύει τον Σωτήρα του να τον ξανακαλέσει από την απώλεια και την ανυπαρξία στην ύπαρξη και να τον σώσει. Να του δώσει πάλι το αρχαίο κάλλος, με το οποίο τον έπλασε ο Θεός για να είναι τέλειος: (Εύρον καγώ την οδόν διά της μετανοίας, το απωλωλός πρόβατον εγώ ειμί, ανακάλεσόν με, Σωτηρ, και σώσον με).

Στην Ορθόδοξη Παράδοση και Διδασκαλία μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος στην ζωή του πάνω στη γη περνάει από τρία στάδια, τα στάδια της Κάθαρσης, του Φωτισμού και της Θέωσης, στο οποίο ενώνεται με το Θεό. Ότι ο άνθρωπος είναι ναός και κατοικητήριο του Θεού και ότι το σπουδαιότερο είναι να έχουμε καθαρή καρδιά για να κατοικεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα. Ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ξεχωριστά από όλη τη δημιουργία, ότι είναι το τελειότερο δημιουργημά Του, ότι τον προίκισε με τρία μεγάλα χαρίσματα, το προφητικό, το ιερατικό και το βασιλικό. Ότι πλάστηκε προφήτης, για να μεταδίδει το λόγο του Θεού, ιερέας για να προσεύχεται για τους άλλους και βασιλεύς για να κυριαρχεί στα πάθη του της φιληδονίας, της φιλοχρηματίας, της ματαιοδοξίας και στα άλλα πάθη.

Ρώτησαν κάποτε τον γέρονται Παϊσιο, τί σημαίνουν τα λόγια του Αγίου Αλωνίου,"σ΄ αυτόν τον κόσμο μόνο εγώ είμαι κι ο Θεός" κι απάντησε: "Άμα τα αλωνίσεις όλα έτσι είναι". Ο Άγιος Αλώνιος ήταν ήσυχος διότι είχε ταπεινώσει τον εγωισμό του. Διάλεγε την τελευταια θέση και δεν φοβόταν.

Ένιωθε ένα με όλους τους ανθρώπους.

Ο Ιησούς αντιτίθεται στους Φαρισαίους: Αλίμονο, τους λέει, παραβλέπετε τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού και φορτώνετε φορτία δυσβάστακτα στους ανθρώπους. Ο Ιησούς επιθυμεί να μας βοηθήσει να ανοικοδομήσουμε τη συνοχή μας εγκαθιστώντας μέσα μας την αιώνια βασιλεία του Θεού, όπου όλοι είναι ένα εντός τους και μεταξύ τους!

"Ο άνθρωπος" γράφει ο Παύλος Ευδοκίμωφ στο βιβλίο του Η Πάλη με το Θεό,"διερωτάται τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του από που έρχεται και πού πηγαίνει... Εδώ τοποθετείται το μεγαλοφυές επιχείρημα του Ντοστογιέφσκι, "ο άνθρωπος καθορίζεται απ΄ τον έρωτά του."

"Όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών", λέει το Ευαγγέλιο.

Εάν, κατά την εικόνα του Θεού, η αγάπη είναι το υπόδειγμα για τον άνθρωπο, συνεχίζει ο συγγραφέας, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να αγαπούμε πραγματικά παρά ό,τι είναι αιώνιο... Ο Θεός και ο άνθρωπος σχετίζονται όπως ο πατέρας και το τέκνο του. "Η άβυσσος της καρδιάς τείνει προς την άβυσσο του Θεού." "Μας έπλασες για σένα και η καρδιά μας είναι ανήσυχη, ώσπου να αναπαυθή σε σένα" (Angelus Silesius, Ψαλμ.41,8).

Ο Ντοστογιέφσκι δοκίμασε μια τρομακτική εμπειρία μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπου έλαβε χάρη την τελευταία στιγμή. Η πρώτη του σκέψη, μόλις του χαρίστηκε η ζωή του, ήταν γιατί δεν αγαπάει όλους τους ανθρώπους με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

πηγή