Δεν βλέπουμε οτι η ψυχή μας είναι ένας τάφος, ένας πραγματικός Άδης, ώστε να μετατρέψουμε την ζωή μας σε μια έμπρακτη κραυγή προς τον αναστάντα Χριστό, ο οποίος «κατήλθε εν τάφω και καθείλε του Άδου την δύναμιν», χαρίζοντας σ΄ εμάς την νίκη κατά του θανάτου, την χαρά και την ειρήνη από του νύν και είς τους αιώνας. Ενώ δηλαδή έχουμε στο σπίτι μας ένα νεκρό, τον παραβλέπουμε και πηγαίνουμε να κλάψουμε τους άλλους. Και ενώ ο μόνος πόθος της λιμοκτονούσας ψυχής μας είναι η Βασιλεία του Θεού, εμείς δεν την ζητούμε, ίσως και επειδή λόγω της καταστάσεως μας αδυνατούμε να φαντασθούμε το μέγεθος της αγάπης του Θεού και να προστρέξουμε με ελπίδα προς Αυτόν. Αφήνουμε έτσι την ψυχή μας αλύτρωτη, παραπονεμένη, προσπαθώντας να την χορτάσουμε με τα ξυλοκέρατα των χοίρων. Άλλο ζητά και άλλο της δίδουμε. Ζητά άκτιστα αγαθά και της δίνουμε κτιστά. Ζητά την χάρι και εμείς προσπαθούμε να την ξεγελάσουμε με γήινα αγαθά... Ο τραγικός αυτός διχασμός είναι η βαθύτερη ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως και μπορεί να αποκατασταθεί μόνο εν τω Θεανθρώπω και δια του Θεανθρώπου, μέσα στην Εκκλησία.
Από τον πρόλογο του βιβλίου «Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή» του Ιωάννη Κορναράκη, εκδόσεις Άγιον Όρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;