του Μελέτη Μελετόπουλου*
Εσχάτως, διάφοροι πολιτευτές και ανύπαρκτα νεοπαγή κόμματα αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώα», γιά να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό «δεξιό» ή «αριστερό» και γιά να αλιεύσουν ψήφους από όπου μπορούν. Η επίκληση του Κέντρου άρχισε από το κόμμα Μπακογιάννη (πριν αυτό επιστρέψει στο δεξιό «μαντρί»), συνεχίστηκε με διάφορα νεοφιλελεύθερα γκρουπούσκουλα που πάτωσαν στις ευρωεκλογές και τώρα συνεχίζεται με το «Ποτάμι» του κ.Σταύρου Θεοδωράκη. Εμφανής στο «Ποτάμι» η έλλειψη όχι μόνον στοιχειώδους στρατηγικής, αλλά και ιδεολογικού στίγματος. Αρχικά ο επικεφαλής του θέλησε να εμφανιστεί ως «αντισυστημικός», αλλά η «αντισυστημικότητα» θέλει άλλα προσόντα, και πάντως όχι ένα έκδηλο «συστημικό» παρελθόν. Και οπωςδήποτε όχι τις συστημικότατες προσωπικότητες που το πλαισίωσαν…. Στην συνέχεια το «Ποτάμι» άλλαξε ρότα και αποφάσισε να περπατήσει στην όχθη της «προοδευτικής αριστεράς», αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι οι κουμπαριές με ΔΗΜΑΡ, ΕΛΙΑ κλπ. το οδηγούσαν σε μία χαμένη υπόθεση. Εξ άλλου η προσπάθεια προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ευοδώθηκε. Τώρα το «Ποτάμι», αφού οι προηγούμενες ιδεολογικές περιηγήσεις του ναυάγησαν, επιχειρεί να ανανεώσει την γκαρνταρόμπα του και να εμφανιστεί ως «κέντρο». Ας υπενθυμίσουμε στον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη τι σημαίνει, τι είναι και από πού κατάγεται η έννοια «Κέντρο». Ιστορικά, το Κέντρο προέρχεται από την μεγάλη παράταξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, που συγκρούσθηκε μετωπικά με τον παλαιοκομματισμό, ανέδειξε νέους ηγέτες και πλήθος ακέραιων και ικανών προσωπικοτήτων, ανασυγκρότησε εξ αρχής το ελληνικό κράτος, εξεπόνησε νέο σύνταγμα και εγκαθίδρυσε νέους θεσμούς. Και το κυριώτερο, κύριε Θεοδωράκη, η βενιζελική παράταξη είχε όραμα γιά την Ελλάδα, και το όραμα αυτό ήταν η Μεγάλη Ιδέα. Η οποία υπήρξε η κινητήρια δύναμη των Βαλκανικών Πολέμων, της συμμετοχής στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και της πρώτης φάσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, που η βενιζελική παράταξη διεκπεραίωσε με επιτυχία. Περιττεύει να αναφερθούμε στην προσωπικότητα και στην παιδεία του Βενιζέλου, μόνον η μετάφραση του Θουκυδίδη θα αρκούσε γιά να τον απαθανατίσει ως κορυφαίο φιλόλογο…. Στις επόμενες δεκαετίες, οι επίγονοι του Βενιζέλου, οι κεντρώοι, πολιτεύθηκαν με κύριο άξονα τον Πατριωτισμό: ο Πλαστήρας έσωσε κυριολεκτικά την χώρα από τον αφανισμό μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο Γεώργιος Παπανδρέου κατέστειλε το Δεκεμβριανό κίνημα, ο Θεμιστοκλής Σοφούλης ήταν ο πρωθυπουργός του Εμφυλίου Πολέμου, ο Πλαστήρας επανήλθε το 1950 με σύνθημα την εθνική συμφιλίωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου ανήλθε στην εξουσία το 1963 με αίτημα την πολιτική δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και την θωράκιση της Κύπρου. Μιλάμε γιά πολιτικούς κολοσσούς, με τεράστια παιδεία: ο Παπανδρέου είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Γερμανία, ο Σοφούλης ήταν διεθνώς κορυφαίος αρχαιολόγος και ο Πλαστήρας, ο πιό «αγράμματος», είχε πολεμήσει γιά την Μεγάλη Ελλάδα στα βάθη της Μικράς Ασίας. Αυτά τα λίγα αρκούν για να μην συγκρίνονται μη συγκρίσιμα μεγέθη. Και γιά να γνωρίζουμε ποιούς και τι επικαλούμεθα…. *Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;