Φιλώ σε Αη Νεκταράκη μου

Ανάμεσα στα λουλούδια του στολισμού και στα δάκρυα των ανθρώπων το χεράκι του Αγίου και δίπλα η εικόνα του (λες για να βλέπουν οι προσκυνούντες ότι τους βλέπει και να χώνουν στις τσέπες τα εφήμερα -πριν ασπασθούν το λειψανάκι- και να σκύβουν με μόνη την πίστη κι'από κοντά την ελπίδα....).

Έτσι που σε κοιτούσε, έτσι που το χέρι του ήταν έτοιμο να σε ευλογήσει και να υψωθεί για σένα σε ικεσία, άδειαζες, γινόσουν το παιδί της μήτρας με μοναδική διεκδίκηση το φώς και την αγκαλιά.

Ασπάστηκες το χέρι, κόλλησες το πρόσωπό σου στο τζάμι της θήκης και δεν ήθελες να φύγεις.

"Να μείνω εδώ, μαζί σου Νεκταράκη" έλεγες "να μείνω εδώ".

Πίσω περίμενε ουρά πιστών. 
Ξαναμπήκες στην ουρά, ξαναφίλησες το χέρι, μέσα σου έκλαιγε η συγκίνηση της απομάκρυνσης από πεφιλημένο Φίλο, είπες πως τα έξω δάκρυα ήταν από την αλλεργία που σε βασανίζει, κάθισες στην καρέκλα και έβλεπες τον κόσμο να χαιρετάει, μακαρίζοντας -κάθε φορά- εκείνον που απαζόταν το λείψανο.
Κάποτε έφυγες, μέσα στα πολλά σου "ευχαριστώ" και με το βλέμμα του Αγίου καρφωμένο στην πλάτη σου "Πορεύου εις οδόν ειρήνης". 
Το κλάμα σου απάντησε: " Βοήθησέ με νάρθω στο σπίτι σου, στην Αίγινα" και πήρες δώρο ένα μειδίαμα συγκατάβασης. 
"Βοήθησε με, βοήθησέ μας" ξαναείπες και γύρισες τον διακόπτη του αυτοκινήτου.
Κοίταξες τον ουρανό και ένα χαμόγελο απλώθηκε παντού. 
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής"..... η μέρα σου είχε ήδη μυρίσει ευλογία Αγίου.

πηγή