...πήγαν και σήκωσαν όλο το κρίστμας ντεκορέισον από τα Τζάμπο και το πετάξανε στα μπαλκόνια τους. Με τόσο φωτάκι και προβολέα, ο δρόμος μου το βράδυ μοιάζει με διάδρομο προσγείωσης στο ακρωτήριο Κανάβεραλ

Το χρηματιστήριο κατεβαίνει, οι βουλευτές παίζουν το άμπεμπαμπλόμ της προεδρικής εκλογής, το Μνημόνιο σού εύχεται και του χρόνου, ο Ρωμανός ζει το παραλήρημα της αναρχίας και κάπου εκεί στο περιθώριο της εικόνας, έχουμε και Χριστούγεννα. Που και νάρθει ο Άγιος Βασίλης φέτος, δεν ξεύρω με τι κουράγια θα τον υποδεχτείς.

Με χαρακτηριστική καθυστέρηση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η Αθήνα άρχισε δειλά-δειλά να κρεμάει τα στολίδια της. Στην Ερμού και στην Αιόλου, στην Πανεπιστημίου και στην Αμαλίας, στην Πλατεία Συντάγματος, ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει, οι βιτρίνες να φοράνε τα πιο χαμογελαστά τους χρώματα και η γιορταστική διάθεση να προσπαθεί να διασκεδάσει τη συνήθη μιζέρια και μουντρουχιά.

Χαζεύω τα λευκά και γαλάζια λαμπιόνια που κρέμονται από τα δέντρα της πλατείας Συντάγματος. Εντάξει, δεν είναι ο πιο φαντεζί και γουάου στολισμός που έχεις δει, αλλά και φχαριστημένοι νάμαστε. Πούναι τα δέντρα στολισμένα και ουχί φλαμπέ. Πούναι ο κόσμος από κάτου, σχετικά χαλαρός. Και ουχί στα κάγκελα. Δες που και τ'απλό και τ'αυτονόητο, έγιναν πλέον πολυτέλεια. Σε μία Ελλάδα που συνεχίζει να σκαρφαλώνει το Γολγοθά της (για να μείνω και στα ριλίτζιους ρέφερενσες). 

Και δεν είναι μόνο οι κεντρικοί δρόμοι. Αλλά και τα σπίτια. Στη γειτονιά μου -πούναι και από τις υποβαθμισμένες- το λαμπιόνι και η φωταψία είναι κάτι το απερίγραπτο. Η απέναντι πολυκατοικία, το έχει τερματίσει: πήγαν και σήκωσαν όλο το κρίστμας ντεκορέισον από τα Τζάμπο και το πετάξανε στα μπαλκόνια τους. Με τόσο φωτάκι και προβολέα, ο δρόμος μου το βράδυ μοιάζει με διάδρομο προσγείωσης στο ακρωτήριο Κανάβεραλ. Και παίζει δηλαδή να φαίνεται και από το διάστημα. Εγώ μια φορά, στο σαλόνι μου το βράδυ, διαβάζω με τα λαμπιόνια των απέναντι.

Άσε το άλλο, το καταπληκτικό. Καθόμουν προημερών στην πολυθρόνα και αισθάνομαι μία περίεργη ζεστασιά. Μία θέρμη, πώς να σου το πω; Κοιτάζω στο φωταγωγό, ψάχνω κάτω από το κρεβάτι, βγαίνω στο μπαλκόνι να ιδώ μήπως καίγονται οι απέναντι, τίποτα. Εντέλει συνειδητοποιώ με έκπληξη ότι ανάψαμε τα καλοριφέρ! Καλά δεν υπάρχει! Αφού βγαίναμε οι ένοικοι στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και αγκαλιαζόμασταν κλαίγοντας. Τρία χρόνια είχαμε να τ'ανάψουμε, άλλος τάχε μετατρέψει σε κρεμάστρες για τα ρούχα, άλλος τάχε για να ακουμπάει από πάνω μπιμπελό και σεμεδάκια, η κυρία Χρυσούλα από τον τρίτο, είχε στολίσει τα δικά της με μπάλες και φιογκάκια για τα Χριστούγεννα. 

Όχι, μην χαίρεσαι, δεν βγήκαμε από την κρίση. Νομίζω απλώς ότι προσαρμοστήκαμε. Και προσπαθούμε πλέον να κάμουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με τα δεδομένα που έχουμε. Επιβιωτικές τακτικές, έχουμε αναπτύξει. Σε μία χώρα και σε μία πραγματικότητα, εντελώς μη-φιλικές προς το χρήστη. 

Δεν είμαι ο Καζαμίας, μήτε η Άση Μπίλιου, αλλά μπορώ να μαντέψω πως η πρόβλεψη για το επόμενο έτος είναι "πολιτικές αναταράξεις, κομματικά μποφόρ και ακόμα περισσότερα μέτρα". Και μάλλον εκλογές. Αν όχι στην αρχή του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της προεδρικής εκλογής, σίγουρα στα τέλη του έτους ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της κυβερνητικής επιλογής. Και ύστερα; Αισιόδοξος δεν είμαι, την αμαρτία μου στη λέω. 

Χριστούγεννα 2014, πλατεία Συντάγματος. Και τα λαμπιόνια δεν είναι το μοναδικό ατράξιον της πλατείας. Διότι βλέπεις, η Ελλάδα είναι μια αλλιώτικη χώρα. Μια χώρα που μπορεί ο καθείς να κάμει περίπου ό,τι θέλει. Να διεκδικεί ακόμα και τον παραλογισμό του. Ή να επιβάλει την όποια αισθητική του.

Κουβέρτες, σκηνές, σκουπίδια, παπούτσια, μαντιλοφόρες και κάμποσος κόσμος. Πρόκειται για τους σύρους μετανάστες που έχουν θρονιαστεί επί της πλατείας με θέα τη Βουλή και το κρίστμας ντεκορέισον. 

Θα πεις, που είναι ρε πτηνό ο ανθρωπισμός σου και η αλληλεγγύη σου, μέρες που είναι. Θα πω, ότι δυστυχώς εχάθη μαζί με την απώλεια λογικής και σεβασμού σε αυτή τη χώρα. Διότι -αν δεν το ξεύρεις- οι άνθρωποι αυτοί (που πράγματι είναι και δυστυχισμένοι και ξεριζωμένοι) δεν επιθυμούν άσυλο ή να μείνουν στην Ελλάδα. Θέλουν να τους δώσουμε την άδεια να πάνε σε τίποτις Γερμανίες ή Σουηδίες, διότι -όπως καταλαβαίνεις- ούτε ο δυστυχισμένος και ξεριζωμένος δεν καταδέχεται να μείνει εδώ. Βεβαίως το ελληνικό κράτος δεν δύναται να τους παράσχει τέτοια άδεια, διότι αυτό αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έτσι είστε; Θα κάτσουμε κι εμείς εδώ, να κάμουμε τα ήδη μίζερα Χριστούγεννά σας, παράρτημα του Τρίτου Κόσμου μας.

Και η ασυδοσία συνεχίζεται. Σε μία χώρα που δεν δύναται να διαχειριστεί την ανομική συμπεριφορά, με ένα λαό που (σε μεγάλο βαθμό) αρνείται να δεχθεί την κανονικότητα των νόμων και τη συμμόρφωση προς αυτούς. Αλλά και με μία Πολιτεία που προφανώς αποτυγχάνει να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στο ρόλο της. Και που παρακολουθεί σχεδόν φοβικά τις διάφορες εκδοχές της ανομίας (από όλες τις πλευρές του ιδεολογικού φάσματος), αρνούμενη τη δική της υπαιτιότητα για τις λογής λογής κατάντιες αυτού του τόπου.

Δεν ξεύρω αν μπορεί να φτιασιδωθεί η εικόνα με τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες, τις καμπανούλες και τους αγιοβασίληδες. Εκείνο που ξεύρω είναι ότι οφείλουμε όλοι -κι εγώ κι εσύ- να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουμε. Και να ξαναβρούμε λόγους να γιορτάσουμε. Βοηθώντας να κλείσουν οι πληγές. Και όχι ανοίγοντας καινούργιες.

Ας κάψουμε λοιπόν ουχί τους δρόμους και τις πλατείες, ουχί τους κάδους και τα αυτοκίνητα, αλλά τον κακό μας εαυτό και τα πάθη μας. Σε μία Ελλάδα που έχασε τη χαρά της και οφείλει κάποια στιγμή να την ξαναβρεί. Καλές γιορτές νάχουμε, αναγνώστα!
πηγή