Οφειλή, η ενεργητική επανένταξη στην Ιστορία μας

 

Ο Αριστοτέλης θεωρεί το γένος των Ελλήνων «ένθυμον και διανοητικόν, διόπερ ελεύθερον τε διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμενον άρχειν πάντων μιάς τυγχάνον πολιτείας»(Πολιτικά VII, 1327,30). Διαθέτει δηλαδή ψυχικό σθένος και διανοητική ικανότητα, γιατί ζει ελεύθερο, έχει άριστο πολιτικό βίο και είναι σε θέση να επικυριαρχεί , αν εξασφαλίζει ενιαία πολιτική οργάνωση, ( =εθνικήν ενότητα). Η διαπίστωση γίνεται κάπου μεταξύ 347-342 π.Χ. Αυτή η συλλογική ταυτότητα, ο «τρόπος» τού τότε πολιτειακά πολυδιασπασμένου Ελληνισμού επέτρεψε στον Φίλιππο να αναδειχθεί ο ενωτής των Ελλήνων και στον Αλέξανδρο την κοινήν ελληνική λαλιά να την φτάσει ως τους Ινδούς και την Βακτριανή. Οι εθνομηδενιστές αρνούνται την ελληνική διάρκεια. Όμως αυτή έχει έκτοτε κατ’ επανάληψη επιβεβαιωθεί στις μεγάλες ώρες της ιστορίας μας. Αυτές κατά κανόνα ακολουθούν προηγούμενο βαθύ σκοτάδι όπως αυτό που βιώνουμε σήμερα. Δίνουν άκρως ενδιαφέροντα αποτυπώματα ωριμότητας των πολιτών τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας (KAΠΑ RESEARCH 7/9/14). Στο ερώτημα κατά πόσον εμπιστεύεσθε καθέναν από τους παρακάτω θεσμούς για την πρόοδο και την ευημερία της χώρας μας, τα ΜΜΕ τα εμπιστεύεται μόλις το 1,95 %, τα συνδικάτα το 5,7 % και τα πολιτικά κόμματα το 7,6 %. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Οι πρωτογενείς θεσμοί της δημοκρατίας τελούν σε απόλυτη απαξίωση. Η αξιοπιστία του επικοινωνιακού συστήματος κοίτεται στο ναδίρ. Παραταύτα η δυνατότητά του να χειραγωγεί, προφανώς προς το κακό τα πλήθη, παραμένει ενεργή. Το εν πολλαίς αμαρτίαις κομματοκρατικό καθεστώς παραβιώνει ατροφικό και ανήμπορο να διαδραματίσει ένα συντεταγμένο ρόλο. Ομογάλακτος εταίρος του ο συνδικαλισμός έδρασε συμπληρωματικά και κατά περίπτωση ως ηνίοχος της κομματοκρατίας. Ο κόσμος που εξαιτίας τους περιήλθε σε έσχατη ένδεια τους έχει ήδη πάρει χαμπάρι. Όσο πιο γρήγορα μπορέσουν οι πολίτες να λειτουργήσουν κριτικά εδώ θα βρίσκεται η είδηση. Η χώρα έχει μεταβληθεί σε Κρανίου τόπον από την απανθρωπία των αγορών. Η κρίση, πάντως, είναι βαθύτερη, πολυπλοκότερη και διαχρονική. Δυστυχώς δεν είναι μόνον οικονομική. Φιλοσοφικά το όλο κακό λέγεται απολυτοποίηση της χρήσης σε βάρος της σχέσης. Ο Τζων Μέϋναρντ Κέϋνς, ο ονομαστότερος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, επέμενε ότι το καλό είναι πάντα καλύτερο από το χρήσιμο. Και συμβούλευε «να βάλουμε τους στόχους μπροστά από τα μέσα και να προτάξουμε το καλό απέναντι στο χρήσιμο». Στις μέρες μας σκοντάφτουμε συνεχώς ή ακόμη χειρότερα βιώνουμε το φαινόμενο της αποϊέρωσης. Η έννοια του ιερού έχει σχεδόν καθολικά εξοβελισθεί από τη δημόσια και κοινωνική ζωή. Στην ελληνορθόδοξη παράδοση ο γάμος είναι «μυστήριον μέγα» (Απ.Παύλος). Τέλειος ορισμός: «ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία».( Ερέννιος Μοδεστίνος ) Το 1991 οι γάμοι στην Ελλάδα ήταν 65.568, εξ ων το 91 % θρησκευτικοί και μόλις το 9 % πολιτικοί. Είκοσι χρόνια μετά, το 2012 έχουμε κάθετη μείωση των γάμων 49.710. Και απ’ αυτούς μόνον το 40,2 % θρησκευτικοί και το 51,8 % πολιτικοί.(Όλα τα στοιχεία από την ΕΛΣΤΑΤ). Από τους Λειψούς, το ακριτικό Αιγαίο η ελπιδοφόρα είδηση : Κάτοικοι 784, παιδιά 200 !(«Κ» Καθημερινής 14/9/14). Αυτό αν συσχετισθεί με την προμνημονευθείσα έρευνα κατά την οποία εμπιστεύονται την Εκκλησία μόνον το 20,8 % των ερωτηθέντων, δείχνει ότι η αποϊέρωση έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις που απειλούν τη συνοχή της κοινωνίας. Πρόκειται για αποϊέρωση του ελληνικού «τρόπου» που « προέκυψε από τη θρησκειοποίηση της Εκκλησίας» (Γιανναράς, Η ελληνικότητα ως ποιότητα και ως ντροπή, σ.214). Μέγα το θέμα. Την Εκκλησία πρέπει να απασχολήσουν τα πολλαπλά υπαρξιακά προβλήματα του ποιμνίου της αλλά και το διαρκώς διογκούμενο ποσοστό των νέων που επιλέγουν το σύντομο και αδάπανο πολιτικό γάμο. Θα βρει λύση και την ιερότητα του μυστηρίου να προστατεύσει και την προσαρμογή του στην εποχή τού fast – moving να επιτύχει. Ο σύγχρονος Ελληνισμός οφείλει «σ’ αυτούς που ήρθαν, πέρασαν / θα ’ρθούνε, θα περάσουν» την ενεργητική επανένταξη στην Ιστορία του. Η φάση εξόδου από κρίσεις είναι η πιο ενδεδειγμένη για ένα τέτοιο εγχείρημα. Προκαλεί ο βεζύρης απ΄ τα Κατεχόμενα. Ακυρώσαμε το «μολών λαβέ» διότι «έλαβαν». Απομένει πώς θα ξεκουμπιστούν. Αυτό δεν γίνεται με πανηγυράκια όπως το επικείμενο των Αθηνών. Οιαδήποτε χώρα, υφιστάμενη αδυσώπητο στρατιωτικό εκβιασμό από κακόπιστο γείτονα, θα έσπευδε δρομέως να αξιοποιήσει το ήδη αγεφύρωτο χάσμα Ουάσιγκτον-Αγκύρας καλύπτοντας με βαρύτιμα ανταλλάγματα το στρατηγικό κενό τών ΗΠΑ. Έχουμε όλες τις αντικειμενικές δυνατότητες να το υπερκαλύψουμε. Ζητείται πολιτική βούληση και εθνική στρατηγική. Αυτήν όμως θα τη βρουν όσοι πιστεύουν στη συλλογική ταυτότητα του λαού μας και όχι στις διαχειριστικές λογικές. Εθνική στρατηγική σημαίνει αμοιβαία επωφελείς συμμαχίες – και ομαδοποιήσεις εντός των συμμαχιών με ομόγνωμους ομοιοπαθείς. Π.χ. στις ευρωατλαντικές κυρώσεις κατά Ρωσίας. Φινλανδία, Ουγγαρία, Κύπρος, Τσεχία, Σλοβακία ύψωσαν ανάστημα. Εμείς σιωπήσαμε…

 πηγή