Το νέο τοπίο

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη

Την επόμενη μέρα από το δημοψήφισμα της χούντας για το Σύνταγμα του Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε σε όλη τη χώρα η παρακάτω πολύ πετυχημένη μαντινάδα:

«Για ιδές ίντα πράμα μαγικό όπου είναι το σκοτάδι, να ρίχνεις όχι το πρωί, να βγαίνει ναι το βράδυ»

Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει τη χούντα με την παρούσα κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Αν στη χούντα είχαμε την απόλυτη επιβολή του νόμου και της τάξης, όπως την αντιλαμβάνονταν οι φασίστες στρατιωτικοί, σήμερα έχουμε την απόλυτη απαξία κάθε νόμου και τάξης, όπως την αντιλαμβάνονται εδώ και πολλά χρόνια οι ανιδεολόγητοι πολιτικοί ή οι πολιτικοί, που νομίζουν ότι η Δημοκρατία είναι συνώνυμο της ασυδοσίας. Αλλά, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Επέστρεψα από τη Μόσχα, έχοντας αφήσει πίσω μου μερικά άρθρα, με τα οποία κατέγραφα τι ακριβώς θα συμβεί με το δημοψήφισμα-οπερέτα και πώς η υφαρπαγείσα ΙΕΡΗ ψήφος του ελληνικού λαού θα κακοποιηθεί εκ των πραγμάτων από την πραγματικότητα, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει εκ των υστέρων η κυβέρνηση και την οποία την ήξερε και ήταν έτοιμη γι’ αυτήν.

Για να μη μακρηγορώ, ο πρωθυπουργός συμφώνησε με τους «εταίρους» αυτά και χειρότερα από εκείνα που καλούσε τον ελληνικό λαό να αρνηθεί στο δημοψήφισμα! Όπως ακριβώς έγραφα. Κάθε σχόλιο είναι περιττό.

Υπήρχε διέξοδος για τον πρωθυπουργό; Οποία άλλη πόρτα θα ήταν απείρως πιο καταστροφική για τον ελληνικό λαό. Ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι άπειρος, χωρίς έμπειρους και εξειδικευμένους συμβούλους, αντιθέτως με πλήθος άχρηστων και θεωρητικών του καφενείου, αλλά προδότης δεν είναι. Αντιθέτως, δείχνει να μαθαίνει πολύ γρήγορα. Στου κασίδη το κεφάλι, ναι. Αλλά, ο κασίδης τον ψήφισε.

Ζούσε στον δικό του κόσμο, όπως και σχεδόν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού με αυτά συγχρωτίζονταν και διαβουλευόταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πιστεύω ότι το σοκ που υπέστη από τη διάψευση στην πράξη, ότι θα έτρεμαν οι «εταίροι» μια εγκατάλειψη του ευρώ από την Ελλάδα, τον προσγείωσε απότομα και καταλυτικά.

Το τελευταίο δευτερόλεπτο, στην κυριολεξία, κατάλαβε τι διακυβευόταν και απαλλάχτηκε από τον ανεκδιήγητο και υπερτιμημένο Γ. Βαρουφάκη, τον όποιο είχε πιστέψει κατά γράμμα ήδη πριν από τις εκλογές και ακολουθούσε την πολιτική και στρατηγική του.

Αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν να πάει η χώρα στη δραχμή. Γιατί η απειλή για δραχμή υπό συνθήκες 2010 και 2011 θα είχε διαπραγματευτική αξία, όπως γράφαμε κάποιοι τότε. Το παραδεχτήκαν άλλωστε εκ των υστέρων και η Μέρκελ και οι Αυστριακοί. Αλλά, οι τότε κυβερνήσεις δεν είχαν ούτε το θάρρος ούτε και την πολιτική βούληση να πάρουν αυτό το δρόμο. Ήταν προδότες; Κατά τη γνώμη μου ήταν άτολμοι, δεξιοί και φοβισμένοι.

Αυτό που διακυβευόταν, λοιπόν, τώρα ήταν να εξαναγκαστεί να πάει η χώρα στη δραχμή, χωρίς να μπορεί να τη διαχειριστεί, επειδή οι 18 είχαν ήδη θωρακιστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Το υποστηρίζαμε κάποιοι ότι συμβαίνει αυτό. Και το φωνάζαμε λοιδορούμενοι από αφελείς και εγκάθετους. Αλλά, κάποιος ανόητος έπειθε τον πρωθυπουργό, ότι οι 18 και το ΔΝΤ ήταν τρομοκρατημένοι! Ναι. Τους είδαμε.

Η δραχμή θα είχε νόημα ως νόμισμα και αν τη διαχειρίζονταν άνθρωποι που ξέρουν από ΕΜΠΡΑΚΤΗ οικονομία και διαχείριση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιους. Επιβεβαίωση των παραπάνω είναι και η τελευταία δήλωση του Γ Βαρουφάκη (αν δεν έχει κάνει άλλες 20 μέχρι να ανεβάσω το άρθρο), ότι δεν μπορούσαμε να πάμε στη δραχμή γιατί δεν υπήρχε το οικονομικό επιτελείο για να στηρίξει αυτή τη διαδικασία!

Μπλόφαρε, παραδέχτηκε ο τέως υπουργός, χτες, όταν ακολουθούσε αυτή τη σκληρή γραμμή απέναντι στην τρόικα (αν δεν το διαψεύσει ως το βράδυ). Μπλόφαρε ο παίκτης του Θανάση καφενείου, παίζοντας σε τραπέζι πόκας απέναντι στους μεγαλύτερους χαρτοκλέφτες! Νόμισε ο αφελής, ότι γράφοντας βιβλία για την πόκα, γινόταν αυτομάτως και παίκτης της. Οποία ευφυΐα.

Αποτέλεσμα της στρατηγικής (γιατί η πολιτική θέλει γνώση της πράξης και όχι θεωρία) Βαρουφάκη ήταν η διαρκής σκλήρυνση των απαιτούμενων από την τρόικα εδώ και 6 μήνες, μέχρι που έφτασε η Ελλάδα να «διαπραγματεύεται» με την πλάτη στον τοίχο, με έτοιμη την έξοδο από το ευρώ (και θα εξηγήσω το γιατί), με κλειστές τράπεζες στα χέρια της ΕΚΤ, και με όλη την Ευρώπη εναντίον της, εκτός της Γαλλίας (για καθαρά τραπεζικούς λόγους δεδομένου ότι οι γαλλικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες πάνω από 50 δις σε ελληνικά χαρτιά).

Παράλληλα Κίνα, Ρωσία, Ιράν, στις οποίες προσέτρεξε η κυβέρνηση, είχαν πολλά καλά λόγια, αλλά μηδέν φράγκα. Ευτυχώς. Γιατί οι μαθητευόμενοι μάγοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρουν ακόμα, ότι οι όροι δανεισμού από τα πιο πάνω κοράκια θα ήταν απείρως χειρότεροι.

Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι. Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Αυτό το απλό Α, που το ξέρει και ο τελευταίος χαμηλόβαθμος βουλευτής στο τελευταίο κρατικό μόρφωμα του πλανήτη, ήταν και είναι άγνωστο ακόμα σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενθουσιασμός σπέρνεται για την υποστήριξη Μαδούρο, ο οποίος κατέχει έναν πετρελαϊκό πλούτο για να πολιτεύεται (ακόμα περιμένουν στην Καισαριανή το δωρεάν πετρέλαιο θέρμανσης, που θα έστελνε για το χειμώνα πριν τρία χρόνια και που υπόσχονταν οι πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ) και παρ’ όλα αυτά είναι με τον πληθυσμό του να πένεται και τους πλουτοκράτες να πλουτίζουν.

Ενθουσιασμός για τη στήριξη των Ποντέμος, αλλά αποκρύπτεται ότι οι Ποντέμος είναι ένα ΑΠΟΛΙΤΙΚΟ μόρφωμα, που δεν έχουν καμία μεγάλη πολιτική δύναμη στη χώρα τους, όπως σπέρνεται στην Ελλάδα.

Ενθουσιασμός για την επιστολή του Κάστρο, που κέρδισε την ανεξαρτησία της πατρίδας του με τα όπλα στο δρόμο και όχι με tweets και σελίδες στο facebook, όπως έχουν γαλουχηθεί να επαναστατούν οι περισσότεροι καταναλωτές σ’ αυτή τη χώρα. Είναι έτοιμοι να γίνουν ένοπλοι επαναστάτες; Έχουν γαλουχηθεί γι’ αυτό; Βρίζοντας τον ΕΛΑ και τη 17 Νοέμβρη στη συντριπτική τους πλειονότητα;

Ενθουσιασμός για τους πραγματικά συμπαραστάτες ελεύθερους πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών που βγήκαν και διαδήλωσαν υπέρ του ελληνικού λαού, αλλά, πόσο λίγοι και πόσο αδύναμοι να αποτρέψουν αυτή την τραγωδία, που θα ζήσει ο λαός εδώ. Όλα αυτά τα καταγράφω, επειδή στην πολιτική μετράει η πράξη και το πώς πολιτεύεσαι ως κυβέρνηση. Επειδή ο λαός θα πληρώσει.

Από τη θεωρία και τις φαντασιώσεις των κομματικών γραφείων, λοιπόν, περάσαμε στην προσγείωση στην πραγματικότητα, τουλάχιστον από τον πρωθυπουργό και έναν στενό κύκλο γύρω του. Επειδή, όπως δεν θα βαρεθώ να λέω, αγνοήθηκε η υπ’ αριθμόν ένα αριστερή, λενινιστική προϋπόθεση για να κάνεις τη ρήξη και την επανάσταση: Οι αντικειμενικές συνθήκες. Για να μην αναφέρω όλες τις υπόλοιπες για προετοιμασία του λαού και πάει λέγοντας.

(Στεκόμουν τώρα πάλι απέναντι από το μαυσωλείο αυτού του θηρίου για ώρες, του μεγαλύτερου επαναστάτη στην ιστορία της ανθρωπότητας, και σκεφτόμουν πάλι πόσο τραγικό είναι να πολιτεύεσαι επικαλούμενος τον, νομίζοντας ότι είναι τόσο εύκολο όσο να πας να πάρεις ένα κιλό ψωμί από το φούρνο. Να κουβαλάς την ευθύνη του ονόματος της Αριστεράς στην πλάτη σου σαν πολιτικό κόμμα, αλλά και σαν άνθρωπος, είναι βαρύ και υπεύθυνο φορτίο. Και καθημερινό. Επειδή σ’ αυτήν εδώ τη χώρα πολλοί δηλώνουν αριστεροί, αλλά από το πρωί που ξυπνάνε μέχρι το βράδυ που κοιμούνται είναι στην πράξη απλώς φιλοτομαριστές, καιροσκόποι και ακροδεξιοί. Πρέπει να είσαι Συνεπής. Όπως αυτοί της γενιάς, που θυσίασε ζωές και ευημερία για τις ιδέες σ αυτό τον τόπο. Και που, δυστυχώς, δεν αναπαρήγαγε αντίγραφα, αλλά κακέκτυπα. Δεν φταίνε ίσως. Ό,τι έδωσαν σαν πρότυπα είναι ήδη πολύ)

Ακούω διαφόρους που μυξοκλαίνε, ότι έγινε πραξικόπημα κατά της Ελλάδας και ότι η συμπεριφορά των δήθεν εταίρων είναι κακουργηματική σε βάρος μιας χώρας και μιας αριστερής κυβέρνησης. Μωρέ τι μας λες! Κι εμείς που νομίζαμε ότι όλοι αυτοί είναι αγαθοί γίγαντες που θέλουν το καλό του ελληνικού λαού, που δεν τους ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, που είναι πάνω από ιδεολογικές διαφορές και που περίμεναν τις ελληνικές κυβερνήσεις με ανοιχτές αγκάλες για να τις δώσουν λεφτά τζάμπα. Πολύ περισσότερο μια αριστερή κυβέρνηση.

Όλοι αυτοί, που μυξοκλαίνε προφανώς δεν ξέρουν ότι στη διεθνή πολιτική το «μαμά με δέρνουν» ούτε περνάει ούτε μπορεί να σε σώσει καμία μαμά. Τα κράτη λειτουργούν και καταλαβαίνουν μόνο από μια γλώσσα: Τη γλώσσα της ισχύος. Επομένως, μόνο χτίζοντας μια τέτοια νοοτροπία πολιτικής και προσωπικότητας μπορείς να σταθείς και να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου και τι πρέπει να κάνεις.

Το νέο δίλημμα

Η προσγείωση του πρωθυπουργού στην πραγματικότητα δεν φτάνει. Ο λαός νομίζει, ότι η υπογραφή μιας ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ συμφωνίας λύνει το βασικό πρόβλημα. Κάνουν λάθος. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Πρώτον γιατί ακόμα και αν ψηφιστούν τα μέτρα, το ερώτημα είναι ποια κυβέρνηση και ποιοι υπουργοί θα τα υλοποιήσουν. Για να το ξαναφωνάξω: Θα είναι Αριστερά αυτή που θα τα ψηφίσει και θα τα εφαρμόσει;

Επομένως, ο πρωθυπουργός βρίσκεται εκεί που έχουμε πει: Είτε θα παραδώσει την εξουσία σε κυβέρνηση που θα εφαρμόσει τα μέτρα, είτε θα προχωρήσει μετατρέποντας το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που θα τον ακολουθήσει σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που θα καταλάβει τον χώρο που έχει αφήσει κενό το ΠΑΣΟΚ.

Υποστηρικτές στο λαό έχει και είναι πολλοί. Επειδή, και αυτό μοιάζει οξύμωρο αλλά δεν είναι, οι πιο πολλοί από όσους ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, έβγαλαν ανάσα μεγάλης ανακούφισης όταν έμαθαν ότι έγινε συμφωνία με την τρόικα, με οποιοδήποτε τίμημα! Γιατί, άλλο πράγμα είναι να λες στον Σόιμπλε και την παρέα του «άντε και αυτώσου» και άλλο να πιστεύεις ότι θα καλοπεράσεις με τη δραχμή.

Πάρα πολλοί από το λαό που ψήφισε ΟΧΙ πίστεψαν, ότι ο πρωθυπουργός θα πήγαινε σε συμφωνία. Το ήλπιζαν. Και δεν τους πήγαινε το χέρι να πουν ΝΑΙ βλέποντας τις φάτσες όλου του σάπιου παλιού πολιτικού συστήματος και της διεθνούς οικονομικής αριστοκρατίας των τραπεζών να το υποστηρίζουν.

Εκείνοι πάλι που ψήφισαν ΝΑΙ έβγαλαν από μπροστά από τα μάτια τους όλες αυτές τις φάτσες και ψήφισαν ΟΧΙ στην έξοδο της χώρας από το ευρώ. Γιατί πίστευαν ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να το έκανε.

Όπως ξανάγραψα, δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι Έλληνες, που υποστηρίζουν ένα ΝΑΙ στα μέτρα. Και αυτοί δεν ανήκουν στις λαϊκές τάξεις, ούτε στη μεσαία, που ανήκει η συντριπτική πλειονότητα. Γι’ αυτήν μιλάμε. Αυτή μας νοιάζει. Ο τεχνητός διχασμός του λαού που έφερε το δημοψήφισμα-παρωδία ήταν άλλη μια επιπολαιότητα της κυβέρνησης. Αλλά, προσγειώθηκαν όλοι ανώμαλα μετά τη συμφωνία.

Το πολιτικό τοπίο

Μετά από όλα αυτά ποιο είναι το πραγματικό τοπίο;

1. Με δεδομένο, ότι κάποιοι βουλευτές της συμπολίτευσης δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα, αυτά θα περάσουν στη Βουλή με τις ψήφους της αντιπολίτευσης. Αυτό θα σημαίνει ότι η κυβέρνηση στηρίζεται όχι από την πλειοψηφία των βουλευτών των 2 κομμάτων της, αλλά από αλλά κόμματα. Αυτό που υποστηρίζουν μερικοί, ότι έτσι χάνει τη δεδηλωμένη δεν ξέρουν το Σύνταγμα. Η δεδηλωμένη υπάρχει για όσο διάστημα μια κυβέρνηση παίρνει 151 ψήφους μίνιμουμ στη Βουλή.
2. Μ’ αυτό το δεδομένο, ο πρωθυπουργός μπορεί να θεωρήσει ότι δεν είναι ιδεολογικά λογικό να συνεχίσει να κυβερνά, ουσιαστικά εξαρτώμενος από τη στήριξη κόμματων της αντιπολίτευσης, πράγμα που αποτελεί και μια ουσιαστική πολιτική ΟΜΗΡΙΑ στην άσκηση της παραπέρα πολιτικής του.
3. Σ’ αυτή την περίπτωση ο πρωθυπουργός έχει 2 δρόμους: Είτε να προχωρήσει σε σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από κόμματα, είτε να προκηρύξει εκλογές.
4. Το καταγράφω τελευταίο αλλά είναι κρίσιμο. Ήδη, οι παλιές καλές και βολεμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που είναι συνυπεύθυνες για την καταστροφή της χώρας μέχρι το 2010, αλλά και μετά, ετοιμάζουν κινητοποιήσεις. Με πρώτους τους λιγότερο θιγμένους από 5 χρόνια κατοχής και λιτότητας. Την ώρα που μετράμε 2.000.000 κατεστραμμένους ανέργους του ιδιωτικού τομέα για να θιγεί το λιγότερο δυνατό η πελατειακή αφρόκρεμα.

Και οι κινητοποιήσεις θα γιγαντωθούν, πολλές από αυτές υποκινούμενες δήθεν κατά του μνημονίου (γιατί πολλές θα είναι και των απελπισμένων που έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα ή και τα πάντα, μόνο που αυτοί δεν έχουν ισχυρούς και προνομιούχους συνδικαλιστές), αλλά στην πραγματικότητα για να μη θιγούν αντιλαϊκά κεκτημένα ετών επαγγελματιών και αντιπαραγωγικών υπαλλήλων. Επειδή, πολλά από όσα καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση δεν χρειαζόταν να τα επιβάλει καμία τρόικα. Αυτό ήταν και είναι προσβολή. Πολλές από τις αλλαγές έπρεπε να έχουν γίνει στην ελληνική κοινωνία και οικονομία εδώ και χρόνια.

Αλλά, κυβερνήσεις και συνδικαλιστές κρατικοδίαιτοι, χέρι χέρι, κατάτρωγαν τα σωθικά και του κρατικού ταμείου και καταδίκαζαν τη χώρα σε μια επιδοματική αντιαναπτυξιακή πολιτική και νοοτροπία.

Είναι άγνωστο λοιπόν αν η κυβέρνηση θα επιζήσει αυτής της λαίλαπας στο δρόμο.

Επομένως, το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό και η υπογραφή της ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ συμφωνίας δεν έχει δώσει λύση, αλλά αντιθέτως έχει ανοίξει το δρόμο για εξελίξεις.

Εθνική κυριαρχία

Πάμε στο πολιτικό τοπίο σε επίπεδο εθνικής κυριαρχίας:

1. Η συμφωνία προβλέπει ότι η Βουλή θα ψηφίσει τα συμφωνηθέντα μέχρι την Τετάρτη! Επομένως το κορυφαίο δικαίωμα της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου ενός ανεξάρτητου κράτους να αποφασίζει πότε νομοθετεί και τι ψηφίζει εξαφανίστηκε με μια υπογραφή. Ακριβώς την ίδια που είχε βάλει ο Γιωργάκης στο μνημόνιο του 2010!
2. Γράφεται κατά κόρον ότι η μεταφορά της περιουσίας του ελληνικού δημόσιου σε ένα ταμείο, που θα αποτελεί υποθήκη ως εγγύηση ότι το ελληνικό κράτος (όχι η κυβέρνηση, όλες οι κυβερνήσεις στο μέλλον) θα πληρώσει τα δάνεια είναι πρωτοφανές και απολύτως υποτακτικό. Όσοι το γράφουν δεν έχουν διαβάσει τα μνημόνια! Η υποθήκευση της περιουσίας του ελληνικού δημόσιου έχει ήδη συμβεί με το πρώτο μνημόνιο. Πρόβλεψη για την οποία είχαμε ξεσηκώσει τον κόσμο κάποιες εφημερίδες τότε. Η υποταγή είναι ήδη 5ετής. Είναι υπογεγραμμένη η υποθήκευση από τον τότε υπουργό οικονομικών! Είναι νόμος του κράτους.

Το γεγονός ότι το ταμείο θα εδρεύει στην Ελλάδα και θα διοικείται από Έλληνες έχει μόνο σημειολογική σημασία. Λίγο είναι αυτό; Καθόλου. Αλλά, για να μιλάμε για την ουσία:

α. Η διοίκηση θα περνάει από τη σύμφωνη γνώμη της τρόικας και

β. Το ταμείο θα λειτουργεί υπό την ΕΠΟΠΤΕΙΑ της τρόικας!

3. Η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική Άμυνας. Δεν έχει κεφάλαια, όχι μόνο για εκσυγχρονισμό, αλλά ούτε συντήρηση των ήδη υπαρχουσών υποδομών και όπλων.
4. Χωρίς οικονομική οντότητα και αμυντική ικανότητα είναι ελάχιστες οι δυνάμεις που έχει η χώρα να ασκήσει ΙΣΧΥΡΗ εξωτερική πολιτική. Αυτό είναι επικίνδυνο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με γείτονα την ιμπεριαλιστική και επιθετική Τουρκία, με ανοιχτό το Σκοπιανό και με πυροδοτούμενες τις σχέσεις με την Αλβανία είτε από κυβερνητικές ακρότητες των Τιράνων είτε από την οικονομική και πολιτική παρέμβαση της Τουρκίας γι’ αυτό το σκοπό.

Μια αδύναμη χώρα, που δεν έχει στρατιωτική ή διπλωματική ισχύ, είναι εύκολος στόχος πιέσεων, με μικρή διαπραγματευτική ικανότητα.

Επομένως, είναι υπερεπείγον η κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση, να προχωρήσει σε διακυβέρνηση με προσγείωση και σοβαρότητα, στοιχεία που δεν είχε μέχρι σήμερα ούτε η σημερινή ούτε και οι προηγούμενες σε βάθος δεκαετιών. Κυρίως, με πρώτο ζητούμενο το όφελος της πατρίδας και του λαού και τελευταίο την υπεράσπιση κομμάτων, ψηφοφόρων πελατών, προσωπικής τσέπης και ιδεολογικών κολλημάτων.

Όποιος κυβερνάει, αυτά (πρέπει να) έχει για οδηγούς. Αλλιώς κάθεται σπίτι του ή πάει στα έδρανα της πιο εύκολης αντιπολίτευσης. Αν και, η ευθύνη της αντιπολίτευσης είναι κορυφαία στη Δημοκρατία. Γιατί ΚΑΙ με τις επιπολαιότητες των αντιπολιτεύσεων φτάσαμε ως εδώ, εκτός από την ανευθυνότητα των κυβερνήσεων.

Οικονομικά μέτρα

Πάμε στο Οικονομικό επίπεδο. Όποιος πιστεύει ότι η παρούσα συμφωνία είναι δρακόντεια, προφανώς, δεν έχει διαβάσει τα μνημόνια 2010 και 2012! Επειδή ο λαός προτιμάει την εύκολη λύση της πληροφόρησης από τις ομάδες όπου είναι οπαδός (λέγε με κόμμα) ή τα εύκολα πασαλείμματα από τα δελτία της τηλεόρασης και τα απύθμενα σκουπίδια του ανεξέλεγκτου σε σοβαρότητα διαδικτύου.

Σ’ αυτά τα μνημόνια λοιπόν του 2010 και του 2012 προβλέπονται:

1. Και οι αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Με πρόσθετη πρόβλεψη να εφαρμοστεί η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας για επιστροφή των κομμένων από τις συντάξεις αλλά… Αλλά, με μέτρα αντιστάθμισης (λέγε με φόροι). Με εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στα ταμεία ή ισοδύναμα μέτρα.
2. Και η αποκομματικοποίηση του δημοσίου.
3. Και η δημιουργία αποδοτικού και όχι ελλειμματικού δημοσίου με αξιολογήσεις και εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου και σύνδεση αμοιβής-απόδοσης.
4. Και η αλλαγή των συντελεστών του ΦΠΑ
5. Και η αύξηση των εσόδων του κράτους με διεύρυνση της φορολογικής βάσης (λέγε με αύξηση της φορολογίας μισθωτών και συνταξιούχων και των συνεπών φορολογούμενων από τους επαγγελματίες, αυτοί είναι ο μόνος μεγάλος πλούτος που έμεινε στη χώρα).
6. Και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
7. Και η θέσπιση κώδικα πολιτικής δικονομίας για την επιταχυνθεί η δικαστική διαδικασία και το κόστος της.
8. Και η ιδιωτικοποίηση των Τραπεζών.
9. Και οι αυτόματες περικοπές δαπανών εάν ξεφύγει το συμφωνημένο πρωτογενές πλεόνασμα.
10. Και η λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές
11. Και η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ.
12. Και η πώληση του ΑΔΜΗΕ της ΔΕΗ, εκτός αν βρεθούν μέτρα αντικατάστασης (λέγε με αύξηση δικών μας δαπανών).
13. Και η αλλαγή των συλλογικών διαπραγματεύσεων
14. Και ο περιορισμός των εργατικών κινητοποιήσεων.
15. Και η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
16. Και η απουσία πολιτικής παρέμβασης στο διορισμό στελεχών του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των Τραπεζών.
17. Και η ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου (του ελληνικού λαού δηλαδή) μέχρι του ποσού των 50 δις, από τα οποία το 25% θα πάει για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Δηλαδή, εμείς θα πληρώσουμε τους μετόχους των τραπεζών για να ζήσουν οι τράπεζες.
18. Και «η κυβέρνηση ΟΦΕΙΛΕΙ να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με τους θεσμούς όσον αφορά σε ΟΛΑ τα νομοσχέδια στους σχετικούς τομείς, αρκετό χρόνο πριν από την υποβολή τους σε δημόσια διαβούλευση ή στη Βουλή»!!!

Και νέα βάρη

Φυσικά, υπάρχουν και τα νέα βάρη, που επισώρευσε η καθυστέρηση υπογραφής συμφωνίας, και η αντίστοιχη επιβάρυνση της ελληνικής οικονομίας, με αποκορύφωμα την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Τέτοια είναι στη συμφωνία:

1. Να τροποποιηθούν οι νόμοι για τις προσλήψεις που έγιναν στο δημόσιο.
2. Να τροποποιηθεί ο νόμος για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις που ψηφίστηκε.
3. Να τροποποιηθεί ο νόμος για την επαναφορά προνομίων στους συνδικαλιστές.
4. Να δοθούν νέα δάνεια μεταξύ 82 και 86 δις για 3 χρόνια καθώς και 35 δις για επενδυτική δραστηριότητα και 10-25 δις για αποθεματικό ασφάλειας για τον τραπεζικό τομέα.
5. Η εξοντωτική φορολογία της μικρής ελληνικής επιχείρησης.
6. Η αποδυνάμωση του κρατικού έλεγχου στη λειτουργία των τραπεζών.
7. Η άμεση και όχι χρονοβόρα εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Δηλαδή, ένα σοκ για την κοινωνία και την οικονομία…

Αυτά τα …λίγα περιλαμβάνονται στην 7σέλιδη συμφωνία περιληπτικώς. Και όλα αυτά είναι υπό διαπραγμάτευση στις λεπτομέρειες τους, υπό την προϋπόθεση ότι για κάθε μέτρο που δεν θα γίνεται δεκτό θα ζητούνται ισοδύναμα.

Επομένως, ο Γολγοθάς ξεκινά τώρα για τον ελληνικό λαό, σα να είμαστε στο 2010!

Η χώρα είχε το 2010 ένα πρόβλημα ελλείμματος από την εγκληματική πολιτική των ως τότε κυβερνήσεων. Η αφροσύνη του Γιωργάκη και η οικονομική ηλιθιότητα της τρόικας πρόσθεσε σ’ αυτό ένα τεράστιο πρόβλημα χρέους. Και η απειρία του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την παντελή άγνοια του συσχετισμού δυνάμεων και την ασχετοσύνη του οικονομικού του επιτελείου, πρόσθεσαν το χειρότερο: Το τραπεζικό πρόβλημα. Δηλαδή τα λεφτά του λαού.

Τώρα, μια Αριστερά καλείται να διαχειριστεί το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια ιστορία. Έχοντας απέναντι το πιο απαίσιο πρόσωπο του προτεσταντικού και αεριτζίδικου τραπεζικού καπιταλισμού. Το ξέραμε ποιοι ήταν απέναντι, δεν το μάθαμε τώρα. Αλλά, κάποιοι πίστευαν ότι θα παίζουν τον ζουρνά και οι αγορές θα χορεύουν!

Το τραγικό είναι ότι θα χορέψει ο λαός στο ζουρνά των αγορών. Και η Αριστερά, όπως δυστυχώς κάποιοι προβλέπαμε και προειδοποιούσαμε, θα απαξιωθεί όπως η Δημοκρατία από τη Νέα Δημοκρατία και ο σοσιαλισμός από το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα κι αν εγκαταλείψει αυτή τη διαχείριση και δικαιώσει όσους πόνταραν στην αριστερή παρένθεση. Θα έχει χρεωθεί την επιπολαιότητα με την όποια διεκδίκησε και άσκησε την εξουσία.

Φυσικά, υπάρχει και ο αντίλογος. Προκειμένου να εφαρμόσει με ανάλγητο τρόπο μια άλλη κυβέρνηση αυτό το άθλιο μνημόνιο είναι ίσως προτιμότερο να το εφαρμόσει μια κυβέρνηση της αριστεράς (σοσιαλδημοκρατίας πια) που από τη φύση της έχει και τις ευαισθησίες να απαλαίνει με μέτρα τον πόνο των ασθενέστερων. Αλλά, αυτό δεν μπορεί να γίνει με μια κρατικολαγνεία, που αγνοεί ότι οι 2.000.000 άνεργοι είναι του ιδιωτικού τομέα και ότι οι 700.000 των δημοσίων και δημοτικών υπαλλήλων δεν πρέπει να παραμείνουν απλώς παρόντες στις θέσεις τους. Αλλά, να μετατραπούν ΟΛΟΙ σε εργαζόμενους υπηρέτες του λαού. Όχι το ανάποδο που συμβαίνει ως σήμερα. Με λίγες ηρωικές εξαιρέσεις, πιο μαζικές στα νοσοκομεία και τα σχολεία. Με ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα γίνει, όμως, αυτό;

Κάτι θετικό;

Υπάρχει κάτι θετικό σε όλη αυτή την εξέλιξη, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και την άφηνε να κάνει όλη τη «βρώμικη δουλειά», θα κέρδιζε σίγουρα και με μεγάλα ποσοστά τις εκλογές που είχαν προταθεί για φέτος το Φθινόπωρο. Και τότε, με καλύτερα τα οικονομικά στο ταμείο, αλλά με ζωντανές τις υποχρεώσεις αποπληρωμής δανείων μέχρι το 2016 και διατήρησης συγκεκριμένων πλεονασμάτων στον κρατικό προϋπολογισμό και με το ίδιο στελεχιακό δυναμικό και οικονομικό επιτελείο, θα οδηγούσε τη χώρα πάλι στον τοίχο. Με ακόμα χειρότερες επιπτώσεις για το λαό.

Η ώρα της ενηλικίωσης, για πολιτικούς και λαό ήρθε. Όπως πάντα με βίαιο τρόπο. Ας γίνει τουλάχιστον. Όχι όπως προσβλητικά την ξεστόμισε το σαράκι των λαών, η Λαγκάρντ. Αλλά, για το λαό και την πατρίδα.

Όπως λέει και η ελληνική γραμματεία «ουδέν κακόν αμιγές καλού.
πηγή