Η αλληλεγγύη των …αναμορφωτών της Ιστορίας…
Έσπευσε ταχύτατα η Μαρία Ρεπούση να στηρίξει τον Φίλη. Καμία έκπληξη. Κάθε «συνδικάτο του εγκλήματος» (του Σόρος) έχει αναπτύξει γρανιτένια, «επαγγελματική» αλληλεγγύη: Η ΣΥΝΟΧΗ της ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ…
Βεβαίως δεν θα έχανε την ευκαιρία η κυρία Ρεπούση να βγει στον αφρό της επικαιρότητας. Είναι γνωστή η ναρκισσιστική της αυτό-ικανοποίηση:
Να ασχολούνται οι πάντες μαζί της, έστω και αγρίως αρνητικά (η ηδονή του μαζοχισμού…).
Έσπευσε, λοιπόν, στηρίζοντας τον υπουργό Παιδείας, να μας παραδώσει και κάποια «αντί-εθνικά» μαθήματα:
«Τι δουλειά έχουν τα κοινοβούλια να αποφαίνονται για το παρελθόν; Αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, διότι τα εθνικά κοινοβούλια -δεν μιλάω για τα διεθνή φόρα, ούτε για τον ΟΗΕ-, δεν έχουν δουλειά να αποφαίνονται για το ιστορικό παρελθόν…».
Διαβάστε εδώ
Θα είχε κάποια επιστημονική αξία η …διάλεξη της, εάν καυτηρίαζε εξίσου την παραγωγή και την κατασκευή της Ιστορίας από τον ΟΗΕ και τα «διεθνή φόρα»: Τα επιδοτούμενα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης και της πλανητικής Μαφίας (τύπου Σόρος).
Όχι! Για την κυρία Ρεπούση, αυτά τα κέντρα της πλανητικής εξουσίας, νομιμοποιούνται να αποφαίνονται για το «παρελθόν» και να αποφασίζουν για τα ιστορικά γεγονότα.
Στα «εθνικά κοινοβούλια» αρνείται η «επιδοτούμενη» ιστορικός να αποφαίνονται για τα ιστορικά γεγονότα: Τέτοια …επιστημονική αμεροληψία!!!
Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται η κυρία. Κτυπά το «εθνικό» δικαίωμα της «ιστορικής άποψης», ανάγοντας τα όργανα της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής ΕΞΟΥΣΙΑΣ, σε παραγωγούς, κατασκευαστές και …αναμορφωτές της Ιστορίας. Τόσο κυνικά ομολογεί, η κυρία αυτή, όχι μόνο το «μίσος» της εναντίον των εθνικών κρατών, αλλά και την υπαλληλική της σχέση με τα διεθνή κέντρα εξουσίας…
Τόσο ξεδιάντροπα ομολογεί το ρόλο της και τις εμμονές της: Το ρόλο και τις εμμονές της «ιστορικού» στην υπηρεσία της διεθνούς χρηματιστηριακής μαφίας, η οποία θέλει να γράψει ξανά την ιστορία, σύμφωνα με την πλανητική οπτική των ληστών και δημίων του κόσμου.
Γι αυτές τις «εμμονές» αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενο, γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2013.
Μαρία Ρεπούση: Επιδοτούμενες εμμονές…
Η έξαλλη κυρία, Μαρία Ρεπούση, μαζί με τις εθνομηδενιστικές της εμμονές, έχει και την ψύχωση της ναρκισσιστικής αυθάδειας: Θέλει να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα και να ασχολούνται οι πάντες μαζί της.
Ο μαζοχισμός σ’ αυτήν τη διαβόητη κυρία είναι η υπέρτατη ηδονή…
Νιώθει ψυχωτική αυτοϊκανοποίση όταν την βρίζει όλη η Ελλάδα: Έτσι μόνο ζει και υπάρχει…
Ωστόσο υπάρχει και το πολιτικό υπόβαθρο αυτών των ψυχωτικών εμμονών: Το υπόβαθρο του «επαγγελματία» που επιδοτείται αδρά για να προβάλλει υστερικά (αλλά και προβοκατόρικα) τα ποικίλα «αξιώματα» του πλανητικού φασισμού.
Συχνά η «τρέλα» και οι «εμμονές» είναι και αυτά επιδοτούμενα ή αποτελούν το υποπροϊόν μιας μανιακής προσήλωσης (με το αζημίωτο) στο έργο που σου έχουν αναθέσει τα μεγάλα αφεντικά και οι σπόνσορες του χρήματος…
Όπως και να έχει, η «ιστορικός» Μαρία Ρεπούση θα καταγραφεί στην ιστορία σαν εξάμβλωμα αυθάδειας: ΟΧΙ τόσο διότι είναι διατεταγμένη «ιστορικός» (επιδοτούμενη μαζί με άλλους από «εστίες» του Σόρος) με στόχο να παραχαράξει και να αλλοιώσει την ελληνική ιστορία, αλλά για τις υστερικές εμμονές της…
Ας συνοψίσουμε κάποιες κραυγαλέες "επιδοτούμενες" εμμονές:
Μετά τους «συνωστισμούς» και CIA, καθώς και τους άθλους της με την εθνομηδενιστική «γιάφκα» του υπουργείου της Άννας Διαμαντοπούλου (άλλη διαβόητη υπάλληλος της Νέας Τάξης) είχαμε (20 Μαΐου 1912) ένα νέο κτύπημα της Ρεπούση: Τη ΒΕΒΗΛΩΣΗ, με προκλητική αυθάδεια, των θυμάτων της κεμαλικής κακουργίας.
Κατόπιν ζήτησε πάλη με προκλητική αυθάδεια να μην περάσουν στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ως Γενοκτονίες, αυτές της Μικράς Ασίας και τον Ποντίων!...
Για όλα αυτά διαβάστε ΕΔΩ
Αμέσως μετά (Μάιος 2013) έβγαλε νέα στριγκιά κραυγή: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος»!!!
Διαβάστε σχετικά εδώ
Σήμερα η έξαλλη κυρία καταλήφτηκε από νέες εμμονές: Ζητά την κατάργηση σχολικών βιβλίων (η προαιρετική επιλογή στην πράξη σημαίνει κατάργηση).
Άρχισε από τα Θρησκευτικά και προχώρησε στα Αρχαία Ελληνικά, διότι μας λέει η «παντογνώστρια» ότι είναι «νεκρή γλώσσα».
Ο Αλέκος Αλαβάνος της απάντησε, καταλυτικά, με τον Ελύτη
«Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.
Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.
Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».
απο ΕΔΩ
Σημείωση: Ο Αλαβάνος σήμερα θυμήθηκε την ιστορική μας κληρονομιά και τα «εθνικά».
Όταν, όμως, ήταν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (του πιο εθνομηδενιστικού κόμματος) ΟΧΙ μόνο είχε καταπιεί τη γλώσσα του και ανεχόταν τις υστερίες πολλών στελεχών του εναντίον του έθνους, της ιστορίας, των πολιτιστικών ιστών κ.λπ, αλλά και τις πριμοδοτούσε πολιτικά: Να θυμηθούμε μόνο τη θέση του ίδιου του Αλαβάνου για τον Εθνικό μας Ύμνο, καθώς και άλλες αντιεθνικιστικές κραυγές του…
Η ιστορική αλήθεια, φυσικά, όπως κάθε αλήθεια, δεν καθορίζεται από τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες της εκάστοτε συγκυρίας: Αυτό αποτελεί ακραίο καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό…
Σήμερα αγκαλιάζουν και την εκκλησιαστική εξουσία…
Κλείνοντας με την Ρεπούση θα λέγαμε ότι, είναι πολύ πιθανό, αύριο να καταληφθεί από τις εμμονές ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ της Δημόσιας Παιδείας, αφού τα «παραρτήματα» των μαφιόζων του χρήματος θα δίνουν πιο «ζωντανή» και «χρήσιμη μόρφωση»: τη «μόρφωση» της Νέας Τάξης…
πηγή
Έσπευσε ταχύτατα η Μαρία Ρεπούση να στηρίξει τον Φίλη. Καμία έκπληξη. Κάθε «συνδικάτο του εγκλήματος» (του Σόρος) έχει αναπτύξει γρανιτένια, «επαγγελματική» αλληλεγγύη: Η ΣΥΝΟΧΗ της ΣΥΝΕΝΟΧΗΣ…
Βεβαίως δεν θα έχανε την ευκαιρία η κυρία Ρεπούση να βγει στον αφρό της επικαιρότητας. Είναι γνωστή η ναρκισσιστική της αυτό-ικανοποίηση:
Να ασχολούνται οι πάντες μαζί της, έστω και αγρίως αρνητικά (η ηδονή του μαζοχισμού…).
Έσπευσε, λοιπόν, στηρίζοντας τον υπουργό Παιδείας, να μας παραδώσει και κάποια «αντί-εθνικά» μαθήματα:
«Τι δουλειά έχουν τα κοινοβούλια να αποφαίνονται για το παρελθόν; Αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι, διότι τα εθνικά κοινοβούλια -δεν μιλάω για τα διεθνή φόρα, ούτε για τον ΟΗΕ-, δεν έχουν δουλειά να αποφαίνονται για το ιστορικό παρελθόν…».
Διαβάστε εδώ
Θα είχε κάποια επιστημονική αξία η …διάλεξη της, εάν καυτηρίαζε εξίσου την παραγωγή και την κατασκευή της Ιστορίας από τον ΟΗΕ και τα «διεθνή φόρα»: Τα επιδοτούμενα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης και της πλανητικής Μαφίας (τύπου Σόρος).
Όχι! Για την κυρία Ρεπούση, αυτά τα κέντρα της πλανητικής εξουσίας, νομιμοποιούνται να αποφαίνονται για το «παρελθόν» και να αποφασίζουν για τα ιστορικά γεγονότα.
Στα «εθνικά κοινοβούλια» αρνείται η «επιδοτούμενη» ιστορικός να αποφαίνονται για τα ιστορικά γεγονότα: Τέτοια …επιστημονική αμεροληψία!!!
Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται η κυρία. Κτυπά το «εθνικό» δικαίωμα της «ιστορικής άποψης», ανάγοντας τα όργανα της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής ΕΞΟΥΣΙΑΣ, σε παραγωγούς, κατασκευαστές και …αναμορφωτές της Ιστορίας. Τόσο κυνικά ομολογεί, η κυρία αυτή, όχι μόνο το «μίσος» της εναντίον των εθνικών κρατών, αλλά και την υπαλληλική της σχέση με τα διεθνή κέντρα εξουσίας…
Τόσο ξεδιάντροπα ομολογεί το ρόλο της και τις εμμονές της: Το ρόλο και τις εμμονές της «ιστορικού» στην υπηρεσία της διεθνούς χρηματιστηριακής μαφίας, η οποία θέλει να γράψει ξανά την ιστορία, σύμφωνα με την πλανητική οπτική των ληστών και δημίων του κόσμου.
Γι αυτές τις «εμμονές» αναδημοσιεύουμε ένα παλιό μας κείμενο, γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2013.
Μαρία Ρεπούση: Επιδοτούμενες εμμονές…
Η έξαλλη κυρία, Μαρία Ρεπούση, μαζί με τις εθνομηδενιστικές της εμμονές, έχει και την ψύχωση της ναρκισσιστικής αυθάδειας: Θέλει να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα και να ασχολούνται οι πάντες μαζί της.
Ο μαζοχισμός σ’ αυτήν τη διαβόητη κυρία είναι η υπέρτατη ηδονή…
Νιώθει ψυχωτική αυτοϊκανοποίση όταν την βρίζει όλη η Ελλάδα: Έτσι μόνο ζει και υπάρχει…
Ωστόσο υπάρχει και το πολιτικό υπόβαθρο αυτών των ψυχωτικών εμμονών: Το υπόβαθρο του «επαγγελματία» που επιδοτείται αδρά για να προβάλλει υστερικά (αλλά και προβοκατόρικα) τα ποικίλα «αξιώματα» του πλανητικού φασισμού.
Συχνά η «τρέλα» και οι «εμμονές» είναι και αυτά επιδοτούμενα ή αποτελούν το υποπροϊόν μιας μανιακής προσήλωσης (με το αζημίωτο) στο έργο που σου έχουν αναθέσει τα μεγάλα αφεντικά και οι σπόνσορες του χρήματος…
Όπως και να έχει, η «ιστορικός» Μαρία Ρεπούση θα καταγραφεί στην ιστορία σαν εξάμβλωμα αυθάδειας: ΟΧΙ τόσο διότι είναι διατεταγμένη «ιστορικός» (επιδοτούμενη μαζί με άλλους από «εστίες» του Σόρος) με στόχο να παραχαράξει και να αλλοιώσει την ελληνική ιστορία, αλλά για τις υστερικές εμμονές της…
Ας συνοψίσουμε κάποιες κραυγαλέες "επιδοτούμενες" εμμονές:
Μετά τους «συνωστισμούς» και CIA, καθώς και τους άθλους της με την εθνομηδενιστική «γιάφκα» του υπουργείου της Άννας Διαμαντοπούλου (άλλη διαβόητη υπάλληλος της Νέας Τάξης) είχαμε (20 Μαΐου 1912) ένα νέο κτύπημα της Ρεπούση: Τη ΒΕΒΗΛΩΣΗ, με προκλητική αυθάδεια, των θυμάτων της κεμαλικής κακουργίας.
Κατόπιν ζήτησε πάλη με προκλητική αυθάδεια να μην περάσουν στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ως Γενοκτονίες, αυτές της Μικράς Ασίας και τον Ποντίων!...
Για όλα αυτά διαβάστε ΕΔΩ
Αμέσως μετά (Μάιος 2013) έβγαλε νέα στριγκιά κραυγή: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικός μύθος»!!!
Διαβάστε σχετικά εδώ
Σήμερα η έξαλλη κυρία καταλήφτηκε από νέες εμμονές: Ζητά την κατάργηση σχολικών βιβλίων (η προαιρετική επιλογή στην πράξη σημαίνει κατάργηση).
Άρχισε από τα Θρησκευτικά και προχώρησε στα Αρχαία Ελληνικά, διότι μας λέει η «παντογνώστρια» ότι είναι «νεκρή γλώσσα».
Ο Αλέκος Αλαβάνος της απάντησε, καταλυτικά, με τον Ελύτη
«Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.
Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.
Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».
απο ΕΔΩ
Σημείωση: Ο Αλαβάνος σήμερα θυμήθηκε την ιστορική μας κληρονομιά και τα «εθνικά».
Όταν, όμως, ήταν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (του πιο εθνομηδενιστικού κόμματος) ΟΧΙ μόνο είχε καταπιεί τη γλώσσα του και ανεχόταν τις υστερίες πολλών στελεχών του εναντίον του έθνους, της ιστορίας, των πολιτιστικών ιστών κ.λπ, αλλά και τις πριμοδοτούσε πολιτικά: Να θυμηθούμε μόνο τη θέση του ίδιου του Αλαβάνου για τον Εθνικό μας Ύμνο, καθώς και άλλες αντιεθνικιστικές κραυγές του…
Η ιστορική αλήθεια, φυσικά, όπως κάθε αλήθεια, δεν καθορίζεται από τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες της εκάστοτε συγκυρίας: Αυτό αποτελεί ακραίο καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό…
Σήμερα αγκαλιάζουν και την εκκλησιαστική εξουσία…
Κλείνοντας με την Ρεπούση θα λέγαμε ότι, είναι πολύ πιθανό, αύριο να καταληφθεί από τις εμμονές ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ της Δημόσιας Παιδείας, αφού τα «παραρτήματα» των μαφιόζων του χρήματος θα δίνουν πιο «ζωντανή» και «χρήσιμη μόρφωση»: τη «μόρφωση» της Νέας Τάξης…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;