Άγιος Μεγαλομάρτυς Πλάτωνας

Σύντομος ό βίος, μεγάλα τα μαρτύρια και ή πίστη του. Τον τίμα και τον δοξάζει ή Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 18 Νοεμβρίου. Πρόκειται για τον Μεγαλο­μάρτυρα 'Αγιον Πλάτωνα, τον αδελφό του Αγίου και επίσης Μάρτυρα "Αντιόχου, που ήταν γιατρός και προσ­έφερε τις καλές του υπηρεσίες με άληθινήν άγάπην και μαζί μ' αυτές και τον καλό του λόγο και το κήρυγμα της σωτηρίας. Τα δύο αγιασμένα αυτά αδέλφια είχαν μεταξύ τους μεγάλην αγάπη, άλλα και μεγάλην διαφοράν ηλικίας. Υπάρχει όμως ή παράδοσις ότι ό μικρό­τερος αδελφός, πού ήταν ό Πλάτων και ανεδείχθη με­γαλύτερος κατά τους βασανισμούς, είναι εκείνος, πού ώδήγησε τον άδελφόν του εις την όρθήν πίστιν του Χρί­στου. 

'Η καταγωγή τους ήταν από την Γαλατία της Μικρας Ασίας και ακριβέστερα από την περιοχή της πό­λεως "Αγκύρας, της σημερινής πρωτευούσης της Τουρ­κίας, της οποίας είναι ό πολιούχος "Αγιος, καθώς ανα­φέρει και ή σχετική υμνολογία του. «Βαρβάρων ρΰσαι την πόλιν σου "Αγιε». Ιδού το ώραίον Κοντάκιον του Μεγαλομάρτυρας Αγίου Πλάτωνος, -πού ψάλλεται στον "Ορθρον της εορτής του:

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ του Αγίου Πλάτωνος
Ηχος Γ' (Προσόμοιον: «Ή Παρθένος σήμερον»)
«Ή αγία μνήμη σου, την οίκουμένην ευφραίνει,συγκαλούσα άπαντας, εν τω πανσέπτω ναω σου,ένθα νυν, μετ'ευφροσύνης συναθροισθέντες,άσμασι, τάς άριστείας Πλάτων ύμνούμεν,και εν πιστει έκβοώμεν.Βαρβάρων ρύσαι την πόλιν σου 'Αγιε».
Τα δύο αυτά αδέλφια ζούσαν στα τέλη του 3ου αιώνος, όταν αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ό Διοκλητιανός (284 - 305 μ.Χ.). Το όλιγόλογο Συναξάρι του Μεγαλομάρτυρας Πλάτωνος, πού διασώθηκε αναφέρει στην αρχή τους ακολούθους τρείς στίχους:
«Μικρού λαβών παρήλθεν ημάς Πλάτων, Πλάτων εκείνος όν πλατύ κτείνει ξίφος. Όγδοάτη δεκάτη τε Πλάτων άορ κατέφνε».
Και σε σύγχρονη άπόδοση:
«Σέ σύντομο διάστημα ό Πλάτων μας άφησε ό Πλάτων εκείνος, πού το πλατύ ξίφος τον σκότωσε.
Την δεκάτη ογδόη ό Πλάτων φονεύθηκε με οπλο». Νέο παιδί ήταν ό Πλάτων, αλλά γεμάτος ζήλο και πίστη και δεν έχανε ευκαιρία, μάλλον την δημιουργούσε, για να μιλήση για τον Χριστό και την Άνάσταση και την Βασιλεία των Ουρανών. Μιλούσε φανερά, μιλούσε παντού, σε όλους. Γι'αυτό και δεν άργησαν να τον καταγγείλουν, ως Χριστιανό, στον ηγεμόνα της περιοχής Άγριππίνον. Εκείνος διέταξε να συλληφθή αμέσως ό Πλάτων και να βασανισθή. Τον έκλεισαν στην φυλακή και άρχισαν να τον δέρνουν δώδεκα στρατιώτες, όλοι μαζί, ενώ ό Μάρτυς προσευχόταν συνεχώς και ζητούσε την βοήθεια του Κυρίου.

***

— "Ωστε πιστεύεις στον Χριστό και κηρύττεις την Ανάσταση, ε;
Τον χτυπούσαν και τον έδερναν αλύπητα, ενώ άλλοι ετοίμαζαν στην φωτιά ένα σιδερένιο κρεββάτι, για να συνεχίσουν έκεί πάνω τους βασανισμούς.
— Είσαι λοιπόν Χριστιανός και δεν προσκυνάς τα είδωλα; φώναξαν αγρία οι δήμιοι.
— Ναί, είμαι Χριστιανός και μόνον τον Χριστό μου προσκυνώ και λατρεύω και όσα μαρτύρια κι' αν μου κάνετε δεν θα τον αρνηθώ ποτέ!
Θύμωσαν ακόμα πιο πολύ οί δήμιοι και συνέχισαν να τον χτυπούν, να τον βρίζουν και να τον είρωνεύωνται. Κατά την συνήθεια της εποχής εκείνης τα βασανιστήρια τα παρακολουθούσε πολύς λαός, πιστοί και άπιστοι και οί αρχές το επέτρεπαν αυτό και το ενίσχυαν, διότι το θεωρούσαν φρονηματιστικό και διδακτικό για τον λαό, για να φοβάται τους άρχοντες καί να ξέρη ο κόσμος τι τον περιμένη αν δεν προσκυνά τα είδωλα καί τον αυτοκράτορα της Ρώμης. "Ετσι καί τώρα, οί πιστοί παρακολουθούσαν τα μαρτύρια και μέσα τους προσεύχονταν μυστικά να δοηθήση ό Θεός τον νεαρό Μάρτυρα να αντέξη την φοβερή δοκιμασία καί να μείνη «πιστός άχρι τέλους». "Οσοι δεν ήξεραν τον Πλάτωνα είχαν ένα μικρόν φόβο, γιατί ήταν πολύ νέος στην ηλικία.
Σέ λίγο οί δήμιοι τον έβαλαν πάνω στο πυρωμένο κρεββάτι, οπού συνέχιζαν να τον χτυπούν με ρόπαλα καί μαστίγια.
— Κύριε, βοήθα με!
Πονούσε ό Μάρτυς, αλλά δεν λύγιζε, ούτε παραπονιόταν. "Ετρεχαν τα αίματα από το κορμί του, καιγόνταν οι σάρκες του, αλλά ή ψυχή του έμενε αλύγιστη και πιστή στον Χριστό, πού έβασανίστηκε και μαρτύρησε πάνω στον σταυρό για να γίνη ό μέγας Άρχιμάρτυς και υπόδειγμα για όλους τους πιστούς Χριστιανούς. Οι βασανιστές του Αγίου, πού τον έβλεπαν να ύπομένη καρτερικά τους τρομερούς πόνους, σκέφτηκαν νέους παιδεμούς και του εβαλαν πυρωμένες σφαίρες στις μασχάλες και τα πλευρά του για να του προκαλέσουν αφόρητα βάσανα. "Ολο του το κορμί άργοψηνόταν, αλλά ο "Αγιος δεν υποχωρούσε.

Κράτησε ώρες ό βασανισμός του Μάρτυρος. Οί δήμιοι τον παίδευαν και εκείνος προσευχόταν ολόψυχα και ό Χριστός παρέστεκε στην θυσία του πιστού τέκνου Του, πού αψηφούσε τα πάντα για την αγάπη του Κυρίου. Κι όσο περνούσε ή ώρα τόσο οι δήμιοι εξαγριώνονταν και μηχανεύονταν και νέα βασανιστήρια για τον γενναίο Μάρτυρα της Πίστεως. "Ετσι οι βάρβαροι στρατιώτες του Διοκλητιανοΰ άρχισαν να τον γδέρνουν από πίσω και να βγάζουν λουρίδες - λουρίδες το δέρμα του. Οί πιστοί, πού παρακολουθούσαν βουβοί το μαρτύριο, συνέπάσχον με τον "Αγιο και έκλαιγαν για τα όσα υπέφερε σαν να βρίσκονταν οι ίδιοι πάνω στο πυρωμένο κρεββάτι, οπού χτυπούσαν και έγδερναν τον Πλάτωνα. Έκεΐνος όμως έκανε τεράστια υπομονή, σαν τον Ίώβ, και έβλεπε τον Κύριο, πού στεκόταν κοντά του και τον ενίσχυε στον υπεράνθρωπο αυτόν αγώνα. Κι όσο ό Μάρτυς σιωπούσε και ύπέμενε με καρτερία τα πάνδεινα, τόσο οι δήμιοι πεισμάτωναν και τον παίδευαν με κάθε τρόπο για να τον κάνουν να λυγίση και να άρνηθή τον Χριστό.
Περνούσαν όμως οι ώρες χωρίς αποτέλεσμα για τους ειδωλολάτρες. Ό νεαρός Πλάτων αντέχει με την χάρι του Θεού. Εκείνοι, πού δεν αντέχουν πια και έχουν λυσσάξει, είναι οι δήμιοι και οί άρχοντες, που διατάζουν καΐ καθοδηγούν τους βασανιστές. Με τα ειδικά σιδερένια νύχια, πού έχουν μαζί με τα αλλά σύνεργα για τους βασανισμούς, ξεσχίζουν το κορμί του Μάρτυρος, καθώς και στο πρόσωπο, στα πλευρά και σε όλο του το σώμα, πού δεν είχε καη ακόμα πάνω στην πυρωμένη σιδερένια κλίνη. Τώρα πια τα χαρακτηριστικά του Αγίου έχουν παραμορφωθή. Είναι μια άμορφη μάζα από σάρκες και κόκκαλα. Ή ψυχή του όμως μένει απείραχτη και το στόμα του ψελλίζει συνεχώς το όνομα του Χρίστου.
— Χριστέ μου, Χριστέ μου, Χριστέ...

Ζη ακόμα σ' αυτόν τον κόσμο, άλλα ή ψυχή του, το πνεύμα του βλέπουν την "Ανω Ιερουσαλήμ, όπως λέγεται μεταφορικά ή Βασιλεία των Ουρανών. Και τότε έρχεται ή διαταγή του αποκεφαλισμού του με ξίφος. Ηταν ή 18η Νοεμβρίου. Γι' αυτό και κατά τον Κανόνα της Εκκλησίας, που ορίζει οι Μάρτυρες και οί "Αγιοι να έορτάζωνται την ήμερα της τελευτης τους, τιμάται ή μνήμη του κάθε χρόνο την ίδια μέρα και ψάλλεται ακολουθία του.  Τότε, στην αρχή του Δοξαστικού του, λέγεται:
«Φοβερά και παράδοξα τα τρόπαια Κύριε, του Μάρτυρος Σου...».
Φοβερά όντως καί παράδοξα τα τρόπαια του Μεγαλομάρτυρος Πλάτωνος, κατά τον άψευδή λόγον της Εκκλησίας. Μεγάλα όμως καί απερίγραπτα είναι καί τα αγαθά, πού απολαμβάνει τώρα στην Βασιλεία του Θεού καί κορυφαία ή τιμή καί ή δόξα του ως Αγίου καί μάλιστα Μεγαλομάρτυρας.
'Αγιε Πλάτωνα, που έχεις παρρησία στον Θεό, πρέσβευε υπέρ ημών καί όλου του κόσμου. Αμήν.
 
πηγή-«Παιδομάρτυρες»Π.Μ.ΣΩΤΗΡΧΟΥ