Λίγα λόγια περί «καλής γειτονίας» με τα Σκόπια…

Γράφει ο Ερμής Σούλης Σκιαδόπουλος.

Ήξεις, αφίξεις, συναντήσεις υπουργών, υψηλόβαθμων αξιωματούχων, δηλώσεις, συνθέτουν το παρασκήνιο – προσκήνιο για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ και της εισόδου της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Αναθερμαίνεται το ζήτημα λόγω της αδυναμίας του ελληνικού κράτους; Το επαναφέρουμε οι ίδιοι στα πλαίσια μιας προσπάθειας κατάδειξης ‘’καλού’’ προσώπου σε όλα τα εθνικά μας ζητήματα; Συνδέονται με την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να λάβει έστω μία θετική δήλωση για το χρέος; Όποια και να είναι η αιτία, ένα είναι το σίγουρο: Δύσκολοι καιροί για διπλωματία…

Τα λάθη μας στο θέμα του Σκοπιανού είναι εγκληματικά και η προσέγγιση του θέματος για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και αυτοπροβολής εκ μέρους όλων των κομμάτων είναι τουλάχιστον ερασιτεχνική. Το θέμα δεν σχετίζεται μόνον με την ονομασία καθαυτή, όπως αντιμαχόμενοι περιοριστικά «προσχωρούμε» στα επιχειρήματα της άλλης πλευράς. Η διεκδίκηση των συμβόλων αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της στρατηγικής των Σκοπίων. Σε όλες τις πανεπιστημιακές έδρες, σε όλες τις βιβλιοθήκες, σε όλα τα διεθνή φόρα υπηρετούν την κύρια και βασική στόχευσή τους: Την απόκτηση ιστορικού υποβάθρου και πολιτιστικής ταυτότητας.

Η ελληνική διπλωματία διαρκώς να διακηρύττει σε όλα τα διεθνή fora ότι δεν νοείται, ένα κράτος, που επιθυμεί την είσοδο στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, να διατηρεί υπούλως στο σύνταγμά του επεκτατικές βλέψεις, να βασίζεται το εκπαιδευτικό του σύστημα στην υπηρέτηση αυτών και συνεχώς να προκαλεί με χάρτες αλλαγής συνόρων. Σε ένα κράτος οργανωμένο, με στρατηγική, στόχευση και προτεραιότητες, η «δήθεν» προσπάθεια επίλυσης του θέματος, με ταυτόχρονη κωλυσιεργία θα αποδιδόταν σε μία ρεαλιστική, διπλωματική αντιμετώπιση.

Σε τυχόν παραχώρηση του όρου Μακεδονία με όποιο προσδιορισμό, το πιθανότερο σενάριο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, αποτελεί η απόρριψη του πρώτου όρου και η διατήρηση μόνο του όρου Μακεδονία από τη Βουλή τους, ενώ εμείς το μοναδικό επί του παρόντος πλεονέκτημα, αυτό της παρεμπόδισης εισδοχής πχ στο ΝΑΤΟ θα το είχαμε απολέσει. Δεν κατανοώ την βιασύνη προς επίλυση του θέματος, ειδικά σε μία τέτοια περίοδο. Προς τι, τέτοια λαχτάρα για λύση; Το επιχείρημα της διευρυμένης χρήσης του όρου Μακεδονία είναι επικίνδυνο, τουλάχιστον ανίδεο διεθνολογικά, βιαστικό και δίχως ουσία. Ο υστερικός εθνικισμός του νεοσύστατου κρατιδίου είναι παραπάνω από διάχυτος, η προσπάθεια σφετερισμού της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και η αμφισβήτηση του εδαφικού statous quo, δεν αρκούν ως ικανοί λόγοι μη παραχώρησης; Επομένως το ΟΧΙ στην παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία υπό οποιαδήποτε γεωγραφικό ή αλλότριο προσδιορισμό προβάλλει ως λογική εξέλιξη και φυσικό αποτέλεσμα. Γιατί δηλαδή εμείς να προβούμε σε μία παραχώρηση, που αντίστοιχη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα δεχόταν επ’ ουδενί;

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, τους πολίτες, την ιστορία και τις θυσίες των προγόνων του, σε καμία περίπτωση δεν θα συναινούσε σε παραχώρηση ονόματος με γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεν θα συναινούσε στην παραχώρηση της πολιτιστικής ταυτότητας και κληρονομιάς του, δεν θα χάριζε τα κεκτημένα τόσο εθελόδουλα σε αχάριστους γείτονες. Τα χρονικά όρια δεν είναι στενά! Δεν υπόκεινται στα ανθρώπινα μέτρα. Οφείλεις να προετοιμάζεσαι και να υπηρετείς αδιάκοπα το σκοπό σου, ακόμα και αν κάποτε φαίνεται ανούσιος, κουραστικός.

Ποιος ο λόγος ισχύος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας ακόμη; Ποιος ο λόγος της μη συνεχούς ανάδειξης και καταγγελίας της συμπεριφοράς της γείτονα χώρας προς τον αρχιεπίσκοπο; Για ποιο λόγο δεν υλοποιούμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο πολιτιστικής επικράτησης στη διαμάχη; Εκθέσεις, διαλέξεις, συνέδρια, πανεπιστήμια, όλοι και όλα να υπηρετούν το σκοπό. Η υπομονή, η επιμονή στο σχέδιο χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά με συνέπεια και τρόπο, θα αποδειχθεί επωφελής για την Ελλάδα και όχι για τη ψευδεπίγραφη κατασκευή του Τίτο! Εδώ δεν χωρά τακτοποίηση-νομιμοποίηση αυθαιρέτων που διευκολύνει μεταβίβαση!

Η φτώχεια στο παρελθόν δεν μας εμπόδισε να σταθούμε στο ιστορικό ύψος των περιστάσεων. Ο ψυχικός αφοπλισμός των πολιτών, η αδιαφορία,, η μιζέρια έχουν μειώσει δραστικά τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, αλλά είναι επιτακτικό να μην λειτουργήσουν ως εφαλτήριο επιβούλευσης των συμφερόντων μας.

Οι άνθρωποι, οι λαοί, οι κοινωνίες, τα Κράτη, τα Έθνη πορεύονται βάσει των ιδεών. Οι ιδέες είτε παράγουν άυλες αξίες, όπως αρετή, προσφορά, αλληλεγγύη, αγάπη, θυσία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια, λεβεντιά, θάρρος κ.α, είτε τα αντίθετά τους όπως ιδιοτέλεια, δειλία, θράσος, δουλεία, ατομισμό και άλλα πολλά. Ενίοτε η επίκληση σωφροσύνης και πολιτικής ορθότητας λειτουργεί και ως πρόσχημα δειλίας. Σε δύσκολες ιστορικές περιόδους αρκετοί χάριν υλικής κερδοφορίας συμμαχούσαν με κατακτητές, άλλοι διέθεταν την περιουσία και θυσίαζαν τη ζωή τους στον βωμό της ελευθερίας. Επομένως έκαστος πορεύεται βάσει των αξιών που πιστεύει, υπηρετεί, θέτει ως υπέρτατες για τον κόσμο του και τον Κόσμο. Τον εθελόδουλο πάντως ούτε ο αντίπαλος τιμά.

Σε κράτος με έντονες διαλυτικές τάσεις δεν παραχωρούμε σπιθαμή…Για αυτό, κατά τα άλλα συμπαθείς γείτονες, συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρουμε! Στον βωμό της κρίσης δεν θα θυσιάσουμε τα πάντα.

πηγή