Το σύμπαν είναι δημιούργημα τύχης;

«Τέτοια θαυμαστή τάξη, ασύλληπτη αρμονία, καταπληκτική ακρίβεια μπορούν να είναι προϊόντα της τύχης…;»

Όταν ακούω κάποιους να μιλάνε με στόμφο για τυχαία γένεση του Σύμπαντος, έχω την εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι ζούνε σ’ ένα κόσμο ολότελα ξένο από το δικό μας. Τους λυπάμαι πραγματικά. Γιατί ενώ έχουν μάτια – παριστάνουν άλλωστε τους ανοιχτομάτηδες∙ γιατί ενώ έχουνε νου – παριστάνουν άλλωστε τους προοδευτικούς∙ γιατί μιλάνε στ’ όνομα της επιστήμης, όσα

υποστηρίζουν τους αποδεικνύουν τυφλούς, καθυστερημένους, ολότελα ακατατόπιστους στα θέματα της επιστήμης! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να κουραστεί κανείς ακολουθώντας βήμα προς βήμα τους παραλογισμούς τους.

Διαβάζοντας τελευταία σ’ ένα επιστημονικό περιοδικό ένα ωραίο άρθρο με τίτλο «Καινούργιες ιδέες από το Σύμπαν», έμεινα ν’ αποθαυμάζω ακόμα μια φορά τον απέραντο κόσμο τ’ ουρανού με τ’ αμέτρητα μυστήρια. Καθώς προβληματιζόμουνα πάνω σε τούτο το «Μυστηριώδες Σύμπαν» μέσα στο οποίο ζούμε, έπεσε στα χέρια μου μια άλλη, πιο απλουστευμένη μπροσούρα με το ίδιο θέμα. Και τότε είναι που πήγα να πάθω ίλιγγο! Κάποιοι αριθμοί, μερικές αναλογίες που προσφέρονται έξυπνα και πολύ απλά μ’ έκαναν να λυπηθώ πιο πολύ τους φτωχούς ανθρώπους, που δε λένε να απαρνηθούν τη σκοταδιστική θεωρία, που μιλάει για… τυχαία γένεση του Σύμπαντος. Διαβάστε και θα με δικαιώσετε:

Ο ήλιος μας είναι τόσο μεγάλος ώστε, αν ήτανε κούφιος, θα μπορούσε να χωρέσει μέσα πάνω από ένα εκατομμύριο αστέρια του μεγέθους της γης μας. Υπάρχουν στο διάστημα αστέρια τόσο μεγάλα, ώστε θα μπορούσαν να κρατήσουν στην επιφάνεια τους μισό δισεκατομμύριο ήλιους, σαν το δικό μας. Ο ήλιος μας είναι το κέντρο ενός ηλιακού συστήματος, που συγκρινόμενο με το Γαλαξία μας, δεν είναι παρά ένα … μόριο κοσμικής σκόνης! Υπάρχουν περίπου 100 δισεκατομμύρια (10¹¹) αστέρια σ’ ένα συνηθισμένο Γαλαξία και υπάρχουν τουλάχιστον 100 εκατομμύρια (10⁸) Γαλαξίες στο γνωστό μας αστρονομικό χώρο. Ο Αϊνστάιν πίστευε ότι έχουμε διερευνήσει μονάχα το ένα δισεκατομμυριοστό (10⁹) του «θεωρητικού χώρου». Τούτο σημαίνει πως πιθανό να υπάρχουν περίπου 10 οκτάκις εκατομμύρια (10²⁸) αστέρια στο χώρο.

Και μονάχα το ερώτημα: Πως έγιναν όλα αυτά; Είναι ικανό να αποστομώσει εκείνον, που υποστηρίζει ότι έγιναν τυχαία.

Ακόμα από το επιστημονικό άρθρο «Καινούργιες ιδέες από το Σύμπαν» έμαθα και τούτο: Στο μακρινό πέρας ή βάθος, ή όπως θέλετε πέστε το, του Σύμπαντος, που μπορούμε να παρατηρήσουμε – 12.000 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από μας – ανακαλύφθηκαν εδώ και λίγα χρόνια οι κβάσαρς (quasars), αστεροειδή αντικείμενα μεγάλης ενέργειας. Η ενέργεια, που ακτινοβολούν είναι τουλάχιστον 100 φορές περισσότερη από την ενέργεια του δικού μας Γαλαξία των 100.000 εκατομμυρίων αστέρων. Ωστόσο τα φωτεινά κύματα των quasars φτάνουν σε μας τόσο εξασθενημένα, ώστε για να πάρουμε μια αμυδρή φωτογραφική εικόνα χρειάζονται πολλές ώρες παρατηρήσεως με τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια που διαθέτουμε.

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν στο διάστημα και κάποιους άλλους πυκνούς αστέρες νετρονίων, που περιστρέφονται ταχύτατα στο Σύμπαν, τους πούλσαρς (pulsars). Η μάζα τους, λένε οι αστρονόμοι, είναι τόσο πυκνή, ώστε ένα μόνο κυβικό εκατοστό απ’ αυτή θα μπορούσε να ζυγίζει εδώ στη γη 100 εκατομμύρια τόνους!

Πέρα απ’ αυτά οι αστρονόμοι ανακάλυψαν ακόμη καταπληκτικότερα αντικείμενα στο διάστημα, τις «μαύρες τρύπες» (Black holes)! Η μάζα τους είναι πυκνότερη κι από εκείνη των πιο ισχυρών πούλσαρς. Τα δε πεδία βαρύτητας στις «μαύρες τρύπες» είναι τόσο ισχυρά, ώστε εξουδετερώνουν όλες τις άλλες φυσικές δυνάμεις. Δεν επιτρέπουν ούτε στο φως ούτε σ’ οποιαδήποτε άλλη ακτινοβολία να περάσει απ’ αυτές…

Κοντά σ’ αυτά πρέπει να λάβουμε υπόψη και τούτο: Είναι τόσο ακριβείς και σταθεροί οι νόμοι της λειτουργίας, του μηχανισμού, της κινήσεως και της περιστροφής αυτών των δισεκατομμυρίων αστερισμών και Γαλαξιών, ώστε μπορούμε να ορίσουμε πριν από χρόνια πότε θα γίνει μια έκλειψη ηλίου ή σελήνης. Ή πότε θα μας επισκεφθεί ένας κομήτης. Ακόμη έχουμε τη δυνατότητα να υπολογίσουμε με μαθηματική ακρίβεια τη θέση οποιουδήποτε άστρου σ’ οποιαδήποτε ώρα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.

Οι αστρονόμοι και γενικότερα οι φυσικές επιστήμες μοχθούν ν’ αποκαλύψουν τα κλειδιά των μυστηρίων, που περιβάλλουν το «πεπερασμένον άνευ περάτων» Σύμπαν, που κάποτε θα λάβει τέλος η ύπαρξή του. Καθώς όμως ερευνούν, τα μυστήρια πολλαπλασιάζονται, αντί να λιγοστεύουν! Ενώ ταυτόχρονα τα μεγάλα ερωτήματα μένουν αναπάντητα: Πως προήλθε το Σύμπαν; Πως έχει φθάσει στη σημερινή του διαμόρφωση; Ποια είναι η έσχατη μοίρα του; Τέτοια θαυμαστή τάξη, ασύλληπτη αρμονία, καταπληκτική ακρίβεια μπορούν να είναι προϊόντα της τύχης; Όχι βέβαια! Το Σύμπαν, που είναι αληθινά «κόσμος», δηλαδή στολίδι, πρέπει να είναι έργο πάνσοφου και παντοδύναμου Νου. Αν όμως τόσο θαυμαστά είναι τα έργα ενός τέτοιου Νου, τότε τι θα είναι αυτός ο Ίδιος;

Αλλά που τέτοιοι προβληματισμοί στον… αφελή υποστηρικτή της «τυχαίας γένεσης» του Σύμπαντος! Στον ίδιο αρκεί ότι ζει με τη μακάρια αφέλειά του, ότι κινείται με το σκουριασμένο ή σταματημένο μυαλό του σε κόσμους εξωπραγματικούς. Δεν μπορείτε να το αρνηθείτε. Είναι κι αυτό της κατόρθωμα! Άλλωστε το… «αντί» είναι της μόδας!

Ωστόσο  άνθρωπος που πιστεύει, έχει και την απάντηση στο ερώτημα ποιος δημιούργησε τον κόσμο: Τον δημιούργησε ο απειροτέλειος, πάνσοφος και πανίσχυρος Θεός. Αυτός, η πηγή κάθε ζωής, τον συντηρεί, τον κυβερνά και τον κατευθύνει στο έσχατο τέλος του. Μ’ αυτή την πίστη οπλισμένος κι ο ερευνητής «θεραπεύει» την επιστήμη του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ατέλειωτη, υπεύθυνη έρευνα για ακριβή γνώση και μάθηση. Κι αυτά συνδέονται άμεσα με τις βαθύτατες εφέσεις της αθάνατης ψυχής μας.

Πηγή: «Καθώς ξανοίγεσαι στη ζωή», Νικολάου Π. Βασιλειάδη, εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»