καὶ ἔπλασεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν 8καὶ ἐφύτευσεν κύριος ὁ θεὸς παράδεισον ἐν εδεμ κατὰ ἀνατολὰς καὶ ἔθετο ἐκεῖ τὸν ἄνθρωπον ὃν ἔπλασεν 9καὶ ἐξανέτειλεν ὁ θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τῷ παραδείσῳ καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ: Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το εμφύσημα αυτού του Θεού, λέγει ότι είναι «ου μόνον ανοίας αλλά και ατοπίας μεστός ο λόγος» ότι το εμφύσημα στον Αδάμ ήταν η ψυχή και ότι μεταδόθηκε η ψυχή στο σώμα από την ουσία του Θεού.
Αν αυτό ήταν αληθινό τότε δεν θα ήταν σε άλλον σοφή και σε άλλον μωρά και ασύνετη, ούτε στον έναν θα ήταν ψυχή δικαία και στον άλλον ψυχή άδικη. Η ουσία του Θεού «ου μερίζεται ουδέ αλλοιούται, αλλ’ εστίν αναλλοίωτος». Το εμφύσημα λοιπόν του Θεού ήταν η «του αγίου Πνεύματος ενέργεια». Όπως ο Χριστός είπε «λάβετε Πνεύμα άγιον», έτσι και το θείο εμφύσημα «ανθρωπίνως ακουόμενον, Πνεύμά εστι το προσκυνητόν και άγιον». Κατά τον άγιον, δεν είναι ψυχή ένα κομμάτι του Θεού, αλλά η ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, που έκτισε και δημιούργησε ψυχή, χωρίς να γίνει αυτό ψυχή. «Τούτο το Πνεύμα προελθόν, ουκ αυτό γέγονε ψυχή, αλλά ψυχήν έκτισεν∙ ουκ αυτό εις ψυχήν μετεβλήθη, αλλά ψυχήν εδημιούργησε δημιουργόν γαρ το Πνεύμα το Άγιον, κοινωνεί τη δημιουργία του σώματος και τη δημιουργία της ψυχής. Πατήρ γαρ και Υιός και Πνεύμα Άγιον τη θεία δυνάμει δημιουργεί το πλάσμα.
21καὶ ἐπέβαλεν ὁ θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν αδαμ καὶ ὕπνωσεν καὶ ἔλαβεν μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσεν σάρκα ἀντ' αὐτῆς 22καὶ ᾠκοδόμησεν κύριος ὁ θεὸς τὴν πλευράν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ αδαμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν αδαμ 23καὶ εἶπεν αδαμ τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου αὕτη κληθήσεται γυνή ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήμφθη αὕτη 24ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν 25καὶ ἦσαν οἱ δύο γυμνοί ὅ τε αδαμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο: Ο Θεός προγνωρίζοντας το τι θα επακολουθούσε μετά την δημιουργία των ανθρώπων τους έπλασε βιολογικά έτοιμους για «γάμου κοινωνίαν». Η δημιουργία αναφέρεται αρχικά μόνο στον Αδάμ. «Του Αδάμ καθεύδοντος, η γυνή κατασκευάζετο»1.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Μωυσής δεν χρησιμοποιεί το ρήμα «έπλασεν» όταν μιλά για την Εύα αλλά το «ωκοδόμησεν» θέλοντας να δείξει ότι αυτή έγινε από την ίδια ουσία του Αδάμ, όχι από άλλη, διαφορετική. Η γυναίκα λοιπόν δεν υπολείπεται σε κάτι από τον Αδάμ. Είναι ανθρώπινη ύπαρξη τέλεια αλλά και ισότιμη προς αυτόν. Ο Θεός προγνωρίζοντας την πτώση των πρωτοπλάστων επινοεί τον γάμο και την ανάγκη της αμοιβαίας παρηγοριάς τους.
Πριν από την παρακοή και την έξοδο από την παραδείσια ζωή δεν υπήρχε ο γάμος. Οι πρωτόπλαστοι ζούσαν παρθενική ζωή, μιμούμενοι την ζωή των Αγγέλων. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος: «Τα της συνουσίας έγιναν μετά την παράβαση• μέχρι τότε ζούσαν ως άγγελοι μέσα στον παράδεισο, χωρίς να φλέγωνται από την σαρκική επιθυμία, ούτε να πολιορκούνται από άλλα πάθη, ούτε να πιέζονται από τις φυσικές ανάγκες, αλλά αφού δημιουργήθηκαν εντελώς άφθαρτοι και αθάνατοι, δεν είχαν ανάγκη ούτε να φορούν ρούχα. Πριν μπει η αμαρτία και η παρακοή ήσαν ντυμένοι με την θεϊκή δόξα, γι’ αυτό και δεν ντρέπονταν αν και ήσαν γυμνοί»2. Οι πρωτόπλαστοι δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ανώτερη αυτή ζωή για τον εαυτό τους. Φάνηκαν ανάξιοι των τόσων μεγάλων αγαθών που τους έδωσε ο Θεός3.
ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς ὧν ἐποίησεν κύριος ὁ θεός καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί τί ὅτι εἶπεν ὁ θεός οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ
Ο διάβολος προσεγγίζει την Εύα και θεολογεί, γίνεται ο πρώτος θεολόγος αφού ονομάζει το Θεό Θεό.
Υπάρχει εδώ ένα ερώτημα: πως ελάλησε ο όφις; Ο όφις κατόρθωσε να μιμηθεί την ανθρώπινη φωνή χωρίς όμως αυτό να ξενίσει την Εύα. Υπήρχε πρό της πτώσεως μια τέλεια αρμονία μεταξύ Θεού και ανθρώπου, ανθρώπου και ζώων, αλλά και ζώων με ζώων.
Ο διάβολος δεν γνώριζε τί εντολή είχε δώσει ο Θεός στους πρωτοπλάστους και προσπαθεί τώρα να ψαρέψει την απάντηση από την αφελή συνομιλήτριά του. Δε διστάζει να ονομάσει το Θεό ψεύτη, λέγοντας πως ο Θεός δε σας είπε την αλήθεια, αν φάτε από τον καρπό που σας απαγόρευσε θα ανοίξουν τα μάτια σας και θα γίνετε θεοί ίσοι με αυτόν και δεν θα τον έχετε πλέον ανάγκη.
Από την άλλη μεριά η Εύα, αντί να φύγει απαντάει. Πολύ σωστά επισημαίνει ο Χρυσόστομος «Μή βάλητε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων». Όσο λοιπόν η Εύα πείθετε στα λόγια του σατανά, τόσο απομακρύνεται από τον Θεό, τόσο και η Θεία Χάρη την απογυμνώνει σταδιακά. Τελικά τρώει τον απαγορευμένο καρπό και δίνει και στον άντρα της. Μια μεγάλη αμαρτία έχει πλέον συντελεσθεί. Η αμαρτία αυτή εμπεριέχει μέσα της την υπερηφάνεια, την απιστία, την αυθάδεια, την παρακοή. Παρόλα αυτά η αμαρτία αυτή είναι μικρότερη από αυτή των εκπεσόντων αγγέλων. Διότι ο πειρασμός των πρωτοπλάστων ήταν εξωτερικός, ενώ των εκπεσόντων αγγέλων εσωτερικός.
Ακολουθεί ο σκοτισμός του νου, αντιλαμβάνονται ξαφνικά χάνοντας την πρότερη αθωότητα ότι είναι γυμνοί και σκεπάζονται με φύλα συκής.
Ο Θεός φωνάζει εν μέσω του παραδείσου: Αδάμ που ει; Οι πρωτόπλαστοι κρύβονται εξαιτίας των ενοχών τους. Αντί όμως ο Θεός να εισπράξει την ομολογία του Αδάμ για το αν έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό, βρίσκει μπροστά Του την μετάθεση των ευθυνών στη γυναίκα. Το ίδιο κάνει και η γυναίκα μεταθέτοντας με τη σειρά της την ευθύνη της στον διάβολο.
Ας προσέξουμε. Τον όφι δεν τον ρωτά για το τι έπραξε διότι γνωρίζει ο Θεός πως ενήργησε εξ’ ιδίας πρωτοβουλίας. Ο σατανάς ήδη μετά την πτώση του είχε κατακριθεί.
Το φίδι τιμωρείται με το να περπατά με την κοιλιά του και να τρώει χώμα πράγμα που συμβολίζει την τέλεια συντριβή του διαβόλου.
Την γυναίκα νίκησες σατανά και δι’ αυτής τον άνδρα, από γυναίκα όμως θα νικηθείς. Εδώ εικονίζεται η Θεοτόκος. Το δε «εκ του σπέρματός σου» δηλοί τον μέλλοντα Λυτρωτή Χριστό. Δηλοί επίσης και την παρθενία της Παναγίας, διότι όχι εκ σπέρματος ανδρός, αλλά εκ σπέρματός σου της γυναικός θα προκύψει ο Λυτρωτής Χριστός.
Ο Φιλόστοργος Πατήρ ευαγγελίζεται την υπόσχεση της ελεύσεως του Λυτρωτή και την πλήρη συντριβή του σατανά, εξ’ ου και πρωτοευαγγέλιο ονομάσθηκε ο στίχος αυτός.
Μιλώντας στην Εύα, μιλά προς αυτή σε γένος αρσενικό. Αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν. Αναφερόμενος εδώ ξεκάθαρα ο Θεός στον Μεσσία. Ο σταυρικός θάνατος του Λυτρωτού είναι η πληγή στην πτέρνα Του.
Η λαγνεία της Εύας προς τον απαγορευμένο καρπό τιμωρείται με τους πόνους της γέννας και την υποταγή της στον άνδρα.
Για τον Αδάμ η φύση αγριεύει βγάζοντας αγκάθια και τριβόλια και έτσι πλέον καλείται με τον ιδρώτα του προσώπου του να κερδίζει το ψωμί του.
Η μεγαλύτερη όμως συνέπεια της αμαρτίας είναι ο θάνατος. «Εως ότου αποστρέψαι εις την γην, εξ’ ης ελήφθη".
Ο Θεός εν συνεχεία ενδύει τους πρωτοπλάστους με δερμάτινους χιτώνες για να τους προστατέψει από την μεταβολή των καιρικών φαινομένων. Οποία στοργή του Θεού εκεί που ξεσπούσε η θεία οργή Του!
Όταν δε εκβλήθησαν εκ του παραδείσου οι πρωτόπλαστοι, κατοίκησαν απέναντι από τον παράδεισο και τούτο για να βλέπουν το τί έχασαν και να μισούν εφ’ εξής την αμαρτία. Τα Χερουβείμ με την φλογίνη ρομφαία φυλάνε πλέον αντί του Αδάμ τον παράδεισο. Ο Ευσέβιος Καισαρείας, λέγει πως αυτό επικράτησε μέχρι τον θάνατο των πρωτοπλάστων.
«Ἀδάμ δε ἔγνω Εὔα τήν γυναίκα αυτοῦ». Μετά την έκπτωση εκ του παραδείσου τότε τα συνουσίας αρχήν λαμβάνει. Πρό δε της παρακοής αγγελικόν βίον εμιμούντο λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Άρα αυτό που λένε πολλοί πως εξαιτίας της συνουσίας εκβλήθηκαν οι πρωτόπλαστοι από τον παράδεισο δεν ισχύει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;