Ένα τυφλό αγόρι καθόταν στα σκαλιά ενός κτιρίου και είχε ένα μεγάλο καπέλο μπροστά από τα πόδια του.Δίπλα υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε:"Είμαι τυφλός,παρακαλώ βοηθήστε με".
Μέσα στο καπέλο υπήρχαν λίγα κέρματα.
Ένας άντρας που περνούσε εκείνη την ώρα,κοντοστάθηκε και σταμάτησε μπροστά από το τυφλό αγόρι.Έβγαλε μερικά κέρματα από τη τσέπη του και τα έριξε στο καπέλο.Ύστερα πήρε την πινακίδα,τη γύρισε ανάποδα,κι έγραψε κάποιες λέξεις.Τοποθέτησε την πινακίδα πίσω στη θέση της,έτσι ώστε όσοι περνούσαν από μπροστά να βλέπουν τις λέξεις που έγραψε.Σύντομα το καπέλο άρχισε να γεμίζει από κέρματα.Το απόγευμα ο άνθρωπος που είχε αλλάξει την πινακίδα γύρισε να διαπιστώσει πως πάνε τα πράγματα.
Το αγόρι τον αναγνώρισε από τα βήματά του και τον ρώτησε:"Εσύ είσαι αυτός που άλλαξε την πινακίδα μου σήμερα το πρωί;Τι έγραψες;"
Ο άντρας απάντησε:"Έγραψα το ίδιο που είχες γράψει,αλλά με διαφορετικές λέξεις".
Αυτό που είχε γράψει ήταν το εξής:"Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα και δεν μπορώ να την δω."
Υ.Γ Και οι δύο προτάσεις έλεγαν στους περαστικούς ότι το αγόρι είναι τυφλό.Η πρώτη πρόταση έλεγε απλά ότι είναι τυφλό ενώ η δεύτερη υπονοούσε πόσο τυχεροί ήταν που είχαν την όρασή τους.
Ηθικό δίδαγμα:Να είστε ευγνώμονες για αυτά που έχετε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;