Το Π.Σ.Ε. και το άβατο του Αγίου Όρους

 

 

Χαράλαμπος Άνδραλης

«Ας μην απατώμεθα. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητώς ή ασυνειδήτως ψεύδονται ο είς εις τον άλλον. Τοιούτος διάλογος είναι οικείος εις τον «πατέρα του ψεύδους», τον Διάβολον, «ότι ψεύστης εστίν και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8, 44).»  Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς (+ 1979)

Με αφορμή την πρόσφατη αποκάλυψη περί της απόφασης του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών σχετικά με την κατάργηση του αβάτου των ιερών τόπων, και συνακόλουθα και του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν έντονοι προβληματισμοί και ανησυχίες στους απανταχού φίλους και προσκυνητές του Άθωνος.

Οι προβληματισμοί αυτοί βέβαια δεν υφίστανται στη δυνατότητα εφαρμογής αυτής της απόφασης, καθώς το Π.Σ.Ε. και κάθε άλλος διεθνής οργανισμός δεν νομιμοποιείται να παραβιάζει τους εθνικούς νόμους και τα Συντάγματα. Το άβατο του Αγίου Όρους, το οποίο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση θεσμό υποτίμησης της γυναίκας, αλλά αποκλειστικά μέσο περιφρούρησης της απρόσκοπτης υπερφυσικής μοναχικής ζωής (για τον ίδιο λόγο ορθώς υπάρχουν εν τω κόσμω γυναικεία μοναστήρια άβατα για τους άνδρες), προστατεύεται από τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους (άρθρο 186) που αποτελεί νόμο της Ελληνικής Πολιτείας, αναγνωρισμένο και προστατευόμενο μάλιστα από το Σύνταγμα (άρθρο 105), αλλά και με διεθνείς συμβάσεις (Συνθήκη Άμστερνταμ, Συμφωνία Σέγκεν) που αναγνωρίζουν και σέβονται την παράδοση του ιερού τόπου της Ορθοδοξίας.

Ακόμα και στην περίπτωση που ο νόμος επιτρέψει στο μέλλον την είσοδο θηλέων στο Άγιον Όρος, οι 20 Ιερές Μονές διατηρούν δικαίωμα να απαγορεύσουν την είσοδο σε όποιον δεν επιθυμούν να εισέλθει, καθώς όλη η έκταση της χερσονήσου του Άθω, αποτελεί ιδιοκτησία κατανεμημένη στις Αγιορείτικες Μονες. Επειδή, λοιπόν, χωρίς την συγκατάθεση των ιδιοκτητών, δεν μπορεί κανείς να εισέλθει σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία, δεν μπορεί και ουδείς να εισέλθει στο Άγιο Όρος χωρίς τη συγκατάθεση των μοναστηριών, τα οποία δεν θα πάψουν ποτέ να σέβονται την επιθυμία της ίδιας της Θεοτόκου, να είναι ο τόπος εκείνος, τόπος μετανοίας και αδιάλειπτης προσευχής και όχι προορισμός θρησκευτικού τουρισμού.

Ο προβληματισμός μας όμως πρέπει να επικεντρωθεί και σε άλλο σημείο. Γνωρίζουμε ότι στο Π.Σ.Ε. συμμετέχουν αντιπρόσωποι πολλών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, μάλιστα και από την Εκκλησία της Ελλάδος. Γεννάται εύλογα η απορία, αν οι αντιπρόσωποί μας διαβάζουν αυτά που υπογράφουν ή απλώς συμφωνούν σε όλα στα πλαίσια του «διαλόγου της αγάπης». Αλήθεια, οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στο Π.Σ.Ε. επιθυμούν την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους; Και αν ναι, γιατί ποτέ δεν έθεσαν το θέμα στις κατά τόπους Εκκλησίες τους ή στο έχον την πνευματική εποπτεία του Αγίου Όρους, Οικουμενικό Πατριαρχείο;

Και δυστυχώς δεν είναι αυτή η μόνη παραφωνία στη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε. Πλήθος θέσεων και αποφάσεων που καμία σχέση δεν έχουν με την Ορθόδοξη Θεολογία έχουν υπογραφεί κατά καιρούς από τους εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, π.χ. αόρατη εκκλησιαστική ενότητα του χριστιανισμού, αναγνώριση μυστηρίων των ετεροδόξων, κλήση της Ορθοδοξίας σε μετάνοια (!) και άλλα ων ουκ έστι αριθμός!

Για όλα αυτά τα ολισθήματα, έχουν εκφράσει αντιρρήσεις στο παρελθόν Επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί με ισχυρά επιχειρήματα. Τελευταία για τις αποφάσεις του Π.Σ.Ε. στο Πουσάν της Ν. Κορέας, πέντε ενεργεία Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος (Γλυφάδας κ.κ. Παύλος, Γόρτυνος κ.κ. Ιερεμίας, Κονίτσης κ.κ. Ανδρέας, Αιτωλιάς και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμάς, Κυθήρων κ.κ. Σεραφείμ) διαμαρτυρήθηκαν στην Ιερά Σύνοδο για τις αντορθόδοξες αποφάσεις που έφεραν τις υπογραφές και των δικών μας απεσταλμένων. Στις αντιδράσεις αυτές δεν υπάρχει καμία επίσημη απάντηση από την άλλη πλευρά. Οι «θιασώτες του διαλόγου», ελλείψει επιχειρημάτων αποφεύγουν τον … διάλογο με τους δικαίως ανησυχούντες. Η δε πτωχεία των επιχειρημάτων τους, οδηγεί σε «εθιμοτυπικούς» πλέον χαρακτηρισμούς «αγάπης», όπως ταλιμπάν, φονταμενταλιστές, παλαιοημερολογίτες κ.λπ., στους οποίους καταφεύγουν για να κερδίσουν τις εντυπώσεις! Όμως, ο Θεός ου μυκτηρίζεται…

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι η συμμετοχή μας στους διαλόγους δεν πρόκειται για μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως, κάτι που αν συνέβαινε θα είχε θετικά αποτελέσματα στους ετερόδοξους αδελφούς μας αλλά και δεν θα δημιουργούνταν αντιδράσεις και διχασμοί στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 

Η συμμετοχή των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. πρέπει να αντιμετωπισθεί με προβληματισμό, σοβαρότητα και ευσυνειδησία. Θα μπορούσαμε σε αυτό να μιμηθούμε την Παπική Κοινότητα (και όχι μόνο στην εκκοσμίκευση, τον ηγεμονισμό και τον δογματικό μινιμαλισμό), η οποία δεν είναι μέλος του Π.Σ.Ε., αλλά συμμετέχει ως παρατηρητής, αρνούμενη να δεχθεί ότι όλο αυτό το συνονθύλευμα αιρέσεων, αποτελεί Εκκλησία. Αφού δεν σκοπεύουμε να μεταδώσουμε στους αιρετικούς αδελφούς μας την Αλήθεια της Πίστης μας, παρά μόνο επηρεαζόμαστε αρνητικά δεχόμενοι τις δικές τους πλάνες, δεν υφίσταται κανένας λόγος συμμετοχής των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. και είναι αναγκαία η αποχώρησή μας, όπως ήδη έχουν κάνει τα Πατριαρχεία Βουλγαρίας και Γεωργίας.

Ο Άθως, τέλος, το παγκόσμιο κέντρο της Ορθοδοξίας, αποτελεί μέχρι και σήμερα το λιμάνι καταφυγής χιλιάδων ανθρώπων από όλη την οικουμένη, οι οποίοι βιώνοντας εκεί το ημερονύκτιο αγιορείτικο πρόγραμμα, αναθεωρούν τις προτεραιότητες της ζωής τους και επιστρέφουν στον δύσκολο αγώνα της ζωής με γεμάτες τις πνευματικές «μπαταρίες». Η οποιαδήποτε αλλοίωση της ήσυχης ζωής του Αγίου Όρους, θα είχε ως αποτέλεσμα την πνευματική καταστροφή του και την απώλεια του μοναδικού βιώματος που ζει κάθε οικιστής και προσκυνητής του. Γι’ αυτό και είναι ισχυρή η πεποίθηση των πιστών, ότι η Παναγία μας, η έφορος και προστάτης της αθωνικής χερσονήσου, δεν θα επιτρέψει την εφαρμογή των ανόμων σχεδίων του Π.Σ.Ε. και κάθε άλλου οργάνου της Νέας Εποχής, απέναντι στην παγκόσμια κοιτίδα της Ορθοδοξίας.

πηγή