ΛΑΟΣ ΑΓΛΩΣΣΟΣ, δηλ. ΑΣΚΕΠΤΟΣ. ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ;

 

Ἀπόσπασμα ἄρθρου ὑπὸ τὸν τίτλο:
«Ἀντίλογος στὴν πολιτικὴ τῶν ψευδαισθήσεων»
Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
στὴν ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 22.09.13

 

            Ζοῦμε στὴν Ἑλλάδα σήμερα μία πραγματικὴ καταστροφή. Ἀλλὰ μοιάζει δεδομένη (ἢ καλλιεργεῖται ἔντεχνα) καὶ ἡ ψευδαισθητικὴ αἰσιοδοξία, ἡ βεβαιότητα ὅτι ὑπάρχει τὸ μαγικὸ κουμπί, ἡ θαυματουργικὴ συνταγὴ τῆς ἀνάκαμψης.[…]
             Οἱ ἐξουσιαστές μας, στὸ σημερινὸ φεουδαλικὸ καθεστὼς τῆς ἀχαλίνωτης κομματοκρατίας, ξέρουν καλὰ ὅτι ὁ προβληματισμὸς γιὰ τὴ μεθοδικότητα καὶ τὴ λογικὴ τῶν ἁλυσιδωτῶν συναρτήσεων ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀνάκαμψη, εἶναι γι’ αὐτοὺς ἀπειλή. Γι’ αὐτὸ καὶ παίζουν μαζί μας, μὲ τὸν πανικὸ καὶ τὴν ἀπόγνωσή μας, τὸ παιχνίδι τῆς ψευδαισθητικῆς αἰσιοδοξίας: Ὅτι ὑπάρχει μαγικὸ κουμπί, θαυματουργικὴ συνταγή. Τὸ «κλειδὶ» γιὰ τὴν ἄμεση ἀνάκαμψη ἀπὸ τὸν ἐφιάλτη εἶναι συγκεκριμένο, μοναδικό, τὸ ἔχουν μόνο αὐτοί.
             Καὶ ὁ λαὸς ρημαγμένος ἀπὸ τὴ συμφορά, ἄγλωσσος πιά, δηλαδὴ ἄσκεπτος, ἄκριτος (χάρη στὰ πρακτοράκια τῆς μεθοδικῆς ἐξηλιθίωσης ποὺ παρήλασαν ἀπὸ τοὺς θώκους τοῦ ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τριάντα ἐννέα ὁλόκληρα χρόνια – ρῆγμα τριῶν γενεῶν ἀσυνέχειας στὴν ἑλληνικὴ διάρκεια), βυθισμένος μεθοδικὰ ὁ λαὸς στὸν κρετινισμὸ τῆς ποδοσφαιρολαγνείας, τοῦ κρατικοῦ τζόγου, στὸν πρωτογονισμὸ τῶν ἐμπορικῶν MME, μοιάζει τελείως ἀνίκανος νὰ κατανοήσει ὅτι οἱ λύσεις κοινωνικῶν προβλημάτων γεννιῶνται, δὲν κατασκευάζονται.
             Μὴν ξεχνᾶμε: ἐκτὸς ἀπὸ προϊόντα τῆς κομματοκρατίας εἴμαστε καὶ μεταπράτες τῆς Νεωτερικότητας – δὲν τὴν ἐπιλέξαμε κριτικά, μπήκαμε στὸν «ἐκσυγχρονισμὸ» ὁλόιδια ὅπως οἱ ἀπελεύθεροι τῆς ἀποικιοκρατίας. Ὁ ψυχισμός μας καὶ τὰ ἀντανακλαστικά μας ἔχουν διαμορφωθεῖ ἀπὸ τὴν ξιπασιὰ τῆς «παντοδυναμίας» νὰ πατᾶμε κουμπιὰ καὶ νὰ πειθαρχοῦμε σὲ «ὁδηγίες χρήσεως». Πῶς μεγαλώνει σήμερα ἕνα «ἐκσυγχρονισμένο» παιδί; Πατάει ἕνα κουμπὶ καὶ ἔχει φῶς, ἕνα δεύτερο καὶ ἔχει θερμότητα, κάποιο ἄλλο καὶ ἔχει εἰκόνα, μουσική, τηλεπικοινωνία. Ἀρκεῖ μόνο τὸ ἀτομικό του θέλημα γιὰ νὰ φτάσει στὸ σκοπούμενο, δὲν μεσολαβοῦν ὑλικὰ ποὺ πρέπει νὰ σεβαστεῖ τὶς ἀντιστάσεις τους (ξύλα γιὰ νὰ ἀνάψει φωτιά, λάδι-φιτίλι γιὰ νὰ ἀνάψει λυχνάρι), νὰ κατορθώσει σχέση μαζί τους, ὄχι κυριαρχικὴ χρήση. Ἀσυνείδητα («ἀνεπαισθήτως») ἐντασσόμαστε στὸν κοινὸ βίο μὲ αὐτοματικοὺς ἐθισμοὺς στὴ χρήση, ὄχι ἔμπειροι τῆς σχέσης. Δὲν ξέρουμε νὰ μοιραζόμαστε τὸ θέλημά μας, νὰ κοινωνοῦμε τὴ ζωή, νὰ χαρίζουμε χωρὶς ἀντάλλαγμα – γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν διαζυγίων ἰσοφαρίζει τοὺς γάμους.
             Κοινωνίες ποὺ ἔγκαιρα διέγνωσαν τὸ προβληματικὸ αὐτὸ στοιχεῖο (τὸν ἀτομοκεντρισμὸ) τῆς Νεωτερικότητας, φρόντισαν γιὰ ἀποτελεσματικὲς πρακτικὲς ἀνάσχεσης τοῦ πρωτογονισμοῦ ποὺ παράγει (νομοτελειακὰ) ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς χρήσης σὲ βάρος τῆς σχέσης. Ἀξιοποίησαν τοὺς μακραίωνες ἱστορικοὺς ἐθισμούς τους στὴ χρησιμοθηρία τῶν συμβάσεων, στὸ αὐτονόητο τοῦ χρέους, τῆς συνέπειας, τῆς δέσμευσης σὲ κανονιστικὲς ἀρχὲς συμπεριφορᾶς – ἐθισμοὺς ποὺ τοὺς γέννησε καὶ τοὺς παγίωσε ἡ προτεσταντικὴ Ἠθική. Συνεχίζουν, ὁλοφάνερα, νὰ ἀγνοοῦν τὴ χαρὰ τῆς σχέσης, ἀλλὰ χαλιναγωγοῦν, ὁπωσδήποτε, τὸν ἐνστικτώδη, ἀδίστακτο ἀτομοκεντρισμό. Καὶ σίγουρα ἡ ἑλλαδικὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς κοινωνίες.

 

πηγή