Ο Ερντογάν εγκαινίασε την προεδρική του θητεία με την παράνομη επίσκεψή του στα Κατεχόμενα. Όπως τότε ο Δαρείος «υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος με όσα ξεστόμισε σε ύφος Μωάμεθ του Πορθητή. Κάπως ρετουσαρισμένα, αλλά εξίσου βαρβαρώδη, τα επανέλαβε στη συνάντησή του με τον κ. Σαμαρά στην Ουαλία. Επιβεβαιώνεται έτσι για πολλοστή φορά ότι «ο λύκος πιστικός δεν γίνεται κι’ ο σκύλος τυροκόμος» (ελληνική παροιμία). Το ερώτημα είναι αν το κατάλαβαν αυτό οι ηγεσίες Ελλάδας – Κύπρου που σημαίνει ότι θα αποφασίσουν αμελλητί να επαναπροσδιορίσουν εκ βαθέων τη στρατηγική μας. Ορθότερα να διαμορφώσουν στρατηγική βάθους, για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή ορολογία του νεοοθωμανού Νταβούτογλου. Αν κρίνουμε πάντως από τη συμφωνία τους να συνέλθει εντός του Νοεμβρίου στην Αθήνα το κατ’ ευφημισμόν «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας » των δύο χωρών, οι ημέτεροι όπως οι Βουρβόνοι της παρακμής δεν διδάχτηκαν τίποτα από τα γεγονότα. Οι ηγεσίες μας απέκλεισαν τη στρατιωτική αναμέτρηση και σε καιρούς που είχαμε αποδεδειγμένα αεροναυτική υπεροχή. Προέκριναν τον πολιτικοδιπλωματικόν αγώνα. Πολύ γρήγορα όμως παγιδευτήκαμε στις ατέρμονες δι (α) κοινοτικές όπου η μεν Άγκυρα προωθεί και παγιώνει τους στόχους της, ενώ εμείς σερνόμαστε σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις πανικόβλητοι μήπως μας χρεώσουν το ναυάγιο των συνομιλιών. Αυτός ο θλιβερός διάλογος έκλεισε έναν σαραντάχρονο κύκλο με αποτελέσματα κάτω του μηδενός για τον Ελληνισμό. Ουδείς έτρεφε αυταπάτες ότι καθ’ όν τρόπον επιτρέψαμε να διεξάγεται θα οδηγούσε σε λύση. Όμως μπορούσαμε να εκθέτουμε κάθε φορά urbi et orbi την τουρκική αδιαλλαξία καταλογίζοντάς της δικαίως την ευθύνη του ναυαγίου και απομονώνοντάς την διπλωματικά. Ταυτόχρονα θα αποτρέπαμε τόσο την κατάρρευση του φρονήματος στα δύο ελληνικά κέντρα όσο και την εδραίωση της τουρκογενούς ψευδαίσθησης στη διεθνή Κοινότητα και την κοινή της γνώμη ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα Εισβολής, Κατοχής, Εποικισμού όπως κραυγαλέα είναι αλλά απλώς δικοινοτική διαφορά. Απορίες : α) Γιατί ως σήμερα δεν ετέθη εκ μέρους μας ως conditio sine qua non η προηγούμενη αποχώρηση του Αττίλα και των παρακολουθημάτων του για να διεξαχθεί ένας τίμιος και παραγωγικός διάλογος ; β) Γιατί δεν προεβλήθη επίσης ως προϋπόθεση η άρση τού casus belli, η παύση των παραβιάσεων και των πάσης φύσεως έργω προσβολών των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ; Μόνον τότε ο διάλογος και η συνέχισή του θα είχε νόημα. Ξεχάσαμε τον κανόνα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής ελευθερίας Εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή: «Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν όπου κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον» (άρθρο 21 του Συντάγματός του). Δυστυχώς «διολισθαίνουμε προς το ασήμαντο», όπως σχολίαζε αγωνιωδώς φωτισμένος διπλωμάτης, ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας. Εδώ αναγάγαμε, ως μη όφειλε, σε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής μας πολιτικής την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, διότι αφελώς οι ιθύνοντές μας πίστεψαν ότι μια υποτίθεται ευρωπαϊκή Τουρκία θα σέβονταν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, και θα συμπεριφέρονταν ως … ευρωπαία. Άνθρακες ο θησαυρός! Ο Αττίλας είναι εκεί, οι Έποικοι πολλαπλασιάζονται και τείνουν να αναστρέψουν τη δημογραφική αναλογία της Μεγαλονήσου, η εθνοκάθαρση συνεχίζεται. Η Τουρκία απτόητη παραμένει κατοχική δύναμη ευρωπαϊκής χώρας, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει και προκλητικότατα χαρακτηρίζει «νεκρή». Η Ευρώπη αντιπαρέρχεται το γεγονός διότι τα αντιπαρερχόμαστε πρωτίστως εμείς. Αν ο εξευρωπαϊσμός της Άγκυρας ανήκει τελικά στα ανατολίτικα παραμύθια ας συνειδητοποιήσουμε τέλος πάντων ότι είναι το άκρον άωτον της πολιτικής βλακείας οι συνεχιζόμενες διευκολύνσεις προς εκείνους που σκάβουν κατά σύστημα το λάκκο μας. Ο σουλτάνος θέλει δύο κράτη υπό την στρατιωτική του εγγύηση. Κυριαρχία στο Βορρά και ελεγχόμενη από αυτόν συγκυριαρχία στο Νότο. Ορατός στόχος του η τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου και η εξαφάνιση του Ελληνισμού. Απροκάλυπτα κυνικός παρενέβη και στις εσωτερικές μας υποθέσεις υποδεικνύοντάς μας τι να πράξουμε στην Θράκη – όπου αλί και τρισαλί συμμορφωνόμεθα – το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το τζαμί. Εποφθαλμιά ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται εσχάτως αγρίως. Ο Τούρκος εκτρέφει και εφοδιάζει το Ισλαμικό Κράτος (Ιράκ, Συρία) με χρήμα και όπλα αλλά δεν χαλάει χατίρι, φιγουράρει στη «Συμμαχία των Προθύμων» του Ομπάμα κατά των Τζιχαντιστών! Οι Αμερικανοί φωρώνται συχνά πολιτικά αφελείς αλλά ελπίζουμε να μην εμπιστεύονται τώρα πια τον σουλτάνο. Δυστυχώς δεν υφίσταται στην Ουάσιγκτον ελληνικός μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων να αξιοποιήσει το κενό όπως και την παρούσα φάση αδρανοποίησης του αμερικανοεβραϊκού λόμπι που δούλευε υπέρ της Τουρκίας. Ο Ερντογάν αλληθωρίζει προς τον Πούτιν. Οι «Ευρασιανιστές» της Μόσχας φαντάζονται την Τουρκία αδιαίρετο γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό κομμάτι της Ευρασίας. Πλάθουν όνειρα όπως ο Λένιν που το 1921 βοήθησε παντί σθένει τον Κεμάλ εναντίον μας. Αλλά ο Ταγίπ όπως τότε ο Μουσταφά υπηρετούν μόνον τα τουρκικά συμφέροντα. Οι ημέτεροι με την άνευ όρων προσχώρησή τους στις ευρωατλαντικές κυρώσεις έθεσαν την Ελλάδα εκτός κλίματος ελληνορωσσικών σχέσεων. Η χώρα έχει υπέρτατη ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ποιος όμως θα την πραγματώσει;
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;