Μια μέρα βγήκε από το σπιτάκι του αναζητώντας λιχουδίτσες στο δάσος, αλλά απομακρύνθηκε πολύ και χάθηκε.
Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε μία πολύ μεγάλη σπηλιά!
Τότε, άρχισε να σκέφτεται δυνατά:
«Πω πω! Μεγάλη που είναι! Θα ήθελα πολύ να μπω μέσα και να δω τι υπάρχει εκεί… αλλά είναι πολύ σκοτεινά και φοβάμαι…. Αν πάλι φύγω τώρα, μάλλον δεν θα την ξαναβρώ και θα αναρωτιέμαι για πάντα τι μπορεί να είχε μέσα…».
Μια μικρή πυγολαμπίδα, που έτυχε να βρίσκεται εκεί, άκουσε το κουνελάκι και γεμάτη χαρά άρχισε να του φωνάζει:
«Κουνελάκι! Κουνελάκι! Σε άκουσα και μπορώ να σε βοηθήσω!».
Το κουνελάκι κοίταξε την πυγολαμπίδα και έβαλε τα γέλια.
«Εσύ θα βοηθήσεις εμένα; Μα εσύ είσαι μόνο μια μικρή πυγολαμπίδα!».
«Έχεις δίκιο, είμαι μόνο μια μικρή πυγολαμπίδα. Μόνη μου δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Μαζί με τις φίλες μου, όμως, μπορούμε!» είπε και σφύριξε δυνατά.
Ξαφνικά μαζεύτηκαν εκατοντάδες
πυγολαμπίδες!!! Πέρασαν τότε όλες μπροστά, μέσα στη σπηλιά και το κουνελάκι ακολουθούσε από πίσω τους!
Και μέσα στη σπηλιά έγινε η νύχτα μέρα!
Το κουνελάκι ευτυχισμένο είδε τα πάντα … όλα όσα υπήρχαν μέσα στη μεγάλη σπηλιά!
Και τα βραχάκια, και τους σταλακτίτες, και τα ζωάκια που κρύβονταν πίσω από τις πέτρες, αλλά και τις νυχτερίδες που ενοχλημένες άρχισαν να πετάνε δεξιά κι αριστερά!
Έπειτα το κουνελάκι βγήκε από τη σπηλιά και ευχαρίστησε τη μικρή πυγολαμπίδα και τις φίλες της για την πολύτιμη βοήθειά τους κι άρχισε να παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το σπιτάκι του.
Κι έζησε αυτό καλά κι εμείς καλύτερα!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;