Είπε  Γέρων:«Αν σού πω: "νήστεψε", θα μου προβάλλεις πολλές φορές την σωματική σου αδυναμία. "Αν σου πω: "δώσε στους φτωχούς", θα μου προφασιστείς τα βάρη τα οικογενειακά, την οικονομική σου στενότη­τα. "Αν σον πω: "σύχναζε σε κηρύγματα και συναν­τήσεις θρησκευτικές", θα μου προβάλλεις τις επαγ­γελματικές σου υποχρεώσεις, τις τόσες βιοτικές σου φροντίδες. Αν σόυ πω: "παρακολούθησε με προσο­χή το κήρυγμα, για νά νιώσεις τη δύναμη της διδα­σκαλίας", θα προβάλλεις την έλλειψη πολλής μορφώ­σεως. Αν σου πω: "διόρθωσε τον γείτονα σου", απαν­τάς πώς αυτός δεν ακούει. Πολλές φορές, πού προσ­πάθησα νά του μιλήσω, με περιφρόνησε. Κρύες προ­φάσεις βέβαια όλα αυτά. Αλλά όμως έχεις επί τέ­λους κάποια πρόφαση γι' αυτές τις παραβάσεις...

Αν όμως σου πω: "άφησε το μίσος", τι από όλα αυτά μπορείς νά επικαλεστείς; Ούτε αδυναμία φυσικά σωματική ούτε φτώχεια ούτε αμάθεια ούτε μέριμνες και φροντίδες ούτε τίποτε άλλο έχεις νά προφασιστείς. Γι αυτό είναι και ασυγχώρητη περισ­σότερο από οποιαδήποτε άλλη αυτή ή αμαρτία σου. Πώς θα μπόρεσης νά ύψωσης τα χέρια σου στον ου­ρανό; Πώς θα κίνησης την γλώσσα; Πώς θα ζήτησης συγχώρηση; Κι αν ακόμα θέλει ο θεός νά αφήσει τις αμαρτίες σου, δεν τον αφήνεις εσύ ο ίδιος, όταν δεν συγχωρείς τα λάθη του συνδούλου σου».