«Εμένα ποτέ κανείς δεν με ρώτησε τι ήθελα!»

 

Όταν οι γονείς μου χώρισαν ποτέ δεν ρώτησαν εμένα ή την μεγαλύτερη αδερφή μου τι θέλαμε.

Διαβάζω τις ιστορίες πολλών. Που χώρισαν, πώς βίωσαν το διαζύγιό τους. Διαβάζω στο facebook σε ομάδες με γονείς ιστορίες για τα διαζύγια και για τα παιδιά τους. 

Κανείς όμως δεν τολμά να γράψει την αλήθεια. Μια αλήθεια που βιώνουμε εμείς τα παιδιά. Τα παιδιά που μπροστά στα θέλω και τις ανάγκες των γονιών μένουν πίσω.

Όταν οι γονείς μου χώρισαν ποτέ δεν ρώτησαν εμένα ή την μεγαλύτερη αδερφή μου τι θέλαμε. Ποτέ δεν μας ρώτησαν τι νιώσαμε όταν μας ανακοίνωσαν αυτό το κλασσικό και δακρύβρεχτο «ο μπαμπάς και η μαμά δεν θα είναι μαζί». «Αν δεν θέλατε να είστε μαζί τότε γιατί παντρευτήκατε; Γιατί κάνατε παιδιά; Γιατί έπρεπε εμείς να είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τις φωνές σας; Γιατί έπρεπε εμείς να ακούμε τις βρισιές σας; Γιατί πρέπει εμείς να αναγκαστούμε να ζούμε τώρα χωρίς έναν από τους δυο!».

Γιατί ρε γαμώτο να μη ζω σε μια φυσιολογική οικογένεια. Θέλω τον πατέρα μου και την μάνα μου μαζί. Ποτέ δεν με άκουσαν τι ήθελα εγώ. Τι έχω ανάγκη εγώ. Η αδερφή μου το πήρε πιο χαλαρά, τώρα θα έχει την ελευθερία που ήθελε και που ο πατέρας μας δεν της έδινε.

Τώρα θα πρέπει να ανέχομαι το ψυχοπονιάρικο ύφος των φίλων μου, όταν θα τους λέω ότι οι δικοί μου χώρισαν. Θα είμαι ο κακομοίρης της παρέας. Όχι ρε φίλε, δε θέλω να με λυπάσε. Δεν το έχω ανάγκη. Θα τα καταφέρω όπως πολλά άλλα παιδιά εκεί έξω.

Και γονείς που είστε χωρισμένοι ένα έχω να σας πω, τα παιδιά σας δεν είναι ευτυχισμένα και ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένα. Και αυτό γιατί φταίτε εσείς. Εσείς που τους διαλύσατε το καταφύγιο. Εσείς που τους κάνατε δυο κομμάτια. Εσείς που τα αναγκάζετε να διαλέξουν έναν από τους δυο σας. Εσείς που μπροστά στα δικά σας θέλω ξεχνάτε τι θέλουν τα παιδιά σας. Εσείς και μόνο εσείς θα είστε υπεύθυνοι για τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά των παιδιών σας.

Αν με ρωτούσαν οι γονείς μου τι ήθελα πριν χωρίσουν, θα τους έλεγα να μην το κάνουν. Θα τους έλεγα να προσπαθούσαν λίγο ακόμη και όλα θα έστρωναν. Θα τους έλεγα να έμεναν μαζί ακόμη και αν δεν το ήθελαν. Για εμένα. Για εμένα που τους θέλω και τους δυο κοντά μου, για εμένα που μου λείπει ο πατέρας μου. Για εμένα που δεν μπορώ να επιλέξω έναν από τους δύο. Για εμένα που δεν μπορώ Πέμπτες και σαββατοκύριακα να γεμίζω τη σχολική μου τσάντα για να πάω στον πατέρα μου, επειδή έτσι πρέπει. Τι είναι αυτό το πρέπει;

Πριν χωρίσετε σκεφτείτε το ξανά και ξανά. Κοιτάξτε τα μάτια των παιδιών σας και σκεφτείτε πώς θα είναι η ζωή τους μετά από έναν χωρισμό.

Φ.Κ.