Απ' το χειμώνα, απ' τις πολλές βροχές και τις παγωνιές,
οι πέτρινες πλάκες της αυλής πρασίνισαν.
Επικίνδυνο να περπατάς πάνω τους ακόμα κι αν προσέχεις.
Εγώ δεν ήξερα τι να'ναι η συγχώρεση...
σκεφτόμουνα περί αυτού...
έχω γράψει και ένα μικρό κάτι...
αλλά δεν ήξερα.
Πόσο δύσκολο πράγμα είναι.
Πόσο πολύ το αποφεύγουμε όλοι. Ιδίως αυτοί που φέρουν έναν κάποιον τίτλο, ανάμεσά μας.
Οι τίτλοι ευδοκιμούν στις πράσινες πλάκες των αυλών.
Στρώνεται εκεί η μεγαλοπρέπεια, η αποτελεσματικότητα και η επιβολή τους, καλύπτεται πίσω από τίτλους αυτό που μας πονάει... η πιθανότητα να φταίμε εμείς...
Πόσο γυμνοί νιώθουμε μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο... να μην είμαστε και τόσο καλοί.... επιτέλους!.
Μ' αρέσει λοιπόν να σκέφτομαι την συγχώρεση
σαν το καθάρισμα των πλακών της αυλής από αυτή την πράσινη γλίτσα της απανθρωπίας μας,
των παθών και των φόβων μας, από τα χίλια μύρια, μικρά και μεγάλα εγκλήματά μας, από την βαρβαρότητα της γλώσσας μας, από την βαρύτητα της ύπαρξής μας, από την αστοχία μας, από την βαριά σκιά μας που σκοτεινιάζει τις ζωές των άλλων.
Απ΄οτι συσσωρεύουμε δίχως να φταίμε, ίσως, αλλά και δίχως να έχουμε επίγνωση, καθώς πέφτουμε πάνω στους άλλους, σαν κεραυνός, σαν βροχή, σαν αγιάζι, σαν καταιγίδα, σαν σταγόνα, σαν παγωνιά του χειμώνα...
Μ' αρέσει να σκέφτομαι την συγχώρεση, σαν τον μόνο τρόπο για να ξανακαινουργιώνουν οι σχέσεις των ανθρώπων και να μπορείς να περπατήσεις με άνεση πάνω τους, ακόμα και να γλιστρίσεις και να πέσεις και να φας τα ωραία σου μούτρα....
Μακάρι να βρω την δύναμη, που μου λείπει, για να ζητήσω συγχώρεση από όλους, για όσους ήμουν μια πράσινη γλιστερή πέτρα.
Καλή Σαρακοστή
Σε όλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;