Οι Έλληνες και το ελλαδικό κράτος

του Σάββα Καλεντερίδη

Δεν είναι λίγοι εκείνοι –ιστορικοί, διανοούμενοι, αλλά και απλοί πολίτες– που πιστεύουν ότι το ελλαδικό κράτος, δηλαδή το κράτος που ιδρύθηκε πρώτα στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα και στη συνέχεια επέκτεινε τα σύνορά του στα όρια της σημερινής επικράτειας, είναι εχθρικό με τους ίδιους τους υπηκόους του, πόσο δε μάλλον με τους Έλληνες του Μείζονος Ελληνισμού.

Τα βασικά χαρακτηριστικά που κάνουν το ελλαδικό κράτος αναγάπετο* για τους πολίτες του είναι γνωστά, και σε αυτήν τη σχέση έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους-πολίτη βρίσκεται η ρίζα του κακού και της κακοδαιμονίας της πατρίδας μας.

Δεν θα αναφερθούμε στη σχέση κράτους και Ελλήνων υπηκόων –αυτό είναι θέμα ενός άλλου άρθρου–, αλλά θα κάνουμε μια μικρή αναφορά στη συρρίκνωση του Ελληνισμού και στο ρόλο που έπαιξε σ’ αυτήν την καταστροφική πορεία το ελλαδικό κράτος.

Για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, το ελληνικό κράτος μπορεί να ιδρύθηκε ως αποτέλεσμα τιτάνιων και άνισων αγώνων που έδωσαν οι πρόγονοί μας κατά τη διάρκεια του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα, όμως είναι αλήθεια ότι προέκυψε σε μια φάση της ιστορίας που άρχισαν να εμφανίζονται τα λεγόμενα κράτη-έθνη ως αποτέλεσμα και της εμφάνισης της Γαλλικής Επανάστασης. Γι’ αυτό και η Ελλάδα είναι μια από τις γηραιότερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες στην Ευρώπη. Στη συνέχεια ακολούθησε η ίδρυση και άλλων κρατών-εθνών, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του χάρτη που έχουμε σήμερα στην ΝΑ Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.

Δυστυχώς, αυτή η διαδικασία που άρχισε με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, στην ολοκλήρωσή της σήμανε και την ουσιαστική συρρίκνωση του Μείζονος Ελληνισμού.

Όμως σε αυτήν την οδυνηρή και πολλές φορές ματωμένη διαδικασία, που είδαμε να χάνεται ο ανθηρός Ελληνισμός της Ανατολής, του Καυκάσου, της Κριμαίας και όλων τα παράλιων χωρών του Ευξείνου Πόντου, της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Συρίας, του Λιβάνου, της Αιγύπτου, της Κύπρου και πόσων άλλων περιοχών, το ελλαδικό κράτος όχι μόνο δεν έκανε κάτι ουσιαστικό για να αποτρέψει τις εξελίξεις, αλλά πολλές φορές με λανθασμένες πολιτικές των κυβερνήσεων των Αθηνών δημιουργήθηκαν άλλοθι και πυροδοτήθηκαν εξελίξεις που επιτάχυναν τις διαδικασίες ξεριζώματος και καταστροφής του Μείζονος Ελληνισμού.

Τέτοιες κινήσεις και αποφάσεις είναι η άφρων εκστρατεία της Κριμαίας, το 1919, η αποστολή στρατευμάτων στη Μικρά Ασία και πάλι το 1919, και η επακολουθήσασα φαγωμάρα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και την Ανταλλαγή των πληθυσμών, η επιβολή της χούντας του 1967, που οδήγησε στην απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο, και το προδοτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 που οδήγησε στην εισβολή και κατοχή του 37,5% της Κύπρου.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, τα οποία δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν.

Όλα αυτά, όμως, αυτός ο ρόλος που εξ αντικειμένου έπαιξε το ελλαδικό κράτος, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση δεν μπόρεσε να προστατέψει τον Μείζονα Ελληνισμό και στη χειρότερη συνέβαλε με τις επιλογές και τις κινήσεις του στην καταστροφή του, δημιούργησε μια καχυποψία και μια έλλειψη εμπιστοσύνης κυρίως των Ελλήνων που κατοικούν έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.

Έναυσμα για τη συγγραφή του σημερινού άρθρου αποτέλεσε η περίπτωση του εκ της ηρωικής Παύρας του Πόντου καταγομένου Ιμπραχίμ Γιαϊλαλί, ο οποίος έμαθε ότι είναι Έλληνας μετά από μια περιπέτεια που είχε, όταν υπηρετούσε στον τουρκικό στρατό.

Μάλιστα, όταν το έμαθε, αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του και ζήτησε πλέον να ονομάζεται Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί. Το ένα είναι το όνομα του παππού του και το άλλο το όνομα ενός Έλληνα αντάρτη της Παύρας.

Ο Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί πλήρωσε βαρύ τίμημα απλά επειδή είναι ελληνικής καταγωγής. Βασανίστηκε και φυλακίστηκε από το τουρκικό κράτος γι’ αυτό το… αμάρτημα.

Και όταν οι αρχές του τουρκικού κράτους του έκαναν αφόρητη τη ζωή από τις πιέσεις, ο Έλληνας Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί, αντί να απευθυνθεί στις ελληνικές διπλωματικές αρχές της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας, ζήτησε βοήθεια και την βρήκε από τους Κούρδους, οι οποίοι δεν έχουν καν κράτος!

Η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το ελληνικό κράτος δεν πηγάζει μόνο από την ιστορία. Έχει να κάνει και με τη συμπεριφορά των ελληνικών διπλωματικών αρχών απέναντι στους Έλληνες που έμειναν στην Ανατολή και ζουν με διπλή εθνική και θρησκευτική ταυτότητα.

Δεν συνεχίζουμε επ’ αυτού, για να μην στενοχωρηθούν περισσότερο οι αναγνώστες μας. Απλώς ζούμε με την ελπίδα ένας Έλληνας διπλωμάτης να αναζητήσει τον Γιάννη Βασίλη Γιαϊλαλί και απλά να δείξει το ενδιαφέρον της Ελλάδας για τον ίδιο και για τον Μείζονα Ελληνισμό.

Αν το πράξει κάποιος, θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι υπάρχει ελπίδα και αυτό το έθνος δεν θα χαθεί στις μυλόπετρες της ιστορίας.

* Αναγάπετος: ανάξιος να αγαπηθεί, αποκρουστικός.

πηγή