Τα παιδία παίζει, η κοινωνία δυστυχεί… ο κόσμος χλευάζει

Ένα κείμενο το οποίο αποτυπώνει με εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο όσα σκεπτόμασταν για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, το οποίο και αναδημοσιεύουμε αυτούσιο.
Θεωρούμε το κείμενο αυτό ως την πληρέστερη αποτύπωση της πραγματικότητας που βιώνει ο τόπος και όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε όλοι, τόσο ευκολότερη θα είναι η συνειδητοποίηση της θέσης στην οποία έχει βρεθεί η χώρα και η υιοθέτηση μιας ορθολογικής πολιτικής συμπεριφοράς από την πλευρά της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου, ώστε να μπορέσει η χώρα να δρομολογήσει την έξοδό της από το επικίνδυνο αδιέξοδο. 

Αργά αλλά σταθερά και όποιος τάζει στον κόσμο ενώ το ταμείο είναι άδειο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας κοινός ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ. Οι στιγμές που περνά η χώρα, δεν αφήνει περιθώρια για την αναζήτηση ευθυνών. Εκτός κι αν έχουν ορισμένοι αμφιβολία για το τι θα γίνει το ερχόμενο καλοκαίρι, εάν δεν υπάρξουν τα πρώτα σημάδια συμμαζέματος της κατάστασης. 

Defence-Point

By “The Realist” 

Στις 25 του Γενάρη η χώρα ψήφισε βγάζοντας στην κάλπη την αγανάκτηση της για το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια μια ομάδα πλουσιοπάροχα αμειβόμενων χαρτογιακάδων της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, έρχονταν κάθε τρεις και λίγο στην Αθήνα, μπαινόβγαιναν στα Υπουργεία και έδιναν εντολές στην ελλιπέστατη ελληνική πολιτική ηγεσία.

Εντολές οι οποίες κατέληγαν στο να αναστατώσουν τη νοοτροπία του ωχ αδελφέ που διακρίνει τις τελευταίες δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Ο Έλληνας είχε αγανακτήσει από το γεγονός ότι οι ανόητοι των Βρυξελλών μας είχαν πλέον πάρει χαμπάρι και δεν ανέχονταν πια να δίνουν δισεκατομμύρια για να συντηρούν την ελληνική ανεμελιά και το χαώδες και μαστιζόμενο από διαφθορά ελληνικό δημόσιο.

Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ο χαρισματικός ηγέτης του σημερινός Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, εκμεταλλευόμενος με επικοινωνιακή μαεστρία αυτή την αγανάκτηση, έκανε αυτό που είχε κάνει και ο προκάτοχος του, πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, στον Γιώργο Παπανδρέου, όταν πετροβολούσε το μνημόνιο επικαλούμενος να κάνει επαναδιαπραγμάτευση. Με αυτό το σύστημα και τα γνωστά αλλεπάλληλα Ζάππεια κατάφερε να έρθει στην εξουσία. 

Με το που ήρθε βέβαια, αντιλήφθηκε τη δυστυχία που τον περίμενε. Καμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης και χειρότερα μέτρα αφού είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος από τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για τις οποίες ο ίδιος ευθύνονταν.

Ακόμα χειρότερα, μετά την ήττα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, γνωρίζοντας ότι όποτε και να γίνουν εθνικές εκλογές θα τις έχανε, σταμάτησε κάθε κίνηση ώθησης μεταρρυθμίσεων και προχώρησε σε μια διαχείριση της ήττας επενδύοντας στην κινδυνολογία του Grexit και το φόβο. Τελικά έχασε και με μια σημαντική διαφορά.

Ο κ. Τσίπρας βέβαια προχώρησε ακόμη πιο πολύ. Υποσχέθηκε σε όλους τα πάντα και πάνω από όλα τον τερματισμό του μνημονίου, με νόμο που θα είχε ένα και μόνο άρθρο την επόμενη ημέρα της εκλογικής νίκης.

Και αυτός όμως, όπως και ο προκάτοχος του κ. Σαμαράς, βρέθηκε μπροστά στη δυσάρεστη έκπληξη των δικαιολογημένα εκνευρισμένων από τα ανούσια πολιτικά παιδιαρίσματα της Αθήνας Ευρωπαίων, οι οποίοι τον οδήγησαν στην αποδοχή του υφιστάμενου προγράμματος και όλων των υποχρεώσεων που αυτό συνεπάγεται, μαζί με την απεμπόληση του συνόλου σχεδόν των προεκλογικών του υποσχέσεων.

Του έδωσαν βέβαια τέσσερις μήνες χρόνο να εφαρμόσει τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που υπέβαλλε για να πάρει τη συμφωνία, υποσχόμενοι ότι εάν όλα πάνε καλά, μπορεί να δεχτούν και μείωση του ποσοστού των συμφωνηθέντων από την προηγούμενη κυβέρνηση πρωτογενών πλεονασμάτων. 

Και εδώ είναι που αρχίζει το δράμα. Όταν στη διάρκεια των τεσσάρων αυτών μηνών και ειδικά στο τέλος γίνει ταμείο και είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει καν πλεόνασμα, τότε θα έρθει η πυρηνική σφαλιάρα και όχι απλώς θα πονέσει, πιθανόν να είναι και θανατηφόρα.

Και το αμείλικτο ερώτημα που μπαίνει είναι το εξής. Γιατί ο σημερινός Έλληνας Πρωθυπουργός, οδήγησε ντε και καλά τη χώρα σε εκλογές με αποτέλεσμα τα πλεονάσματα, που έλιωσε η ελληνική κοινωνία να τα επιτύχει, να εξανεμιστούν και να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος νέου σκληρότερου προγράμματος στα τέλη Απριλίου. Γιατί δεν άφησε την προηγούμενη κυβέρνηση να κλείσει το πρόγραμμα, που αυτός ανέλαβε να κλείσει τώρα, και να κερδίσει τις εκλογές που έτσι κι αλλιώς το φθινόπωρο και σίγουρα θα κέρδιζε πάλι ίσως και με μεγαλύτερη διαφορά.

Τελικά έκανε ακριβώς αυτό που έκανε ο κ. Σαμαράς με τον ίδιο ανεύθυνο τρόπο και τώρα θα υποστεί τα δεινά που υπέστη ο προκάτοχός του.

Και καλά ο κ. Τσίπρας το ήθελε και το έπαθε και έχει στα χέρια του την καυτή πατάτα. Ο κ. Σαμαράς και η τραγική επικοινωνιακή και πολιτική ομάδα που τον περιβάλλει και τον περιέβαλλε και ως Πρωθυπουργό, είναι δυνατόν να μην έχει βάλει μυαλό και να συνεχίζει την ίδια παιδαριώδη πολιτική της προεκλογικής εκστρατείας. 

Σε μια στιγμή που ανεξαρτήτως ευθυνών η χώρα βάλλεται πανταχόθεν, δεν είναι δυνατόν ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και οι συνεργάτες του να συμπεριφέρονται σαν χολωμένα σχολιαρόπαιδα και το μόνο που κάνουν είναι να καταδεικνύουν τα στραβά της στρατηγικής της κυβέρνησης.

Είναι απαράδεκτο ο κ. Σαμαράς να μην έχει ακόμη συναντήσει τον Πρωθυπουργό και να μην έχει συτρατευτεί στην εθνική προσπάθεια ανάτασης της χώρας. Αν μη τι άλλο η εμπειρία του στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι παραπάνω από πολύτιμη για το σημερινό νεαρό Πρωθυπουργό. 

Αυτό ισχύει για το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που βλέπουν τη χώρα στην ευρωπαϊκή οικογένεια και κινούνται εντός του πλαισίου της Δημοκρατίας.

Και για να βάλουμε ένα τέλος στο χθες και να έρθουμε στο σήμερα. Όλοι οι φίλοι και σύμμαχοι της Ελλάδας εδώ και χρόνια αλλά και τις τελευταίες κρίσιμες εβδομάδες επαναλαμβάνουν μονότονα κάτι που η πολιτική ελίτ της χώρας αλλά και η κοινωνία γενικότερα αρνείται για δεκαετίες να αντιληφθεί. Η ώρα για βαθιές – ουσιαστικές και κυρίως πολύ επίπονες μεταρρυθμίσεις, ήταν χθες, όχι αύριο. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι ο μόνος δρόμος για να επιβιώσει αυτή η χώρα και ο λαός της. 

Και σε καμία περίπτωση δεν έχουν να κάνουν με διόγκωση ενός δημοσίου, δεινόσαυρου του παρελθόντος. Με επιβράβευση αυτών που στερούνται ουσιαστικών προσόντων και η μόνη τους ικανότητα είναι να είναι γυμνοσάλιαγκες της εκάστοτε κυβέρνησης για να επιβιώνουν στην αχρηστία τους.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές απαιτούν εθνική προσπάθεια και συστράτευση πολιτικής ηγεσίας και κοινωνίας. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή οδηγεί στο κενό και επιστροφή στη μιζέρια των τελευταίων.
Η σημερινή κυβέρνηση ας αφήσει τα επικοινωνιακά παιχνίδια και τις ουτοπικές στρατηγικές και η αντιπολίτευση ας ξεπεράσει την παιδαριώδη συμπεριφορά της. Όλοι μαζί στην εθνική προσπάθεια για την έξοδο από το τέλμα που ζούμε για δεκαετίες.

Οι επόμενοι τέσσερις μήνες είναι καθοριστικοί και ας ελπίσουμε το καθοριστικό ραντεβού με την Ιστορία να μη χαθεί.

Πηγή ΜIgnatiou