......Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των
ανθρώπων.Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των
άλλων.Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου,περιόρισε όσο μπορείς τη
διάσπαση
του νου σου.
Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος.Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων,αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.Συνάμα,λίγο λίγο,θα χάνεις την παιδική σου ματιά,μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς,πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.Όσο αυτό το ξεχνάς,τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.
Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου.Είναι,γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη.Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή..........
........Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου.Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.Αν δεν προσέξεις,θα τρέχει από δω κι από κει,χωρίς σκοπό,χωρίς νόημα.Θα παρατηρείς τα πάντα,θα κρίνεις τα πάντα,θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις,ανεπαίσθητα,περιφρόνηση για τον κόσμο.
Χωρίς να το καταλάβεις,θα μάθεις ν'ανεβάζεις τον εαυτό σου σ'ένα θρόνο ψηλό κι απο κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου μέτρο.Και θα μάθεις να μιλάς,να μιλάς πολύ!
Η σιωπή όμως...η σιωπή!Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν'ακουστεί η φωνή του Θεού.
Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.Και δυό φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.
Πού να βρείς μετά διάθεση και θάρρος ν'ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!
Γι'αυτό σου λέω,η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Θα κερδίσεις όμως και κάτι,ακόμα πιο πολύτιμο:
Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όρια σου,θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση,ακόμη και στην συκοφαντία..........
του νου σου.
Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος.Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων,αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.Συνάμα,λίγο λίγο,θα χάνεις την παιδική σου ματιά,μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς,πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.Όσο αυτό το ξεχνάς,τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.
Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου.Είναι,γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη.Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή..........
........Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου.Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.Αν δεν προσέξεις,θα τρέχει από δω κι από κει,χωρίς σκοπό,χωρίς νόημα.Θα παρατηρείς τα πάντα,θα κρίνεις τα πάντα,θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο και την ίδια ώρα θα γεμίζεις,ανεπαίσθητα,περιφρόνηση για τον κόσμο.
Χωρίς να το καταλάβεις,θα μάθεις ν'ανεβάζεις τον εαυτό σου σ'ένα θρόνο ψηλό κι απο κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου μέτρο.Και θα μάθεις να μιλάς,να μιλάς πολύ!
Η σιωπή όμως...η σιωπή!Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν'ακουστεί η φωνή του Θεού.
Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.Και δυό φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.
Πού να βρείς μετά διάθεση και θάρρος ν'ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!
Γι'αυτό σου λέω,η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Θα κερδίσεις όμως και κάτι,ακόμα πιο πολύτιμο:
Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όρια σου,θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση,ακόμη και στην συκοφαντία..........
απόσπασμα απο το εξαιρετικό βιβλίο του Ηλία Λιαμή :''Ψίθυροι των αγγέλων'' εκδόσεις Ακρίτας
Πολύ ωραία ανάρτηση. Όμως μην ξεχνάμε την δύναμη της φωνής. Καλό είναι καμιά φορά να φωνάζουμε και να ελέγχουμε τον διπλανό μας διότι η σιωπή δεν βοηθάει όλες τις φορές σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν και που μας δημιουργούνται αλλά τα κάνουν χειροτέρα, γιατί το να ξεκαθαρίζουμε κάποια θέματα με τον άλλον είναι ποιώ καλύτερο από το να τον βάζουμε να βασανίζετε και να παλεύει μονός του αυτός και οι σκέψεις του. Καλό είναι να τον φωνάζουμε αλλά όχι με την φωνή που ξέρουμε όλοι μας την νευρική με το σήκωμα του χεριού επιδεικτικά, αλλά με φωνή που να καταλαβαίνει ο διπλανός σου ότι πονάς και γι αυτό τον φωνάζεις ότι τον αγαπάς, γι αυτό θες να του μιλήσεις, γιατί θες το καλό του γι αυτό θες να τον αφυπνίσεις, γιατί θες να σε αγαπά όπως τον αγαπάς. Ναι είναι τρελά, ανεύθυνα, αλλά αυτό θα πει να φωνάζεις αληθινά. ‘Ενας τρελοκαντιωτης που φώναζε συνέχεια είχε άδικο; Προσπαθούσε με την φωνή να ανοίξει τα αυτιά, να ταρακουνήσει το μυαλό , να φέρει αναστάτωση . Γιατί ; Γιατί δεν κάθισε αναπαυμένος και ήρεμος στην καρεκλά του μόνο με προσευχή να σώσει το ποίμνιο, αλλά με αυτή την φωνή έχει βοηθήσει πολύ κόσμο. Όχι όμως υπερβολές, με τρέλα αλλά όχι με υπερβολές η φωνή, μόνο να ακουστεί η αλήθεια που τελικά ο Θεός κρίνει πραγματικά αν είναι αλήθεια και αν έχει δίκιο ή άδικο κάποιος, ας αφήσουμε και λίγο τον αρμόδιο να παρεκβεί ! Μια ακόμη άποψη. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή«…γιατί θες να σε αγαπά όπως τον αγαπάς.» είναι εγωιστικό να θέλουμε να μας αγαπούν όπως ή όσο εμείς τους άλλους. Η εν Χριστώ αγάπη δεν έχει ανταλλάγματα. Όσο για την φωνή… χρειάζεται κι αυτή. Όπως και η τρέλα! Στην Ορθοδοξία έχουμε τους δια Χριστόν Σαλούς. Το απόσπασμα του αναφέρεται περισσότερο στην κατάκριση και όχι στην δίκαιη αγανάκτηση, η οποία επισύρει φωνές και παρεμβάσεις. Κατά τα άλλα συμφωνώ με την παρέμβασή σας. Ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή