ένα σχόλιο και ένα παραμύθι

"Είπα κάποτε ότι η Τέχνη δεν είναι η πραγματικότητα. Πως η Τέχνη είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί ως τετελεσμένη, αν δεν δευτερολογηθεί από ένα τέτοιο σχόλιο τέχνης. Θεωρώ αυτό το σχόλιο της Τέχνης πολύ πιο πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς αποκαλύπτει εκείνες τις κρυφές όσο και ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν συνεχώς την συγκινησιακή πραγματικότητα του ανθρώπου. Αυτή για την οποία μιλά κυρίως η Τέχνη. Αυτή με την οποία αποκλειστικά υπάρχει ο άνθρωπος. Θεωρώ τον λόγο σαν ένα χαρισματικό όργανο, περισσότερο από όλα τα άλλα.

Γιατί ακριβώς ο λόγος έχει την δυνατότητα να συλλαμβάνει και να φανερώνει όλες τις δυνατές νοηματικές και συναισθηματικές αντηχήσεις που γεννά μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου η εμπειρία της ζωής. Εννοώ κάτι σαν την εξαίσια ακινησία της ζωγραφικής, ή τη δαιμονική κινητικότητα της μουσικής. Εννοώ ακριβώς ένα λόγο που είναι και ζωγραφική και μουσική και όλα όσα μπορεί να εκφράσει ο άνθρωπος. Κυρίως όσα δεν μπορεί."

  Γιώργος Χειμωνάς

Ο Γιώργος Χειμωνάς γεννήθηκε στην Καβάλα σαν σήμερα το 1938, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κι εκεί σπούδασε Ιατρική. Στο Παρίσι από το 1964 ως το 1968 πήρε τις ειδικότητες του νευρολόγου, του ψυχιάτρου και του νευροψυχολόγου. Επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε στην έδρα Νευρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ίδρυσε το Νευροψυχολογικό Εργαστήριο της Κλινικής, το οποίο διηύθυνε. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1960 με τον Πεισίστρατο. Ακολούθησαν άλλα οχτώ πεζογραφικά έργα Η εκδρομή (1964), Μυθιστόρημα (1966), Ο γιατρός Ινεότης (1971), Ο γάμος (1974), Ο αδελφός (1975), Οι χτίστες (1979), Τα ταξίδια μου (1984), Ο εχθρός του ποιητή (1990)· και δοκίμιά, Έξι μαθήματα για το λόγο (1984) και Η δύσθυμη Αναγέννηση (1987). Πολύ σημαντική υπήρξε η δουλειά του ως μεταφραστή θεατρικών έργων. Μετέφρασε τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη (Ηλέκτρα, Μήδεια, Βάκχες) και Άμλετ και Μάκβεθ του Σαίξπηρ. Βραβεύτηκε με το κρατικό βραβείο το 1985 για Τα ταξίδια μου. Στη διάρκεια της δικτατορίας πήρε μέρος στα Δεκαοχτώ Κείμενα, την πρώτη συλλογική αντίδραση του πνευματικού κόσμου κατά της χούντας. Η πράξη έγινε αφορμή να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο το 1972, όπου επανήλθε το 1975. Λογοτεχνικά ανένταχτος και αταξινόμητος, με μακρινούς προγόνους τους αρχαίους τραγικούς, ο Χειμωνάς έχει ένα απολύτως προσωπικό ύφος. Ο Γ. Χειμωνάς θεωρούσε ότι τα βιβλία του συνιστούν ένα ενιαίο, συνεχές σύνολο με μετατοπιζόμενο κέντρο αλλά κοινή την υπαρξιακή αγωνία. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ελληνιστής Μάριο Βίτι, όταν πληροφορήθηκε το θάνατό του: Το έργο του είναι πειραματικό και πρωτοποριακό, χωρίς να μπορεί να έχειακολούθους και με μια γοητεία αποκλειστικά δική του. Πέθανε στο Παρίσι τον Φεβρουάριο του 2000.

*Το βιογραφικό απο τις εκδόσεις Κέδρος 

πηγή