Το ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πάμπολλα αποφθέγματα είναι γνωστό. Το ότι ο αποφθεγματικός λόγος γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας εξηγείται σχετικά εύκολα.
Ο καημένος ο αποφθεγματικός λόγος, τόσο πλούσιος και μεστός, καθώς έρχεται ήδη από την αρχαιότητα, σήμερα κινδυνεύει να καταχωριστεί κι αυτός στο καινοφανές γραμματειακό είδος του "ουάου"!! όπου ανήκουν όλα αυτά τα εφήμερα, τα εξυπνακίστικα, τα μιας χρήσεως πράγματα που χρειάζεται ο καθείς για να πορευτεί σε τούτη τη ζωή, να φτιάξει το προφίλ του ή ακόμα -γιατί όχι;- για να βγάλει κανένα φράγκο, ήτοι να κάνει κάποιο εκδοτικό ρεκόρ (βλ. "50 αποχρώσεις του γκρι"!).
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τα αποφθέγματα... εξάλλου κι εγώ χρησιμοποιώ κάποια από αυτά σε τούτο το μικρό μπλοκάκι μου.... όχι πάντως για λόγους εντυπωσιασμού (για όποιον το παρακολουθεί).
Ούτε για το "σοφό" μήνυμα της παρούσας φωτο, που πολύ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο θα ήθελα να μιλήσω... γιατί εάν ήθελα να μιλήσω περί φιλίας, θα άξιζε τουλάχιστον να πιάσω το θέμα από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη όπου ο καλός φιλόσοφος αφιέρωνει 2 βιβλία για να το διαπραγματευτεί ή από τα Ηθικά Ευδήμεια όπου αφιέρώνει 1 βιβλίο, επίσης θα έπρεπε να κάνω μια μικρή αναφορά στα έπη του Ομήρου και στην ελληνική γραμματική όπου η λέξη φίλος σημαίνει αγαπητός και ως συνώνυμο απαντά και η κτητική αντωνυμία ο εμός - η εμή - το εμόν (ο δικός μου, ο δικός άνθρωπος κλπ.).
Βέβαια η κ. Κοκό Σανέλ δικαιούται κι αυτή να μας πει τις απόψεις της περί φιλίας... (αποφθεγματικά πάντα! σιγά να μην κάτσει να γράψει και βιβλίο....)
Εγώ βλέποντας αυτή τη φωτογραφία θέλω να μιλήσω για λογαριασμό των ανυπεράσπιστων μανάδων μας.
Αυτών των απλών γυναικών που μας μεγάλωσαν, που τις έβλεπα τα πρωινά να πηγαίνουν με τα πόδια στο ποτάμι στην "Πεταλούδα", αυτές που βάραιναν με τα κιλά από τις εγκυμοσύνες, με τις ρόμπες και τις παντόλφες τους στο πεζοδρόμιο που καθόμασταν.
Αυτών που πνίγηκαν μέσα στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό ενός καινούργιου κόσμου που ανέτειλε, εκεί γύρω στην δεκαετία του '60, μέσα στους ασφυκτικούς και δηλητηριώδεις μύθους των
των επιτυχημένων, των αυτοδημιούργητων, των δυναμικών, αυτών που βάζουν στόχους και τους πετυχαίνουν όλους... ανεξαρτήτως τιμήματος.
Αυτών που σαρώθηκαν και μαζί τους σαρώθηκε και εμπορευματοποιήθηκε το ήθος μιας ολόκληρης εποχής και η θυσιαστική αγάπη της ανθρωπότητας.
Μα κοιτάξτε, καλές μας μανάδες... κοιτάξτε πώς μας κοιτάζει... κοιτάξτε πως ποζάρει..
Είναι τόσο επιτυχημένη... τόσο δυνατή... τόσο στυλάτη.. που δεν χρειάζεται κανέναν φίλο, δικό και αδελφό... Είναι ικανοποιημένη από τον εαυτό της και μόνον.
Ναι, καλές μας μανάδες, σ' αυτόν τον κόσμο έχει δίκιο... στον κόσμο της Κοκό δεν υπάρχουν φίλοι... μόνο ανταγωνιστές και θηρία...
Τούτη η φωτογραφία της και το απόφθεγμά της αρκούν για να έχετε το σύμβολο του βιομηχανικού δυτικού ανθρώπου της επιφάνειας, της αυταρέσκειας και της απανθρωπίας που απαίτησε και τελικά πέτυχε να ανήκουμε και εμείς σ' αυτόν τον άχαρο, τον φτιασιδωμένο, τον γέρικο, τον υπεροπτικό και στεγνό του κόσμο...
Όμως εμείς καλές μανάδες μας, οι κόρες σας, αντίθετα ίσως προς ότι ονειρευτήκατε για μας, είμαστε τόσο ταπεινές και συντριμμένες, τόσο προσγειωμένες στις πληγές μας, στις πληγές της ιστορίας του τόπου μας και της ανθρωπότητας που κανείς δεν αντέχει να μας δει κατάματα παρά μόνοι οι φίλοι, οι αγαπημένοι...
Απέναντι σε εμάς -έστω σε κάποιες από εμάς- δεν μπορεί να σταθεί και να μας απευθυνθεί ούτε αποφθεγματικά κανένα από αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα που εξακολουθούν να παράγονται....
Το κακό με την Κοκό είναι ότι είπε : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ...
Ας έλεγε : "Καλοί μου φίλοι.. δεν έχω φίλους και μου αρέσει" .Αυτό θα το καταλαβαίναμε... Αυτό θα το καταλαβαίνατε και σεις οι απλές μανάδες μας. Αυτό θα έκανε διακριτούς τους δύο κόσμους...Aπό την στιγμή όμως που ταύτισε το ό,τι υπάρχει...δηλαδή το ΥΠΑΡΚΤΟ με τον κόσμο της και τις αξίες του, ο δικός σας κόσμος και ό,τι αυτός περιέκλειε και αντιπροσώπευε καταδικάστηκαν στην μη-ύπαρξη.
Απλές γυναίκες και καλές μανάδες μας, το κακό με την Κοκό είναι ότι και σεις δεν καταλάβατε τι ήθελε να πει και κανείς δεν βρέθηκε να σας εξηγήσει, κανείς να σας ελευθερώσει από τον πνιγηρό κόσμο που βρεθήκατε, κανείς για να σας αποδώσει το δικό σας πρόσωπο, όπως χαράκτηκε επί 2.500 χρόνια σ' αυτόν τον τόπο και να σας τιμήσει όπως σας άξιζε.... και όταν πολύ αργά πια, εμείς οι κόρες σας κάτι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε... οι δικές σας φωτογραφίες... οι δικές σας εικόνες είχανε τόσο πολύ ξεθωριάσει.... και στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε μόνο η Κοκό.
Ο καημένος ο αποφθεγματικός λόγος, τόσο πλούσιος και μεστός, καθώς έρχεται ήδη από την αρχαιότητα, σήμερα κινδυνεύει να καταχωριστεί κι αυτός στο καινοφανές γραμματειακό είδος του "ουάου"!! όπου ανήκουν όλα αυτά τα εφήμερα, τα εξυπνακίστικα, τα μιας χρήσεως πράγματα που χρειάζεται ο καθείς για να πορευτεί σε τούτη τη ζωή, να φτιάξει το προφίλ του ή ακόμα -γιατί όχι;- για να βγάλει κανένα φράγκο, ήτοι να κάνει κάποιο εκδοτικό ρεκόρ (βλ. "50 αποχρώσεις του γκρι"!).
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τα αποφθέγματα... εξάλλου κι εγώ χρησιμοποιώ κάποια από αυτά σε τούτο το μικρό μπλοκάκι μου.... όχι πάντως για λόγους εντυπωσιασμού (για όποιον το παρακολουθεί).
Ούτε για το "σοφό" μήνυμα της παρούσας φωτο, που πολύ κυκλοφορεί στο διαδίκτυο θα ήθελα να μιλήσω... γιατί εάν ήθελα να μιλήσω περί φιλίας, θα άξιζε τουλάχιστον να πιάσω το θέμα από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη όπου ο καλός φιλόσοφος αφιέρωνει 2 βιβλία για να το διαπραγματευτεί ή από τα Ηθικά Ευδήμεια όπου αφιέρώνει 1 βιβλίο, επίσης θα έπρεπε να κάνω μια μικρή αναφορά στα έπη του Ομήρου και στην ελληνική γραμματική όπου η λέξη φίλος σημαίνει αγαπητός και ως συνώνυμο απαντά και η κτητική αντωνυμία ο εμός - η εμή - το εμόν (ο δικός μου, ο δικός άνθρωπος κλπ.).
Βέβαια η κ. Κοκό Σανέλ δικαιούται κι αυτή να μας πει τις απόψεις της περί φιλίας... (αποφθεγματικά πάντα! σιγά να μην κάτσει να γράψει και βιβλίο....)
Εγώ βλέποντας αυτή τη φωτογραφία θέλω να μιλήσω για λογαριασμό των ανυπεράσπιστων μανάδων μας.
Αυτών των απλών γυναικών που μας μεγάλωσαν, που τις έβλεπα τα πρωινά να πηγαίνουν με τα πόδια στο ποτάμι στην "Πεταλούδα", αυτές που βάραιναν με τα κιλά από τις εγκυμοσύνες, με τις ρόμπες και τις παντόλφες τους στο πεζοδρόμιο που καθόμασταν.
Αυτών που πνίγηκαν μέσα στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό ενός καινούργιου κόσμου που ανέτειλε, εκεί γύρω στην δεκαετία του '60, μέσα στους ασφυκτικούς και δηλητηριώδεις μύθους των
των επιτυχημένων, των αυτοδημιούργητων, των δυναμικών, αυτών που βάζουν στόχους και τους πετυχαίνουν όλους... ανεξαρτήτως τιμήματος.
Αυτών που σαρώθηκαν και μαζί τους σαρώθηκε και εμπορευματοποιήθηκε το ήθος μιας ολόκληρης εποχής και η θυσιαστική αγάπη της ανθρωπότητας.
Μα κοιτάξτε, καλές μας μανάδες... κοιτάξτε πώς μας κοιτάζει... κοιτάξτε πως ποζάρει..
Είναι τόσο επιτυχημένη... τόσο δυνατή... τόσο στυλάτη.. που δεν χρειάζεται κανέναν φίλο, δικό και αδελφό... Είναι ικανοποιημένη από τον εαυτό της και μόνον.
Ναι, καλές μας μανάδες, σ' αυτόν τον κόσμο έχει δίκιο... στον κόσμο της Κοκό δεν υπάρχουν φίλοι... μόνο ανταγωνιστές και θηρία...
Τούτη η φωτογραφία της και το απόφθεγμά της αρκούν για να έχετε το σύμβολο του βιομηχανικού δυτικού ανθρώπου της επιφάνειας, της αυταρέσκειας και της απανθρωπίας που απαίτησε και τελικά πέτυχε να ανήκουμε και εμείς σ' αυτόν τον άχαρο, τον φτιασιδωμένο, τον γέρικο, τον υπεροπτικό και στεγνό του κόσμο...
Όμως εμείς καλές μανάδες μας, οι κόρες σας, αντίθετα ίσως προς ότι ονειρευτήκατε για μας, είμαστε τόσο ταπεινές και συντριμμένες, τόσο προσγειωμένες στις πληγές μας, στις πληγές της ιστορίας του τόπου μας και της ανθρωπότητας που κανείς δεν αντέχει να μας δει κατάματα παρά μόνοι οι φίλοι, οι αγαπημένοι...
Απέναντι σε εμάς -έστω σε κάποιες από εμάς- δεν μπορεί να σταθεί και να μας απευθυνθεί ούτε αποφθεγματικά κανένα από αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα που εξακολουθούν να παράγονται....
Το κακό με την Κοκό είναι ότι είπε : ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΙ...
Ας έλεγε : "Καλοί μου φίλοι.. δεν έχω φίλους και μου αρέσει" .Αυτό θα το καταλαβαίναμε... Αυτό θα το καταλαβαίνατε και σεις οι απλές μανάδες μας. Αυτό θα έκανε διακριτούς τους δύο κόσμους...Aπό την στιγμή όμως που ταύτισε το ό,τι υπάρχει...δηλαδή το ΥΠΑΡΚΤΟ με τον κόσμο της και τις αξίες του, ο δικός σας κόσμος και ό,τι αυτός περιέκλειε και αντιπροσώπευε καταδικάστηκαν στην μη-ύπαρξη.
Απλές γυναίκες και καλές μανάδες μας, το κακό με την Κοκό είναι ότι και σεις δεν καταλάβατε τι ήθελε να πει και κανείς δεν βρέθηκε να σας εξηγήσει, κανείς να σας ελευθερώσει από τον πνιγηρό κόσμο που βρεθήκατε, κανείς για να σας αποδώσει το δικό σας πρόσωπο, όπως χαράκτηκε επί 2.500 χρόνια σ' αυτόν τον τόπο και να σας τιμήσει όπως σας άξιζε.... και όταν πολύ αργά πια, εμείς οι κόρες σας κάτι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε... οι δικές σας φωτογραφίες... οι δικές σας εικόνες είχανε τόσο πολύ ξεθωριάσει.... και στο διαδίκτυο κυκλοφορούσε μόνο η Κοκό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;