Το σχολείο της Νέας Τάξης ως εργαλείο αντικατάστασης του γηγενούς πληθυσμού – Το παράδειγμα της Γαλλίας

ΚΟ: Δυνατό άρθρο κόντρα στην καθεστωτική προπαγάνδα – το οποίο άμεσα σχετίζεται με αυτά που εξελίσσονται στην πατρίδα μας. - Πως λειτουργούν δύο εκπαιδευτικά συστήματα στην χώρα. - Πως ρέει το χρήμα για τα σχολεία όπου η πλειοψηφία είναι παιδιά μεταναστών. - Πως «χτίζεται» μια ελίτ «διαφορετικότητας». - Πως η διδασκαλία της «νέας» ιστορίας αποτελεί το δηλητηριασμένο μπλε χάπι της Νέας Τάξης. - Πως οι Λευκοί Γάλλοι διδάσκονται ότι η ιστορία τους είναι επαίσχυντη και ότι η φυλετική ανάμειξη και η εξαφάνιση των ευρωπαϊκών λαών είναι «πρόοδος». - Πως Δεξιά και Αριστερά δεν έχουν καμία διαφορά στο οργανωμένο σχέδιο αντικατάστασης του γηγενούς πληθυσμού. - Πως τα δήθεν «παραμελημένα» προάστια που μένουν μετανάστες είναι ανεπτυγμένες και οικονομικά ενεργές ζώνες, ενώ αντίθετα εγκαταλείπεται από το κράτος η περιφέρεια, όπου εξακολουθεί να ζει η πλειοψηφία του γηγενούς λευκού πληθυσμού. - Πως η παγκοσμιοποιημένη ολιγαρχία ετοιμάζει τη νέα μπουρζουαζία της «διαφορετικότητας» και τον εξοβελισμό του γηγενούς πληθυσμού και ΠΟΙΟΙ (δεν πάει το μυαλό σας) είναι οι «σατανικοί» συνεργάτες σε αυτό.   

Του Charles Jansen (Radix Jurnal)
 / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (πρωτότυπος τίτλος: Evil Synergies)

Στην σημερινή Γαλλία υπάρχουν δύο αντικρουόμενες τάσεις.

Πρώτα, μια συνεχώς αυξανόμενη συνειδητοποίηση του γηγενούς λευκού πληθυσμού που απειλείται από τη μαζική μετανάστευση. Η είσοδος του υποψηφίου του Εθνικού Μετώπου (NF) Ζαν-Μαρί Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002, αποτέλεσε έναν σεισμό για την mainstream πολιτική τάξη. Για εβδομάδες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έριχναν πάνω στους Γάλλους έναν καταιγισμό αναφορών στο «ναζισμό», στις «πιο σκοτεινές ώρες της ιστορία μας» και άλλα μεταπολιτικά μιμίδια. Ο Λεπέν ηττήθηκε από τον Σιράκ, ο οποίος κέρδισε με πάνω από 82% των ψήφων. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία του Λεπέν στο δεύτερο γύρο και ο πλήρης πανικός ως αντίδραση από το σύστημα σηματοδότησε μια σημαντική ημερομηνία.

Μετά το 2002, η αποχή αυξήθηκε, νέες "νεολαιίστικες" κινήσεις, όπως το ‘Bloc Identitaire’ και οι ‘Jeunesses Identitaires’ (Ταυτοτική Νεολαία) εμφανίστηκαν. Ομάδες προβληματισμού, όπως η ‘Polémia’, ενημερωτικές ιστοσελίδες όπως η ‘Fdesouche’, που επικεντρώνονται σε θέματα σχετικά με τη μετανάστευση, την οικονομία, τη δημογραφία και την μεταπολιτική και συμβολικές δημόσιες εκδηλώσεις, όπως μια συνάντηση το 2012 κατά της ισλαμοποίησης ή η κατάληψη της κορυφής του - υπό ανέγερση - Τζαμιού στο Πουατιέ, υποδηλώνουν μια βαθύτερη τάση αφύπνισης του λευκού πληθυσμού.

Πράγματι, από τότε που η κόρη του Λεπέν, Marine, πήρε τα ηνία του κόμματος, τα εκλογικά του αποτελέσματα συνεχώς αυξάνονται σταθερά. Οι τελευταίες εκλογές του 2014 και του 2015 έφεραν το Εθνικό Μέτωπο πρώτο κόμμα στη Γαλλίας βάσει του μεγάλου αριθμού ψήφων. Περισσότεροι από πέντε εκατομμύρια ψηφοφόροι υποστήριξαν τους υποψηφίους του Μετώπου. Μόνο ένα παιχνίδι συμμαχιών ανάμεσα στην mainstream Δεξιά, η λεγόμενη ‘Union de la droite’ που δημιουργήθηκε για τη διατήρηση του συστήματος δικομματισμού με κάθε κόστος, ήταν σε θέση να εμποδίσει τους υποψηφίους του Μετώπου από το να εκλεγούν.

Δεύτερον, ενώ η τάση αυτή γίνεται ορατή και παρουσιάζεται αρνητικά από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, υπάρχει μια άλλη στο παρασκήνιο. Δηλαδή, μια συνεχής προσπάθεια ενδυνάμωσης των ανθρώπων της «διαφορετικότητας», με το να τους παρέχεται ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός προνομίων, από το να προτιμούνται στην απασχόληση, μέχρι το ηθικό έρεισμα του «καταπιεσμένου» - σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού. Οι άνθρωποι της "διαφορετικότητας" κανακεύονται και λατρεύονται από το σύστημα, ενώ οι νεαροί λευκοί Γάλλοι φεύγουν από το σχολείο χωρίς δίπλωμα της προκοπής, χωρίς αίσθηση εσωτερικής ταυτότητας, χωρίς καμία αίσθηση του ανήκειν.

Κατά ειρωνικό τρόπο, η φιλο-Λευκή τάση είναι η μόνη που θα μπορούσε πραγματικά να χαρακτηριστεί ως «οργανική» (φυσική). Η άλλη φέρει όλα τα σημάδια ενός κατασκευάσματος από «τα πάνω προς τα κάτω»: Χρηματοδοτείται από τον εταιρικό κόσμο, εξαπλώνεται από τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, και παράγεται από δυνατά δίκτυα. Αναπαύσου εν ειρήνη, κ Γκράμσι.

Ένα πρόσφατο βιβλίο, ρίχνει φως στο πώς η δεύτερη τάση ήσυχα κατασκευάζεται. Σύμφωνα με την Claude Meunier-Berthelot, συνταξιούχο δασκάλα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένα, αλλά δύο χρηματοδοτούμενα από το κράτος εκπαιδευτικά συστήματα στη Γαλλία. Και τα δύο εργάζονται σε συνέργεια και η σύνδεσή τους είναι πιθανό να φέρει δραματικές συνέπειες.

Φωτογραφία: στην άκρη αριστερά: απόσπασμα από κλιπ των ‘Magic System’. Οι ‘Magic System’ είναι μπάντα Αφρικανών που ζουν στην Γαλλία. Είναι διάσημοι και προβάλλονται στη Γαλλία από το 2002. Το κλιπ τους "Mamadou", του 2014, δείχνει τον ηγέτη της μπάντας να σπρώχνει έναν λευκό τύπο και μετά να παίρνει ένα λευκό κορίτσι. Στο κέντρο: απόσπασμα από κλιπ του ‘Kaaris’, ράπερ από την Ακτή Ελεφαντοστού, ο οποίος έχει γαλλικό διαβατήριο. Το τραγούδι του “By Gucci Mane”, του 2014, έχει πολλές σκηνές όπου δείχνει μια υπεροχή πάνω στη Γαλλία και τους Γάλλους, παρά το γεγονός ότι ο γαλλικός στρατός του έσωσε τη ζωή με το να τον επαναπατρίσει από την Ακτή Ελεφαντοστού που σπαράσσονταν από πόλεμο μεταξύ του 2002 και του 2007. Τόσο οι ‘Magic System’ όσο και ο ‘Kaaris’ είναι mainstream μουσικοί, που τους προβάλλουν συνεχώς. Στα δεξιά: Ο Christophe Guilluy, ένας λαμπρός γεωγράφος που έδειξε σε πολλά βιβλία ότι τα λεγόμενα παραμελημένα προάστια της Γαλλίας, που ως επί το πλείστον ανήκουν σε Μαύρους και Βορειοαφρικανούς, αναπτύχθηκαν και είναι οικονομικά ενεργές ζώνες, σε αντίθεση με την εγκαταλελειμμένη περιφέρεια όπου η πλειοψηφία του γηγενούς γαλλικού πληθυσμού εξακολουθεί να ζει.

Τα σχολεία ως εργαλείο για την αντικατάσταση μας

Το βιβλίο της Meunier-Berthelot έχει πάρει το όνομά  “C'est l'identité française qu'on assasine” (περίπου, ‘Η δολοφονία της γαλλικής ταυτότητας’), αλλά θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «η υποδούλωση των παιδιών της Γαλλίας». Εντός του δημοσίου εκπαιδευτικού συστήματος, κάποια σχολεία χρηματοδοτούνται περισσότερο από τα άλλα: κατηγοριοποιούνται ως «Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας» (στα γαλλικά, ZEP). Τα περισσότερα από αυτά ανήκουν σε προάστια όπου τα παιδιά Μαύρων και Βορειοαφρικανών μεταναστών είναι ήδη μια μεγάλη πλειοψηφία. Τα Zeps είναι η εμπροσθοφυλακή της «θετικής δράσης» (“affirmative action”, αλά ΗΠΑ) και η αντικατάσταση του λαού μας. Τους παρέχονται αφειδώς κεφάλαια, προσωπική φροντίδα, νέο υλικό, αν και οι περισσότεροι Λευκοί νέοι εκπαιδευτικοί που εργάζονται εκεί γρήγορα χάνουν το κίνητρο.

«Το πρώτο σύστημα, σχεδιασμένο ως το κοινό δίκαιο της Εθνικής Παιδείας, συνίσταται σε μια "αναμόρφωση" των σχολείων, όπου τάξεις εξαφανίζονται ταυτόχρονα. Το σύστημα αυτό περιλαμβάνει όλα τα σχολεία, από το δημοτικό έως τη διδασκαλία στο κολέγιο ... Έχει γίνει για τα παιδιά μας, τα παιδιά μας. Το άλλο, που ορίζεται ως "εκπαίδευση προτεραιότητας", έχει σχεδιαστεί ειδικά για τις "Περιοχές Εκπαίδευσης Προτεραιότητας", δηλαδή για τα προάστια. Αυτοί οι πληθυσμοί, όπου η πλειοψηφία είναι μετανάστες, επωφελούνται από μια δομημένη διδασκαλία, με "αποτελεσματικές" (sic) παιδαγωγικές μεθόδους, εξατομικευμένη παρακολούθηση τακτικό έλεγχο της εργασίας τους και διευθετημένες απαιτήσεις. Το δεύτερο σύστημα τροφοδοτείται από τεράστιους πόρους. Τα χρήματα από τους φόρους μας ρέουν για "ειδική εκπαίδευση" και σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Σταδιακά δημιουργείται μια αλλοδαπή ελίτ, ενώ τα παιδιά μας μετατρέπονται στους λακέδες του μέλλοντος» - Claude Meunier-Berthelot.

Από την άλλη πλευρά, τα κανονικά σχολεία, όπου το ποσοστό των λευκών παιδιών εξακολουθεί να είναι πολύ υψηλότερο-αναμορφώνονται στο ακριβώς αντίθετο μοντέλο. Το επίπεδο του εκπαιδευτικού προγράμματος πέφτει, οι βαθμοί και η επίσημη αξιολόγηση σχεδιάζονται να αφαιρεθούν. Φυσικά, η χρηματοδότηση είναι πάρα πολύ μειωμένη. Τα μυαλά των νεαρών λευκών διαμορφώνονται ώστε να μην αναπτύξουν τις δυνατότητές τους, να παραμείνουν σε άγνοια της σκληρής δουλειάς και της επιτυχίας, ενώ οι μαύροι και Βορειοαφρικανοί ομόλογοί τους να επωφεληθούν από την αυξημένη χρηματοδότηση, την επιείκεια και την θετική προσοχή.

Μια πρόσφατη μεταρρύθμιση της διδακτέας ύλης της ιστορίας προκύπτει σαφώς αυτό το σχέδιο. Η μελέτη των βασιλέων Clovis και Καρλομάγνου, του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Βοναπάρτη, αφαιρούνται. Είναι ενδιαφέρον ότι, η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός αφαιρούνται καθώς - σύμφωνα με ένα περίεργο χαρακτηρισμό από το επίσημο κείμενο – θέλουν να δώσουν έμφαση στην «προβληματική που απαιτείται για τη διαμόρφωση των νέων πολιτών». Η μελέτη του Ισλάμ και ορισμένων αφρικανικών «αυτοκρατοριών» είναι υποχρεωτική. Ο Μεσαιωνικός Χριστιανισμός είναι μια επιλογή που ο δάσκαλος μπορεί να επιλέξει, ωστόσο, θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει από μια θέση δυσφήμησής του, ενόψει της «θέσης που έχει η Εκκλησία στο μυαλό των ανθρώπων της υπαίθρου». Το σημερινό αναλυτικό πρόγραμμα ιστορίας παρουσιάζει φευγαλέες στιγμές, χωρίς μια συνολική θεώρηση, αλλά μόνο ένα υπόγειο μήνυμα για τις ρίζες "μας" που προέρχονται από το Ισλάμ της Μέσης Ανατολής και την υποσαχάρια Αφρική! Η Γαλλία και η Ευρώπη δεν έχουν καμία ένδοξη ιστορία. Η Γαλλία και η Ευρώπη θα πρέπει να αναφέρονται μόνο ως ένα καταπιεστικό, επαίσχυντο παρελθόν. Με λίγα λόγια, τα μαθήματα ιστορίας δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά μια καθημερινή διατροφή δηλητηριασμένων μπλε χαπιών.

Αυτή η εκπαιδευτική πολιτική δεν είναι απλώς η παραγωγή μιας σεκταριστικής Αριστεράς. Έχει προωθηθεί και από mainstream δεξιά κυβερνήσεις. Ο πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί έκανε λόγο για "Kärcher" (σκούπα) θέλοντας να πει ότι θα ‘καθαρίσει’ τα προάστια, και υποσχέθηκε να αποκαταστήσει την αξία της εργασίας και να υποστηρίξει μια «επιλεγμένη μετανάστευση». Μετά την εκλογή του όμως, τοποθέτησε προσωπικότητες της πολιτιστικής Αριστεράς, όπως ο (εβραϊκής καταγωγής) πρώην υπουργός Πολιτισμού Τζακ Λανγκ, σε κυβερνητικές θέσεις υψηλής ευθύνης. Ήταν επίσης φίλος του περίφημου Richard Descoings, διευθυντή της κύριας σχολής πολιτικής επιστήμης της Γαλλίας και εμπνευστή των πολιτικών της «θετικής δράσης» για τη δημιουργία ποσοστώσεων «διαφορετικότητα». (Ο Descoings, ο οποίος ήταν φανερός ομοφυλόφιλος, βρέθηκε νεκρός, τον Απρίλιο του 2012, σε λουξ ξενοδοχείο του Μανχάταν, «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες»).

Όπου η πολιτική «αναμόρφωση των σχολείων» για όλους τονίζει πόσο το σχολείο είναι απλά ένα μέρος για να ζεις, τα κείμενα βασισμένα στην πολιτική «αναμόρφωσης της εκπαιδευτικής προτεραιότητας» (ZEP), τονίζουν τη σημασία της «δομημένης διδασκαλίας», της «κανονικής εργασίας» και της «αναλυτικής διδαχής της γνώσης». Τουλάχιστον ως προς τις προθέσεις, αυτή η ειδική διδασκαλία στηρίζεται στην μετάδοση της γνώσης και αναζητεί την αριστεία, και επικεντρώνεται αποκλειστικά σε κατοίκους προαστίων που κατοικούν μετανάστες.

Αυτή η φωτογραφία είναι από την σελίδα του Υπουργείου Παιδείας της Μοζαμβίκης Γαλλίας στο facebook - χωρίς λόγια..

Ο στόχος είναι σαφής, ειδικά όταν πρόκειται να χαλαρώσουν τα προσόντα εξέτασης για την είσοδο στα καλύτερα σχολεία: δώστε σε έναν αυξανόμενο αριθμό μελών «ορατών μειονοτήτων» να έχουν πρόσβαση σε θέσεις εργασίας υψηλής ευθύνης στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στις διοικήσεις, τον επιχειρηματικό κόσμο, μέσω προνομιακών μεθόδων. Η πολιτική αυτή συνίσταται στην προετοιμασία της μεγάλης αντικατάσταση των ελίτ ... σε βάρος του γηγενούς γαλλικού πληθυσμού που ζει υποβιβασμένος σε απομακρυσμένες προαστιακές περιοχές.

Αυτός είναι ο ακριβής μηχανισμός που περιγράφει ο γεωγράφος Christophe Guilluy: μια σιδερένια συμμαχία μεταξύ της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχίας που ζει στα αστικά κέντρα και στα προάστια των μεταναστών ενάντια στις γαλλικές μεσαίες πόλεις της περιφέρειας, τις αστικοποιημένες αγροτικές περιοχές και τις επαρχίες. - Jean-Yves Le Gallou.

Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ των ελίτ της mainstream Δεξιάς και της ηγεμονεύουσας Αριστεράς. Η πρώτη διατηρεί την πολιτική της τελευταίας. Πριν τον Σαρκοζί, ο Ζακ Σιράκ είχε αναφέρει «το θόρυβο και τη μυρωδιά» από μεγάλες οικογένειες μεταναστών που ζουν κοντά σε Γάλλους εργαζόμενους. Επίσης, μιλούσε συνεχώς για το θέμα της «ανασφάλειας» προκειμένου να επανεκλεγεί. Και αφού επανεκλέχθηκε, τι έκανε; Τα ίδια ακριβώς πράγματα που έκαναν οι πρώτες και οι έσχατες κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1976, όταν ο πρόεδρος Ζισκάρ ντ' Εστέν διέταξε ένα διάταγμα που επέτρεπε στις οικογένειες μεταναστών εργαζόμενων να έρθουν και να μείνουν στην χώρα. Από εκείνη τη χρονιά, η τάση παρέμεινε πάντοτε η ίδια. Αντίστοιχα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο δημόσιος διάλογος όλα αυτά τα εξορθολογίζουν με το να επιτίθενται συνεχώς κατά της "ξενοφοβίας", του "προνομίου των Λευκών" και άλλα μεταπολιτική μιμίδια που ουσιαστικά σφυρηλατήθηκαν από την Αριστερά.

Ένας σιωπηλός πόλεμος

Ένα τόσο διαρκές, αυστηρά τηρούμενο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα βαθιών προθέσεων μόνο. Είναι βαθιά η πολιτική τους πραγματικά, όπως και ο πόλεμός τους εναντίον μας, εναντίον του λευκού ανθρώπου, ειδικά εκείνου της γενιάς του Millennium, όπου πολλοί από εμάς πορεύονται στο δρόμο προς την κοινωνική περιθωριοποίηση. Ως σύνολο, είμαστε η γενιά που θυσιάστηκε πιο πολύ από κάθε άλλη, μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Εμάς δεν μας έστειλαν κατευθείαν στο θάνατο στα πεδία της μάχης, αλλά μας στέρησαν όλα αυτά για τα οποία οι γονείς μας και οι πρόγονοί μας εργάστηκαν.

Με βάση τις μελέτες IQ, την ιστορική πορεία και την καθημερινή εμπειρία, θα μπορούσε κανείς να δει σε αυτή τη μνημειώδη αλλά απόκρυφη πολιτική μια ανηφορική μάχη ενάντια στη φύση. Όπως λένε, δεν μπορείς να κάνεις ένα περιστέρι αετό, ούτε μπορείς να κάνεις έναν άντρα με 70 IQ, τον επόμενο Αϊνστάιν. Ωστόσο, μπορείς να κάνεις έναν αετό, περιστέρι. Όπως έγραψε ο Πλάτων (Δημοκρατία, 377c), «μιλήστε στα παιδιά και έτσι διαμορφώστε τις ψυχές τους» με επιλεγμένες ιστορίες, προκειμένου να τους δώσετε τη νοοτροπία που θέλετε. Και έτσι μπορείτε να κάνετε ένα παιδί να υποστηρίζει ένα έργο. Επίσης, λειτουργεί και από την ανάποδη. Ευφυή, πολιτισμένα παιδιά μπορούν να γίνουν «χαζά», προσφέροντάς τους συνεχώς μια  αρνητική άποψη για τον εαυτό τους, μια απίστευτα σκοτεινή εκδοχή της ιστορίας των προγόνων τους, και στη συνέχεια τα αφήνεις ελεύθερα δύσμοιρα μέσα σε ένα ανώνυμο, υποβαθμισμένο πλήθος.

Το Γαλλο-Αμερικανικό Ίδρυμα (FAF), μια διακριτή ΜΚΟ που εργάζεται με το αμερικανικό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (Council of Foreign Relations), έχει ξοδέψει χρόνια δικτύωσης για να βρει "τους ηγέτες του αύριο". Πολλά υποσχόμενοι νεαροί Γάλλοι έχουν προσληφθεί σε ένα πρόγραμμα που λέγεται "Young Leaders" και στέλνονται στις ΗΠΑ, με όλα τα έξοδα πληρωμένα, για συνεδρίες δικτύωσης. Ο σημερινός Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ο πρώην Νικολά Σαρκοζί είναι μέλη της FAF. Αυτά τα τελευταία χρόνια, η FAF αφιέρωσε σημαντικές προσπάθειες για τα προάστια που κατοικούνται από μετανάστες δείχνοντας πόσο θεωρούνται σημαντικοί και ελπιδοφόροι για το μέλλον. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι Λευκοί εκεί -και είναι πιθανό ότι θα είναι πάντα εκεί- αλλά αυτοί οι άνθρωποι θα είναι μέρος του συστήματος και εργάζονται σε υψηλότερα επίπεδα. Αυτοί οι λίγοι Λευκοί μπορεί  να επωφεληθούν για κάποιο χρονικό διάστημα, εις βάρος όλων των άλλων Λευκών. Μόνο για κάποιο χρονικό διάστημα, διότι ακόμη και αν ανήκουν στην καρδιά του συστήματος, είναι ένας σημαντικός στόχος για μια αναπτυσσόμενη παρασιτική τάξη.

Ο Jacques Attali (φώτο), ένας σημαντικός εβραϊκή καταγωγής σύμβουλος, υποστήριξε κατά τη συνεδρίαση του 2014 του Παγκόσμιου Εβραϊκού Κογκρέσου (Jewish Global Congress) ότι πρέπει να δημιουργηθεί η Δυτική «μουσουλμανική αστική τάξη». Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν σοβαρούς ηγέτες, είπε ο Attali και η εβραϊκή κοινότητα πρέπει να τους βοηθήσει: «στην Αγγλία, η εβραϊκή αστική τάξη χρηματοδοτεί ήδη ιμάμηδες».

Είναι αυτό αλτρουισμός; Ναι, υπό τον όρο ότι αποδεχόμαστε τον ορισμό που ο Attali δίνει στον αλτρουισμό: "Ευφυής εγωισμός". Προφανώς η φιλο-μουσουλμανική στρατηγική του στοχεύει στο να τους θέσει κάτω από την υψηλότερη αιγίδα της οργανωμένης εβραϊκής κοινότητας και να αποφευχθούν βίαιες αντι-σημιτικές ανατροπές από αυτούς. Ο Attali, όπως πιθανότατα κι όλοι οι άλλοι στο παγκόσμιο εβραϊκό κογκρέσο- δεν νοιάζονται καθόλου για την ακεραιότητα των ευρωπαϊκών χωρών – νοιάζονται και φροντίζουν για τη δημιουργία μιας ισορροπίας δυνάμεων, όπου θα έχουν το πάνω χέρι. Η στρατηγική αυτή περιλαμβάνει την εγκατάλειψη της πλειοψηφίας των νεαρών λευκών από την κοινωνία των πολιτών. Η οργανωμένη κοινότητα δεν ενδιαφέρεται καθόλου ή μάλλον αισθάνεται κάποια ικανοποίηση, βλέποντας το αποτέλεσμα της πολιτικής τους.

Η στρατηγική της δημιουργίας μιας αλλοδαπής ελίτ "διαφορετικότητας" φαίνεται να συνδυάζει δύο χαρακτηριστικά: τη δημιουργία μιας νέας ισορροπίας δυνάμεων, με την πολυπολιτισμικότητα να διαιρεί τους κατοίκους των δυτικών χωρών, και μια βαθιά εκδίκηση εναντίον του Ευρωπαίου που τόλμησε να επαναστατήσει εναντίον του περίλαμπρου περιούσιου λαού.

Ο Attali δημιούργησε επίσης μια εταιρία μικροχρηματοδότησης που σχεδιάστηκε για να χορηγεί δάνεια με ευνοϊκούς όρους στους μετανάστες. Ένας από τους διαχειριστές αυτής της εταιρίας είναι ένας νεαρός επιχειρηματίας από την Βόρεια Αφρική, ο Younes Bourimech (φώτο). Ως επιχειρηματίας και Βορειοαφρικανός, ο Bourimech έχει το τέλειο προφίλ, με την προσθήκη ενός συγκεκριμένου προνομίου: κατέχει μετοχές της Therapy Music, της εταιρείας που βρίσκεται πίσω από τον gangsta-ράπερ Kaaris. Δεν είμαι σίγουρος ότι το gangsta-rap είναι το καλύτερο μέσο για τη διατήρηση μιας σταθερής ισορροπίας δυνάμεων, εκείνης που ευνοεί τους Εβραίους. Παρ’ όλα αυτά, ως μεταπολιτικό εργαλείο εκδίκησης, είναι τέλειο: ρομαντικοποιει το έγκλημα, τη βία, και γενικά το lifestyle των κακοποιών, το οποίο συνήθως, ακολουθούν Μαύροι και Άραβες, και μερικοί whiggers (Λευκοί που μιμούνται το στυλ των Μαύρων) εναντίον των Λευκών.

Πολλοί νεαροί λευκοί έχουν συνηθίσει να ζουν στα προάστια. Έχουν ζήσει σε ένα μικτό φυλετικό περιβάλλον από τότε που γεννήθηκαν. Πολλοί από αυτούς δεν φαντάζονται να γυρνούν πίσω σε μια κατάσταση φυλετικής και πολιτισμικής ομοιογένειας. Άλλωστε, τους έχουν πει στο σχολείο ότι η ιστορία τους ήταν σκοτεινή και επαίσχυντη, ότι η φυλετική ανάμειξη και η εξαφάνιση των ευρωπαϊκών λαών είναι «πρόοδος».

Οι περισσότεροι από τους ελίτ Εβραίους στη Γαλλία είναι Σεφαραδίτες. Προερχόμενοι από τη Βόρεια Αφρική, που ποτέ δεν "υπέφεραν" από τους Γερμανούς, καθώς δεν ήταν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ζήσει πάντα σε ένα φυλετικό ποικιλόμορφο περιβάλλον. Θυμάμαι ότι διάβασα για έναν Σεφαρδίτη που επέστρεψε στη Γαλλία μετά την εγκατάλειψη της Αλγερίας: ήταν σοκαρισμένος που οι σχολικές τάξεις ήταν ομοιόμορφα λευκές. Ωστόσο, ακριβώς όπως και οι άλλοι Εβραίοι, οι Σεφαραδίτες έχουν μια ισχυρή αίσθηση πολιτισμικής και εθνικής ταυτότητας, σε πλήρη αντίθεση με τους ανίδεους Λευκούς που υπερασπίζονται βλακωδώς τον «αντιρατσισμό» και κατηγορούν τους συνειδητοποιημένους συνομηλίκους τους, ακόμη και αν αυτό σημαίνει την δική τους εκτόπιση.

Τι κάνουμε;

Μέχρι στιγμής, η έλλειψη ταυτότητας και θετικών απόψεων μεταξύ των Λευκών έχει ανοίξει το δρόμο για μια σατανική συνέργεια μεταξύ της οργανωμένης εβραϊκής κοινότητας και των φιλόδοξων και «αγανακτισμένων» μεταναστών και μιας ελάχιστης μειοψηφίας λευκών αστών που δεν πάσχουν πολύ από τη νέα κατάσταση. Αυτή η σατανική συνέργεια είναι χτισμένη πάνω στις πλάτες μας. Έχει αρχίσει με λευκά αφεντικά που ευνοούν το φθηνό εργατικό δυναμικό αντί να προσλαμβάνουν δικούς τους και έχει επιδεινωθεί αφότου η Αριστερά σταμάτησε να υπερασπίζεται την Λευκή εργατική τάξη, χάριν των μεταναστών και ορισμένων αστικών μειονοτήτων όπως οι ΛΟΑΤ.

Για πολλούς νέους Γάλλους, η μόνη λύση για ένα ουσιαστικό μέλλον, είναι η ξενιτιά. Δεν υπάρχει τίποτα για μας στην ίδια την χώρα των προγόνων μας, εκτός αν ενταχθούμε σε ένα σύστημα αλλοτρίωσης και αποδεχθούμε την προδοσία των δικών μας για τα χρήματα ή την ελπίδα για μια καριέρα. Ακόμη και τότε, πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε ένα ζοφερό μέλλον με έργα που μας αφήνουν φτωχότερους από τους γονείς μας, μια ζωή ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας πίσω από επιθετικούς μετανάστες, μια αλλοδαπή πολιτική τάξη, δημόσιο χρέος, και έναν καθημερινό πόλεμο εναντίον μας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η δημόσια παρουσία του Εθνικού Μετώπου (NF) από το 2002 υπήρξε ένα μεταπολιτικό πλήγμα. Ενώ δεν μπορεί να θεωρηθεί (το NF ) ως ο σωτήρας του Ευρωπαίου ανθρώπου, είναι ένα αγκάθι στο πόδι των ελίτ. Αν η Marine Le Pen εκλεγόταν πρόεδρος, θα ήταν ένα άλλο μεταπολιτικό πλήγμα, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει στην πραγματικότητα. Η εκλογική επιτυχία του NF είναι καλή είδηση ​​πέρα ​​από κάθε αμφιβολία. Πράγματι, ένας σημαντικός δείκτης της ανόδου είναι η άφιξη καριερίστων και Μασόνων στο κίνημά της Marine - με άλλα λόγια, ένα σοβαρό στοίχημα για το μέλλον του κόμματος. Η Marine έχει επίσης υποκύψει μπροστά στην οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα με τον ισχυρισμό ότι «το NF είναι η καλύτερη ασπίδα για τους Γάλλους Εβραίους».

Αλλά ακόμα και έτσι, η περίφημη B'nai Brith διατηρεί μια αντι-NF "Δημοκρατική" συμφωνία με τα mainstream πολιτικά κόμματα: δεν επιτρέπονται συμμαχίες με το NF, κάθε είδους συμμαχία επιτρέπεται εναντίον του. Έτσι, έχουμε δει ένα παιχνίδι συμμαχίας μεταξύ των mainstream ηθοποιών της Δεξιάς. Όχι, το NF δεν αποτελεί μέρος της "Δημοκρατίας" ή του mainstream.Υπάρχει μια συνεχώς αυξανόμενη τάση φιλο-NF ψηφοφόρων και αφύπνισης των Λευκών, αλλά η ελίτ συνεχίζει τον πόλεμο εναντίον του με τους δικούς της συνέργειες.

Υπάρχει βέβαια, και μια λιγότερο πολιτική πλευρά, αυτή από τον δοκιμιογράφο Alain Soral (φώτο) και το think-tank του ‘Égalité & Réconciliation’. Το εγχείρημά του έχει ως στόχο να συμφιλιώσει τους Γάλλους γηγενείς με τους μουσουλμάνους εναντίον του «Σιωνισμού». Ο Soral τονίζει πως ένα έργο σαν του Attali πατρονάρει τους μουσουλμάνους, οδηγώντας τους να «αντικαταστήσουν τον Αλλάχ με τον Μαμωνά» και να ακολουθήσουν ιμάμηδες που προτείνουν οι Εβραίοι. Αντ’ αυτού, το δικό του σχέδιο είναι ένα είδος «μετώπου αντι-παγκοσμιοποίησης από τα κάτω». Το think-tank του Soral άσκησε κάποια επιρροή στη διάδοση μια κριτικής ματιάς για την εβραϊκή εξουσία και επιρροή. Παρόλα αυτά, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ως βιώσιμη λύση μακροπρόθεσμα. Είναι μια λύση προσαρμοσμένη στο να αγωνίζονται κατά της παγκοσμιοποίησης, μια συμμαχία  μεταξύ ξένων, αλλά η φιλο-μουσουλμανική θεώρηση του Soral είναι ντροπή, όταν συγκρίνει κανείς τον πλούτο του πολιτισμού μας έναντι εκείνου (;) των μουσουλμάνων και όταν περιφρονείται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Πάντως, η συνέργεια Λευκών – μουσουλμάνων του ‘Égalité & Réconciliation’ μπορεί να είναι ασταθής, αλλά εξακολουθεί να είναι μια ενδιαφέρουσα αντι-συνέργεια, προσαρμοσμένη για μας - σε κάποιο βαθμό, και εναντίον του αντιπάλου μας.
πηγή