η αγία ανωνυμία

Όσο ο κόσμος, βράζοντας στο ζουμί του, οδεύει προς μια χυλώδη σούπα, τόσο θα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη να αποζητούμε την επωνυμία σε κάθε τι.

Για το λόγο αυτό οι μεγάλες (διάβαζε  τραστ) εταιρείες φροντίζουν να κατοχυρώνουν νομικά την επωνυμία τους, το λογότυπο και το διαφημιστικό τους σήμα στα διάφορα Επιμελητήρια (που δεν ξέρω πώς ακριβώς τα λένε)...

Η λογική λέει στις εταιρείες,  ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να προστατευθούν από την ομογενοποίηση που οι ίδιες επέβαλαν δια της ομοιομορφίας, στην οποία καθυπέταξαν - τι λέω; εξαφάνισαν καταπίνοντας - κάθε τι το διάφορο, το ιδιαίτερο, το χειροποίητο...

Καθυπόταξη στην καθυπόταξη, το προσωπικό κριτήριο των καταναλωτών αμβλύνεται και δημιουργείται, έτσι, η ανάγκη για την εισαγωγή ενός αυτοματισμού που να βεβαιώνει το πράγμα στην αξία ή στην απαξία του.... ασφαλώς εντός μιας σιδηράς βιομηχανικής πειθαρχίας.

Αλλά και ο καθ' εις την σήμερον ημέρα, πασχίζει να γίνει ένας επώνυμος άνθρωπος. Το πάθος αυτό μπορούμε να το δούμε, να ξεδιπλώνεται σε μια κλίμακα έντασης, που μπορεί να μας προκαλέσει από ελαφρύ μειδίαμα για τα πλήθη αυτών (στάρλετς, πολιτικών, ειδημόνων, δημοσιογράφων, σχολιαστών και λοιπών)  που συνωστίζονται για μια στιγμή -ή και περισσότερες, ακόμα καλύτερα-  δημοσιότητας μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, έως απέχθεια όταν με την μορφή γενειοφόρου τραγουδίστριας τινός, επιβραβεύεται.

Πλην όμως και εμείς ως άνθρωποι που ζούμε σε αυτή την δεδομένη κατάσταση, επιθυμούμε να γνωρίζουμε ποιός είναι ποιός...

Ποιός γράφει; Ποιός ομιλεί;

Ένας λόγος είναι για να αποφύγουμε την αυθαιρεσία... δηλ. ο καθένας να γράφει και να λέει ό,τι θέλει.... πλην όμως μάλλον πως τελικά αυτό (το ενυπόγραφο) δεν την αποτρέπει, και μάλλον πως εκβάλλει στην πρώτη περίπτωση που ανέφερα πιο πάνω....δηλ. με κάποιον τρόπο, αυθαιρετώντας ή όχι, λέγοντας και γράφοντας αρλούμπες - δεν έχει καμία σημασία-  να αποκτήσει ο καθ' εις την περιλάλητη... επωνυμία.

Ένας άλλος λόγος είναι για να προστατευθούμε από την πλάνη.... μιας και ο λόγος διαθέτει εγγενώς αυτό το στοιχείο: Να δημιουργεί πλάνες... Στην περίπτωση αυτή καλό θα ήταν να μην διαβάζουμε τίποτα... είναι πιο ασφαλές. 

Ένας άλλος λόγος είναι η ανάγκη μας για ορθολογικότητα. Να ξέρουμε δηλαδή το αίτιο πίσω από το αποτέλεσμα. 

Αν για κάθε κείμενο υπάρχει τουλάχιστον ένας συγγραφέας, τότε γνωρίζοντας ποιός είναι ο συγγραφέας μπορούμε να τοποθετηθούμε καλύτερα απέναντι στο κείμενο, να το εξηγήσουμε, να το αφοπλίσουμε ή να το οικειοποιηθούμε.

Λογικό δεν είναι;

Μόνο που τα κείμενα -και ιδίως αυτά που δεν είναι πληροφοριακά αλλά κάτι περισσότερο- δεν επιθυμούν να "παίζουν" αυτόν τον ρόλο, διότι αυτός είναι ο ρόλος των βιογραφικών και διότι από τα κείμενα δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στα υποκείμενα, καθ' ότι (τα τελευταία) πάντα θα μας διαφεύγουν, ακόμα κι αν ξέρουμε όνομα, επώνυμο, οδό και αριθμό...

Υπάρχει όμως και ένας ακόμα σοβαρότερος.

Εγκαθιστώντας μια σχέση αιτίου - αποτέλεσματος και στα κείμενα, όχι μόνο εξαπλώνουμε αλλά και δίνουμε προβάδισμα  στην ψευδο-"επιστημονική" σκέψη, προσχωρούμε σ' έναν επιφανειακό τρόπο του αναλύειν και του ερευνάν, που ως μόνες ενδείξεις έχει το 0 και το 1, το σωστό και το λάθος, το "δικό" μας και το "άλλο", την διάκριση και την κατάταξη, το άσπρο και το μαύρο, εν τέλει την ακινητοποίηση  ... με κίνδυνο να καταστρέψουμε την Ελευθερία ... την ελευθερία την δική μας να αγγίξουμε δίχως προφυλάξεις το κείμενο, την ελευθερία του κειμένου να σταθεί γυμνό μπροστά μας και την ελευθερία του συγγραφέα να μην υποτάσσεται στην αιτιοκρατία που επιβάλλει το όνομα , η ταυτότητα, ο ρόλος του και προπαντός το κοινό του. Εκτός βέβαια, και αν προσδοκεί κάποιο τυχόν όφελος, οικονομικό ή άλλο τι. 

Αν όμως δεν προσδοκάς τίποτα... αν ξέρεις ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι κάποιες ατελείς δοκιμές  και όχι να προσφέρεις απαντήσεις, σωτηρίες ή αίωνιες αλήθειες, τότε μπορείς να ζεις στην αγία ανωνυμία...   

Δύσκολο να βρω υποστηρικτές σε κάτι που απαιτεί τόση αντιορθολογική εμπιστοσύνη, κάτι τόσο α-νόητα έντιμο!

πηγή