"Καλημέρα, δυνάστη μου!"

Μέσα μου είσαι και σουλατσάρεις.
Εγκατεστημένος από τα τρυφερά μου χρόνια όπου άκουγα
Μόνο το ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ,
παρά το τι μπορώ.

Από τότε που, σπρωγμένος από αόρατους, θολούς φόβους,
ζητάω πανταχόθεν ασφάλεια.

Έτσι είναι η κάθε μας στιγμή. Φόβος και θολούρα.

Μετέωροι περιφερόμαστε, εύκολα γινόμαστε πολτός, εύκολα γινόμαστε τραπουλόχαρτα σε χέρια άνομα.
Τον εσωτερικό μου δυνάστη εξωτερικεύω εφευρίσκοντας
και αναπτύσσοντας καταστάσεις αδιέξοδες,
Ή τον διακρίνω σε πρόσωπα άλλων
«για να μου ανοίγει τα μάτια», να με καθοδηγεί -αλλιώς πώς;

Ένα «πώς» είναι να παραδεχτώ με νηφαλιότητα ότι προϋπάρχει μέσα μου.
Για να τον γνωρίσω και να τον βάλω στη θέση του: Απέναντί μου!
Γιατί δεν είναι εγγενές στοιχείο μου, άρα μη φυσιολογικό.
Ίσως με το «Καλημέρα, δυνάστη μου!»,
να αρχίζω να διαχωρίζομαι από αυτόν,
και να μένω όλο πιο ακέραιος,
όλο πιο σώος, όλο και πιο ο εαυτός μου!
Κι όλα τ' άλλα ταχτοποιούνται!

πηγή