Η τηλεοπτική βιομηχανία του φόβου

«Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι…» όπως λέει το γνωστό αντάρτικο. Όμως αυτός που ζώστηκε τα άρματα δεν είναι ο λαός αλλά τα ιδιωτικά κανάλια. Σε στρατηγούς του «Ναι» και σε κήρυκες του φόβου μετατράπηκαν οι παρουσιαστές καθώς προσπαθούν να παρουσιάσουν το δημοψήφισμα σαν καρικατούρα και, ταυτόχρονα, να μας προειδοποιήσουν για τις συμφορές που μας περιμένουν αν επικρατήσει το ευρώ.
Όλοι ανεξαιρέτως οι μεγαλοδημοσιογράφοι έχουν υιοθετήσει τη γραμμή Σόιμπλε και λοιπόν ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι «ευρώ ή δραχμή». Ούτε λιτότητα, ούτε μνημόνια, ούτε εθνική ανεξαρτησία, ούτε θέμα δημοκρατίας.
Δυο μέτρα και δυο σταθμά χρησιμοποιήθηκαν στην κάλυψη των δύο μεγάλων συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα, της Δευτέρας και της Τρίτης. Ελάχιστος χρόνος ή και αποσιώπηση της πρώτης, αποθέωση της δεύτερης.
Ξάφνου τα κανάλια θυμήθηκαν ότι υπάρχει και «κοσμάκης», δηλ. οι άνθρωποι που στήνονται στις ουρές των ΑΤΜ. Ο άλλος «κοσμάκης», οι απολυμένοι, οι κακοπληρωμένοι, οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι είναι εδώ και χρόνια αόρατοι για τα κανάλια -κι ας μη μιλήσουμε για εκείνους που πήραν την απόφαση να αφαιρέσουν με το ίδιο τους το χέρι τη δική τους ζωή. Ξεχειλίζουν από θλίψη και αγανάκτηση οι τηλεοπτικές περιγραφές του γέροντα που προσπαθεί να πάρει κάτι «έναντι» από τη σύνταξη, όταν αγνοούσαν τον γέροντα όταν του έκοβαν βάναυσα τη σύνταξη.
Η επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού άρχισε από τα ιδιωτικά κανάλια αμέσως μόλις τελείωσε το διάγγελμα του Αλ. Τσίπρα το ξημέρωμα του Σαββάτου. Σαν συνεννοημένα, σαν έτοιμα από καιρό, άρχισαν να στήνουν το σκηνικό του τρόμου που εμπλουτίζεται όσο περνούν οι μέρες.

Άφθονοι ήταν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν εκείνες τις ώρες για το δημοψήφισμα: «είναι τυχοδιωκτικό», «είναι εκτός Συντάγματος», «φέρνει διχασμό» και λοιπά. Λες και ο λαός δεν έχει φωνή, λες και πρέπει να έχει γνώμη μόνο για ποιο τραγούδι θα ψηφίσει για τη Γιουροβίζιον και οφείλει μόνο να πληρώνει φόρους και χαράτσια και να δέχεται διαρκείς περικοπές.
Φωτιές από μολότοφ και οδομαχίες έξω από το Πολυτεχνείο μεταξύ ΜΑΤ και αναρχικών έρχονται να προστεθούν στο τρομο-σκηνικό. Μόνο που οι εικόνες είναι από πλάνα… πενταετίας, όπως εκ των υστέρων θα διευκρινιστεί, όμως οι εντυπώσεις μένουν.
Πολύτιμο εργαλείο, λοιπόν, η τηλεόραση για να εξευτελιστεί το δημοψήφισμα, για να μην περάσει το «Όχι» και για να εξασφαλιστούν ο φόβος και η υποταγή.
Φουλ, λοιπόν, δουλεύουν οι μηχανές στην τηλεοπτική (αλλά και στην έντυπη και την ηλεκτρονική) βιομηχανία του φόβου. Και κάποιοι καλλιτέχνες «του λαού», επιπέδου Ρουβά και Σεφερλή, βάζουν κι αυτοί το χεράκι τους, ζητώντας εθνική ενότητα…

(η φωτογραφία είναι παλιότερη δημιουργική σύνθεση, ωστόσο δεν απέχει πολύ από την προπαγάνδα που μας σερβίρουν τα κανάλια).

πηγή