Σήμερα πήγα στο Παίδων, επίσκεψη στην
κόρη μιας πολύ καλής μου φίλης. Πολύ χαιρόμουν που θα πήγαινα, όχι μόνο
γιατί ήθελα να συμπαρασταθώ στη φίλη μου, αλλά γιατί θα πήγαινα κάπου,
όπου υπάρχει Ζωή! Μπορεί να ακούγεται λιγάκι οξύμωρο, γιατί ένα
νοσοκομείο περικλείει στους τοίχους του πολύ αρρώστια, πόνο, ακόμα και
θάνατο! Όμως όλα αυτά ανήκουν 100% στη ζωή, ακόμα κι αν εναντιώνονται σ’
αυτήν… Είναι αληθινοί οι άνθρωποι αυτοί, οι έγνοιες τους, τα βογγητά
τους…
Ενώ έξω, στην «άλλη» ζωή, όλοι!
νέοι-γέροι, άντρες-γυναίκες, μιλούν για το δημοψήφισμα… Οι φίλοι, οι
συγγενείς, γνωστοί ή λιγότερο γνωστοί στο facebook, όλοι συζητούν κάτι
σχετικό με την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Λογικό. Απολύτως λογικό
θα έλεγα. Αλλά όμως δεν παύει να είναι μια θεωρητική συζήτηση όλη αυτή,
και μάλιστα από μη ειδήμονες. Θα μου πεις, δε χρειάζεται να είναι κανείς
ειδήμων για να έχει γνώμη σ’ ό,τι αφορά την ίδια του τη ζωή. Σύμφωνοι.
Όμως αυτό που βρήκα εγώ σαν παρήγορη
στάση σ’ όλον αυτό τον πανικό που ζούμε, είναι ν’ ασχοληθώ με την
πραγματική ζωή που έχω τώρα, στο παρόν, και να χαρώ όσο μπορώ τους
ανθρώπους που αγαπώ, μες στη χειροπιαστή καθημερινότητά μας! Απέχω όσο
μπορώ από πολιτικές συζητήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω
άποψη, και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ αυτή τη δύσκολη στιγμή για να κάνω
μια ευχή παραπάνω και να νιώσω το Θεό ως «Κύριο και Δέσποτα» της ζωής
μου… Όχι τυχαία, θυμήθηκα τώρα μια φράση από μια προσευχή που ήξερα
μικρή: Βοήθα με, Θεέ μου, να δεχτώ με ηρεμία όλα όσα θα μου φέρει η
σημερινή ημέρα… με την πεποίθηση οτι προέρχονται από Σένα…
Οι οικογένειές μας, οι φίλοι μας, οι
συνάνθρωποί μας είναι δίπλα μας κι είναι ζωντανοί! Ας δείξουμε σ’ αυτούς
αγάπη, υπομονή, αλλυλεγγύη – και πού ξέρεις; «Μικρά ζύμη, όλον το
φύραμα ζυμοί». Αν ο μικρός κοινωνικός μας ιστός είναι υγιής και γερός,
ίσως να έχει κάποια ελπίδα και η ελληνική κοινωνία, ν’ αντέξει τον πόνο,
ν’ αποφύγει το διχασμό και να βγει νικητής, σ΄όποιες συνθήκες κι αν
βρεθεί…
Αμήν (=μακάρι…)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;