Η ε(υ)φορία και ο λογαριασμός

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 6.7.2015
Η εικόνα μετά το δημοψήφισμα μου θυμίζει τις εκλογές του 1981 που το ΠΑΣΟΚ της «αλλαγής» κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές. Τότε βέβαια εκλογές, ενώ τώρα δημοψήφισμα. Δεν είναι το ίδιο. Όμως και τότε όπως και τώρα έξαλλοι αλαλαγμοί μέχρι αλλοφροσύνης, γιατί επιτέλους έφυγε η επάρατος δεξιά και κέρδισαν οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις. Χαρές, τραγούδια, χοροί, ακράτητος ενθουσιασμός. Κάτι ανάλογο και τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει κανείς διαφορετική γνώμη και άποψη, γιατί θα κατηγορηθεί για «Γερμανοτσιολιάς ή λυσσασμένο σκυλί», όπως τόνισε επανειλημμένα ο Γιώργος Δελαστίκ με εκδικητικό πάθος εναντίον του 40% του ελληνικού λαού, που δεν ψήφισε το όχι, (χθεσινή (5.7.2015) συζήτηση στη διαδικτυακή τηλεόραση του Νίκου Χατζηνικολάου).
Και τότε και τώρα τα ίδια φαινόμενα. Άκρατος φανατισμός και εξαλλοσύνη. Όμως τα δύο γεγονότα έχουν σε πολλά ομοιότητες και σε πολλά διαφορές.
Ποιες είναι οι ομοιότητες. Ο φανατισμός, η αλλοφροσύνη και η ανεξέλεγκτη συναισθηματική έκρηξη, χωρίς κανένα λογικό φραγμό. Όποιος τολμούσε τότε να ψελλίσει κάτι εναντίον της αλλαγής, ήταν από συντηρητικός έως φασίστας. Κάτι ανάλογο και τώρα. Όχι στην ίδια ένταση, αλλά παρόμοια. Αναβίωσαν για ακόμη μια φορά τα υπολανθάνοντα, αλλά πάντοτε υπαρκτά, εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.
Η σύνεση και λογική, όπως πάντα, στο πυρ το εξώτερον!
Δυστυχώς αυτού του λαού του έχουν διαμορφώσει έτσι την συνείδηση τα κόμματα της μεταπολίτευσης ώστε να άγεται και φέρεται κατά που τους κατευθύνουν οι δικές τους σκοπιμότητες.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι ζούμε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης την μεγαλύτερη και καταστροφικότερη παρακμιακή πορεία του τόπου σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Με τον τρόπο αυτόν είμαστε εύκολη λεία των εξωθεσμικών παραγόντων, οι οποίοι ορίζουν και καθορίζουν την πορεία αυτού του τόπου, χωρίς να υπάρχει η ανάλογη συνειδητοποίηση.
Η ερμηνεία είναι εύκολη, αν ανατρέξουμε σ’ αυτά που είχαν πει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας, σχετικά με την λειτουργία του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος, στα πλαίσια του οποίου λειτουργούν τα ελληνικά κόμματα. Οι απόψεις τους δεν έχουν διαψευστεί έως σήμερα και θα συνεχίσουν να ισχύουν και στο μέλλον, εκτός αν αλλάξει αυτό το σύστημα με επανάσταση. Επειδή όμως διεθνώς και στην Ελλάδα πολύ περισσότερο, το Λαϊκό Κίνημα, ως αντίπαλο δέος, έχει υποστεί πλήρη ήττα, μια τέτοια πιθανότητα ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας και ακόμη πάρα πέρα.
Πάντοτε ισχύει η αρχή ότι για να διαμορφώσεις το μέλλον πρέπει να γνωρίζεις το παρελθόν και να διδάσκεσαι απ’ αυτό. Το βασικό ερώτημα: Τι κοινωνία θέλουμε, εξαρτάται από το όραμα για την κοινωνία αυτή, αλλά και από τις σωστές ή λανθασμένες αναλύσεις του παρελθόντος. Από κει και πέρα ισχύει συμπληρωματικά η αρχή ότι όποιος προβλέπει το μέλλον μπορεί και να το διαμορφώσει σε αναφορά προς το όραμα.
Αξίζει να παραθέσουμε τις τοποθετήσεις των δύο ανωτέρω, οι οποίοι έχουν εκφράσει με συντομία και αυθεντικά, για να μην επεκταθούμε περαιτέρω, ποια είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, και πώς λειτουργεί και θα λειτουργήσει στον τόπο μας το πολιτικό σύστημα μέσα στα πλαίσια του αστικού, κοινοβουλευτικού δικομματικού συστήματος, με τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά, πέρα από τα γενικά που αφορούν όλα τα αντιπροσωπευτικά «δημοκρατικά» καθεστώτα της Δύσης.
Παραθέτουμε τις απόψεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σάκη Καράγιωργα, που διατηρούν ακόμη και σήμερα στα βασικά τους σημεία την ισχύ και επικαιρότητά τους: «Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».
Από την τότε τοποθέτηση του Ανδρέα Παπανδρέου, για να κάνουμε μόνο μερικά σύντομα σχόλια, το παλάτι πια δεν υπάρχει, αλλά αντικαταστάθηκε από τα λεγόμενα τζάκια. Το προσαρτημένο, εξαρτημένο πολιτικό κόμμα ασφαλώς αφορά την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες τους, δηλαδή το κόμμα του γιού του, το Ποτάμι κ.λπ. Για την «εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς» είναι νωρίς ακόμη να αποφανθούμε. Το μέλλον θα δείξει!
Ο Σάκης Καράγιωργας, ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο αγωνιστής, ένας πατριώτης με καθαρό από στερεότυπα, ιδεοληψίες και δογματισμούς ανυστερόβουλο μυαλό και διαμαντένιο χαρακτήρα (αυτό έχει τεράστια σημασία), είναι πιο συγκεκριμένος στα θέματα αυτά, γιατί έχει τις πρώτες δυσάρεστες εμπειρίες από την αρνητική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981 και τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», όπως λεγόταν τότε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο λαϊκιστικό ρεύμα, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το άλλο». Ο Σάκης Καράγιωργας, με τον όρο «αστικά κόμματα» είχε παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό πρόσημο, όπως και πράγματι είναι. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε, κυρίως από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό αναχρονισμό», όπως πάλι το απέδειξε η πράξη. Για τις μετέπειτα κυβερνήσεις, (μετασημιτικές), ας μην κάνουμε καλύτερα λόγο και ξύνουμε πρόσφατες πληγές!
Παρεμπιπτόντως πολλοί μιλούν για το τέλος του δικομματισμού. Αυτοί φυσικά πλανώνται πλάνην οικτράν, γιατί, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού δικομματικού συστήματος, εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιο προοδευτικό κόμμα, για να μη μιλήσουμε για ριζοσπαστικό ή επαναστατικό, είναι το πολύ ο εκσυγχρονισμός, με την έννοια των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών σ’ όλα τα επίπεδα. Κάτι που οφείλει να επιχειρήσει η σημερινή συγκυβέρνηση, για να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σ’ όλα τα επίπεδα: ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και όχι μόνο οικονομικά. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση, αλλά παραμονή στο παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο του παρελθόντος που μας οδήγησε στην διαφθορά και την κρίση, δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα ευλογημένο από την φύση τόπο.
Και τώρα ερχόμαστε να αναλύσουμε τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, με βάση τα κριτήρια που έχουν θέσει

Πώς αναρριχήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;

«Θα έπεφτε η κυβέρνηση, γι’ αυτό επιλέξαμε το δημοψήφισμα. Το πρόγραμμα δεν θα περνούσε από την βουλή»
Ομολογία του Τσακαλώτου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
Θυσιάζονται οι Έλληνες και η Ελλάδα για να σωθεί το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ!

Είναι πράγματι ένα ανεξήγητο -κατά τα φαινόμενα- γεγονός, πώς δηλαδή κατάφερε ένα κόμμα του 3% να φτάσει να διεκδικεί και να κατακτά την εξουσία ή μάλλον την κυβέρνηση, πιο σωστά, γιατί την εξουσία την έχουν και την διαχειρίζονται τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, κυρίως πέραν του Ατλαντικού. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όποιος την αρνείται είναι εκτός πραγματικότητας και ζει με ψευδαισθήσεις, που σε τελευταία ανάλυση είναι επικίνδυνες, γιατί οδηγούν σε προγεγραμμένες καταστροφές.
Άλλο είναι η προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας, που πρέπει να αποτελεί την στρατηγική των πατριωτικών δυνάμεων και άλλο η διάγνωση και αναγνώριση της πραγματικότητας.
Στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήσω, σύμφωνα με την δική μου θεωρητική και πρακτική συγκρότηση και εμπειρία, να δώσω μια απάντηση ή να προσπαθήσω να προσεγγίσω την αλήθεια.
Θα ξεκινήσω από μια διαπίστωση, που έχω καταθέσει και σε βιβλία και σε πάμπολλα άρθρα μου, που αφορούν στην σχέση των ΗΠΑ με την Ρωσία.
Το κοινοβουλευτικό δικομματικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί, όπως το ανέλυσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας και το εξέθεσα σε άλλη μου ανάλυση.
Εκείνο που επιδιώκουν οι Αμερικανοί είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας και η ακύρωση οποιασδήποτε δυνατότητάς της τελευταίας να προσεγγίσει την Ρωσία. Αυτό επεδίωξε και επέτυχε με όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και κυρίως μέσω της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και όλων των επιγόνων πρωθυπουργών που τον διαδέχτηκαν, αλλά δεν τα κατάφερε απόλυτα. Ο Σημίτης παρέδωσε στους Αμερικανούς ότι μπορούσε και του υποδείκνυαν οι Αμερικανοί, αλλά κι αυτός δεν κατάφερε να φέρει σε πέρας όλα τα σχέδια των Αμερικανών. Η τελευταία προσπάθεια, εκτός των άλλων, έγινε με τον Τζέφρυ Παπανδρέου, ο οποίος μας έβαλε σκόπιμα στο ΔΝΤ κατ’ εντολή των Αμερικανών. Τόνιζα ανέκαθεν και έγραφα επανειλημμένα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην Ελλάδα σε διατεταγμένη αμερικανική υπηρεσία, για να δημιουργήσει μία πολυπολιτισμική, πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική κοινωνία με ανοιχτά σύνορα. Το σχέδιο της επιτυχίας του ήταν πολύ απλό: «Λεφτά υπάρχουν». Αφού ο πατέρας του εφάρμοσε στην Ελλάδα το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που ασπάστηκαν ασμένως οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους και δημιούργησε μέσω αυτού χειραγωγούμενους πολίτες, ήταν εύκολο στον γιο να πετύχει τον στόχο του να ανέλθει στην κυβέρνηση για να επιτελέσει το έργο που του ανέθεσαν οι ΗΠΑ.
Έτρεξαν άπαντες σχεδόν οι κλέφτες, απατεώνες, ληστές (σοσιαληστές), λωποδύτες, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι και αετονύχηδες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, τους οποίους (υπερήφανους και ώριμους!!!) διέφθειραν τα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, να αρπάξουν τα χρήματα που υποσχέθηκε. Τελικά χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά το σχέδιο προχώρησε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Μέσα στην απόλυτη και πρωτοφανή παρακμή της ελληνικής κοινωνίας, που δημιούργησε το σύστημα ήταν πολύ εύκολο. Η πρώτη φάση λοιπόν του σχεδίου να ενταχθούμε στον έλεγχο του ΔΝΤ και συνεπώς των Αμερικανών τελείωσε. Δεν μπορούσε όμως πια με τον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρήσει στην ολοκλήρωσή του, γιατί στο μεταξύ αποκαλύφτηκε η απάτη του. Τα λεφτά που περίμεναν οι Έλληνες αποδείχτηκαν φούμαρα. Το ΠΑΣΟΚ έχασε την αίγλη του και τα εκλογικά ποσοστά του και συρρικνώθηκε σε τέτοιο βαθμό μαζί με την δεξιά, ώστε να μην είναι πια χρήσιμο εργαλείο για τα αμερικανικά σχέδια.
Έπρεπε να διαλέξουν άλλον πολιτικό φορέα, που να είναι «άφθαρτος» και τον βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ κατάλληλο.
Στην φάση αυτή λοιπόν επιλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%, όσο κυνικό κι αν φαντάζει αυτό. Με τους μαθητευόμενους μάγους και τους ανίδεους παγκοσμιοποιημένους, νεοταξικούς ιδεοληψίες, μακράν της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας, ήταν πανεύκολο να πετύχουν τον στόχο τους. Νόμιζαν όλοι αυτοί ότι αναρριχήθηκαν στην κυβέρνηση με δική τους δυναμική. Πάλι η στρατηγική που ακολούθησαν και συνέστησαν οι Αμερικανοί ήταν το εύκολο και ελκυστικό τέχνασμα και ευφυολόγημα του «λεφτά υπάρχουν». Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν μια αντιγραφή κατά κάποιο τρόπο του προγράμματος του Γιώργου Παπανδρέου. Ένα καταναλωτικό πρόγραμμα, μοντέλο με δανεικά και συνεπώς παρασιτικό, χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική. Το ίδιο ή παρόμοιο εν πάση περιπτώσει με το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που επεκράτησε από την εποχή του ΠΑΣΟΚ και καθιερώθηκε ως οικονομικό πρότυπο στην ελληνική παρακμιακή κοινωνία.
Από το 3% ξαφνικά εκτινάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο περίπου 36%. Όλα τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και εν μέρει της Νέας Δημοκρατίας οδηγήθηκαν στους κόλπους του κόμματος αυτού, για να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση και να εκτελέσει το δεύτερο σχέδιο των Αμερικανών που ήταν η κατάργηση του έθνους – κράτους με τα ιδιάζοντα εθνικά του χαρακτηριστικά, μέσω της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, το τέμενος και τους ομοφυλοφίλους, που αποτελούν τους δούρειους ίππους της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, για να ισλαμοποιηθεί η Ελλάδα από την μια και γίνει από την άλλη απόλυτα ελεγχόμενο υποχείριο των ΗΠΑ, με κύριο στόχο την αποτροπή στο μέλλον κάθε προσπάθειας προσέγγισης της Ρωσίας. Την πρώην Γιουγκοσλαβία ως ρωσόφιλη απεφάσισαν να την διαμελίσουν. Την Ελλάδα για να την υποτάξουν, επέλεξαν τον οικονομικό στραγγαλισμό και μέσω αυτού τον απόλυτο έλεγχο και υποταγή στα κελεύσματα της Αμερικής. Με το δημοψήφισμα αυτό το σχέδιο των Αμερικανών, είτε με το όχι σε ένα ανύπαρκτο ερώτημα, είτε με το ναι των ούτως ή άλλως υποτελών αστικών πολιτικών δυνάμεων στις επιταγές της Δύσης και των ΗΠΑ, θα έχει πλήρη επιτυχία. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. στα σχέδια αυτά θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία. Αν παρ’ όλα αυτά υπήρχε ο κίνδυνος να ξεστρατίσει η Ελλάδα από την ατλαντική συμμαχία και να αλληθωρίσει προς την Ρωσία, υπήρχαν και άλλα πολλά σενάρια τιθάσευσης της κυβέρνησης, ώστε να μην είναι σε θέση να παίξει κάποιον αυτόνομο ρόλο. Ένα απ’ αυτά θα ήταν η παράδοσή της στην Τουρκία, που πέρα από την ισλαμοποίηση, θα αποτελούσε μία ακόμη ασφαλιστική δικλείδα για τους Αμερικανούς απόλυτου ελέγχου της Ελλάδας, όπως γίνηκε με την Κύπρο του «Κάστρου της Μεσογείου». Το σχέδιο μπορεί να έχει ακόμη στόχο τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και μέσω της αφαίρεσης εδαφών στα πλαίσια του Νέου Ανατολικού ζητήματος της επαναχάραξης συνόρων, ώστε και απ’ αυτής της πλευράς να μην είναι σε θέση η Ελλάδα, πλήρως αποδυναμωμένη και εδαφικά και πληθυσμιακά, να ενοχλεί τις ΗΠΑ στον τεράστιο για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα ανήκει από το 1943 στην σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πρώτα και μετέπειτα στους Αμερικανούς.
Διάλεξαν λοιπόν σ’ αυτή την μεταπαπανδρεϊκή εποχή τον ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχουν τους περεταίρω στόχους τους. Δεν μπορώ αλλιώς να καταλάβω την φανατική του επιδίωξη, όταν η Ελλάδα «χάνεται» να ασχολούνται, σ’ αυτήν την κρίσιμη φάση, με το νομοσχέδιο της ιθαγένειας.
Τέλος στον καταρρέοντα «αστισμό», που δεν τολμούσε να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, επειδή οι εκπρόσωποί του ήταν διεφθαρμένοι, ελεγχόμενοι και εκβιαζόμενοι, διάλεξαν τους αμόλυντους «μαθητευόμενους μάγους», γιατί το σύστημα πρέπει να λειτουργεί, είτε με αριστερές, είτε κεντρώες, είτε δεξιές κυβερνήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα εκείνων που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Μετά το 1977 τις πολιτικές εξελίξεις καθορίζουν οι Αμερικανοί. Είναι κυνική σαφώς αυτή η ομολογία, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Τι παιχνίδια παίζει η ιστορία και πολλοί δεν έχουν ιδέα, ζώντας στον κόσμο τους, μακριά από την πραγματικότητα, βυθισμένοι μέσα στην ιδεοληψία, τις φαντασιώσεις και την «επαναστατική τους εργασιοθεραπεία»; Αν ήταν μόνοι τους δεν θα είχε καμία συνέπεια. Θα κατέστρεφαν μόνο τον εαυτό τους. Όμως με τα «καμώματά τους» καταστρέφουν την Ελλάδα και συμπαρασύρουν στον όλεθρο και τους ΑΝ.ΕΛ. Οι τελευταίοι δυστυχώς ως πατριωτικό κίνημα δεν αναλαμβάνουν καμιά προσπάθεια να αποσείσουν από πάνω τους την ρετσινιά ότι είναι η ακροδεξιά του συστήματος, όπως τους αποκαλούν, εκτός από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΙΟΥ Ή ΔΗΜΟΣΙΑ Ή ΚΑΤ ΙΔΙΑΝ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Από την στιγμή που προκήρυξαν το δημοψήφισμα αρχίζει πια για τον ΣΥΡΙΖΑ η αντίστροφη πορεία. Θα ξεκινήσει η αποκαθήλωσή του. Πόσο θα διαρκέσει δεν είναι δυνατό να προβλεφτεί. Μόνο εικασίες μπορεί να κάνει κανείς. Όσο κράτησε Το πιο λογικό είναι να κρατήσει τόσο, όσο πρώτον θα υλοποιήσει τα σχέδια των Αμερικανών, με πολλά από τα οποία ως πολυπολιτισμικός πολιτικός φορέας ταυτίζεται και δεύτερον, όσο θα κρατήσει η ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του άλλου πολιτικού πόλου.
Ποιο είναι το σενάριο, που θέλω να περιγράψω σχετικά με τις εξελίξεις, εφόσον οι διαπιστώσεις μου είναι αληθινές; Είναι αλήθεια ότι μετά από την διαπίστωση ότι οι μνημονιακές προτάσεις που έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στους δανειστές, δεν θα περνούσαν από το κόμμα και την βουλή, όπως ειλικρινά ομολογεί ο Τσακαλώτος και η ομολογία του αυτή ισχύει απόλυτα, κάποιοι έβαλαν το σχέδιο τους δημοψηφίσματος μπροστά, που θα είχε μεγαλύτερη ευκολία και δυνατότητα να περάσει από την βουλή, μιας και οι αρχηγοί των κομμάτων που καλεί ο πρωθυπουργός να συσκεφτούν σήμερα, 6.7.2015 στον προεδρικό Μέγαρο, θα αποφασίσουν να ψηφίσουν το νέο σκληρό μνημόνιο, που θα τους υπαγορεύσουν και επιβάλουν οι δανειστές και που θα έχει πολύ περισσότερα και βαρύτερα μέτρα για τα λαϊκά στρώματα από πριν. Ούτως ή άλλως η μη αποδοχή σημαίνει έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό θα αποτελούσε την απόλυτη καταστροφή.
Μια τέτοια λύση δεν θα την επιτρέψουν ποτέ οι Αμερικανοί, για λόγους γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας. Είτε το θέλει κανείς είτε όχι η Ελλάδα είναι ένα πολύτιμο για τις ΗΠΑ γωνιακό οικόπεδο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ηττοπάθεια ή αναγνώριση των δεδομένων, αλλά με η μέθοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του ούτως ή άλλως οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που φαντασιόνονται οι αριστερίστικες, κοσμοπολίτικες, παγκοσμιοποιημένες, νεοταξικές, «διεθνιστικές» δυνάμεις του εθνομηδενιστικού ΣΥΡΙΖΑ.
Το δημοψήφισμα δεν είχε κανένα άλλο νόημα. Αποτελεί ένα ευφυέστατο στρατηγικό τέχνασμα των Αμερικανών να παρακάμψουν με την «συναίνεση» όλων των δυνάμεων της αριστεράς την καταψήφιση του μνημονίου που θα αναγκαστεί να αποδεχτεί η συγκυβέρνηση. Τότε φυσικά θα γίνει η αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά θα είναι αργά η αποφυγή εφαρμογής της.
Στο μεταξύ, με την παραίτηση του Σαμαρά, αρχίζει η αντίστροφη πορεία, γιατί ανοίγει ο δρόμος για την ανασύνταξη και ανασυγκρότηση των δυνάμεων της δεξιάς, που είναι ήδη δρομολογημένη, πάλι μέσα στα πλαίσια του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος.
Όλα ήταν προγραμματισμένα και δρομολογημένα. Απλώς, όταν δεν πετυχαίνει το ένα σχέδιο, εφαρμόζεται το άλλο, που είναι πιο αποτελεσματικό.
Ο ανώριμος ελληνικός λαός, που ψήφιζε την καταστροφή του από φαύλα διεφθαρμένα και χρεοκοπημένα κόμματα και συνδικάτα, εδώ και σαράντα χρόνια, με τον απύθμενο λαϊκισμό, που εφάρμοζαν, δεν μπορεί να καταλάβει πώς ρυθμίζονται οι τύχες του στο παρασκήνιο, επειδή ανώριμος όπως είναι, άγεται και φέρεται ως συνήθως από δυνάμεις που δεν μπορεί να κατανοήσει, ενώ ο ίδιος νομίζει ότι είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων στο προσκήνιο.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Για το ΠΑΣΟΚ διήρκεσε αυτή η αυταπάτη σαράντα περίπου χρόνια και ίσως συνεχίζει ακόμη. Εκείνο πάντως που παραμένει κάτω απ’ όλες τις εξελίξεις, όποιες και να είναι αυτές, σταθερό και δεν αλλάζει η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση στα πλαίσια, όπως επανειλημμένα τονίσαμε, του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος. Αυτή είναι μια σταθερά που δεν αλλάζει. Όλα τα άλλα μπορούν να αλλάζουν, αλλά μόνο όταν εξυπηρετούν αυτήν την στρατηγική.
Την ανάλυσή μου αυτή περιγράφει αποκαλυπτικά ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο κατωτέρω ποίημα του που παραθέτω κατωτέρω:

ΣΟΦΟΙ ΔΕ ΠΡΟΣΙΟΝΤΩΝ
Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνο-
μένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα
Απολλωνιον, VIII, 7.
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Τι φράση κι αυτή του ποιητή! «Ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί».
Και ένα τελευταίο. Αλίμονο σ’ εκείνον που έχει το θάρρος να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα! 

πηγή