Ένα πολύ σημαντικό κείμενο (γραμμένο το 1992!) που περιγράφει πεντακάθαρα (για όποιον είχε μάτια φαινόταν από τότε) την
ελληνική πραγματικότητα. Γραμμένο από ένα πολύ σημαντικό Έλληνα, τον Παναγιώτη Κονδύλη (1943 – 1998), που δυστυχώς, στην Ελλάδα των πολιτικών τηλεαστέρων και του ασήμαντου δημοσίου λόγου παραμένει άγνωστος.
Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο
εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως
ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου
περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει
συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο
της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος
κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό
υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και
υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά
εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί
οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες
αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά·
οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη
Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει
κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν,
αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα
ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;