«Αγαπάτε
αλλήλους, πατέρες μου, Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα
αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κόσμο επειδή ήρθαμε εδώ
πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας
που ήρθε εδώ, μ' αυτή και μόνο την πράξη του απέδειξε πως παραδέχεται
τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο ... Κι όσο
περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και
συνειδητό θα πρέπει
να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, -τότε άδικα ήρθε εδώ
πέρα. Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι
μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς μα και
πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες
τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές. Γιατί να
ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για
όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού
παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των
ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη . Γιατί αυτή η
συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου
ανθρώπου. Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα
είναι εκείνο που θα έπρεπε να ήταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα
τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την
οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε καθένας από σας θα μπορεί ν'
αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα
δάκρια του τ' αμαρτήματα του κόσμου…
Ο
καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ' την ίδια του την καρδιά κι ας
εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματά σας
ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε.
Φτάνει
να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στον Θεό. Και πάλι σας το λέω, μην
περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς ούτε μπροστά
στους μεγάλους. Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας
λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν.
Μη
μισείτε τους αθεϊστές, τους δασκάλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα
και τους μοχθηρούς απ' αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν
ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί ... Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας
και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί
για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν
προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από
περηφάνεια γιατί κι εγώ ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων
... Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού…»
ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΩΦ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;