Ο Τσίπρας ως νέος ΓΑΠ και οι εκλογές στη ΝΔ - Η Ελλάδα θα γίνει κανονική μπανανία;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Κανείς δεν πρέπει και δεν μπορεί να παραβλέπει το συσχετισμό δυνάμεων στην εξωτερική πολιτική και στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, ο οποίος θα πρέπει να είναι μια επιλογή που εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της χώρας.

Μάλιστα, οι επιλογές αυτές θα πρέπει να γίνονται έστω κι αν παραβιάζονται ιδεολογικές γραμμές των κυβερνώντων. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης Μεταξάς, παρότι γερμανοτραφής και ιδεολογικά πιο κοντά προς τη χιτλερική Γερμανία, αρκετά πριν αρχίσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, πείσθηκε από τους Άγγλους ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι με τη Μεγάλη Βρετανία, εγγράφοντας με την επιλογή του αυτή υποθήκες για τα ιταλοκρατούμενα τότε Δωδεκάνησα και την Κύπρο.

Έκτοτε η Ελλάδα είναι γεωπολιτικά προσανατολισμένη στη Δύση, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε, ένας προσανατολισμός που, όπως αποδείχτηκε από το ρου των ιστορικών γεγονότων, εξυπηρέτησε τα στρατηγικά εθνικά μας συμφέροντα, παρά το ζοφερό παράδειγμα της Κύπρου και της κατάστασης που επικρατεί στο Αιγαίο, με την Τουρκία να διεκδικεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το μισό, με την ανοχή αν όχι με την παρότρυνση  των ΗΠΑ και του ελεγχόμενου από την Ουάσιγκτον ΝΑΤΟ.

Τα βαθιά αποτυπώματα στον εθνικό κορμό του αδελφοκτόνου πολέμου 1944-49, με την αριστερά να θεωρεί τη Δύση γενικώς, την Αγγλία και τις ΗΠΑ ειδικώς, υπεύθυνες για την κατάληξη του εμφυλίου πολέμου και τα όσα επακολούθησαν εις βάρος των ηττημένων, σε συνδυασμό με τον βρώμικο ρόλο του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, στο Κυπριακό και στις ελληνοτουρκικές κρίσεις με φόντο τον έλεγχο του Αιγαίου, δημιούργησαν αυτό που λέμε σύνδρομο αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα.

Ο αντιαμερικανισμός, σε συνδυασμό με τους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ, που σε ορισμένες περιπτώσεις συνεχίζουν να θίγουν και να αντιστρατεύονται τα εθνικά μας συμφέροντα σε Ελλάδα και Κύπρο, με αποτέλεσμα να τον ανατροφοδοτούν, είναι η κυριότερη αιτία που δεν επιτρέπουν τη φυσιολογική ανάπτυξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι ΗΠΑ θεωρούσαν πάντα την Ελλάδα μια δύσκολη χώρα και είχαν πάντα κατά νου τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στο πολιτικό σκηνικό, ούτως ώστε κυρίως τα κόμματα εξουσίας να είναι «πειθήνια» και να μην δημιουργούν προβλήματα στις πολιτικές της Ουάσιγκτον στα Βαλκάνια, τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Η απείθεια του Κώστα Καραμανλή σε μια σειρά από ζητήματα, όπως αυτό των ενεργειακών σχέσεων με τη Μόσχα και το Σκοπιανό, ώθησε τις ΗΠΑ στη δημιουργία συνθηκών που θα διευκόλυναν την ανατροπή του, και θα δρομολογούσαν τη διαδοχή του στην κυβέρνηση από τον "βολικό" ΓΑΠ, και στη θέση του αρχηγού της ΝΔ από την επίσης "βολική" Ντόρα Μητσοτάκη.

Το σκάνδαλο τον ομολόγων, οι πυρκαγιές του 2007 και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ήταν μια ευκαιρία και χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ, μέσω της επιρροής που ασκούν στα ΜΜΕ και τα κόμματα, για την υλοποίηση του σχεδίου, το οποίο όμως εφαρμόστηκε κατά το ήμισυ, αφού μπορεί ο ΓΑΠ να έγινε πρωθυπουργός, χάλασε τη «σούπα» όμως η εκλογή Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ, αντί της Ντόρας.

Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα καταστράφηκε οικονομικά από τον ΓΑΠ και τους αλήστου μνήμης κηπουρούς του και εκ των πραγμάτων είναι πλέον πιο «βολική και πειθαρχική», όπως αποδεικνύεται από το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, το «ευχαριστώ τους Αμερικανούς» του Δραγασάκη και τη δημόσια ομολογία της χειραγώγησής του εναντίον της Ε.Ε., από τον ίδιο τον Τσίπρα και μάλιστα όσο ήταν στο έδαφος των ΗΠΑ, αφού είχε διαρρεύσει σχετικό έγγραφο του πρέσβη μας στην Ουάσιγκτον που τον χαρακτήριζε ως γκαουλάιτερ των ΗΠΑ και μαριονέτα εναντίον της Ε.Ε. και ενώ τον εξευτέλιζαν με το θέμα των Σκοπίων τα γεράκια της Ουάσιγκτον.

Ενώ λοιπόν με τη μια πλευρά -την... αριστερή- του λόφου οι ΗΠΑ πέτυχαν και πάλι αυτό που ήθελαν, αντικαθιστώντας τον ΓΑΠ με τον Τσίπρα, στην άλλη πλευρά στο προσκήνιο είναι και πάλι η εκλογή προέδρου στη Ν.Δ.

Και πάλι υπάρχουν οι βολικοί, που και ισχυρούς δεσμούς έχουν με διάφορα συστήματα εξουσίας στις ΗΠΑ, και αδυναμίες έχουν, σε σχέση με ζητήματα διαφθοράς που τους αφορούν, που τους καθιστούν ούτως ή άλλως ακόμα πιο "ευέλικτους", όταν για παράδειγμα θα χρειαστούν να πέσουν οι υπογραφές για το ξεπούλημα της Κύπρου, της Θράκης, που ήδη ξεκίνησε με την εν εξελίξει συνεργασία του τουκρικού προξενείου με το ΣΥΡΙΖΑ (3 στα 3 στη Ροδόπη) και όπου αλλού. Και αναφερόμαστε σε ένιους εκ των φερομένων ως υποψηφίων.

Μένει να δούμε αν οι πολίτες, ανεξαρτήτως κόμματος και ιδεολογίας, θα επιτρέψουν την μετατροπή της Ελλάδας σε κανονική μπανανία, ή αν θα επέμβουν και πάλι, όπως στην περίπτωση Σαμαρά -ανεξαρτήτως του αν με τις επιλογές του σε κάποιο βαθμό διέψευσε τις προσδοκίες των πολιτών-, για να εκλεγεί ένας αρχηγός που θα σέβεται τον εαυτό του, τους πολίτες και την ιστορία αυτής της χώρας και δεν θα είναι έτοιμος για την καρέκλα της εξουσίας να ξεπουλήσει ιδεολογία και πατρίδα.

Δημοσιεύθηκε στη "δημοκρατία"