Πόντιοι και Στάλιν

Της Μελίνας Κονταξή

Κύριο συστατικό του φασισμού είναι η γενίκευση.

Το χειρότερο όμως είναι όταν χαρακτηρίζεται συλλογικά ένα από τα πιο πολύπαθα κομμάτια του Ελληνισμού, το Ποντιακό και ειδικά οι Πόντιοι της Πρώην Σοβιετικής Ενωσης.

Από 38.000 έως 50.000 Ελληνες εξοντώθηκαν στα γκούλαγκ και 200.000 στάλθηκαν εξορία στην Κεντρική Ασία. Ο Ελληνισμός στη Ρωσία ανερχόταν στις 700.000.

Από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι και την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, χιλιάδες Ελληνες αναζήτησαν καταφύγιο στη χώρα που αισθάνονταν πιο κοντά τους… στο ομόθρησκο Μόσκοβο.

Από αυτούς, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, 58.526 είχαν έρθει στην Ελλάδα, όμως πολλοί άλλοι πέθαναν από αρρώστιες και το κρύο στα παράλια του Βατούμ και του Σοχούμ περιμένοντας τα πλοία για την Ελλάδα, ενώ κατά την διάρκεια του εμφυλίου σκοτώθηκαν χιλιάδες Ελληνες από τα χέρια των Λευκορώσων του Ντενίκιν στον οποίο οι Ελληνες της Προαζοφικής αντιστάθηκαν καθώς έκανε επιδρομές στα χωριά τους και άρπαζε υλικά, τρόφιμα ως και κορίτσια.

Δεν ήταν όλοι οι Ελληνες "το ίδιο" στη Ρωσία, όπως δεν είναι και όλοι οι Ελληνες το ίδιο σήμερα στην Ελλάδα.

Άλλοι Ελληνες είχαν ενταχθεί στα στρατεύματα του Λένιν, άλλοι στο Ρωσικό στρατό και άλλοι στους άνδρες του αναρχικού Μαχνό.

Στα 1937 ξεκινούν οι διώξεις με βάση την εθνικότητα.

Η αρχή έγινε από τους Κορεάτες, που εκτοπίστηκαν μαζικά, κατηγορούμενοι ως κατάσκοποι των Ιαπώνων, μαζί και τα μέλη του κόμματος.

Και οι Ελληνες του Πόντου βρέθηκαν στο στόχαστρο με βάση την εθνικότητα τους.

Οι κύριες κατηγορίες ήταν ότι ήταν Τροτσκιστές, ότι ήθελαν να ιδρύσουν Ελληνική δημοκρατία. Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν το 38, η διδασκαλία άρχισε να γίνεται στα ρωσικά ή στην γλώσσα των Σοβιετικών Δημοκρατιών.

Μερικά ονόματα προσώπων, όπως ο Γεώργιος Κόστοπραβ που ήταν η σημαντικότερη φυσιογνωμία της Ελληνόφωνης σοβιετικής λογοτεχνίας, ο οποίος δημιούργησε την ρουμαϊκή (από το ρωμαϊκή) ποιητική γλώσσα, που εκτελέστηκε ως αντεπαναστάτης, με ψευδείς κατηγορίες το 1938, όπως ο ποιητής Γιάγκος Κανονίδης, που είχε μεταφράσει την Διεθνή στην δημοτική και ο Η. Κ. Χιώτης μέλος του Κουμμουνιστικού κόμματος Ρωσίας από το 1904, οι οποίοι εκτελέστηκαν και αυτοί κατά την διάρκεια των σταλινικών διώξεων δείχνουν ότι εκτελέστηκαν ιδεοληψιών ή οικονομικών συμφερόντων ή και πολιτικών σχεδιασμών όπως στηνρίπτωση της Αμπχαζίας απ όπου εκτοπίστηκαν όλοι οι Έλληνες και τα σπίτια τους δόθηκαν σε Γεωργιανούς για να σοβιετοποιηθεί η περιοχή.

Σε ότι αφορά τις κατηγορίες για συνεργασία με τους Γερμανούς, 13.000 Ελληνες μόνο από την Γεωργία, πολέμησαν στο πλευρό του Κόκκινου στρατού, ενώ σε εννέα Έλληνες δόθηκε η τιμή του ήρωα της Σοβιετικής Ενωσης.

Η ιστορία του Βασίλη Φισατίδη στον οποίον είχαν απονεμηθεί έξι μετάλλια της Σοβιετικής ένωσης για την δράση του στον κόκκινο στρατό κατά τον Β’ΠΠ και η γυναίκα του ειδοποιήθηκε να φύγει μετά τον πόλεμο, γιατί όλοι οι Ελληνες κάτοικοι της πόλης της Γεωργίας θα εκτοπίζονταν, ανάμεσα στους οποίους η μητέρα και τα αδέρφια της, δείχνει την αβασιμότητα των κατηγοριών.

Σίγουρα υπήρξαν προδότες, λαοί χωρίς προδότες υπάρχουν μόνο στην φαντασία των φασιστών όλων των πλευρών.

Μόνο που ο συλλογικός χαρακτηρισμός για ένα από τα πιο βασανισμένα, μαχητικά και δημιουργικά κομμάτια αυτού του έθνους, αμαυρώνει την μνήμη πρώτα από όλα αυτών που πίστεψαν στην πραγματική έκφραση της ιδεολογίας του κομμουνισμού και έπεσαν θύματα της διαστρέβλωσης της, μετά προσβάλει την ίδια την ιδεολογία και τέλος τον τεράστιο αντιφασιστικό αγώνα του σοβιετικού λαού.

πηγή