Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΣΤΕΠΑΝ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ..
24 Αυγούστου 2015
Επίσκεψη στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ
Συναντήθηκα με τον γέροντα Νικολάϊ Γκουριάνοβ εξ΄αιτίας μιας μουσουλμάνας, της γυναίκας ενός φίλου μου Στεπάν από την πόλη Τιουμέν. Ο Στεπάν μεγάλωσε σε μια χωριάτικη οικογένεια που είχε εννιά παιδιά. Αυτός ανήκει σε σπάνια για τα σημερινά δεδομένα κατηγορία ανθρώπων των οποίων το "ναι" είναι "ναι" και το "όχι" είναι "όχι" και κάθε είδους πονηριά τους φέρνει σε αμηχανία και τους κάνει να κοκκινίζουν. Ζώντας στην πόλη καταφέρουν να ζουν και εδώ χωρίς βιασύνη, με σοβαρότητα. Όταν πρέπει να διαλέξουν κάτι επτά φορές το μετράνε και μετά παίρνουν την απόφασή τους. Εάν όμως πιάσουν μια δουλειά την κάνουν με πολύ συνέπεια. Ο Θεός αγαπάει τέτοιους ανθρώπους και οι κάτοικοι της πόλης τους δέχονται επειδή είναι αξιόπιστοι άνθρωποι.
Όταν ο Στεπάν ήρθε στην εκκλησία αποφάσισε να αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή του. Πρώτα απ΄όλα αφαίρεσε την εικόνα του ναού με το σταυρό από την ετικέτα σε φιάλες με μεταλλικό νερό "Τιουμένσκαγια νόβαγια" που εμφιαλώνεται στο εργοστάσιο όπου δουλεύει αυτός στη γενέτειρά του Ίσετσκ. Ο κόσμος πετάει τα μπουκάλια μέσα στα σκουπίδια και βγαίνει πως οι άγιοι σταυροί πετάγονται στα σκουπίδια.
Αυτό είναι απαράδεκτο για τους ορθοδόξους. Ο Στεπάν συζήτησε το θέμα αυτό με τον ιερέα και ο ιερέας τον υποστήριξε θερμά. Την εικόνα στην ετικέτα την έκαναν πιο μικρή για να εξαφανιστούν οι λεπτομέρειες.
Όταν ο φίλος μου κατάλαβε την έννοια της πνευματικής ζωής, έστρεψε το βλέμμα του στην οικογένεια του, αφού είχε γυναίκα μουσουλμάνα. Παρ΄όλο που είκοσι χρόνια έζησαν μαζί με πολύ αγάπη, παρ΄όλο που σε λίγο θα κάνουν και εγγόνια, υπάρχει πρόβλημα: η γυναίκα του είναι μουσουλμάνα! Στην εκκλησία δεν πηγαίνει, δε διαβάζει θρησκευτικά βιβλία και γενικά δείχνει δυσπιστία για τις πνευματικές αναζητήσεις του άντρα της. Αυτός προσπάθησε να την φωτίσει, αλλά δεν πέτυχε πολλά. Και τότε ο Στεπάν αποφάσισε να βρει μια γυναίκα ορθόδοξη, πνευματική, για να πηγαίνουν τις Κυριακές στην εκκλησία μαζί χέρι με χέρι!
Άρχισε να κοιτάζει με χαμόγελο τις κυρίες στο ναό, να μιλάει μαζί τους για διάφορα πνευματικά θέματα. Ο ιερέας μας είδε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και συμβούλεψε στον φίλο μας να συζητήσει το πρόβλημά του με κάποιον πνευματικό.
Έτσι ο Στεπάν μου πρότεινε να πάω μαζί του στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ και να επισκεφθούμε το μοναστήρι Βαλαάμ, όπου ζούσαν οι φίλοι μου. Ο Στεπάν δεν είχε πάει ποτέ στο μοναστήρι και επιθυμούσε πολύ να το επισκεφθεί.
Στο Σεβερνι Αφόν γιορτάσαμε την ημέρα των αγίων Σέργιο και Γερμανό των θαυματουργών του Βαλαάμ και πήραμε τόση χάρη από τον Θεό που δεν αρκούν τα λόγια να την περιγράψουμε. Ύστερα πήγαμε στον γέροντα Νικολάϊ.
Στο Ζαλίτ φτάσαμε νωρίς το πρωί. Ήταν ήσυχη, ηλιόλουστη μέρα. Η λίμνη έλαμπε σαν τον καθρέφτη. Βγήκαμε στην προκυμαία και από μακριά είδαμε έναν υψηλό, αδύνατο άνθρωπο με μαζεμένο ράσο. Η κορμοστασιά του μας φάνηκε πάρα πολύ γνωστή. Τον πλησιάσαμε και είδαμε ότι ήταν ο πατήρ Νικολάϊ από το Τιουμέν ο οποίος μας ευλόγησε να κάνουμε αυτό το ταξίδι! Αποδείχθηκε, ότι αντί να πάει στη θάλασσα στο θεραπευτήριο για να βελτιώσει την υγεία του, αυτός ήρθε να δει τον γέροντα Νικολάϊ! Νοίκιασε μαζί με την σύζυγό του και την κόρη του την Σεραφίμα ένα σπιτάκι στο νησί και κάθε μέρα προσπαθούσε να επικοινωνεί με τον γέροντα. Έλεγε ότι για την υγεία του αυτό είναι το καλύτερο από όλα τα θεραπευτήρια μαζί! Μας πήρε στο σπίτι του να μας κεράσει την ψαρόσουπα.
Αφού φάγαμε καλά-καλά, εγώ με τον Στεπάν ξεκινήσαμε να πάμε στον γέροντα Νικολάϊ Γκουργιάνοβ. Το μικρό πράσινο σπιτάκι του βρισκόταν στη γειτονική οδό κοντά στο νεκροταφείο. Πηγαίνοντας προς το νησί σκεφτόμουν και ήθελα πάρα πολύ κάτι να του προσφέρω. Αλλά τί; Βιβλία, εικόνες - όλα αυτά θα του είχαν χαρίσει και οι άλλοι. Από το Βαλαάμ είχα ένα μεγάλο γιορταστικό πρόσφορο, το οποίο μου ευλόγησε ένας Σέρβος ιερομόναχος, το μοναστήρι του οποίου είχαν βομβαρδίσει οι Αμερικάνοι "ειρηνοποιοί". Το φύλαξα αυτό το πρόσφορο και τώρα αποφάσισα να το προσφέρω στο γέροντα Νικολάϊ. Με καθαρή καρδιά από την αγία γιορτή! Ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε δίπλα στο σπιτάκι του γέροντα ήταν η βοηθός του, η οποία είχε συνήθεια να χτυπάει με βέργα όλους όσοι προσπαθούσαν να βγάζουν φωτογραφίες. Να και τώρα στεκόταν φρουρός και μάλωνε με κάποιον άτυχο άνθρωπο με τη φωτογραφική μηχανή, που τόλμησε να φωτογραφίζει τον γέροντα. "Α!"- φώναζε αυτή τόσο δυνατά που η φωνή της ακουγόταν σ΄όλο το δρόμο. "Τώρα θα βγάλατε φωτογραφίες και μετά θα πάτε στην πόλη να τις πουλήσετε. Το ξέρω!" Ο άνθρωπος έλεγε ότι έβγαλε φωτογραφία για να την έχει μια ζωή σαν αναμνηστικό, αλλά αυτή φώναξε πιο δυνατά και προσπαθούσε να τον χτυπήσει με τη βέργα. Ο γέροντας Νικολάϊ της είπε κάτι με σιγανή φωνή και αυτή πήγε στο σπίτι δυσαρεστημένη.
Όταν ήρθε η σειρά μου, εγώ πήρα την ευλογία του γέροντα και του προσέφερα το δώρο μου. Ο γέροντας Νικολάϊ πήρε το πρόσφορο, το κράτησε λίγο, το κοίταξε και ξαφνικά μου λέει κοιτάζοντας στα μάτια μου: "Θα το πάρεις από μένα;" Εγώ έμεινα αμήχανος, αλλά απάντησα: "Από σένα θα πάρω".
Αναπάντεχα ξέχασα όλους τους κανόνες της ευπρέπειας! Η πρώτη μου σκέψη ήταν:"Σε λίγο θα πεθάνω". Αλλά μετά μου ήρθε μια άλλη ευχάριστη ιδέα: "Μάλλον θα γίνω επίσκοπος".
Αστείο φαίνεται για σας, αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή δε γελούσα! Ευτυχώς ούτε το ένα, ούτε το άλλο δεν έγινε...
Μετά ο γέροντας Νικολάϊ μου είπε να βγάλω το πουκάμισο, μου λάδωσε το σώμα με το άγιο μύρο και με ευλόγησε. Εγώ δεν τον ρώτησα τίποτα. Απλά ήθελα να δω έναν άνθρωπο του Θεού, που είναι το λυχνάρι της πίστεως μέσα στο άθεο κόσμο, που θρέφει πνευματικά πάρα πολλούς πιστούς της χώρας μας.
Μετά πήγαμε στο ναό του Αγίου Νικολάου για να προσευχηθούμε μπροστά στην θαυματουργική εικόνα της Θεοτόκου "Ευλογημένος ουρανός". Παλιά, στα χρόνια των ταραχών κάποιοι έκλεψαν την ασημένια ιεροθήκη της εικόνας. Όταν ο γέροντας Νικολάϊ ήρθε στο νησί προσπάθησε να στολίσει την εικόνα της Θεομήτορος Παναγίας με κατάλληλο κάλυμμα. Η ηγουμένη Ταβιθά από το Μοναστήρι του Αγίου Πνεύματος στο Βίλνιους επί δύο χρόνια έφτιαχνε την ιεροθήκη της Θεοτόκου κάνοντας κεντήματα πάνω σε γαλάζιο βελούδινο ύφασμα. Όταν η ιεροθήκη ήταν έτοιμη και στολίστηκε η εικόνα, η ηγουμένη Ταβιθά εκοιμήθη από μια βαριά μακρόχρονη ασθένεια. Η ιεροθήκη κεντημένη με τα χέρια της και τώρα στολίζει την αγία εικόνα.
Με το Στεπάν έγινε το εξής. Ο γέροντας Νικολάϊ φυσικά δεν τον ευλόγησε να χωρίσει από την γυναίκα του την μουσουλμάνα, αλλά του συμβούλεψε με τις πράξεις του να ομολογήσει μπροστά της την πίστη του. Και να εμπιστευθεί στο θέλημα του Θεού. Ακριβώς έτσι έκανε ο φίλος μου. Κάμποσα χρόνια η σύζυγός του τον παρατηρούσε και μετά πίστεψε και αυτή στον Χριστό! Γιατί όταν η καρδιά αγαπάει, δεν μπορείς να την ξεγελάσεις. Αυτή είδε ότι ο άντρας της αληθινά άλλαξε πάρα πολύ, βελτιώθηκε. Μια μέρα γυρίζει αυτός στο σπίτι και η γυναίκα του λέει: "Ο Θεός σου είναι αληθινός. Και εγώ θα γίνω χριστιανή! Βαπτίστηκε και μετά έγινε ναι η στέψη τους και όλα πήγαν καλά δόξα τω Θεό! Και η ιστορία τους είχε συνέχεια.
Ήθελε ο Στεπάν να ευχαριστήσει τον Θεό και αποφάσισε να χτίσει έναν ναό στη γενέτειρά του Ίσετσκ, όπου γύρω-γύρω τα τέσσερα χωριά έχουν σταυρούς μόνο στα μνημεία... Όλους τους ναούς κατέστρεψαν οι μπολσεβίκοι και καινούριους ναούς κανείς δε χτίζει. Ο Στεπάν αποφάσισε να διορθώσει τα πράγματα. Και έτυχε πως το οικόπεδο για την εκκλησία βρέθηκε ακριβώς κοντά στο περιφερειακό νοσοκομείο, όπου έρχεται ο κόσμος από όλη την γύρω περιοχή! Έχτισαν την ξύλινη εκκλησία λαμπρή, γιορταστική και θερμή, ωραιότατη!
Αφιερώθηκε εις την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου Καζάνσκαγια. Οι γιαγιούλες από το χωριό στόλισαν την εκκλησία με χειροποίητα χαλάκια και λουλούδια. Ο κόσμος έρχεται εδώ από πρωί έως αργά το βράδυ. Εδώ γίνονται οι βαπτίσεις, οι στέψεις, τα μνημόσυνα, όλα. Δίπλα στο ναό ο Στεπάν έφτιαξε την τραπεζαρία και έφερε δύο μεγάλα σαμοβάρ για να μπορεί ο κόσμος μετά τη λειτουργία να έρχεται εδώ να πίνει τσάι με γλυκά και πίτες. Έφτιαξε επίσης και το ξενοδοχείο για να έχουν οι ξένοι ένα μέρος που να μείνουν. Δημιουργήθηκε καταπληκτική κοινότητα! Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και φροντίζουν ο ένας τον άλλο. Αν κάποιος αρρωσταίνει τον επισκέπτονται και τον βοηθούν. Γιορτές κάνουνε όλοι μαζί. Έχω πάει και εγώ εκεί και μου άρεσε τόσο πολύ που δεν ήθελα να φύγω...
Ντενίς Αχαλασβίλι
24 Αυγούστου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;