Δυστυχώς επαληθεύονται τα χειρότερα…

Ένα χρόνο  περίπου μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Υπουργείο των Οικονομικών και έξι μήνες μετά την παραίτηση - αποπομπή του, ο κ. Βαρουφάκης έδωσε την πρώτη μεγάλη συνέντευξη...

Μια πρώτη παρατήρηση είναι πως έχει εγκαταλείψει το αλαζονικό ύφος του παντογνώστη ποπ-σταρ της οικονομίας. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως η συνέντευξη έμοιαζε με προσεκτικά προετοιμασμένο από ομάδα νομικών απολογητικό σημείωμα σε εξεταστική επιτροπή.

Η κεντρική ιδέα της συνέντευξης - απολογίας ήταν πως στις κρίσιμες αποφάσεις που ελήφθησαν στο επίμαχο διάστημα, το τελευταίο λόγο είχε πάντα ο πρωθυπουργός. Όπερ, η πολύ μεγάλη ζημιά που έπαθε η χώρα το 2015 με το κλείσιμο των τραπεζών έχει ονοματεπώνυμο.

Δεν είναι ασυνήθιστο όταν ένα ατυχές και επώδυνο εγχείρημα φτάνει στο τέλος του, ένας-ένας οι πρωταγωνιστές να εγκαταλείπουν τη βάρκα προσπαθώντας να ρίξουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον.  Είναι βέβαιο πως σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις και από το πρωθυπουργικό περιβάλλον όπως είναι βέβαιο πως μετά τον κ. Βαρουφάκη θα ακολουθήσουν και άλλοι με παρόμοιες τακτικές.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης πως οι εξελίξεις αυτές λαμβάνουν χώρα την περίοδο που διανύουμε. Μια περίοδο που η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, οι δημοσκοπήσεις δίνουν διευρυνόμενο προβάδισμα στην αντιπολίτευση (σπάνια έχει συμβεί κάτι τέτοιο 4 μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές...) το χρηματιστήριο βυθίζεται, προμηνύοντας τι θα ακολουθήσει στην οικονομία.

Αν κάτι αποκαλύπτει ο πρώτος χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από την "παλαβή" αριστερά, που ηγήθηκε του μετώπου του δημαγωγικού εθνολαϊκισμού, είναι πως τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια.

Όπως έλεγε ένα παλιός Αμερικάνος πρόεδρος μπορείς να "δουλέψεις" λίγους για πολύ ή πολλούς για λίγο, αλλά δεν μπορείς να δουλεύεις όλους για πάντα.

Αυτά τα οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που υποσχόταν στην αντιπολίτευση με πειστικό θεατρικά τρόπο και ανήλθε στην εξουσία.  Αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Συνήθως οι πολιτικοί, πολύ περισσότερο στις περισσότερο υπανάπτυκτες κοινωνίες, άλλα λένε για να κερδίσουν την εξουσία και άλλα κάνουν.

Σπανίως όμως εξωθούν μια κοινωνία στα άκρα στοχοποιώντας όσους έχουν διαφορετική αντίληψη ή έστω ανταγωνιστικά συμφέροντα σαν δοσίλογους, προδότες και δολιοφθορείς φανταστικών εξωτερικών εχθρών. Όταν το κάνουν και απογοητεύσουν όσους κορόιδεψαν κινδυνεύουν να στοχοποιηθούν οι ίδιοι από αυτούς που έχουν εθίσει σε αυτό το είδος αντιπαράθεσης.

Η κυβέρνηση της αριστεράς, ένα χρόνο μετά δεν κινδυνεύει από την πάλαι ποτέ μνημονιακή αντιπολίτευση, κινδυνεύει από το τέρας του λαϊκισμού, της νομιμοποίησης, της παραβατικότητας και του λυντσαρίσματος που η ίδια εξέθρεψε με επιμέλεια και ιδιοτέλεια.

Το πελατειακό κράτος του αθροίσματος των επιμέρους αντιφατικών κρατικοδίαιτων παρασιτικών συμφερόντων, με σκληρό πυρήνα τα συνδικάτα του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου κατέστησε τη χώρα μη κυβερνήσιμη τις τελευταίες δεκαετίες. Το ιδεολογικό μανδύα αυτής της αποσάρθρωσης του δημοσίου, της κοινωνίας και της οικονομίας τον δάνεισε η αριστερά και με χαρά τον αποδέχτηκε η δεξιά.

Τώρα τίποτα και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ανακόψει τη διάλυση και κατάρρευση.

Η ελληνική κοινωνία και οικονομία είναι βαθιά άρρωστες και κανείς από το πολιτικό προσωπικό δεν τολμά να κάνει τη διάγνωση και να πει την αλήθεια φωναχτά.

Κανείς δεν τολμά να πει στους Έλληνες πως η εκδίωξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και των Ελλήνων που έχουν τα προσόντα να φέρουν σε πέρας υψηλής προστιθέμενης αξίας εργασίες, οδηγεί τους μισθούς που θα μπορεί να πληρώνει η ελληνική οικονομία στα επίπεδα των 300-500 ευρώ το μήνα. Η κυβέρνηση της αριστεράς με την υψηλή φορολογία και τις υψηλές εισφορές ολοκληρώνει αυτήν την καταστροφή.

Κανείς δεν τολμά να πει στους Έλληνες πως 2,5 ή έστω 4 εκατ. εργαζόμενοι (αν ως εκ θαύματος βρεθούν εργασίες για όλους) δεν μπορούν να εξασφαλίζουν τις συντάξεις για 3 εκατ. Έλληνες. Η ιστορική αλητεία της πολιτικής τάξης που κυβέρνησε τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι πως δεν δίστασε να ληστέψει τις επόμενες γενιές για να διατηρήσει μερικά χρόνια την ευημερία με δανεικά. (...Των παιδιών τους θύτες οι αλήτες, λέει κάπου ένας στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, αποτυπώνοντας την ουσία όπως οι ποιητές μπορούν να το κάνουν).

Κανείς δεν τολμά να πει στους νυν και μελλοντικούς συνταξιούχους πως δεν υπάρχει τέλος στις μειώσεις συντάξεων.

Κανείς δεν τολμά να πει στους αγρότες πως με τόσο μικρή ιδιοκτησία κατά μέσο όρο ελάχιστες αγροτικές δραστηριότητες υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι βιώσιμες και πως εκπρολεταριοποίηση σε μια οικονομία χαμηλών μισθών είναι το μόνο βέβαιο για την πλειοψηφία. Πόσο μάλλον αν οι εξελίξεις στην ΕΕ περικόψουν δραστικά τις επιδοτήσεις που έχουν καταστήσει την αγροτική δραστηριότητα δημοσιοϋπαλληλία. Η κυβέρνηση της αριστεράς π.χ. με τη φορολογία του κρασιού προσπαθεί να εξοντώσει και τους ελάχιστους πυρήνες βιώσιμης αγροτικής δραστηριότητας.

Οι περίοδοι ευημερίας μιας κοινωνίας δεν προσδιορίζονται με ποσοτικά κριτήρια. Κυρίως προσδιορίζονται με το αν κάθε επόμενη μέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Με αυτήν την έννοια η Βουλγαρία, η Ρουμανία και εσχάτως η Κούβα έχουν καλύτερες προοπτικές από την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Η Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να μηδενίσει το κοντέρ και μετά να κάνει ό,τι πρέπει για να αρχίσει κάθε αύριο να είναι καλύτερο από το χθες, και αυτή η αίσθηση να επαναφέρει την αισιοδοξία...

Δυστυχώς επαληθεύονται τα χειρότερα...

 Του Κώστα Στούπα