H Συρία είναι το Στάλινγκραντ της Μέσης Ανατολής

Μέρα νύχτα, εδώ και χρόνια, μια ισοπεδωτική δύναμη σφυροκοπά ασταμάτητα μια φιλήσυχη χώρα, ένα από τα λίκνα του ανθρώπινου πολιτισμού.
Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πεθάνει και εκατομμύρια αναγκάστηκαν ή να εγκαταλείψουν ομαδικά τη χώρα ή να μετεγκατασταθούν σε άλλες περιοχές της. Σε αρκετές πόλεις και χωριά δεν έμεινε ούτε ένα σπίτι άθικτο.
Κι όμως η Συρία στέκει ορθή, παρ’ όλα τα δεινά της. 

Του Andre Vltchek* 
για το περιοδικό New Eastern Outlook


Τα τελευταία τρία χρόνια έχω εργαστεί σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες της Συρίας, αποκαλύπτοντας το πώς γεννήθηκε το ISIS σε στρατόπεδα που έστησε το ΝΑΤΟ στην Τουρκία και την Ιορδανία. Εργάστηκα στα κατεχόμενα υψίπεδα του Γκολάν και στο Ιράκ, αλλά και στον Λίβανο, μια χώρα που σήμερα έχει υποχρεωθεί να φιλοξενήσει 2 εκατομμύρια (ως επί το πλείστον Σύριους) πρόσφυγες.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο η Δύση ξεκίνησε την εκστρατεία αποσταθεροποίησης της Συρίας ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσε να ανεχθεί την στάση ανυπακοής της, αλλά και το γεγονός ότι το συριακό κράτος είχε δομηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε η ευημερία των πολιτών της χώρας αυτής να προέχει των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών.

Πριν από δύο χρόνια και κάτι, μια πρώην συνεργάτιδα, υπεύθυνη για το μοντάζ των ταινιών μου, Ινδονήσια στην καταγωγή, ζητούσε επίμονα να της απαντήσω σε ένα ερώτημα. Έδειχνε αγανακτισμένη:

“Τόσος κόσμος πεθαίνει στη Συρία! Αξίζει αυτή η γενοκτονία; Δεν θα ήταν πιο εύκολο και συμφέρον για τους Σύριους να παραδοθούν απλά και να αφήσουν τις ΗΠΑ να τους πάρουν αυτά που ζητούν”;

Αιχμαλωτισμένη σε μια χρόνια κατάσταση αδράνειας, η  νεαρή εκείνη γυναίκα αναζητούσε μονίμως εύκολες λύσεις που θα της παρείχαν μια κάποια ασφάλεια αλλά και κάποια σημαντικά για την ίδια πλεονεκτήματα. Όπως ισχύει και για πολλά άλλα άτομα στην εποχή μας, προκειμένου να επιβιώσει και να εξελιχθεί, ανέπτυξε ένα πολύπλοκο σύστημα ψυχισμού που είχε ως βάση την προδοσία των προσωπικών αξιών, τους μηχανισμούς αυτοάμυνας και την αυταπάτη.

Τι να απαντήσει κανείς σε ένα τέτοιο ερώτημα; Άλλωστε, ήταν εύλογο από κάθε άποψη.

Ο Eduardo Galeano μου είπε κάποτε: “Οι λαοί γνωρίζουν πότε είναι η ώρα για να πολεμήσουν. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους το υπαγορεύσουμε, αλλά όταν το αποφασίζουν, είναι υποχρέωσή μας να τους στηρίζουμε, ακόμα και να τους καθοδηγούμε, αν μας το ζητήσουν”.

Στα πλαίσια της σημερινής πρόκλησης, ο συριακός λαός πήρε την απόφασή του. Καμία κυβέρνηση, καμία πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να οδηγήσει ένα ολόκληρο έθνος σε μια τέτοια μεγάλη συγκυρία ηρωισμού και αυτοθυσίας. Οι Ρώσοι το κατόρθωσαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Σύριοι το κατορθώνουν σήμερα.

Στην ερώτηση της συνεργάτιδάς μου πριν από δύο χρόνια, απάντησα με αυτά τα λόγια: “Έχω δει την ολική κατάρρευση της Μέσης Ανατολής. Δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Οι χώρες που επέλεξαν να βαδίσουν στο δικό τους μονοπάτι κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν. Οι χώρες που υπέκυψαν στα κελεύσματα της Δύσης έχασαν την ψυχή τους, τον πολιτισμό και την ταυτότητά τους και μετατράπηκαν από χώρες σε άθλιους χώρους. Οι Σύριοι το γνώριζαν αυτό. Αν επέλεγαν να παραδοθούν, οι εισβολείς θα τους μετέτρεπαν σε ένα νέο Ιράκ, Υεμένη ή Λιβύη, ακόμα και σε νέο Αφγανιστάν”.

Έτσι η Συρία όρθωσε το ανάστημά της. Αποφάσισε να αγωνιστεί για τον εαυτό της και για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ξανά και ξανά, κατόρθωσε να παραμείνει ακέραιη με το να επανεκλέγει την κυβέρνησή της. Ακούμπησε στο στρατό της. Ό,τι και αν λέει η Δύση, ό, τι και αν γράφουν οι προδοτικές ΜΚΟ, η απλή λογική απλά αναδεικνύει την αλήθεια.

Αυτή η μικρή χώρα δεν διαθέτει δικά της ισχυρά μέσα ενημέρωσης ώστε να μαθευτεί το μέγεθος του θάρρους και της αγωνίας της σε όλο τον κόσμο. Πάντα οι άλλοι γράφουν για τον αγώνα που δίνει, συχνά με εντελώς κακόβουλο τρόπο.

Αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι, ενώ οι σοβιετικές δυνάμεις σταμάτησαν την προέλαση των Γερμανών Ναζί στο Στάλινγκραντ, οι Σύριοι έχουν καταφέρει να σταματήσουν τις φασιστικές δυνάμεις των Δυτικών συμμάχων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Όπως ήταν φυσικό, η Ρωσία ενεπλάκη άμεσα. Όπως ήταν επίσης φυσικό, η Κίνα την στήριξε, αν και συχνά παρέμεινε στη σκιά. Το Ιράν της παρείχε υποστήριξη. Τέλος, η Χεζμπολάχ οργάνωσε μια επική μάχη υπερασπιζόμενη την Δαμασκό από τις κτηνωδίες των εξτρεμιστών, τους οποίους εμπνεύστηκαν και όπλισαν η Δύση, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία.

Ωστόσο, ό,τι κατορθώθηκε οφείλεται κυρίως στον λαό της Συρίας.

Είναι γεγονός ότι δεν έχει μείνει τίποτα από τη Μέση Ανατολή. Σήμερα κυλούν περισσότερα δάκρυα παρά σταγόνες βροχής στην αρχαία αυτή γη.

Κι όμως η Συρία στέκεται ακόμα ορθή. Καμένη, τραυματισμένη, αλλά ορθή.

Και όπως έχει αναφερθεί σε αρκετά δημοσιεύματα, αφού οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έσπευσαν για να σώσουν το συριακό έθνος, πάνω από 1 εκατομμύριο Σύριοι πολίτες κατόρθωσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ... Συχνά αντίκρυσαν μόνο στάχτες και καταστροφή, αλλά παρηγορήθηκαν με τη σκέψη ότι πατούσαν ξανά το χώμα της πατρίδας τους.

Ακριβώς όπως έκαναν και οι κάτοικοι του Στάλινγκραντ, όταν επέστρεψαν στην πόλη τους πριν από 70 χρόνια.

Αν κάποιος μου έθετε το ίδιο ερώτημα σήμερα, εάν δηλαδή θα ήταν όλα ευκολότερα αν παρέδιδε ένας λαός τα όπλα και υπέκυπτε στην αυτοκρατορία, τι θα απαντούσα;

Θα του έλεγα τα εξής:

“Η ζωή έχει νόημα και αξίζει να τη ζεις, μόνο εάν μπορούν να εκπληρωθούν κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Δεν προδίδουμε ποτέ μια μεγάλη αγάπη. Ούτε την αγάπη για κάποιο πρόσωπο, ούτε την αγάπη για την πατρίδα, ούτε για την ανθρωπότητα ούτε για τα ιδανικά μας. Αν κάποιος διαπράξει μια τέτοια προδοσία, είναι προτιμότερο να μην είχε γεννηθεί. Η επιβίωση της ανθρωπότητας είναι ο ιερότερος στόχος. Όχι ένα εφήμερο προσωπικό κέρδος ή μια αίσθηση «ασφάλειας», αλλά η επιβίωση όλων μας, ως λαών, και η ασφάλεια όλων μας, ως ατόμων”.

Όταν η ίδια η ζωή απειλείται, οι λαοί κατά κανόνα υψώνουν το ανάστημά τους και πολεμούν, ενστικτωδώς. Μέσα σε τέτοιες συγκυρίες, γράφονται μερικά από τα πιο μνημειώδη κεφάλαια στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Αλλά για την καταστροφή δεν ευθύνονται εκείνοι που υπερασπίζονται το ανθρώπινο γένος μας. Ευθύνονται τα τέρατα του ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και οι υπάλληλοί τους.

Οι περισσότεροι από εμάς ονειρεύονται έναν κόσμο δίχως πολέμους, δίχως βία. Θέλουμε να επικρατήσει στη Γη το καλό. Πολλοί από εμάς εργάζονται ακατάπαυστα για μια τέτοια κοινωνία.

Αλλά μέχρι να οικοδομηθεί, έως ότου ηττηθούν η ακραία ιδιοτέλεια, η απληστία και η κτηνωδία, πρέπει να παλέψουμε για κάτι πολύ πιο άμεσο: την επιβίωση των ανθρώπων και του ανθρωπισμού.

Το τίμημα είναι συχνά φρικτό. Αλλά η εναλλακτική λύση είναι ένα τεράστιο αχανές κενό. Είναι απλά ένα τίποτα, το τέλος των πάντων!

Στο Στάλινγκραντ, εκατομμύρια έχασαν τη ζωή τους, για να μπορούμε σήμερα εμείς να είμαστε ζωντανοί. Τίποτα δεν είχε απομείνει από την πόλη, εκτός από λιωμένο ατσάλι, διάσπαρτα τούβλα και έναν ωκεανό από πτώματα. Ο ναζισμός αναχαιτίστηκε. Ο Δυτικός επεκτατισμός άρχισε να υποχωρεί, αυτή τη φορά προς το Βερολίνο.

Σήμερα είναι η Συρία, που αθόρυβα αλλά στωικά και ηρωικά, αντιστέκεται στα σχέδια της Δύσης, του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ και της Τουρκίας να αποτελειώσουν τη Μέση Ανατολή.

Και ο λαός της Συρίας κερδίζει. Για πόσο ακόμα, δεν γνωρίζω. Αλλά έχει αποδείξει ότι μια αραβική χώρα είναι ακόμα ικανή να συντρίψει τις ισχυρότερες δολοφονικές ορδές.

* Ο Andre Vltchek είναι φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος. Είναι ο δημιουργός του ιστολογίου "Vltchek’s World" και αρθρογραφεί στο διαδικτυακό περιοδικό "New Eastern Outlook".

Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"