με πήρε απόψε η ευωδιά νερατζανθών· η άνοιξη έρχεται στην ώρα της·

τι κι αν είμαστε άποροι, χέρσοι, θεσμικά και πολιτισμικά ανοχύρωτοι, απελπιστικά χρεωμένοι και ηθικά πτοημένοι, διάτρητοι, ετοιμόρροποι στους πέντε ανέμους; σαν να μη φτάνει η πικρή εκ του υστερήματος γενναιοδωρία, το χαμόγελο, η αγκαλιά, τα λίγα στοιχειώδη που αυθόρμητα προσφέρουμε, ζητάμε επιπλέον οικονομική βοήθεια από δεδηλωμένα αδηφάγους απαιτητές για να περιθάλψουμε -ποιοί εμείς;- το απερίθαλπτο αποτέλεσμα των επεκτατικών καταστροφών τους· ο πόλεμος θα μαίνεται γκρεμίζοντας πόλεις, πολιτισμούς, ανθρώπους κι εκείνοι, άλλοι υποκριτές, συγκατανεύουν δήθεν στη συγκίνηση και τον ανθρωπισμό μας ν' αδελφωθούμε τους αλλόφυλους που πήρανε οι δύστυχοι τους δρόμους, αρκεί λένε να γίνει μ' ευρωπαϊκές προδιαγραφές, να εξαγοράζουν οργανωμένα κι εύκολα ότι εύκολα ξεπουλάμε έναντι κούφιων αργυρίων και αναγκαστικών εισαγωγών, να ξεφορτώνονται άτυπτοι το πρόβλημά τους στην αυλή μας και απαλλαγμένοι προσώρας απ' το ρεύμα οι άρχοντες να ξεσκαρτάρουν αμετανόητοι τις ανάγκες τους, όσο εμείς τους προσκυνάμε ανυπόστατοι ιθαγενείς, ασπόνδυλοι, αλλόγλωσσοι, δίχως ταυτότητα και 'περηφάνεια, πλην όμως ανέκαθεν φιλάνθρωποι ονειροπόλοι, και τώρα πιά κι αλτρουϊστές πολυπολιτισμένοι· ύπνος βαθύς μ' αλλοπαρμένα όνειρα γεμάτος μας τυλίγει... τι να μας περιμένει! όταν ξυπνήσουμε δεν θα 'χει τίποτε πιά μείνει απ' το αίσθημα πατρίδας που γνωρίζαμε, κάποιοι μονάχοι θα την κουβαλάνε μυστικά στο δρόμο του καθένας, θ' αναγνωρίζουνε μονάχα αυτοί το φως και τ' αρωμά της σε σκοτάδια κι ερημιές, ελπίζοντας, σωπαίνοντας και δημιουργώντας, μοναχοί τους...
Χρήστος Μποκόρος