Η «παραγωγική» διάσταση του εγκλωβισμού των προσφύγων
Του Δημήτρη Γιαννάτου από τη Ρήξη φ. 121
Ο εκβιαστικός εγκλωβισμός χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων στην Ελλάδα έχει και την παράπλευρη οικονομική του διάσταση. Πάντα εντός του πλαισίου της αποικιοποίησης της Ελλάδας και της τράμπας που επιχειρεί η κυβέρνηση: «Πόσα κορμιά θα αποθηκεύσω, προκειμένου να ελαφρώσουν οι υποχρεώσεις μου και να επιβιώσω πολιτικά!»
Σε ανύποπτο χρόνο, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ως αναπληρώτρια υπουργός Μετανάστευσης, προέκρινε τη λύση της ενοικίασης άδειων ξενοδοχείων, άδειων ιδιωτικών κλινικών, δημοτικών κτηρίων καθώς και διαμερισμάτων που μένουν ξενοίκιαστα ανά την Ελλάδα, για την εγκατάσταση των προσφύγων.
Με σχεδόν δεδομένη την εξασφάλιση κονδυλίων από την Ε.Ε για τον σκοπό αυτόν, είναι σίγουρο ότι η παραπάνω προοπτική αποτελεί επόμενο στάδιο στο προσφυγικό ζήτημα.
Το ανθρωπιστικό ζήτημα της στέγασης των προσφύγων, από τη στιγμή που η διέλευσή τους στην Ε.Ε, έχει παγώσει, αναπόφευκτα θα διαμορφώσει και μια νέα «παραγωγική» δραστηριότητα γύρω από τους εγκλωβισμένους ανθρώπους.
Οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, που έχασαν το σταθερό νοίκι τους, από τα ξενοίκιαστα σπίτια και από τον ΕΝΦΙΑ, θα βρουν στα κονδύλια της Ε.Ε μια διέξοδο.
Γύρω από τα Κέντρα Φιλοξενίας είναι σχεδόν φυσιολογικό να δημιουργηθούν εστίες μικρεμπορίου πάσης φύσεως, από είδη πρώτης ανάγκης μέχρι νομικές, ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες, είτε μέσω Μ.Κ.Ο, είτε μέσω της ελεύθερης αγοράς. Δραστηριότητες οι οποίες, με τη σειρά τους, θα κινήσουν την ντόπια αγορά και τη μεταφορά εμπορευμάτων από κάθε είδους προμηθευτές, τόσο για τους υποστηριζόμενους, όσο και για τους ανθρώπους που τους βοηθούν. Σταδιακά, άνεργοι επιστήμονες κοινωνικής φροντίδας, με μεροκάματο κοινωφελούς απασχόλησης, θα εργάζονται στα νέα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αποτελώντας εν δυνάμει υποστηρικτές του νεοαποικιοκρατικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στους χώρους ψυχικής υγείας προέρχονται πολιτικά από την ποικιλόμορφη δικαιωματική αριστερά και οι οποίοι, αν και τσακωμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, ασυνείδητα θα αμβλύνουν τις αντιστάσεις τους, καθώς συμφωνούν, σε γενικές γραμμές, με τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού, στο κοινωνικό πεδίο.
Αυτή η παράπλευρη οικονομική εξέλιξη αποτελεί φυσιολογικό και πολυσύνθετο φαινόμενο. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλούσε για την αέναη κίνηση συσσώρευσης του κεφαλαίου, που μετατρέπει σε εμπορευματική δράση οποιαδήποτε ανθρώπινη στιγμή και οτιδήποτε «προϊόν» και υπηρεσία μπορεί να αποφέρει κέρδος.
Είναι, επίσης, στη φύση του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό, αλλά και εξαιτίας της οικονομικής απελπισίας του μνημονίου, που η ευκαιριακή οικονομική επιχειρηματικότητα ενισχύεται ως επιβίωση.
Όμως αποτελεί και πόθο, αν όχι πολιτικοικονομική στρατηγική (αν, βέβαια, έχει οποιαδήποτε στρατηγική) της κυβέρνησης, ώστε να εξομαλύνει αντιδράσεις και να πετύχει μια «ιδεολογική» υπεράσπιση του οικονομικού οφέλους, από την εκβιαστική ενσωμάτωση στην Ελλάδα χιλιάδων ανθρώπων με άλλο προορισμό.
Η εξέλιξη αυτή συνυπάρχει, βέβαια, με την τεράστια ανιδιοτελή και ηρωική εθελοντική προσφορά βοήθειας που δίνει ο ελληνικός λαός στους κατατρεγμένους των πολέμων και της βίας. Όμως, ένας λαός κουρασμένος, λεηλατημένος και πολιτικά ηττημένος, είναι δύσκολο να συνεχίσει να έχει τα υλικά και ψυχικά αποθέματα για να βοηθάει συνεχώς, αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση, τον ξεριζωμό των προσφύγων και των δικών του παιδιών. Για να συνεχίσουμε να βοηθάμε, χρειάζεται να υπάρχουμε ως λαός και ως χώρα.
Η κοινωνική δυναμική των αδιεξόδων του προσφυγικού μπορεί να οδηγήσει είτε στην ενσωμάτωσή του, με όλες τις αντιφάσεις του, με τρόπο παρασιτικό και διαλυτικό (οικονομική αεριτζήδικη «ανάπτυξη», γκέτο, εμπόριο και παρεμπόριο, κοινωνική δυσαρέσκεια, μαζί με φιλανθρωπία, κοινωνική φροντίδα, αλλά και αύξηση της εκμετάλλευσης ανθρώπων, δημιουργία των απρόσωπων και αποξενωμένων φαινομένων των καπιταλιστικών μητροπόλεων, οικονομική ενίσχυση από Ε.Ε, αλλά ταυτόχρονα συρρίκνωση του τουρισμού, διάλυση εργασιακών σχέσεων κ.α), είτε στην αύξηση των αυταρχικών και ακροδεξιών πολιτικών λύσεων, είτε τέλος στη δημιουργία δημοκρατικών και πατριωτικών αντανακλαστικών, που θα θέσουν συνολικά το ζήτημα της εθνικής επιβίωσης της χώρας.
Μιας επιβίωσης που προϋποθέτει την τελεσίδικη απομάκρυνση από το ξενόδουλο αριστεροδέξιο πολιτικό κατεστημένο. Που προτάσσει την κοινωνική δημοκρατία και την πνευματική αναγέννηση, ενώ αντιμετωπίζει το προσφυγικό ζήτημα γνωρίζοντας τη γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα της χώρας, θέτοντας όρια και προϋποθέσεις. Τότε η φροντίδα στους πρόσφυγες θα μπορεί να εντάσσεται και να συμβαδίζει με την αυτόκεντρη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανακούφιση των δοκιμαζόμενων λαϊκών τάξεων της πατρίδας μας και δεν θα αποτελεί εκβιαστικό και τυχοδιωκτικό δίλημμα των αεριτζήδικων ελίτ, για να διαιωνίζουν τον οικονομικό και πολιτικό μεταπρατισμό τους, διαλύοντας μια ολόκληρη χώρα.
Ο εκβιαστικός εγκλωβισμός χιλιάδων απελπισμένων προσφύγων στην Ελλάδα έχει και την παράπλευρη οικονομική του διάσταση. Πάντα εντός του πλαισίου της αποικιοποίησης της Ελλάδας και της τράμπας που επιχειρεί η κυβέρνηση: «Πόσα κορμιά θα αποθηκεύσω, προκειμένου να ελαφρώσουν οι υποχρεώσεις μου και να επιβιώσω πολιτικά!»
Σε ανύποπτο χρόνο, η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ως αναπληρώτρια υπουργός Μετανάστευσης, προέκρινε τη λύση της ενοικίασης άδειων ξενοδοχείων, άδειων ιδιωτικών κλινικών, δημοτικών κτηρίων καθώς και διαμερισμάτων που μένουν ξενοίκιαστα ανά την Ελλάδα, για την εγκατάσταση των προσφύγων.
Με σχεδόν δεδομένη την εξασφάλιση κονδυλίων από την Ε.Ε για τον σκοπό αυτόν, είναι σίγουρο ότι η παραπάνω προοπτική αποτελεί επόμενο στάδιο στο προσφυγικό ζήτημα.
Το ανθρωπιστικό ζήτημα της στέγασης των προσφύγων, από τη στιγμή που η διέλευσή τους στην Ε.Ε, έχει παγώσει, αναπόφευκτα θα διαμορφώσει και μια νέα «παραγωγική» δραστηριότητα γύρω από τους εγκλωβισμένους ανθρώπους.
Οι μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, που έχασαν το σταθερό νοίκι τους, από τα ξενοίκιαστα σπίτια και από τον ΕΝΦΙΑ, θα βρουν στα κονδύλια της Ε.Ε μια διέξοδο.
Γύρω από τα Κέντρα Φιλοξενίας είναι σχεδόν φυσιολογικό να δημιουργηθούν εστίες μικρεμπορίου πάσης φύσεως, από είδη πρώτης ανάγκης μέχρι νομικές, ιατρικές και κοινωνικές υπηρεσίες, είτε μέσω Μ.Κ.Ο, είτε μέσω της ελεύθερης αγοράς. Δραστηριότητες οι οποίες, με τη σειρά τους, θα κινήσουν την ντόπια αγορά και τη μεταφορά εμπορευμάτων από κάθε είδους προμηθευτές, τόσο για τους υποστηριζόμενους, όσο και για τους ανθρώπους που τους βοηθούν. Σταδιακά, άνεργοι επιστήμονες κοινωνικής φροντίδας, με μεροκάματο κοινωφελούς απασχόλησης, θα εργάζονται στα νέα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αποτελώντας εν δυνάμει υποστηρικτές του νεοαποικιοκρατικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στους χώρους ψυχικής υγείας προέρχονται πολιτικά από την ποικιλόμορφη δικαιωματική αριστερά και οι οποίοι, αν και τσακωμένοι με τον ΣΥΡΙΖΑ, ασυνείδητα θα αμβλύνουν τις αντιστάσεις τους, καθώς συμφωνούν, σε γενικές γραμμές, με τον τρόπο διαχείρισης του προσφυγικού, στο κοινωνικό πεδίο.
Αυτή η παράπλευρη οικονομική εξέλιξη αποτελεί φυσιολογικό και πολυσύνθετο φαινόμενο. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλούσε για την αέναη κίνηση συσσώρευσης του κεφαλαίου, που μετατρέπει σε εμπορευματική δράση οποιαδήποτε ανθρώπινη στιγμή και οτιδήποτε «προϊόν» και υπηρεσία μπορεί να αποφέρει κέρδος.
Είναι, επίσης, στη φύση του ανθρώπου μέσα στον καπιταλισμό, αλλά και εξαιτίας της οικονομικής απελπισίας του μνημονίου, που η ευκαιριακή οικονομική επιχειρηματικότητα ενισχύεται ως επιβίωση.
Όμως αποτελεί και πόθο, αν όχι πολιτικοικονομική στρατηγική (αν, βέβαια, έχει οποιαδήποτε στρατηγική) της κυβέρνησης, ώστε να εξομαλύνει αντιδράσεις και να πετύχει μια «ιδεολογική» υπεράσπιση του οικονομικού οφέλους, από την εκβιαστική ενσωμάτωση στην Ελλάδα χιλιάδων ανθρώπων με άλλο προορισμό.
Η εξέλιξη αυτή συνυπάρχει, βέβαια, με την τεράστια ανιδιοτελή και ηρωική εθελοντική προσφορά βοήθειας που δίνει ο ελληνικός λαός στους κατατρεγμένους των πολέμων και της βίας. Όμως, ένας λαός κουρασμένος, λεηλατημένος και πολιτικά ηττημένος, είναι δύσκολο να συνεχίσει να έχει τα υλικά και ψυχικά αποθέματα για να βοηθάει συνεχώς, αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση, τον ξεριζωμό των προσφύγων και των δικών του παιδιών. Για να συνεχίσουμε να βοηθάμε, χρειάζεται να υπάρχουμε ως λαός και ως χώρα.
Η κοινωνική δυναμική των αδιεξόδων του προσφυγικού μπορεί να οδηγήσει είτε στην ενσωμάτωσή του, με όλες τις αντιφάσεις του, με τρόπο παρασιτικό και διαλυτικό (οικονομική αεριτζήδικη «ανάπτυξη», γκέτο, εμπόριο και παρεμπόριο, κοινωνική δυσαρέσκεια, μαζί με φιλανθρωπία, κοινωνική φροντίδα, αλλά και αύξηση της εκμετάλλευσης ανθρώπων, δημιουργία των απρόσωπων και αποξενωμένων φαινομένων των καπιταλιστικών μητροπόλεων, οικονομική ενίσχυση από Ε.Ε, αλλά ταυτόχρονα συρρίκνωση του τουρισμού, διάλυση εργασιακών σχέσεων κ.α), είτε στην αύξηση των αυταρχικών και ακροδεξιών πολιτικών λύσεων, είτε τέλος στη δημιουργία δημοκρατικών και πατριωτικών αντανακλαστικών, που θα θέσουν συνολικά το ζήτημα της εθνικής επιβίωσης της χώρας.
Μιας επιβίωσης που προϋποθέτει την τελεσίδικη απομάκρυνση από το ξενόδουλο αριστεροδέξιο πολιτικό κατεστημένο. Που προτάσσει την κοινωνική δημοκρατία και την πνευματική αναγέννηση, ενώ αντιμετωπίζει το προσφυγικό ζήτημα γνωρίζοντας τη γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα της χώρας, θέτοντας όρια και προϋποθέσεις. Τότε η φροντίδα στους πρόσφυγες θα μπορεί να εντάσσεται και να συμβαδίζει με την αυτόκεντρη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την ανακούφιση των δοκιμαζόμενων λαϊκών τάξεων της πατρίδας μας και δεν θα αποτελεί εκβιαστικό και τυχοδιωκτικό δίλημμα των αεριτζήδικων ελίτ, για να διαιωνίζουν τον οικονομικό και πολιτικό μεταπρατισμό τους, διαλύοντας μια ολόκληρη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;