Η τραγωδία των μηδενικών και το Βατερλώ δυο γελοίων ...

Οι αριστερές θολές αναγνώσεις του κόσμου μέσα από τα ξεπερασμένα πρίσματα της αποικιοκρατίας, τρίτου κόσμου, αντιμπεριαλιαστικού αγώνα, προλεταριακού διεθνισμού και ανοιχτών συνόρων, κατέστησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι για εκατομμύρια δυστυχισμένων που θέλουν να ζήσουν στην πλούσια Ευρώπη.

Μια στοιχειωδώς λογική πολιτική ηγεσία θα προσπαθούσε να καταστήσει τα σύνορα της Ελλάδας σύνορα της Ευρώπης, με το να υπάρχει αυστηρός έλεγχος στο ποιος εισέρχεται στη χώρα και πού κατευθύνεται.

Η κυβέρνηση είτε από ιδεολογική αγκύλωση είτε από ανικανότητα οργάνωσης της αντιμετώπισης της κατάστασης, έκανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι με την ελπίδα πως οι εκατοντάδες χιλιάδες τη χρησιμοποιούν απλά για πεδίο ανεξέλεγκτης διέλευσης. Όπως ήταν αναμενόμενο τα σύνορα της Ευρώπης μετατέθηκαν από τα νησιά του Αιγαίου στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Εκεί γίνεται πλέον η επιλογή ποιος θα περνά στην Ευρώπη και ποιος όχι. Μοιραία η Ελλάδα μετατρέπεται σε χωματερή δυστυχισμένων με απροσδιόριστες επιπτώσεις.

Η γεωπολιτική θέση της χώρας αποδυναμώνεται ενώ αναδύονται κίνδυνοι απώλειας μέρους της εθνικής κυριαρχίας καθώς η ροή των προσφύγων φαίνεται πως ρυθμίζεται από την Τουρκία που έχει βλέψεις στο Αιγαίο.

Αντί να σημάνουν εθνικό συναγερμό καλώντας το σύνολο του πολιτικού κόσμου να αναλάβει ευθύνες και μέρος της διαχείρισης, επιλέγουν επικοινωνιακά παιγνίδια αλληλοκαταγγελλιών με κάποιους άλλους ανόητους αυστριακούς πολιτικούς.

Ευθύνη για την προσφυγική κρίση φέρει και η Ευρώπη που δεν έχει από χρόνια ένα σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος συνολικά, αλλά όταν η βόμβα σκάει στην αυλή σου και απειλεί πως δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, δεν μπορείς να επιχαίρεις γιατί έσπασαν τα τζάμια των γειτόνων από το ωστικό κύμα.

Η ηθική των ανήθικων...

Λένε πως η επίκληση της ηθικής ανωτερότητας συνήθως αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των πιο ανήθικων ανθρώπων.

Ένα από τα ισχυρότερα πολιτικά επιχειρήματα του συνονθυλεύματος που βρίσκεται στην εξουσία ήταν η ηθική ανωτερότητα της αριστεράς.

Όπως αποδείχτηκε η ανωτερότητα αυτή ανήκει στην φαντασία μερικών αφελών μόνο. Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία τα πράγματα, σε ό,τι αφορά το βόλεμα των ημετέρων, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά επιδεινώθηκαν σε σχέση με τους προηγούμενους οι οποίοι επίσης διέπρεπαν...

Επιπλέον πριν λίγες μέρες απεδείχθη πως όσο πιο πολύ καταγγέλλει κάποιος τη διαπλοκή και την πολιτική διαφθορά τόσο πιο βαθιά ενδέχεται να κολυμπάει σ’ αυτήν.

Μπροστά στο ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργούν τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προκειμένου να επανασυσπειρώσει μέρος του μετώπου που την ανέδειξε στην εξουσία παίζει το τελευταίο της χαρτί: τον πόλεμο εναντίον της διαπλοκής και των καναλιών τα οποία αποτελούν το μακρύ χέρι με το οποίο αυτή ασκεί πίεση.

Το Βήμα φωτογράφισε την Κυριακή που πέρασε τον πρωθυπουργό σαν το πρόσωπο που συνάντησε μυστικά τέσσερις φορές μεγαλοεκδότη που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει και αντιμετωπίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής.

Το Μαξίμου δεν διέψευσε τις συναντήσεις.

Γιατί ένας αρχηγός κόμματος χρειάζεται να συναντά ιδιωτικά, κρυφά σε γκαρσονιέρες φίλων, αυτόν που δημόσια χαρακτηρίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής;

Οι πολιτικοί σε μια δημοκρατία έχουν το δικαίωμα και ενδεχομένως και την υποχρέωση να συναντάνε εκδότες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες ή άλλους πολιτικούς είτε φίλα προσκείμενοι είναι αυτοί στην πολιτική τους είτε αντίπαλοι.

Όταν κάποιος επιλέγει να συναντήσει κρυφά τέσσερις φορές αυτόν που μετά βδελυγμίας δημόσια καταγγέλλει ως διαφθορέα των κανόνων του παιγνιδιού και του πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Μοιραία το τελευταίο φύλλο συκής της κυβέρνησης Τσίπρα, ο πόλεμος κατά της διαπλοκής, αρχίζει να καταρρέει.

Η αποτυχία αυτής της κυβέρνησης αποδεικνύεται συντριπτική σε όλα τα πεδία. Ωσάν μια ευτυχής (για τους ίδιους προς το παρόν...) συγκυρία να έφερε στο τιμόνι μιας χώρας κάποια πρόσωπα μηδενικής αξίας και ήθους για να αναλάβουν την πολιτική (και όποια άλλη προκύψει) ευθύνη της τελικής πτώσης στον γκρεμό μιας προδιαγεγραμμένης πορείας.

Η στήλη αυτή ευθύς εξ αρχής είχε επισημάνει πως με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η ηγεσία και τα στελέχη του αντιλαμβάνονται την ατυχία τους για επιτυχία και μακάριοι βαδίζουν προς την αυτοκαταστροφή των ιδίων και την καταστροφή της χώρας, την οποία δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον πως θα χρεωθούν.

Κυριολεκτικά η τραγωδία των μηδενικών ή το Βατερλώ δυο  γελοίων όπως θα έγραφε και ο Γιάννης Σκαρίμπας...

 Του Κώστα Στούπα