Ισλάμ και καπιταλισμός

 
Αντώνης Κρούστης

Η ελληνική αριστερά στην αγωνία της να επιβεβαιώσει τις αιτιάσεις της εναντίον του καπιταλισμού, εξ αφορμής του προσφυγικού, εκτός από ανόητη είναι και άκρως επικίνδυνη. Ανόητη γιατί αρνείται να δει τα γεγονότα ως κομμάτι της αρχέγονης ιστορίας του Ισλάμ και επικίνδυνη γιατί θυσιάζει την  συνοχή της ελληνικής και ευρωπαϊκής κοινωνίας προς χάριν της «πάλης των τάξεων», για την όποια γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους οι μουσουλμανικές κοινωνίες. Άλλωστε θα το διαπιστώσουν πολύ γρήγορα όταν θα τους δουν έξω από την πόρτα τους να τους απειλούν για την εξαφάνιση των «απίστων».

«Δώστε αντοχή στους πιστούς. Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων. Τσακίστε τους λαιμούς τους και σακατέψτε τα ακροδάχτυλα τους» (Κοράνι, 8:12), «Θα φτάσει σύντομα η μέρα που οι άπιστοι θα εύχονται να ήταν μουσουλμάνοι» (Κοράνι, κεφ. 15).

Αγνοούν προφανώς ότι ο Μωάμεθ το 622 μ.Χ  εγκαθίδρυσε την θρησκεία του με τη μέθοδο της μετανάστευσης, μεταφέροντας τους οπαδούς του από τη Μέκκα στη Μεδίνα. Προφανώς και εκεί θα υπήρχαν μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά να κλαιν και να πεινούν,  χωρίς όμως τα τηλεοπτικά συνέργια και τις υποκριτικές ΜΚΟ να αποτυπώνουν τον ανθρώπινο πόνο.

Το 629 μ.Χ. επιτέθηκε στο Βυζάντιο. Το έργο του συνέχισαν οι διάδοχοι του χαλίφηδες Αμπούρ Μπακρ και Ομάρ επεκτείνοντας το Ισλάμ μέσα  σε 20 χρόνια από την Περσία, έως την Αίγυπτο, τη Συρία, και την Παλαιστίνη, που αποτελούσαν βυζαντινές επαρχίες εξισλαμίζοντας και εξαραβίζοντας χριστιανικούς λαούς. Το ίδιο έκανε και ο  τρίτος Χαλίφης, ο Οθμάν (εξού και Οθωμανοί) που κατέκτησε την Τυνησία και άπλωσε το Ισλάμ έως το Γιβραλτάρ και την Ισπανία.

Το 685 μ.Χ η Βασιλεύουσα αποκρούει νικηφόρα την πενταετή πολιορκία από τα ισλαμικά στρατεύματα του στρατηγού Μωαβία και το 717 μ.Χ. ο Σουλεϊμάν ο Α’ κατατροπώνεται από τον αυτοκράτορα Λέοντα Ίσαυρο με όπλο το «υγρό πυρ», αποτρέποντας εκ νέου την επέλαση των Αράβων στην Ευρώπη και τον εξισλαμισμό της.

Οι Άραβες όμως δεν ησυχάζουν και το 732μ.Χ εξαπολύουν νέα επίθεση στην Ευρώπη  από τη Γαλλία όπου υπέστησαν ήττα στη γνωστή μάχη του Πουατιέ, από τον ηγεμόνα των Φράγκων, Κάρολο Μαρτέλο.

Έκτοτε αναρίθμητες ήταν οι μάχες και οι προσπάθειες των Οθωμανών να εξισλαμίσουν την Ευρώπη, έως ότου το επέτυχαν μερικώς, με την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453μ.Χ., επεκτείνοντας και εγκαθιδρύοντας την Οθωμανική αυτοκρατορία έως τις αρχές του 20^ου αιώνα (1299-1918). Σήμερα η Ελλάδα, μετά τις άστοχες διεθνιστικές  ιδεοληπτικές πολιτικές της κυβέρνησης της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, δυστυχώς αποτελεί τη σύγχρονη κερκόπορτα εξισλαμισμού της Ευρώπης.

Η ιστορική ανάδρομη είναι χρήσιμη για να διαπιστώσει και ο πιο κακόπιστος αναγνώστης  ότι το Ισλάμ είναι επεκτατικό από τη φύση του και αγνοεί τελείως τα οικονομικά συστήματα που επικρατούσαν ιστορικά στις χώρες της Ευρώπης. Κατά το ίδιο σκεπτικό μπορεί ο καθένας να ταυτίσει τις ιστορικές στιγμές που ζούμε με το παρελθόν όταν δεν είχε ανακαλυφθεί ούτε η Αμερική , ούτε ο καπιταλισμός και πόσο μάλλον το πετρέλαιο.

Οι ενδοφυλετικές , ενδοφατριακές και ενδοθρησκευτικές έριδες που ενδημούν στα σπλάχνα του Ισλάμ πως μπορεί να χρεώνονται στη Δύση και στον καπιταλισμό αφού προϋπάρχουν αυτού; Όταν το Ισλάμ , κατά τη διεκδίκηση της διαδοχής του Μωάμεθ (632 μ.Χ.) , διασπάστηκε σε Σουνίτες και Σιίτες , προφανώς και η Χριστιανική Δύση αδιαφορούσε για τα πεπραγμένα της νέας θρησκείας.

Σήμερα όμως οι περισσότερες χώρες που έχουν πετρέλαιο τυγχάνει να είναι μουσουλμανικές, προϊόν που χρειάζονται άμεσα οι αναπτυγμένες χώρες της Δύσης για να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για τους πολίτες των. Γεγονός που δυσκολεύει την προμήθεια του από χώρες που καχύποπτα βλέπουν την κάθε συμφωνία με τη Δύση ως την επέλαση του Εωσφόρου στις κοινωνίες τους. Η Δύση λοιπόν χρησιμοποιεί τις ιδιαιτερότητες του Ισλάμ για να εξασφαλίσει την απαιτουμένη ενέργεια, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Το ίδιο έκανε και η η Σοβιετική αυτοκρατορία που έλεγχε πλήρως τις μουσουλμανικές χώρες της Κεντρικής Ασίας, χωρίς όμως οι εγχώριοι αριστεροί να δείχνουν την απαιτουμένη ευαισθησία. Οι πολιτικές ηγεσίες όμως του Ισλάμ με άλλοθι τις παρεμβάσεις των Δυτικών στις χώρες τους, ενώνουν τους μουσουλμάνους σε ένα νέο «Ιερό Πόλεμο» (ΤΖΙΧΑΝΤ).

Ο Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι αυτό- ανακηρυσσόμενος ως διάδοχος του Μωάμεθ , υπό την καθοδήγηση των Ουαχαμπιστών της Σαουδικής Αραβίας , ιδρύει το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), απειλώντας ότι θα πλημμυρίσει την Ευρώπη με μουσουλμάνους μετανάστες , ξυπνώντας πατρογονικές βλέψεις της καρδιάς του Ισλάμ που δεν είναι άλλες από την εξάπλωση του σε όλο τον κόσμο, ως ιερή αποστολή που διέταξε ο προφήτης τους Μωάμεθ. Αν υπήρχε μετριοπαθές Ισλάμ, όλοι θα περιμέναμε τις λαϊκές αντιδράσεις , τουλάχιστον των μουσουλμάνων που διαμένουν στη Δύση. Αν ο πόλεμος ήταν η αίτια, θα περίμενε κανείς οι πλούσιες αραβικές χώρες να περιέθαλπαν τους ομόθρησκους πρόσφυγες. Αν η αδικία ανά το κόσμο ωθούσε τους αδικημένους να ανατινάζονται σκοτώνοντας ανυποψίαστους αθώους πολίτες, θα πρέπει να εξετάσουμε το φαινόμενο πέραν του Ισλάμ. Μάταια όμως. Αν ο Ιερός Πόλεμος εναντίον της Δύσης ήταν η χρόνια εκμετάλλευση των αποικιοκρατών στις χώρες της Μέσης Ανατολής, θα πρέπει να μας εξηγήσουν γιατί πρέπει να το υποστούν και χώρες που ποτέ δεν είχαν αποικίες, όπως η Γερμάνια, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Δανία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της  Ευρώπης; Αντ’αυτού χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως την αιχμή του δόρατος για να κάμψουν τις αντιδράσεις των δυτικοευρωπαίων, εκμεταλλεύοντας τις συνταγματικά  θεσμοθετημένες  αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Δύσης, για να την αλώσουν αυτή τη φορά ειρηνικά. Αν τα καταφέρουν.

Ανεμομαζέματα ανεμοσκορπίσματα, λέει η λαϊκή θυμοσοφία και απευθύνεται βεβαίως στη Δύση που πέρα από το κοντόφθαλμο οικονομικό συμφέρον και την εγκατάλειψη των πολιτικών της οικονομίας της αγοράς, τώρα απειλείται να χάσει τη συνοχή της και την ελευθερία της. Μια ελευθερία που είναι το επίκεντρο και η γενεσιουργός αιτία της αναπτύξεως της.

Η δημοκρατική λύση του προβλήματος .

Ένα σερφάρισα να κάνει κάποιος στο διαδίκτυο για τις μουσουλμανικές δημοκρατίες, εύκολα θα διαπιστώσει ότι οι περισσότερες κυβερνούνται από κόμματα που έχουν  πρόθεμα το σοσιαλισμό. Μεγάλα συγκεντρωτικά κράτη που σχεδιάζουν τις οικονομικές δραστηριότητες και καθοδηγούν τις συνειδήσεις των πολιτών τους.

Το μίγμα αυτό, μεταξύ θρησκευτικού υποτακτισμού και συγκεντρωτικού σοσιαλισμού, που μεταθέτει τη λύση των προβλημάτων, είτε στον Αλλάχ, είτε στο κράτος , δημιουργεί αδρανοποιημένους πολίτες, έτοιμους να τους οδηγήσουν κάποιοι, εναντίον επίπλαστων έχθρων (στη καπιταλιστική Δύση εν προκειμένου) που θεωρούν ότι ευθύνονται για την οικονομική τους κατάσταση. Όσο η αναρχία και η αδικία περισσεύουν στον κόσμο, και δη στον Αραβικό,   τόσο περισσότεροι νέοι άνθρωποι θα καταφεύγουν σε εφαρμογές δυναμικών λύσεων , σε πολιτικό, ιδεολογικό ή και θρησκευτικό επίπεδο, πιστεύοντας ότι θα επαναφέρουν , έστω και με βίαιο τρόπο, την κοινωνική ειρήνη και δικαιοσύνη. Ο νόμος της Σαρίας εγγυάται την επιβολή εκείνου του θεσμικού πλαισίου που επαναπροσδιορίζει τον Ισλαμικό τρόπο ζωής του προγονικού Ισλάμ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που κατευθύνουν τους νέους στην εφαρμογή της Σαρίας , είναι οι ίδιοι που την καταπατούν βάναυσα, επιδιώκοντας να την εφαρμόσουν με άδικο τρόπο. Άρα η αλλαγή των ηγεσιών στον μουσουλμανικό κόσμο με την αντικατάσταση τους από πεφωτισμένες μετριοπαθείς ηγεσίες και η φιλελευθεροποίηση των οικονομικών  τους δομών είναι ένα βήμα προς την αποφυγή της τρίτης παγκόσμιας σύγκρουσης .

Η λύση λοιπόν κρύβεται στη καρδιά του Ισλάμ , που δεν είναι άλλος από τον θεοκρατικό τρόπο ζωής. Αν εφαρμοστούν πολιτικές ελεύθερης αγοράς, οι μουσουλμάνοι χωρίς να αλλοιώσουν την πίστη τους, θα στοχοποιήσουν τη ζωή τους ανεξάρτητα από τις θεοκρατικές ηγεσίες τους. Οι προσωπικοί στόχοι ζωής του καθενός  θα προσανατολίσουν τους πολίτες σε μεθόδους επίτευξης τους, απεγκλωβίζοντας τους παράλληλα από τη μοιρολατρία και την υποταγή τους σε ηγεσίες που θέλουν να τους μαζοποιούν και να τους κατευθύνουν. Η θρησκεία μόνο τότε θα αποτελεί μέσο ηθικής για την προσωπική πρόοδο και όχι ως αυτοσκοπός  ακρωτηριάζοντας την προσπάθεια του καθενός να αναπτύσσεται . Άρα λοιπόν η λύση βρίσκεται στη Δημοκρατία, στην πολιτική μιας ανοικτής κοινωνίας και στην απελευθέρωση της οικονομίας από το πατερναλιστικό ισλαμικό κράτος. Η  δημοκρατία είναι η μόνη δύναμη αναμόρφωσης του Αραβικού κόσμου για την οριστική του έξοδο από τον αυταρχισμό, την τρομοκρατία, τον θρησκευτικό φανατισμό, την υπανάπτυξη και την φτώχεια. Η ανάπτυξη του εμπορίου και η επαφή τους με άλλους λαούς και νοοτροπίες, θα αμβλύνει τις εντυπώσεις για τον επίπλαστο εχθρό της Δύσης που θέλει να κατασπαράξει τις κοινωνίες τους. Η απελευθέρωση των οικονομιών  θα λειτουργήσει αλληλέγγυα , αφού η αλληλεπίδραση των λαών, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο, θα επιφέρει την απαιτουμένη απενεχοποίηση του ενός για τον άλλον. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο όταν το κράτος και οι ηγεσίες τους απομακρυνθούν από τις οικονομικές εξελίξεις. Προς το παρόν η εφαρμογή των ανωτέρω αποτελεί ακόμη ζητούμενο και για τη χώρα μας.