Από αυτήν την ζωή και αυτόν τον κόσμο περάσανε βασιλιάδες, πατριάρχες, επίσκοποι, πάπες, αυτοκράτορες. Έγιναν συναντήσεις, πρες κόμφερανς, δημόσιοι διάλογοι, διακηρύξεις. Όλοι στον τάφο κατέληξαν, όπου ούτε βασιλεύς, ούτε στρατιώτης, ούτε πλούσιος, ούτε πένης, ούτε δίκαιος ή αμαρτωλός δεν γλύτωσαν.Ποιός τους θυμάται;. Τους θυμόμαστε μόνο ή προς μακαρισμόν ή προς αναθεματισμόν οταν μερικοί άνθρωποι με ειδικά ενδιαφέροντα βρίσκονται να πούν τα δικά τους και να διασταυρώσουν τα ξίφη τους.Ποιός έμεινε ζωντανός; Ο Ιησούς ο Ναζωραίος, ο μαραγκός ο εσταυρωμένος και κάτι ταπεινοί καλόγεροι, νέοι, νέες και παπάδες πού αγίασαν και μπροστά τους κλίνουν γόνυ οι ισχυροί και οι σπουδαίοι της ημέρας. Ο άγιος Σάββας σε ποιούς ήταν γνωστός; Σε μερικές καλογριούλες και στις γιαγιάδες μας πού πήγαιναν και τους εξομολογούσε. Σε απλούς ανθρώπους του λαού πού δεν τους πιάνει το μάτι των περισπούδαστων και ευγενών του βίου. Και πάνε σήμερα όλοι και τον προσκυνάνε στον αγιασμένο καλογεράκο, το ταπεινό στρουθίο του Θεού, πού η ακτινοβολία του είναι παγκόσμια. Σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται πώς δύο ημέτεροι επίσκοποι και ένας λατίνος βρέθηκαν στην Λέσβο για να πούν σπουδαία και βαρυσήμαντα πράγματα. Το σπουργιτάκι του Θεού όμως θα μακαρίζεται και θα τιμάται και σε εκατό και σε χίλια χρόνια και ως να βαστάξει ετούτη η γής. Και το μνημόσυνον του ενώπιον του Θεού των ταπεινών αιώνιον....