Η μαστροπεία σε σχολικά βιβλία

Μαγαρίζουν τα παιδιά. Και το κτηνώδες έγκλημα, η παιδεραστία, στα σχολικά βιβλία

 

Δυστυχώς και τα  βιβλία του Γυμνασίου – της Γλώσσας – συνιστούν κι αυτά κακέκτυπα της τηλοψίας, προβάλλουν λανθασμένα πρότυπα, αποϊεροποιούν εδραίες αξίες, προωθούν τον πρόωρο ερωτισμό, την άκαιρη σεξουαλικότητα. Αποαθωοποιούν, με έναν λόγο τα παιδιά, σε μια ηλικία που μονάχη έγνοια τους πρέπει να είναι η σπουδή, η μόρφωση και η θωράκισή τους με τις «αρετές που υψώνουν τον άνθρωπο στο ύψος του ανθρώπου» (Σεφέρης).

Για του λόγου το αληθές, παραθέτω ένα κείμενο, το οποίο περιέχεται στο «τετράδιο εργασιών» του μαθήματος «Νεοελληνική Γλώσσα», Α’ Γυμνασίου (σελ. 16). Δηλαδή απευθύνεται σε παιδιά 12-13 ετών, που μόλις εγκατέλειψαν το δημοτικό σχολείο. Τίτλος του «Οσάκις» . Επαναλαμβάνω αποσκοπεί στην γλωσσική και πνευματική καλλιέργεια μαθητών Α’ Γυμνασίου:

<<Ο καθηγητής της φιλολογίας έριχνε κάθε μέρα το μπαλάκι. Όλη η τάξη το έπιανε σαν ένα γαργαλιστικό μήνυμα. Το πετούσε ο ένας στον άλλον. Χαράς ευαγγέλια. «Οσάκις…» άρχισε τη φράση του ο φιλόλογος.
«Ναι. Ναι. Ο Σάκης! Ο Σάκης!» φώναζαν όλες μαζί οι μαθήτριες γελώντας. Κι ο καθηγητής τρελαινόταν. «Οσάκις…» επαναλάμβανε τονίζοντας τη λέξη σαν να έλεγε «σκάστε».«Ο Σάκης! Ο Σάκης!» ακουγόταν πάλι από κάτω και το γέλιο έδινε κι έπαιρνε.

Ο καθηγητής δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες από τις μαθήτριες ήταν οι δράστες. Η λέξη – μπαλάκι κυλούσε ακαριαία σε κλάσμα δευτερολέπτου μέσα από τα χείλια τους που ήταν κρυμμένα στο κάτω μέρος του σκυμμένου τους κεφαλιού. Νόμιζε πως απλώς επαναλάμβαναν τη λέξη. Πως τις ερέθιζε αυτή η λέξη. Δεν ήταν όμως έτσι. Άλλο πράγμα το «Οσάκις» κι άλλος άνθρωπος «Ο Σάκης».

Ο Σάκης ήταν ηλεκτρολόγος με μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 20 με 25 ετών. Τα είχε φτιάξει με την Αλέκα. Μια από τις μαθήτριες της τάξης. Ψηλή κι αδύνατη, με κοντά ξανθά μαλλιά και μεγάλα καστανά μάτια, μακρύ λαιμό και μακριά χέρια και πόδια, κάπως ξερακιανή, αλλά ζόρικη. Στα 15-16, όπως όλες τους. Η πρώτη που έβγαινε ραντεβού μήνες τώρα. Ο Σάκης την περίμενε το μεσημέρι στην άλλη γωνία κι οι άλλες μαθήτριες έτρεχαν από πίσω της να τον δούνε. Τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν. Ήταν ο πρώτος έρωτας της τάξης.

Ο καθηγητής φώναξε την πρώτη μαθήτρια, τη Μαρία, στο γραφείο του και τη ρώτησε. «Τι συμβαίνει με το «Οσάκις»; Γιατί αυτή η αντίδραση;»

«Δεν ξέρω, κύριε. Στο δικό μου θρανίο δεν ξέρουμε τίποτα. Το πήραν έτσι φαίνεται και το διασκεδάζουν» του απάντησε. Ρώτησε κι άλλες μαθήτριες. Μερικές δεν κρατήθηκαν και γελούσαν. Ο καθηγητής προσπάθησε να βγάλει από το λεξιλόγιό του τη λέξη «Οσάκις». Αυτή όμως αντιστεκόταν. Του έβγαινε αυθόρμητα, έστω και με κάποια καθυστέρηση. Τότε, όμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σαν να την είχε στερηθεί η τάξη και ξεσπούσε «Ο Σάκης! Ο Σάκης!», φώναζαν ακόμα πιο δυνατά και γελούσαν με την καρδιά τους. Γιατί ήταν υπόθεση καρδιάς και όχι γραμματικής».

Ερωτώ: Τι διαβάζουμε εδώ; Περιγράφει ή δεν περιγράφει το κείμενο αποπλάνηση ανηλίκου;
Ερωτώ: Όπως παρουσιάζει το κείμενο αυτήν την σχέση, σαν κάτι το φυσιολογικό, το ακίνδυνο, δεν αποτελεί έμμεση παρότρυνση για επιδίωξη τέτοιων καταστρεπτικών σχέσεων; Μπορείς να περιγράφεις με χαζοχαρούμενο τρόπο μια τέτοια κατάσταση; Ποιος γονέας θα ανεχόταν η κόρη του «να βγαίνει ραντεβού» με εικοσιπεντάχρονο; Εδώ πρόκειται για εξύμνηση της παιδεραστίας, του βδελυρού και φρικιαστικού αυτού εγκλήματος, για το οποίο ανατριχιάζουμε όλοι και στο άκουσμά του.

Κάτω από το κείμενο «καμαρώνει», για εμπέδωση προφανώς, η εξής κρανιοκενής ερώτηση: «γιατί γελούσε η τάξη, όταν ακουγόταν η λέξη Οσάκις στο κείμενο». Τι θα απαντήσει το παιδί σε μια τέτοια «παραλυμένη» ερώτηση; Όπως έγραφε σε ένα εξαιρετικό του κείμενο ο αγαπητός φίλος και γιατρός Φώτης Μιχαήλ:

«Αντί να διδάσκεται η αρμονική συζυγία, έχουμε πρόωρη σεξουαλική καθοδήγηση. Το πρώτο θα μας εξασφαλίσει ευτυχισμένα νιάτα, ενώ το δεύτερο, θα μας φορτώσει με σοβαρά σωματικά και ψυχικά τραύματα, όπως είναι οι ακριβοπληρωμένες επιπόλαιες σχέσεις οι βαριές καταθλίψεις και οι απόπειρες αυτοχειρίας».

Άλλο χαρακτηριστικό μάθημα είναι το :«Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας». ( Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου) γράφει: «Η Ανδαλουσία είναι μια γυναίκα του λαού, κρουστή και μελαψή, με κόκκινα χείλια και φλογερό βλέμμα, που αγαπάει τη ζωή, το χορό και το τραγούδι, μια γυναίκα όλη χυμούς και ζωτικότητα…δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες ». (σελ.114). «Ανδαλουσία! Ανδαλουσία…Ανθισμένος τόπος…..που ρυθμίζουν τους ηδονικούς χορούς των τσιγγάνων……..θρησκευτικές λιτανείες που περιφέρουν γλυκερές Παναγίες ντυμένες σαν κούκλες και γεμάτες δαντέλες και μαργαριτάρια, ακολουθούμενες από μετανοούντες που κρύβουν το πρόσωπό τους μέσα σε κουκούλες μοναχών και που, όταν περνάν κάτω από τα παράθυρα της αγαπημένης τους γυναίκας, χτυπούν το κορμί τους με βίτσες…..». (σελ. 115).

Στο ίδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε έναν «εξαιρετικό» ορισμό της πατρίδας μας. «…ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα…», κάποιου Άγγλου συγγραφέα.

«Ανεβαίνουμε» στη Β’ Γυμνασίου. Και εδώ οι ίδιες ψυχοφθόρες ανοησίες. Στο «Ανθολόγιο» της τάξης αυτής επαινείται ο «αρχαίος» θεσμός της εταίρας (=πόρνη). Αποσπώ κάποιους στίχους από το κείμενο:
«Είναι κάποια ψηλή (εταίρα) φοράει σανδάλι με σόλα λεπτή και κυκλοφορεί με το κεφάλι γερμένο στον ώμο, αυτό αφαιρεί ύψος. Δεν έχει κάποια γλουτούς, τους προσθέτει ραμμένους κάτω από το φόρεμα. Έτσι, όσοι τη βλέπουν εκστασιάζονται με τα οπίσθιά της. Έχει κοιλιά∙ διαθέτουν για λόγου της στήθη, όπως αυτά που έχουν οι ηθοποιοί στις κωμωδίες∙ φορώντας τέτοια στήθη πρόσθετα στητά… (σελ. 40)».

Και συνεχίζεται η παιδαγωγικώς εξονυχιστική διερεύνηση και ερμηνεία των καλλωπιστικών μεταλλάξεων της εταίρας. Και ακολουθούν βεβαίως οι εμπεδωτικές ερωτήσεις προς πλήρη αποκολοκύνθωση των μαθητών: Η πρώτη αναφέρεται τις «βελτιωτικές επεμβάσεις» στις οποίες επιδίδονται οι ιδεώδες εταίρες. Η δεύτερη στα καλλυντικά που χρησιμοποιούν και σε ποιο σημείο του σώματός τους (Ένα καλλυντικό για το εγκέφαλο των συγγραφέων χρειάζεται). Τα σχόλια περιττεύουν, χάθηκε η αιδώς, ιθύνοντες και τέκτονες των βιβλίων αυτών ευρίσκονται «πλανώντες και πλανώμενοι» (Β´ Τιμ. 3, 13).

Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνιας Β’ Γυμνασίου, σελ. 190, αφού παρατίθεται ένα μαλαισιακό ερωτικό ποίημα κάποιου Ιβάν Γκόλ, στις εργασίες καλούνται οι μαθητές να περιγράψουν προσωπικές ερωτικές εντάσεις.

Γ’ Γυμνασίου, συνεχίζεται το μαγάρισμα των νέων, η απαξίωση του όποιου εναπομείναντος κύρους του σχολικού μαθήματος, αλλά και του εκπαιδευτικού, που καλείται να διδάξει τις νεοεποχίτικες σεξομπουρδολογίες.

Μάθημα «Νεοελληνική Γλώσσα» (σελ. 148). Εδώ εμφιλοχώρησε ένα τραγούδι, το οποίο μπορεί να το ακούσει τις μεταμεσονύκτιες ώρες σε κάποιο ξενυχτάδικο για χασομέρηδες, αλλά σε σχολική τάξη ουδείς σοβαρός παιδαγωγός θα το παρουσίαζε και μάλιστα σε βιβλίο. Κείμενο:

«Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά / αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά / Don’t worry be happy / Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γιος σου / σε φωνάζει μαμά / Don’t worry be happy» και λοιπά και λοιπά.

Ερώτηση: Καθηγητής που θα διαβάσει τον στίχο «αν κοιταχτείς και έχεις…» δεν κινδυνεύει με οριστική απώλεια της σοβαρότητάς του; Από πότε η χυδαιότητα και η αισχρολογία ανήκουν στα γνωστικά πεδία του σχολείου;  

Δρέπουμε τους καρπούς μιας Παιδείας, μιας αγωγής που προβάλλει, «διδάσκει» την διαφθορά, την λαγνεία. Ας τα σκεφτούν αυτά οι γονείς, ας τα διαβάσει αυτά κάποιος Εισαγγελέας.
 Και ένα τελευταίο σκύβαλο. Στο τετράδιο εργασιών Γ’ Γυμνασίου,  σελ. 73, σε κείμενο με τίτλο «παραπλανητικά», οι μαθητές μυούνται και στην αστρονομία, τα ζώδια και τα ωροσκόπια από τον «μέγα παιδαγωγό», Κώστα Λεφάκη, τον γνωστό τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ο Άρης θα εμπνεύσει πολύ κόσμο πάνω σε νέους σκοπούς. Οι σκοποί αυτοί ίσως να είναι ερωτικοί…Αυτόν τον μήνα οι συμπτώσεις θα ενισχύσουν τις ερωτικές σχέσεις…». Λεφάκη βρίσκεις σ’ αυτά τα βιβλία. Πού είναι όμως τα μεγάλα πνευματικά αναστήματα του τόπου;

Το θέμα είναι τι κάνουμε; O άγιος Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», έλεγε : «Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν προσέξη, μπορεί να πάρει μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να περνούν κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν πάει χαμένο, κάποια στιγμή θα πιάση τόπο». Υπάρχει ελπίδα αλλά, πρώτον, «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ‘ρθει με την ευχή της Παναγίας να καθαρίσει τον τόπο απ’ όλων των λογιώ της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τα παομεινάρια», (Ελύτης), και, δεύτερον, «απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά και χειροπιαστό σκοτάδι»: Κρυφό Σχολειό. Ένα σε κάθε ενορία, στα οποία θα διδάσκουν δάσκαλοι με ψυχή και Χριστό.  Η εκκλησία πάντα στάθηκε ελληνοσώτειρα. Οι άμβωνες να σταματήσουν τις ιερές μουρμούρες. Η Πατρίδα χάνεται, το ποίμνιο ποδοπατείται. Οι καιροί απαιτούν Πατροκοσμάδες και επισκόπους Γερμανούς που σηκώνουν λάβαρα. Την πατρίδα το ’21 δεν την ελευθέρωσε η Ευρώπη και καμμιά συμμορία τύπου Τρόικας. Την ανέστησε η μαγιά, τα πνευματικοπαίδια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, των Δασκάλων του Γένους, των Νεομαρτύρων.

Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος - Κιλκίς