Κατούνα Κου Πε Πε: Η μέρα του Γέροντα (+ 12 Ιουλίου 1994)

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Η μέρα του Γέροντα (+ 12 Ιουλίου 1994)

Είσαι απέναντί μου, στο γραφείο. Εκεί όπου έχω βάλει την φωτογραφία σου.
Αν και σε έχω κολλήσει στον αντικρινό τοίχο, εσύ είσαι -τελικά- που με έχεις κολλήσει πλειστάκις...στον τοίχο έτσι που γρήγορα ανταποκρίνεσαι στις προσευχές μου.
Είναι σίγουρα καμώματα του μυαλού μου αλλά σε έχω δει άλλοτε να πλαταίνεις τα χείλη σου σε χαμόγελο, άλλοτε να είσαι σοβαρός, άλλοτε να παίρνεις κάτι άλλες εκφράσεις.....Σε έχω κοιτάξει πολύ αλλά κάθε φορά είναι να σαν να μην σε έχω ξαναδεί...
Πώς αλλάζεις έτσι, Γέροντα...

Να αυτή η φωτογραφία σου είναι!

Σαν να κοιτάζεις τον Θεό ή σαν παραμερίζουν τα μάτια σου τους αιθέρες για να ακουμπήσουν πίσω από τα σύννεφα. Αλήθεια, εκεί είναι; Χαμογελάς με την συγκατάβαση των μεγάλων προς τα ανοητεύοντα παιδιά. Άλλωστε έχεις ακούσει τόσα από μένα (και τα περισσότερα -αν και δακρυσμένα- ανόητα)!

Ωραία αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο Θεός δεν είναι πίσω από τα σύννεφα...

"ΚΑΙ", σαν να μου λες.

-Τί "και";

-Και εκεί και παντού...

Ναι Γέροντα....Θέλω τόσο πολύ, μπορώ τόσο λίγο, γιαυτό τρέχω σε σένα και στους Άλλους Φίλους και λέω, λέω....

Θέλω να ξανάρθω στον τάφο σου, βοήθησέ με.

Θέλω να πάω και στην Αίγινα, στον Άγιο Νεκταράκη μου, βοήθησέ με.

Με την κολλητή μου θέλουμε νάρθουμε. Θα κάνεις κάτι έτσι;

Και τώρα που.. πήρα φόρα, θέλουμε να πάμε και στην Τήνο και στους Αγίους Τόπους και στην ΑγιαΣοφιά και στα πόδια του Χριστούλη.

Τέλος πάντων, εγώ θα ζητώ και συ ό,τι σου δώσει η Χάρη Του κάνε το για μας....Μόνο σε παρακαλούμε άφηνε τα λόγια μας στα εικονοστάσια του ουρανού.

Πολύ σε ευχαριστούμε παππούλη και πολύ σ'αγαπούμε. Αμήν.

Αμήν;

Μα, ήταν προσευχή;

Μπορεί και να ήταν...Η μέρα του Γέροντα ξημερώνει.

Ας μείνει, λοιπόν, το "αμήν" στη θέση του!

Κάποτε στα Φάρασα...

25 Ιουλίου 1925

Στα Φάρασα της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) από την Ευλαμπία και τον Πρόδρομο γεννιέται ο Γέροντας Παΐσιος, κατά κόσμο Αρσένιος Εζνεπίδης. Έχει εννέα αδέλφια.

7 Αυγούστου 1924

Βαφτίζεται ο Γέροντας από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη που του δίνει το όνομά του.

14 Αυγούστου 1924

Ο Γέροντας με την οικογένειά του φτάνει, με προσφυγικό καράβι, στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά.

5 Σεπτεμβρίου 1924

Άφιξη στο κάστρο στην Κέρκυρα.

10 Νοεμβρίου 1924

Κοιμάται ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης στην Κέρκυρα.

Μάρτιος 1925

Άφιξη του Γέροντα και της οικογένειάς του στην Κόνιτσα Ιωαννίνων.

1945

Δουλεύει ως ξυλουργός, αφού τελειώνει το δημοτικό και στη συνέχεια κατατάσσεται στο στρατό όπου υπηρετεί ως ασυρματιστής.

1949

Απολύεται από τον στρατό και κάνει την πρώτη του επίσκεψη στο Άγιον Όρος.

1950

Δεύτερη επίσκεψη του Γέροντα στο Άγιο Όρος, φιλοξενείται στο κελί Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας κοντά στις Καρυές. Μετά στο κελί των Εισοδίων στην σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στον πνευματικό ασκητή π. Κύριλλο. Με προτροπή του π. Κυρίλλου οδηγείται στην Ι.Μ. Εσφιγμένου.

1954

Παίρνει την Ρασοευχή στην Ι.Μ. Εσφιγμένου και ταυτόχρονα το όνομα Αβέρκιος. Πηγαίνει στην Ι.Μ. Φιλοθέου που είναι ιδιόρρυθμη, ως υποτακτικός του π. Συμεών.

1956

Στην Ι.Μ. Φιλοθέου παίρνει το Μικρό Σχήμα και μετονομάζεται από Αβέρκιος, Παΐσιος.

1958

Μετά από παρακλήσεις μεταβαίνει στη Βυζαντινή Ι.Μ. Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης, δύο ώρες με τα πόδια από την Κόνιτσα.

1962

Πηγαίνει στο Σινά και μένει στο κελί των Αγίων Γαλακτιωνος και Επιστήμης.

1964

Επιστροφή στο Άγιο Όρος, στο κελί των Αγίων Αρχαγγέλων στη Σκήτη των Ιβήρων.

1966

Ο Γέροντας υποβάλλεται σε αφαίρεση τμήματος των πνευμόνων στο νοσοκομείο Παπανικολάου. Την ίδια περίοδο συνδέεται με τις αδελφές του Ι. Ησυχαστηρίου Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στην ίδρυση του οποίου πρωτοστάτησε.

1967

Προς τα τέλη του έτους, επιστρέφει στο Άγιο Όρος και εγκαθίσταται στο κελί του Υπατίου της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας ,στην έρημο του Άθωνα στα Κατουνάκια.

1968

Ο Γέροντας οδηγείται στην Ι.Μ. Σταυρονικήτα. Συνδέεται με τον π. Τύχωνα πνευματικό, ο οποίος έμενε στο κελί του Τιμίου Σταυρού της Ι.Μ. Σταυρονικήτα. Ο ίδιος κάνει την κούρα του Γέροντα και του δίνει το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα. Ο π. Τύχων κοιμάται στις 10-9-68 και ο Γέροντας εγκαθίσταται στο κελί του.

13 Μαΐου 1979

Οδηγείται στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου όπου παίρνει το κάθισμα Παναγούδα, το οποίο η ίδια η Μονή το μετέτρεψε σε κελί.

1988

Αρχίζουν τα προβλήματα με την υγεία του και το έντερό του, που προήλθαν από μη καθαρό νερό. Παρουσιάζονται αιμορραγίες.

Οκτώβριος 1993

Η κατάσταση του Γέροντα επιδεινώνεται με συνεχείς αιμορραγίες, εμετούς, λιποθυμίες και πόνους.

5 Νοεμβρίου 1993

Ο Γέροντας -για τελευταία φορά- αφήνει πίσω του το Άγιο Όρος και επισκέπτεται το Ι. Ησυχαστήριο του Αγίου Ιβάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή Θες/νίκης, προκειμένου να παρευρεθεί στην εορτή του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη.

Όταν αποφασίζει να επιστρέψει, λόγω του όγκου στο έντερο εισάγεται για εξετάσεις στο Θεογένειο Νοσοκομείο.

Παρασκευή 4-2-94

Ο Γέροντας υποβάλλεται σε εγχείρηση διάρκειας πέντε ωρών αφού έχει γίνει μετάσταση στο ήπαρ και στον πνεύμονα.

14-2-94

Επιστρέφει στο Ι. Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Απρίλιος 1994

Δεύτερη εγχείρηση για αποκατάσταση λειτουργίας εντέρου, ενώ οι γιατροί του δίνουν τέσσερις μήνες ζωής.

13 Ιουνίου 1994

Ετοιμάζεται για επιστροφή στο Άγιο Όρος αλλά υψηλός πυρετός και δύσπνοιες, αναβάλλουν το ταξίδι.

11 Ιουλίου 1994

Κοινωνεί ο Γέροντας για τελευταία φορά.

12 ΙΟΥΛΙΟΥ 1994 ΤΡΙΤΗ 11:00 π.μ. Ο Γέροντας αποδημεί προς Κύριον.

Κάτι σαν λιβάνι στον τάφο της Σουρωτής

Λίγες από τις πολλές μαρτυρίες, που διαβάσαμε

ΤΑΠΕΙΝΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Πρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Καλλιανού

Στον παπα-Διονύσιο Τάτση και στον Γέροντα Μωϋσή τον Αγιορείτη, ευχαριστία

" Τον Γέροντα Παΐσιο είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω από δύο αδελφούς καί πατέρες. Τον οσιολογιώτατο μοναχό καί Λόγιο Αγιορείτη, τον π. Μωϋσή, στου οποίου τη φιλόξενη καλύβη, την κειμένη απέναντι από την καλύβη του οσίου Γέροντος, πάλιν καί πολλάκις είχα αβραμιαίως φιλοξενηθεί, καί από τον ακρίτα ιεροδιδάσκαλο καί λόγιο, τον π. Διονύσιο Τάτση ύστερα από τη μελέτη του θαυμάσιου βιβλίου του, «Αθωνικό Ημερολόγιο».

Καί λέω ότι τον γνώρισα, γιατί αυτοί οι δύο αδελφοί με προέτρεψαν να τον επισκεφθώ, τόσο με τον γαλήνιο καί πειστικό λόγο του ό πρώτος, όσο καί με τα γραφόμενά του ό δεύτερος.

Οί ημέρες κατά τίς όποιες επισκέφθηκα τον Γέροντα ήταν καί τίς δύο φορές θερινές, κάπου σιμά στις αρχές του Σεπτεμβρίου, την πρώτη φορά, καί στις αρχές Ιουλίου ή επομένη, σε ώρες άπομεσήμερες, δροσερές. Το σημειώνω δε αυτό, γιατί θέλω να θυμίσω στον αναγνώστη μου καί, στον πιο τακτικό από τον υποφαινόμενο, επισκέπτη του Γέροντα, εκείνο το απέριττο, αλλά τόσο ελκυστικό «υπαίθριο αρχονταρίκι».

Ό καλός Γ. Μωυσής μου έδειξε το μονοπάτι πού κατέβαινε από την καλύβη του προς το χείμαρρο, τον όποιο περνούσες με μια λιτή ξύλινη γέφυρα. Μετά ανηφόριζες κι έφτανες στο συρματοπλεγμένο χώρο τής Παναγούδας.

Η απόσταση ήταν σχετικά μικρή ή αγωνία μονάχα μεγάλωνε, καθώς τα προβλήματα πού πίεζαν εκείνες τίς μέρες την ψυχή είχαν σχηματίσει μέσα μου ένα περίεργο κουβάρι, πού εξάπαντος ήθελε ξεμπέρδεμα.

Στο δρόμο θυμόμουν τα οσα είχε γράψει ό παπα - Διονύσιος στο «Ημερολόγιο», το όποιο μάλιστα είχα διαβάσει στην Χαλκίδα, όπου με συντρόφευε ένα χειμωνιάτικο βράδυ καί, για να πω την αλήθεια, μου ξαπόστασε πολύ την ψυχή, αλλά καί μου κίνησε την περιέργεια, ώστε, όταν βρεθώ στο Όρος, να πάω να συναντήσω τον Γέροντα. Όπως έγινε με τη βοήθεια τής Παναγίας καί την προτροπή του Γ. Μωϋσή. Πόσο τον ευγνωμονώ, αυτόν τον φιλότιμο μοναχό!

Ή πρώτη αυτή επίσκεψη, επίσκεψη γνωριμίας, μου έδωσε την εντύπωση πώς τον Γέροντα τον γνώριζα πολλά χρόνια. Απλός, καταδεκτικός, χωρίς σιδερωμένο ζωστικό καί επιτηδευμένο ύφος, ακούει ότι του λες καί χαμογελά.

Όχι, δεν είναι το χαμόγελο του φτιασιδωμένο η «προετοιμασμένο», ούτε φορά τη μάσκα της ειρωνείας η του καθωσπρεπισμού του κόσμου, ώστε να σε φέρει σε αδιέξοδο καί να εκτραπεί ή κουβέντα. Ό Γέροντας ομιλεί ως το μικρό παιδί ήσυχα, παραμυθητικά, στέρεα καί πιο πολύ οικεία. Γίνεται ό δικός σου άνθρωπος αμέσως, καταργώντας σε ελάχιστο χρόνο τίς χαώδεις αποστάσεις.

Γι' αυτό καί κατά τη διάρκεια της κουβέντας του, ανοίγεσαι. Καί με το άνοιγμα αυτό παρατηρείς ότι γίνεσαι ξαφνικά ό προσεκτικός ερευνητής της ψυχής σου, στην οποία, στη συνέχεια, οδηγείς μέσα της τον Γέροντα, δείχνοντας του τις σκοτεινές πλευρές της αλλά καί τα γρανιτώδη εμπόδια, ώστε να εισέλθει το φως του Θεού καί να τα καταυγάσει όλα.

Εκείνος ακούει προσεκτικά, παίζει στα χέρια του κάποιο αντικείμενο καί σε ανύποπτο χρόνο, όταν ανεβαίνει το θερμόμετρο της ψυχοσωματικής κόπωσης, σε διακόπτει. Ξέρει γιατί. Για ν' αποφορτίσει τη συζήτηση. Για να πάρεις νέο οξυγόνο στα πνευμόνια σου, να λαμπικαριστεί ό εγκέφαλος καί να βρει ή καρδιά σου το χαμένο της μονοπάτι: της παραμυθίας καί της ειρήνης.

Όμως πολύ μάκρυνε ό θεωρητικός μου λόγος κι ίσως να μην προφτάσω να καταθέσω τίς προσωπικές μου εμπειρίες, τίς όποιες έχω καταγράψει στο σημειωματάριο μου καί τώρα τίς προσφέρω, κατά το δυνατόν επεξεργασμένες. Χωρίς φυσικά να διεκδικώ τίποτε περισσότερο από τίς ευχές καί πρεσβείες του Γέροντα.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 1992. Ώρα 5 απογευματινή.

Τα μεγάλα δέντρα σκιάζουν τον τόπο στο υπαίθριο αρχονταρίκι. Είμαστε αρκετοί καί περιμένουμε. Μεταξύ αυτών κι ένας ανώτερος δικαστικός με το γιο του. Είχαν χάσει το δρόμο τους, έπεσαν σε κάποιο μονοπάτι, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ό πατέρας, ό όποιος καί περίμενε τη σειρά του, γιατί ό γιος του, πού έπασχε από κάποιο ψυχικό νόσημα μόνο στο πρόσωπο του παππούλη, έτσι έλεγε τον Γέροντα, έβλεπε τον δικό του άνθρωπο. Γι' αυτό καί μόνον εκείνον άκουγε, εκείνον εμπιστευόταν, άπ' αυτόν περίμενε το λόγο - πυξίδα, για να πλεύσει στου βίου την θάλασσα. Καί εκείνος ό καλός πατέρας υπέμενε καί περίμενε, αν καί τραυματισμένος, αγόγγυστα τη σειρά του, γιατί ήξερε πού βρισκόταν καί τι ήθελε.

Ή σειρά μου ήλθε υστέρα από ώρα. Νύχτωσε κιόλας. Ίσκιοι μαζεύονταν εκεί γύρω. Όμως ή καλή συντροφιά των αγνώστων φίλων, ή καλύβη του γ. Μωϋσή πού αντίκριζα πιο πάνω, ή χαριτωμένη μορφή του Γέροντα καί γενικά ή ευκατάνυκτη ατμόσφαιρα, εξουδετέρωναν κάθε ανησυχία.

Όταν του μίλησα για τα προβλήματα τα όποια με απασχολούσαν, στα χέρια του έπαιζε ένα φακό μπαταρίας, καινούργιο καί πρωτότυπο.

Σε κάποια στιγμή στάθηκε καί με κοίταξε. καί με ύφος φυσικό μου είπε πολύ απλά: - Τον θέλεις;

- Έχω, Γέροντα, του είπα καί του έδειξα τον δικό μου.

Αυτή δε τη διακοπή αργότερα την κατάλαβα, γιατί την είπε. Με αποφόρτισε από την αγχωτική κατάσταση, στην οποία βρισκόμουν.

Με άφησε να ηρεμήσω κι αμέσως μου μίλησε λέγοντας περίπου τα εξής: «Οι άνθρωποι πού έχουν δίκιο θέλουν καί καλά καί σώνει να έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Κι αν δεν τους φτάνει, τότε δεν γυρεύουν τη δικαιοσύνη του Θεού, αλλά πηγαίνουν στα κοσμικά δικαστήρια να τη βρουν. Όποιος δε μας πειράξει, να μη λέμε ποτέ, «ό Θεός να τον πληρώσει», γιατί ό Θεός πληρώνει πολύ ακριβά. Απλώς να συγχωρούμε καί να μη μιλάμε πολύ. Ό Θεός, σ' εκείνον πού σιωπά, μιλάει περισσότερο καί τον ευεργετεί».

Όσον άφορα δε το πρόβλημα μου, για το όποιο τον παρακάλεσα να προσευχηθεί, γιατί βρισκόμουν σε μεγάλη ένταση εκείνον τον καιρό, σύντομα πέρασε καί λύθηκε. Το λέω αυτό με βαθύτατη συγκίνηση καί το εμφανίζω για πρώτη φορά, μια καί το 'φερε ή περίσταση να γράψω για την όσιακή αυτή μορφή των καιρών μας.

Πάντως, κι έτσι λέω να κλείσω μ' αυτό, στο νου μέχρι σήμερα έμεινε ό σημαδιακός του λόγος «Έ, καί να μη σκέφτεσαι πάντα την καταστροφή......

Δεν ήταν τυχαίος ό λόγος εκείνος ούτε καί χωρίς τη σημασία του. Γιατί όσο περνούν τα χρόνια όλο καί πιο πολύ διαπιστώνω αυτή μου την ατέλεια, την οποία δεν κρύβω, ωστόσο πασχίζω να υπερβώ βάζοντας στη ζυγαριά της συνείδησης μου τον στερνό το λόγο πού μου είπε ό Γέροντας, όταν τον συνάντησα τη δεύτερη καί τελευταία φορά (Παρασκευή 16 Ιουλίου 1993), για να τον ευχαριστήσω καί να του ζητήσω να ευχηθεί, ώστε να μη σκέφτομαι η να ενεργώ αρνητικά.

«Υπομονή. Ό Χριστός κάνει τόση υπομονή ακούγοντας τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων, οπού ό κάθε ένας έχει το παράπονο του. Υπομονή καί προσευχή».

Αυτά μου είπε. Αργότερα, όταν έμαθα πώς, την ώρα πού μας παραμυθούσε καί ενίσχυε, ήταν βαριά άρρωστος, πραγματικά ντράπηκα.

Γιατί κατάλαβα πώς την πραγματική υγεία εκείνος την είχε, καθώς καί την αντοχή. Εμείς, μόνο τίς δικαιολογίες καί τίς υπεκφυγές μας κουβαλούσαμε, οι υγιείς άρρωστοι καί μπερδεμένοι σε πλήθος μεριμνών.

Με βαθύτατο σεβασμό γονατίζω στον τάφο του καί προσεύχομαι, όπως ένα πλήθος φιλόθεων ψυχών, πού περισσώς έλαβαν τίς ευεργεσίες του.

Ευχου, Γέροντα, όπως τότε, όπως πάντα... Το ξέρεις πόση ανάγκη το ' χουμε...."

Τον πήγε στα...ουράνια!