Σύμφωνα με τους ίδιους τους παραγωγούς που πωλούν τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές της πόλης, έχει τριπλασιαστεί ο αριθμός αυτών που μαζεύουν πεταμένες ντομάτες, πατάτες, πορτοκάλια και οποιοδήποτε λαχανικό. Άλλοτε λέγοντας ως άλλοθι ότι «τα μαζεύω για το σκύλο ή τις κότες» κι άλλοτε σιωπηρά και διακριτικά, με όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει, μαζεύουν αυτά που εμείς οι ίδιοι έχουμε απορρίψει.
Πότε στην τσέπη τους, πότε σε μια μικρή σακούλα ή ένα καροτσάκι, τα λιγοστά οπωροκηπευτικά θα αποτελέσουν το επόμενο γεύμα στο τραπέζι τους.
Αλληλέγγυοι οι ίδιοι οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών της πόλης, που διακρίνοντας την φτώχεια των συνανθρώπων μας αντί να πετάξουν αυτά που τους ξέμειναν μετά το τέλος της αγοράς, διαλέγουν τα καλύτερα και τα συγκεντρώνουν σε σακούλες αφήνοντάς τα σε μια άκρη.
Η θλιβερή πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν θα φτάσουν κι έτσι δεν θα λείψουν αυτοί που θα αναζητήσουν ακόμη και στους κάδους των απορριμμάτων το επόμενο γεύμα τους ή θα ψάξουν ανάμεσα στα σκουπίδια του οδοστρώματος, πριν περάσει η «σκούπα» του δήμου να καθαρίσει.
Πρόκειται ως επί το πλείστο για συνταξιούχους, χαμηλόμισθους και ανέργους, ανθρώπους δηλαδή που έχει πλήξει βαρύτατα η οικονομική κρίση.
Βλέποντας τα εισοδήματά τους να μειώνονται συνεχώς, αναζητούν κάθε τρόπο για να περιορίσουν τα έξοδά τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φάνε από τα σκουπίδια. Άλλωστε, κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι πρόκειται για μια αναξιοπρεπή πράξη, αφού οι άνθρωποι αυτοί διακριτικά και χωρίς να ενοχλούν κανέναν κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν.
Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο όμως για αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και είναι οι πραγματικά αναξιοπρεπείς άνθρωποι που έχουν οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση ένα κομμάτι της κοινωνίας μας.
Όλο και συχνότερα οι Αγρινιώτες γίνονται μάρτυρες μιας θλιβερής εικόνας που ακολουθεί το τέλος κάθε λαϊκής αγοράς: δεκάδες άτομα, συνήθως ηλικιωμένοι, ψάχνουν ανάμεσα στα σκουπίδια και τα πεταμένα οπωροκηπευτικά για να μαζέψουν ό,τι μπορούν για να τραφούν.
Σύμφωνα με τους ίδιους τους παραγωγούς που πωλούν τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές της πόλης, έχει τριπλασιαστεί ο αριθμός αυτών που μαζεύουν πεταμένες ντομάτες, πατάτες, πορτοκάλια και οποιοδήποτε λαχανικό. Άλλοτε λέγοντας ως άλλοθι ότι «τα μαζεύω για το σκύλο ή τις κότες» κι άλλοτε σιωπηρά και διακριτικά, με όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει, μαζεύουν αυτά που εμείς οι ίδιοι έχουμε απορρίψει.
Πότε στην τσέπη τους, πότε σε μια μικρή σακούλα ή ένα καροτσάκι, τα λιγοστά οπωροκηπευτικά θα αποτελέσουν το επόμενο γεύμα στο τραπέζι τους.
Αλληλέγγυοι οι ίδιοι οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών της πόλης, που διακρίνοντας την φτώχεια των συνανθρώπων μας αντί να πετάξουν αυτά που τους ξέμειναν μετά το τέλος της αγοράς, διαλέγουν τα καλύτερα και τα συγκεντρώνουν σε σακούλες αφήνοντάς τα σε μια άκρη.
Η θλιβερή πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν θα φτάσουν κι έτσι δεν θα λείψουν αυτοί που θα αναζητήσουν ακόμη και στους κάδους των απορριμμάτων το επόμενο γεύμα τους ή θα ψάξουν ανάμεσα στα σκουπίδια του οδοστρώματος, πριν περάσει η «σκούπα» του δήμου να καθαρίσει.
Πρόκειται ως επί το πλείστο για συνταξιούχους, χαμηλόμισθους και ανέργους, ανθρώπους δηλαδή που έχει πλήξει βαρύτατα η οικονομική κρίση.
Βλέποντας τα εισοδήματά τους να μειώνονται συνεχώς, αναζητούν κάθε τρόπο για να περιορίσουν τα έξοδά τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φάνε από τα σκουπίδια. Άλλωστε, κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι πρόκειται για μια αναξιοπρεπή πράξη, αφού οι άνθρωποι αυτοί διακριτικά και χωρίς να ενοχλούν κανέναν κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν.
Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο όμως για αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και είναι οι πραγματικά αναξιοπρεπείς άνθρωποι που έχουν οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση ένα κομμάτι της κοινωνίας μας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;