Άγιε Βασίλη τί θα φέρεις στην Κατούνα το 2015;

Όπως περιμένουμε την πρώτη αχτίδα του ήλιου να τρυπώσει από τις γρίλιες και να μας ξυπνήσει, έτσι περιμέναμε τα φετινά Χριστούγεννα να μας ξυπνήσουν από τον πνευματικό λήθαργο. Έτσι θα περιμένουμε και όσα Χριστούγεννα θέλει ο Θεός να ζήσουμε!

Σήμερα που σχεδόν οι πάντες έχουν βγάλει τον Χριστό από τα Χριστούγεννα, είναι κομμάτι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η Γέννηση του Χριστού έχει αναφορά στη ζωή του. Τώρα έχει αλλάξει η εποχή. Παραμορφώσαμε τον φυσικό κόσμο, το πνεύμα και την ψυχή μας. Δεν μας κάνουν τα Χριστούγεννα γιατί είναι απλά και ταπεινά. Τόσο απλά και ταπεινά, που δεν τα αντέχουμε. Στη θέση τους βάλαμε χρυσό χρώμα, στρας, λάμψη και γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά. Λες και αν αλλάξει ο συμβατικός χρόνος θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι, καλύτεροι, πιο αγαπητικοί και φιλεύσπλαχνοι. Αν δεν μας αλλάξουν τα Χριστούγεννα, που ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνουμε εμείς θεοί κατά χάριν, δεν μας αλλάζει κανένας νέος χρόνος. Αν δεν αγαπάς τη γυναίκα σου, θα την αγαπήσεις τον καινούργιο χρόνο; Αν το μόνο πράγμα που σε απασχολεί είναι πώς θα προβάλεις το υπερτροφικό εγώ σου, θα αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι για τους άλλους τη νέα χρονιά; Τι είναι αυτή η αλλαγή που γιορτάζουμε; Τι αφήνουμε πίσω; Μήπως τον παλιό μας εαυτό; Αυτός ή αυτοί, που χθες το βράδυ έκαψαν τη βάρκα με την οποία ο χωριανός μας Σπύρος Νεοφώτιστος έβγαζε το ψωμί του, τι θα γιορτάσουν; Για ποιόν θα ευχηθούν καλή χρονιά; Θα τους αλλάξει το ο καινούργιος χρόνος μαγικά; Μακάρι να είχε αυτή την ιδιότητα, αλλά δεν την έχει. Καταλαβαίνουμε ή όχι ότι κάθε χρόνος που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στον θάνατο και τίποτα άλλο;

 Όλες αυτές τις ημέρες βλέποντας την φάτνη στην πλατεία της Κατούνας, μια κρυφή ελπίδα και αισιοδοξία φώλιαζε μέσα σου, ότι τουλάχιστον εδώ τα παιδιά θα βλέπουν ότι ο Χριστός Γεννάται. Κάτι είναι κι αυτό. Θα είναι μια εικόνα, που θα τους μείνει γιατί δεν ξέρω τι καιρούς θα βρούμε μπροστά μας. Μερίδιο ευθύνης για όσα έρχονται, ίσως το μεγαλύτερο, το έχουμε εμείς με την αδιαφορία μας περισσότερο και λιγότερο με την άγνοιά μας. Αφήσαμε να μας φαρμακώσουν τα πάθη μας, η ευκολία και η δυτική υποκουλτούρα και εκφυλιστήκαμε.

         

   Κοιτάξτε γύρω μας, τι κάνουμε αυτές τις ημέρες; «Φανταστικές» χριστουγεννιάτικες γιορτές σε σχολεία. Πολύ εύστοχος ο τίτλος ανάρτησης ιστότοπου, για γιορτή δημοτικού σχολείου, διότι πραγματικά χρειάζεται αρκετή φαντασία ώστε να καταλάβει κανείς βλέποντας μάγισσες, ξωτικά και χαβανέζες, ότι πρόκειται για χριστουγεννιάτικη γιορτή και όχι για αποκριάτικη εκδήλωση.  Για την αποφυγή παρεξηγήσεων εξηγούμαι: δέχομαι ότι σε κάθε απόπειρα λογικοποιήσεως της πνευματικής πείρας και του προσωπικού πιστεύω, μπορούν να υπάρξουν και υπάρχουν οι πιο διαφορετικές αντιρρήσεις. Και είναι δυνατές οι αντιρρήσεις, γιατί ο καθένας μας είναι ελεύθερος στην ιδεατή σφαίρα της κοσμοθεωρίας του να εκλέξει οποιαδήποτε ιεραρχία αξιών. Όταν όμως έχουμε την ευθύνη παιδιών της Ελληνικής Επικράτειας, όπου με βάση το άρθρο 3 παρ. 1 του Συντάγματος, επικρατούσα θρησκεία είναι αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, όπου αυτοί που πολέμησαν και έχυσαν αίμα για να έχουμε σήμερα ελευθερία (όσο μας επιτρέπουν οι δανειστές μας), πίστευαν σε Χριστό και Παναγία, οφείλουμε κάποια πράγματα να τους τα μαθαίνουμε σωστά, να μην προκαλούμε σύγχυση. Το τι θα κάνουν αργότερα αυτά και τι θα πιστέψουν είναι δικό τους θέμα. Εμείς θα δώσουμε λόγο για όσα οφείλαμε να κάνουμε.

         

   Κάτι άλλο που σε κάνει όχι μονάχα να αηδιάσεις για το κατάντημά μας, αλλά και να θυμώσεις είναι η αδιαντροπιά ορισμένων επαγγελματιών να έχουν καταντήσει στην κυριολεξία τα καταστήματά τους American Bar. Πλέον όποιο μαγαζί δεν απασχολεί νέα κοπέλα (και φυσικά όχι ντόπια) το βράδυ δεν προσελκύει πελατεία, γιατί στους Κατουνιώτες αρέσει το ωραίο! «Άμα δεν εχ΄ κουρίτσα, τι να πάμι να κάνουμι» σου λέει ο άλλος.

          

  Να ένα ζήτημα με το οποίο θα μπορούσαν να ασχοληθούν οι τοπικοί σύλλογοι, ώστε να λάβει τέλος αυτή η κατρακύλα. Με παρεμβάσεις και με συλλογική προσπάθεια να ορθώσουν ηθικό και πολιτιστικό ανάστημα και να περάσουν ένα μήνυμα σε όλους. Αλλά αυτά είναι δύσκολα. Αρέσκονται στις αερολογίες, σε «σοβαρές συζητήσεις για τον ίσκιο του γαϊδάρου» που λέει και ο κυρ-Φώτης Κόντογλου, στο να οργανώνουν γιορτές και εκδηλώσεις με φανφάρες, λάμψη και κρότο σαν αυτό που κάνει ο άδειος τενεκές όταν τον χτυπάς. Προσπαθούν να προκαλέσουν θόρυβο γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν, ενώ ο θόρυβος και η αναμπουμπούλα καλύπτει το κενό. Εδώ ταιριάζει το «Δεν έχω τι να πω, αλλά θέλω να πω κάτι», του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, με τη διαφορά ότι αυτός είχε να πει. Ευαγγελίζονται την προσφορά και την ανάδειξη του τόπου, αναδεικνύοντας πρώτα τον εαυτό τους. Μιλούν για ενότητα, συνεργασία και κοινή πορεία, όσοι κορόιδευαν την γιορτή που ετοίμασε φορέας του Δήμου για τα παιδιά, λόγω της απλότητάς της και ότι ήταν κατώτερη της αντίστοιχης περσινής. Αυτή είναι η ενότητα; Αυτό είναι το επίπεδο; Αυτά τα μηνύματα θα μας περάσουν; Δυστυχώς προδίδονται από τις αντιδράσεις τους, την φρασεολογία και τα επιχειρήματά τους. Μόνο εικόνες, φωτογραφίες, χαμόγελα, αγκαλιές και αμέριστη συμπαράσταση – προβολή από τοπικά, «αντικειμενικά» μέσα ενημέρωσης, για να χορτάσει το υπερκαταναλωτικό μας μάτι. Όμως η υπερκατανάλωση δημιουργεί σκουπίδια.  

Αυτή με μια ματιά είναι η κοσμική και πολιτισμένη Κατούνα σήμερα, που να μην αβασκαθεί!

Να μην συνεχίσει έτσι είναι δύσκολο αλλά εφικτό. Δεν κρίνουμε πρόσωπα αλλά συμπεριφορές. 

Αν όλοι, με μένα πρώτο, στραφούμε στο εσωτερικό μας και μετά το πρώτο σοκ που θα υποστούμε από τις αναθυμιάσεις, αρχίσουμε σιγά – σιγά να διορθωνόμαστε, τότε θα τα βρούμε με τον εαυτό μας και στη συνέχεια με τον Θεό και με τους γύρω μας. Τότε μόνο θα αλλάξει και η Κατούνα και το Ξηρόμερο και ο κόσμος όλος.

Καλή και ευλογημένη νέα χρονιά!

Κατούνα Κουπεπέ